ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ TRAVEL EDITOR ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ

Εάν υπήρχε ένα top 5 με τις πιο δημοφιλείς dream jobs, αυτή του ταξιδιωτικού συντάκτη μάλλον θα βρίσκονταν κάπου στις τρεις πρώτες θέσεις. Ο Φώτης Βαλλάτος μπορεί να μην ονειρευόταν από παιδί να ταξιδέψει στον κόσμο, αλλά ακολουθώντας αυτές τις περίεργες και απρόβλεπτες στροφές της ζωής βρέθηκε να το κάνει. Πώς είναι η ζωή του και ποια tips θα έδινε σε όποιον δεν θέλει να είναι απλώς τουρίστας αλλά ταξιδιώτης;

Το να συναντήσεις από κοντά τον Φώτη Βαλλάτο δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Το πρώτο μήνυμα που θα σου στείλει μπορεί να έρχεται από την Ινδία ή το Πακιστάν, το επόμενο από τα Τίρανα, το τρίτο από τη Λήμνο. Καθώς συζητάμε στο τηλέφωνο, ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το επόμενο ταξίδι, κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι να ζεις συνεχώς με μια ανοιχτή βαλίτσα δίπλα στο κρεβάτι σου και το ενδεχόμενο ενός επικείμενου ταξιδιού –με άγνωστο προορισμό– πιθανό.

Ο Φώτης Βαλλάτος στην Τρυπητή Γαύδου, το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Όπως όλα τα ωραία και σημαντικά πράγματα στη ζωή, η συνάντηση του Φώτη Βαλλάτου με τα ταξίδια έγινε τυχαία. Ξεκίνησε σαν δημοσιογράφος μουσικής και αστικής κουλτούρας σε lifestyle περιοδικά και μια μέρα του πρότειναν να κάνει το πρώτο του ταξιδιωτικό άρθρο.

«Αν και δεν είχα δουλέψει ποτέ σαν ταξιδιωτικός συντάκτης, είπα αμέσως ναι γιατί πάντα ήθελα να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Εκεί ανακάλυψα ότι μου αρέσει πάρα πολύ η διαδικασία του ταξιδιού και το να καταγράφω τι συμβαίνει σε έναν τόπο. Το ένα έφερε το άλλο και άρχισα να γράφω για προορισμούς, για εστιατόρια, για μπαρ και σταδιακά μετατοπίστηκα στο πεδίο της ταξιδιωτικής και γαστρονομικής δημοσιογραφίας».

Στο οροπέδιο του Ομαλού Βιάννου, Λασίθι, Κρήτη. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Το απαιτητικό 24ωρο ενός travel editor

«Το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ με τον τρόπο που μου αρέσει να το κάνω εγώ, να δίνω δηλαδή στα άρθρα μου πολλές και αξιόπιστες πληροφορίες και όχι μόνο βίωμα, έχει πολύ στρες. Σε κάποια ταξίδια -ειδικά στις μεγάλες πόλεις- μπορεί να πηγαίνω σε τέσσερα εστιατόρια την ημέρα, κάθε ημέρα, για μια εβδομάδα. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί πρέπει να έχεις διαρκώς χώρο στο στομάχι και στο μυαλό σου για κάθε πιάτο που δοκιμάζεις. Με τα χρόνια έχω αναπτύξει μια μέθοδο που μου επιτρέπει να το κάνω», λέει ο Φώτης Βαλλάτος.

Γκράφιτι με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, το 2019. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Αν και στρεσογόνα, η εμπειρία αυτή του δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει έναν τόπο πραγματικά. «Περπατάω πάντα όλη μέρα και μπορεί να πάω από τα πιο τουριστικά μέχρι τα πιο underground μέρη. Θέλω να τα βλέπω όλα και να έχω σφαιρική άποψη για κάθε προορισμό. Υπάρχουν μέρη που τα γνωρίζω πολύ καλά, υπάρχουν πόλεις που έχω πάει πάνω από 20 φορές, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο ή η Βαρκελώνη για παράδειγμα. Υπάρχουν νησιά όπως η Κρήτη που έχω πάει πάνω από 100 φορές. Αυτό μου δίνει την ασφάλεια και την αυτοπεποίθηση ότι αυτό που γράφω είναι απολύτως εύστοχο, ότι είναι σαν να το γράφει ένας ντόπιος».

Τα μέρη που έχει επισκεφθεί είναι τόσα πολλά, που αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να του ζητήσω να τα απαριθμήσει. Συνοπτικά, έχει ταξιδέψει σε 90 χώρες σε πέντε διαφορετικές ηπείρους. Αν και τα ταξίδια ενός travel editor δεν περιλαμβάνουν χαλάρωση και ξεκούραση, αυτό δεν είναι κάτι που τον ενοχλεί.

«Δεν είμαι άνθρωπος της χαλάρωσης. Ακόμη κι όταν πηγαίνω διακοπές δεν κάθομαι σε μια ξαπλώστρα, αλλά γυρνάω συνεχώς και ανακαλύπτω τον τόπο. Ό,τι κάνω δηλαδή και στη δουλειά μου, απλά χωρίς να κρατάω σημειώσεις. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, πολλές φορές και στις διακοπές το κάνω».

Στη φυλή των Καλάς στο Πακιστάν, το 2019. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Πώς να μην είσαι τουρίστας αλλά ταξιδιώτης

Η ερώτηση που δεν πρέπει να του κάνεις είναι ποιος είναι ο αγαπημένος του τόπος. «Δεν μου αρέσει αυτή η φράση. Αγαπημένο μπορεί να είναι κάτι γιατί είναι συνδεδεμένο με κάτι πολύ προσωπικό. Επίσης, δεν μου αρέσει να συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Μου αρέσει το Τόκιο και το Βερολίνο αλλά μου αρέσει και το Κάιρο και η Αιθιοπία. Καθένα από αυτά έχει μεγάλο ενδιαφέρον από μια εντελώς διαφορετική οπτική».

Η συμβουλή που έχει να δώσει σε κάποιον που θέλει να είναι ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, να γνωρίσει δηλαδή ουσιαστικά έναν τόπο και να βιώσει αυθεντικές εμπειρίες, είναι να περπατάει πολύ και να μην έχει προκαταλήψεις. «Δεν μπορείς να δεις με κανέναν άλλο τρόπο έναν τόπο, παρά μόνο με τα πόδια. Επίσης, δεν πρέπει να έχεις το φόβο του αγνώστου ή οποιουδήποτε τύπου προκαταλήψεις. Οι άνθρωποι όταν ταξιδεύουν συχνά φοβούνται πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται. Εάν για παράδειγμα δεν φας street food στην Ταϊλάνδη, αν δεν περπατήσεις στα φιδογυριστά στενά του κέντρου της Βομβάης, αν δεν πας στα λαϊκά σάλσα κλαμπ της Μπογκοτά ή στα καφενεία στα χωριά της Σενεγάλης έχεις χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της γαστρονομικής και πολιτισμικής κουλτούρας αυτών των τόπων. Αν κλείνεσαι στην ασφάλεια των εστιατορίων των ξενοδοχείων, των αλυσίδων fast food και των τουριστικών περιοχών θα σου λείπει πάντα ένα μεγάλο κομμάτι από την ψυχή του κάθε τόπου. Οπότε η συμβουλή μου είναι ότι κανείς πρέπει να βγει από το comfort zone του. Α, και επίσης όταν περπατάει να κοιτάει ψηλά και όχι κάτω το δρόμο».

Στην Αιθιοπία, τον Απρίλιο του 2020. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Όσο για τους κανόνες που ακολουθεί εκείνος όταν ταξιδεύει; «Ακολουθώ το ένστικτό μου, όπως αυτό έχει σμιλευτεί από τις τόσες φορές που έχω γυρίσει τον πλανήτη. Και αν και περπατάω πάντα στα -συχνά αποκαλούμενα- κακόφημα στενά και όχι στις κεντρικές λεωφόρους δεν μου έχει συμβεί ποτέ τίποτα. Βέβαια ξέρω να προφυλάσσομαι και να περνάω όσο το δυνατόν απαρατήρητος. Δεν θα πάω σε ένα “περίεργο” παζάρι στο Μέξικο Σίτι με την κάμερα στον ώμο και ακριβό ρολόι στο χέρι και στις φαβέλες του Ρίο θα προτιμήσω να πάω το μεσημέρι και όχι το βράδυ».

Η μοναχική ζωή ενός ταξιδιώτη-νομά

Τα ταξίδια είναι πια τόσο ταυτισμένα με την καθημερινότητα του Φώτη Βαλλάτου, που αν του πεις ότι σε μερικές ώρες θα πρέπει να φύγει για τη Νέα Ζηλανδία δεν θα τον αγχώσεις. «Οι άνθρωποι αγχώνονται όταν πρέπει να ταξιδέψουν. Πάνε στη Ρώμη ή στη Λισαβόνα και τους φαίνεται ότι πρέπει να οργανώσουν κάποιου είδους αποστολή. Όμως ένα πολύ συναρπαστικό κομμάτι των ταξιδιών είναι η τυχαιότητα, οι εμπειρίες που θα αποκτήσεις ανοίγοντας μια τυχαία πόρτα ή μιλώντας σε έναν άγνωστο στο δρόμο».

Φαντάζομαι ότι αυτή η δική του ετοιμότητα προϋποθέτει ότι ταξιδεύει με λίγα. «Το θέλω, το προσπαθώ, αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμα. Ζηλεύω όσους το κάνουν. Επειδή πολλές φορές κάνω διαδοχικά ταξίδια σε χώρες σε διαφορετικές ζώνες, μπορεί στη μια να έχει 5 βαθμούς και στην άλλη 40 βαθμούς Κελσίου, πρέπει να έχω μαζί μου από ισοθερμικά ρούχα μέχρι μαγιό και σαγιονάρες. Επίσης πάντα αφήνω χώρο στη βαλίτσα για τα αντικείμενα που αγοράζω από τον κάθε προορισμό. Το σπίτι μου μοιάζει με παγκόσμιο λαογραφικό μουσείο».

Από ταξίδι στη Λήμνο. Αρχείο Φώτη Βαλλάτου

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τη ζωή που κάνει –η οποία μοιάζει με τη ζωή ενός νομά– είναι η μοναξιά. «Όταν οι άλλοι μοιράζονται γιορτές, γενέθλια, γεύματα σε εστιατόρια και ποτά σε μπαρ, εγώ ταξιδεύω μόνος, τρώω μόνος και πίνω ποτά στα μπαρ μόνος. Καμιά φορά φίλοι μου λένε “εντάξει μωρέ και εμένα μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνος. Πάω μόνος μου σινεμά”. Εμπιστευθείτε με, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Αν δε μοιραστείς με κάποιον το φαγητό σε ένα εστιατόριο, έχεις χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας. Αλλά έτσι είναι η δουλειά μας. Τρώμε και αντί να μιλάμε και να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, σημειώνουμε».