ΤΑ ΑΘΛΙΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ

Κακή συμπεριφορά του προσωπικού, κακοποίηση, περίεργοι θάνατοι και οικονομική εκμετάλλευση των τροφίμων σε γηροκομεία της Ελλάδας αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ποιος φταίει που διαπράττεται μία πραγματική Ύβρις απέναντι στην Ύπαρξη;

Πάντα με τρόμαζε η λέξη γηροκομείο. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα ζουν οι άνθρωποι στο σπίτι τους μέχρι να πεθάνουν. Μέσα μου φάνταζαν τόποι εξορίας τα γηροκομεία.

Εξάλλου, δεν είχαμε τέτοιες περιπτώσεις στο χωριό. Ήταν εκεί, μαζί μας τα γερόντια και οι γριές, παππούδες και γιαγιάδες, αναπόσπαστα και σεβαστά μέλη της κοινότητας.

Με τις χάρες και τις παραξενιές τους, με τη σοφία και τη στωικότητα που χαρίζει ο χρόνος στους ανθρώπους. (Τι πικρή ανταμοιβή, αλήθεια: οι αρετές αυτές έρχονται στους περισσότερους λίγο προτού εκπνεύσει ο βίος…)

Αργότερα, στις μεγάλες πόλεις, η προσωπική εναντίωση στα γηροκομεία μετεβλήθη σε εχθρική διάθεση, καθώς έβλεπα ότι όλο και μεγάλωνε ο αριθμός των οικογενειών που έστελναν τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία.

Κατανοούσα τα επιχειρήματα γνωστών και φίλων (λίγος χώρος στο σπίτι, δυσαρμονία στη συνύπαρξη κ.λπ.) και συμφωνούσα ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν αναπόφευκτο το γηροκομείο, ειδικά όταν εξασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες ζωής.

Αλλά και πάλι δεν μπορούσα να χωνέψω το ξεσπίτωμα των γερασμένων και την οριστική αποκοπή από την οικογένεια. Ένιωθα ότι πρόκειται για εξορία.

Ώσπου η εναντίωση και η εχθρική διάθεση έδωσαν τη θέση τους στην οργή, όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές οι άθλιες συνθήκες υπό τις οποίες ζούσαν οι τρόφιμοι πολλών γηροκομείων.

Παραμελημένοι, χωρίς βασικούς κανόνες διαμονής, περιφρονημένοι και σε πολλές περιπτώσεις αντικείμενα εκμετάλλευσης (υφαρπαγή περιουσιακών στοιχείων).

Εξοργιστική κατάσταση, σαν αυτή που αποκαλύφθηκε προσφάτως σε ιδιωτικό γηροκομείο του Κορυδαλλού: Εβδομήντα έξι νεκροί μέσα σε 16 μήνες (από ανακοπή καρδιάς), 41 τρόφιμοι αφυδατωμένοι και λιποβαρείς, 3 με ψώρα (τα στοιχεία προέρχονται από την έκθεση των ελεγκτών).

Εκκένωση του γηροκομείου στον Κορυδαλλό, Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2023. © ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Μα μήπως περίπου τα ίδια –και χειρότερα– δεν διαπιστώθηκαν στα Χανιά, στο Γηροκομείο Αθηνών πριν από δύο χρόνια, σε μονάδα της Αγίας Παρασκευής το 2018 και παλιότερα στην Ιεράπετρα και στην Ηράκλεια Σερρών;

Το 2001, η τότε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ιδιωτικών Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων κατήγγειλε ότι 300 μονάδες λειτουργούν χωρίς άδεια! Κι από αυτές μονάχα οι 60 πληρούσαν τους βασικούς κανόνες διαμονής.

Κανόνες, είπατε; Ασφαλώς και υπάρχουν. Το 2007 ορίστηκαν με υπουργική απόφαση οι προϋποθέσεις για ασφαλή λειτουργία των γηροκομείων. Πέρασαν δηλαδή αρκετά χρόνια από τότε που ένας υφυπουργός, ο Βαγγέλης Μαλέσιος, διεκτραγωδούσε την κατάσταση στα γηροκομεία:

«Η κατάσταση που αποκαλύφθηκε στους οίκους ευγηρίας του Λεκανοπεδίου Αττικής και για μέρες ολόκληρες παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ με τα μελανότερα χρώματα αποτελεί στίγμα και όνειδος για τον προνοιακό χώρο στη χώρα μας».

iStock

Μήπως η ευθύνη εντοπίζεται στην αδιαφορία και στους πλημμελείς ελέγχους από τις καθ’ ύλην αρμόδιες Υπηρεσίες; Αν ληφθεί υπόψιν η συχνότητα των κρουσμάτων και η παρέμβαση των ιθυνόντων κατόπιν εορτής –δηλαδή, μετά από καταγγελίες συγγενών ή εργαζομένων στις μονάδες αυτές–, μάλλον ισχύει ο ισχυρισμός για την ευθύνη συγκεκριμένων Υπηρεσιών.

Έλα όμως που σε κάποιες περιπτώσεις και έλεγχοι έγιναν και ποινές έχουν επιβληθεί, αλλά τα άθλια γηροκομεία συνέχιζαν να υπάρχουν! Όπως αυτό στον Κορυδαλλό.

Ελέγχθηκε από την Περιφέρεια Αττικής, επιβεβαιώθηκαν οι καταγγελίες, επιβλήθηκε πρόστιμο (30.000 ευρώ) και αποφασίστηκε να σφραγιστεί. Αυτά, το 2020!

Ωστόσο, με Προσωρινή Διαταγή του διοικητικού Εφετείου Πειραιά ανεστάλησαν οι αποφάσεις της Περιφέρειας! Και το γηροκομείο συνέχισε ανενόχλητο την λειτουργία του…

Ας μη βιαστούν ορισμένοι να πουν ότι αυτά μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν. Ίδια κι απαράλλαχτη η κατάσταση σε χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ισπανία) και ακόμη χειρότερη στις ΗΠΑ και στον Καναδά!

Με βασικά χαρακτηριστικά την κακή συμπεριφορά του προσωπικού, την κακοποίηση, τους περίεργους θανάτους και την οικονομική εκμετάλλευση των τροφίμων…

Ένας στίχος του Λευτέρη Παπαδοπούλου στο γνωστό τραγούδι του Μίκη «Κάποτε θα ’ρθουν», με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στην ερμηνεία, λέει: «Υπερασπίσου το παιδί / Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Σωστά. Αλλά οι κοινωνίες που αδιαφορούν για τους ηλικιωμένους, που δεν τους σέβονται και τους παραδίδουν βορά στο κέρδος, διαπράττουν έγκλημα στυγερό. Πρόκειται για Ύβριν απέναντι στην Ύπαρξη…