ΣΠΕΤΣΕΣ: ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Όσα προλαβαίνεις να δεις σε ένα 48ωρο στις Σπέτσες υπόσχονται μια απόδραση γεμάτη και απολαυστική από όλες τις απόψεις.

Είναι η στιγμή που αποφασίζεις πως το Σαββατοκύριακο που έρχεται είναι η ιδανική ευκαιρία –και ταυτόχρονα επιτακτική ανάγκη– αρχικά να ξεκουραστείς και παράλληλα να ξεφύγεις λίγο από τη ρουτίνα και τους πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Τουλάχιστον αυτό σκέφτηκα εγώ όταν άρχισα να γκουγκλάρω: «Οι πιο όμορφοι και κοντινοί προορισμοί στην Αθήνα, ιδανικοί για ένα διήμερο».

Κακά τα ψέματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, το μάτι μου έπεφτε μόνο σε παραθαλάσσιες περιοχές ή νησάκια, κυρίως λόγω του αρκετά ζεστού καιρού που απολαμβάνουμε το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας. Όπως είναι λογικό, τα κοσμοπολίτικα νησιά του Αργοσαρωνικού κατέχουν περίοπτη θέση ανάμεσα στις κοντινές πανέμορφες τοποθεσίες που προσφέρονται για μια 48ωρη απόδραση!

Αν και είμαι απόλυτα ενθουσιασμένη με την Ύδρα, σε βαθμό που δεν πίστευα ότι κάποιο άλλο νησάκι του συμπλέγματος θα με κερδίσει τόσο, φέτος αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τις Σπέτσες, αφενός γιατί δεν είχαμε ξαναπάει, αφετέρου γιατί είχαμε πράγματι ακούσει πολύ καλά λόγια για το νησί.

Μέσα σε 3 περίπου ώρες με το πλοίο από τον Πειραιά, λοιπόν, φτάσαμε στο «Νησί των Αρωμάτων», σύμφωνα με τους Ενετούς.

Το νησί των Σπετσών

Λένε ότι οι Σπέτσες είναι ένα κομμάτι γης που αιχμαλώτισε τον χρόνο για να σου προσφέρει ένα ταξίδι γεμάτο ιστορία και ανεπιτήδευτη ομορφιά. Εκεί, το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία.

Είναι γεγονός ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ιστορικά μέρη της χώρας, αφού έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, με τους Σπετσιώτες να υψώνουν πρώτοι τη σημαία της Επανάστασης, στις 2 και 3 Απριλίου του 1821.

Ονόματα όπως αυτά της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και του Ανδρέα Μιαούλη σημάδεψαν όχι μόνο το νησί αλλά τη χώρα ολόκληρη. Μια από τις μεγάλες στιγμές του απελευθερωτικού αγώνα ήταν η Ναυμαχία των Σπετσών, η «Αρμάτα» (8/9/1822), που αναπαρίσταται κάθε χρόνο τη δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, συνοδεία πληθώρας πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Η ιστορία, η παράδοση, η αρχοντιά και η γραφικότητα των Σπετσών αντανακλώνται σε κάθε σημείο, από τα επιβλητικά παλιά ή νεόκτιστα αρχοντικά, τις άμαξες και τα κανόνια μέχρι τα κρυστάλλινα νερά και τα γραφικά σοκάκια του νησιού.

Πώς θα γινόταν αυτό το μέρος να μην αποτελεί πόλο έλξης, τόσο για επισκέπτες από κάθε μέρος του πλανήτη, όσο και για Αθηναίους, ακόμη κι αν πρόκειται για μια διήμερη εξόρμηση;

Σπέτσες – Ημέρα 1η

Νωρίς το μεσημέρι το πλοίο έφτασε στο λιμάνι της Ντάπιας. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάρουμε έναν καφέ στο χέρι, ώστε να ξεκινήσουμε όσο νωρίτερα γίνεται την ποδαράτη εξερεύνηση του νησιού.

Άλλωστε, τα αμάξια εδώ απαγορεύονται, εκτός από κάποιες ειδικές άδειες ντόπιων, κι έτσι ο δρόμος είναι γεμάτος κυρίως από μηχανάκια (συμφέρει να νοικιάσεις ώστε να δεις κάθε σπιθαμή του νησιού), άμαξες –τις οποίες προτιμούν αρκετά οι τουρίστες– και φυσικά ποδήλατα.

Ό,τι κι αν επιλέξεις, από τα πρώτα μέρη που πρόκειται να αντικρίσεις στη διαδρομή είναι η ιστορική πλατεία της Ντάπιας, η οποία συνιστά ένα από τα πιο γραφικά και δημοφιλή σημεία συνάντησης του νησιού. Εκεί «φιλοξενούνται» εμπορικά μαγαζιά και ξενοδοχεία, ενώ λίγα μέτρα παραπέρα βλέπουμε και τα κανόνια που είχαν στην Επανάσταση του 1821.

Σε απόσταση αναπνοής από την πλατεία βρίσκεται ίσως το πιο εμβληματικό αξιοθέατο των Σπετσών, το Μουσείο της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, μίας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Επανάστασης και μοναδική γυναίκας στην παγκόσμια ναυτική ιστορία με τον τίτλο της Ναυάρχου.

Στο αρχοντικό της, ένα κτήριο του 1660 που παραμένει στην ιδιοκτησία της οικογένειας, θα έχεις την ευκαιρία να μάθεις λεπτομέρειες από τον βίο της θρυλικής καπετάνισσας αλλά και να δεις από χειρόγραφα, επιστολές και κειμήλια του Αγώνα μέχρι χάρτες, κεντήματα και προσωπικά της αντικείμενα.

Δυστυχώς, εμείς για πολύ λίγο δεν το προλάβαμε ανοιχτό, επομένως αρκεστήκαμε στη θέα του αγάλματός της, που στέκει ακριβώς απέξω. Εσύ φρόντισε να πας πριν από τις 2 το μεσημέρι, μιας και το Μουσείο είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 11 έως τις 2, το ίδιο και τα Σαββατοκύριακα (η περίοδος λειτουργίας του ξεκινά από το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας).

Ήταν απογευματάκι, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Κοινώς, η ιδανική ώρα για μια βόλτα από την Ντάπια μέχρι το Παλιό Λιμάνι.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά πανέμορφη. Στα αριστερά μας βλέπαμε τη θάλασσα με τα πλοία και κάποια επιβλητικά σκάφη να έχουν «αράξει» στο λιμάνι, στα δεξιά την αρχιτεκτονική των παραδοσιακών λευκών σπιτιών, με τις ανθισμένες αυλές γεμάτες πολύχρωμα λουλούδια και κυρίως μοβ βουκαμβίλιες.

Δέκα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο Παλιό Λιμάνι, όπου ο Καπελογιάννης, το παραδοσιακό ουζερί-μεζεδοπωλείο που «καλά κρατεί» ήδη από το 1945, μας περίμενε για ουζάκι, χωριάτικη και ένα χορταστικό λιγκουίνι θαλασσινών, που απολαύσαμε ακριβώς δίπλα στη θάλασσα.

Το γεύμα ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεκουραστούμε από μια ήδη γεμάτη μέρα και να προετοιμαστούμε για βραδινή έξοδο.

Η ώρα ήταν περίπου 10, όταν πήραμε και πάλι τον παραλιακό δρόμο από την Ντάπια προς το Παλιό Λιμάνι. Όλος ο τόπος θύμιζε και μύριζε καλοκαίρι, ο κόσμος περπατούσε ενώ άλλοι απολάμβαναν ένα ποτό σε κάποιο από τα μπαράκια του νησιού.

Καθίσαμε στο Votsalo, ένα γραφικό μπαράκι κρυμμένο σε ένα στενάκι δίπλα στο λιμάνι, φημισμένο για τα κοκτέιλ του (επιβεβαιώνω) αλλά και για τη μουσική του. Και πράγματι, η μουσική μας κέρδισε πριν καν στρίψουμε στο στενό του. Όλο το βράδυ έπαιζε ελληνικά και ξένα 90s, με ωραίες εναλλαγές, που κράτησαν το κέφι ακμαίο έως τις πρώτες πρωινές ώρες.

Το πρώτο μας βράδυ στις Σπέτσες έκλεισε ή, για να είμαι πιο ακριβής, η επόμενή μας μέρα στο νησί ξημέρωσε με μια εξαιρετική γλυκιά κρέπα στην Creperie Niso, στο λιμάνι, που όπως γρήγορα αντιληφθήκαμε συνιστά την κλασική, αγαπημένη και απαραίτητη στάση του νησιού μετά από κάθε έξοδο. Είναι μάλιστα ανοιχτή καθημερινά, όλο το 24ωρο.

Σπέτσες – Ημέρα 2η

Τη δεύτερη μέρα ο καιρός ήταν ακόμη καλύτερος, σε σημείο να φλερτάρουμε με την ιδέα να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο για φέτος, Απρίλη μήνα, κάτι που για μένα τουλάχιστον σίγουρα θα έμοιαζε ακραίο.

Μας είχαν ήδη πληροφορήσει ότι στην παραλία Καΐκι, στην περιοχή Σχολές (πέντε περίπου λεπτά από την Ντάπια), θα απολαμβάναμε τα πιο καθαρά και κρυστάλλινα νερά του νησιού. Ακόμη κι αν ο δυνατός αέρας δεν μας έκανε τη χάρη αυτή τη φορά, σίγουρα δεσμευόμαστε για την επόμενη. Έτσι, πήραμε το δρόμο για την Κουνουπίτσα.

Για κάποιο λόγο, αυτή η περιοχή μας έκανε να νιώσουμε ότι βρισκόμαστε σε άλλο νησί. Κάνοντας τη βόλτα μας στον παραλιακό δρόμο, το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν τα πανέμορφα, καλοδιατηρημένα σπίτια αλλά και τα ιδιαίτερης αισθητικής μαγαζάκια που συναντήσαμε. Ένα εξ αυτών ήταν και το Tiramisu, το οποίο φημίζεται εκτός από την τοποθεσία του και για την εξαιρετική ποιότητα που προσφέρει.

Λίγα μέτρα παρακάτω βρήκαμε το Cielο, ένα μαγαζί που σε κερδίζει και μόνο που το βλέπεις, με το κυρίαρχο πράσινο χρώμα και τα αμέτρητα ροζ λουλούδια να κυριαρχούν. Στον υπερυψωμένο, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα χώρο του, παραγγείλαμε ένα καφέ και για πρωινό μια νόστιμη, και αρκετά ελαφριά θα έλεγα, βάφλα με σοκολάτα και μπανάνα, επιλογή που συστήνω ανεπιφύλακτα. Όλα αυτά με φόντο την εξαιρετική θέα στο νησί.

Είχαμε πάρει τις απαραίτητες δυνάμεις για την επόμενή μας στάση, το Μουσείο των Σπετσών, το οποίο στεγάζεται σε ένα αρχοντικό του 18ου αιώνα, αλλοτινή κατοικία του Χατζηγιάννη-Μέξη, ενός από τους πρώτους ευεργέτες του νησιού.

Αν και το κτίριο είναι αρκετά εντυπωσιακό εξωτερικά, ο επισκέψιμος χώρος του είναι σχετικά μικρός, αλλά αρκετός για να γίνουμε για λίγο μάρτυρες του πολιτισμού και της σπουδαίας ιστορίας του χώρου και του νησιού.

Ανάμεσα στα εκθέματα που είδαμε ξεχωρίσαμε τη σημαία και τα κειμήλια της Επανάστασης, τις ενδυμασίες και τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης ενός παραδοσιακού Σπετσιώτικου σπιτιού, τις προσωπογραφίες των Σπετσιωτών ναυμάχων, μα κυρίως τα οστά της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, που φυλάσσονται στο χώρο.

Σε μια ώρα το ταξίδι μας στο πανέμορφο νησί θα τελείωνε, κι έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια τελευταία περατζάδα στο Λιμάνι.

Κανονικά δεν προλαβαίναμε μια τελευταία στάση, μέχρι που συναντήσαμε το Anemone, ένα beauty store, από αυτά που όταν τα συναντάς λες «Μην μπεις, είναι σίγουρο ότι θα ξοδέψεις όλο το μισθό σου εδώ». Και τελικά μπαίνεις!

Το μαγαζί εκτός από πανέμορφο, έχει κυριολεκτικά τα πάντα. Από κεριά και κάθε είδους αρωματικά χώρου, μέχρι σαπούνια, όλων των ειδών τα αξεσουάρ αλλά και προϊόντα περιποίησης και ομορφιάς για μαλλιά, πρόσωπο και σώμα, τα περισσότερα μάλιστα με φυσικά προϊόντα.

Υποσχεθήκαμε ότι θα επιστρέψουμε για να πάρουμε μια ακόμα μεγαλύτερη γεύση του κοσμοπολίτικου νησιού του Αργοσαρωνικού, και με αυτή τη σκέψη επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Πειραιά…