ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑ: ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ

Από την πρώτη μέρα του παιδιού στο σχολείο μέχρι την πρώτη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, μια πνευμονία δρόμος.

Σκεφτόμουν πώς θα έγραφα αυτό το κείμενο με σεβασμό στους γονείς που αγωνιούν για τα παιδιά τους που νοσηλεύονται με πραγματικά δύσκολες ασθένειες. Ή σε εκείνους που η προωρότητα τους έκανε να τα αγκαλιάσουν μερικές ημέρες μετά. Η δική μας ιστορία περιλαμβάνει μια πνευμονία, μερικές ημέρες νοσηλεία και μερικές ώρες αγωνίας. Και πολλούς φλεβοκαθετήρες.

Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό

Τη στιγμή που πέρασα στον Άρη τη σάκα στους ώμους του, ένα ρεύμα με διαπέρασε: σαν να πέρασε και στους δικούς μου ώμους η σάκα του σχολείου, μύρισε το δέρμα της και η γομολάστιχα. Τι θυμάται ο άνθρωπος! Με το ασορτί παγούρι στο εξωτερικό τσεπάκι ξεκινήσαμε για τον παιδικό σταθμό. Σκεφτόμουν ότι αυτή η διαδρομή για τον παιδικό, μέσα από το δασάκι, θα μείνει στη μνήμη μας για πάντα. Την επόμενη, βεβαίως, ξύπνησε με ένα ωραίο 39, οπότε έμεινε στο σπίτι.

Δεύτερη εβδομάδα στον παιδικό σταθμό

«Έτσι είναι», μας καθησύχασαν όλοι, από φίλους και γονείς μέχρι την παιδίατρο. Ειδικά για τα παιδάκια που έχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα στις καραντίνες. Μερικές ημέρες μετά, να σου πάλι να του περνάμε τη σάκα, να σου το ρεύμα να με διαπερνά, να και η διαδρομή που θα μας μείνει για πάντα. Την επόμενη ξύπνησε με πυρετό, οπότε έμεινε για όλη την εβδομάδα στο σπίτι. Εκείνος ήταν περιχαρής. Έχω την αίσθηση ότι πίστευε πως το σχολείο ήταν αυτές οι δύο επισκέψεις και τέλος. Λογικό: όταν είσαι δυόμισι, δεν χωρά ο νους σου ρουτίνα και πρόγραμμα.

Ανεβασμένα λευκά

Την τρίτη εβδομάδα πήγε και πάλι μία μέρα. Το ίδιο βράδυ ανέβασε πυρετό. Πυρετό χωρίς βήχα, χωρίς ακροαστικά και για μέρες. Την Παρασκευή πια, η παιδίατρος μας σύστησε να κάνει εξετάσεις αίματος και μια ακτινογραφία. «Τι υπερβολές», σκέφτηκα.

Στα εξωτερικά ιατρεία συναντήσαμε δεκάδες παιδιά με βήχα και μάτια που γυάλιζαν. Η αιμοληψία αποδείχθηκε πολύ απαιτητική. «Δεν συνεργάζεται», είπε η νοσηλεύτρια κι αναρωτιέμαι αν υπάρχει παιδάκι που θα δεχτεί να ξαπλώσει για να του βάλουν μια βελόνα στο χέρι. Υπάρχουν φορές που δεν θέλει ούτε στη ζυγαριά της παιδιάτρου να ανέβει. Χαιρετήσαμε και φύγαμε. «Καλύτερα στο σπίτι», χωρίς να μου έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να χρειαζόταν νοσηλεία. Μια ώρα μετά, η παιδίατρός του μας κάλεσε: «Ανεβασμένα λευκά, χρειάζεται νοσηλεία».

Δημήτρης Παπαδόπουλος

Νοσηλεία, δράκοι και δελφίνια

Εκείνος είχε ήδη κάνει PCR, εμείς οι γονείς κάναμε Rapid. Περιμέναμε τα αποτελέσματα για να μπορέσει να μπει σε δωμάτιο. Ανησυχούσα πια πολύ και θύμωνα με τον εαυτό μου που θεώρησα υπερβολική τη Μία, τη μητέρα του. Η ακτινογραφία έγινε εύκολα. «Κάνε τον σούπερμαν», του προτείναμε. Ήταν πια αργά: η επήρεια του αντιπυρετικού είχε περάσει, πεινούσε, νύσταζε.

Τι μπορεί να σημαίνει «ανεβασμένα λευκά», αναρωτιόμουν, χωρίς ωστόσο να το αναζητώ στο Google. Φοβόμουν πολύ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο, ούτε τι βλακείες ρωτούσα όποιον έβλεπα να φοράει στολή στο νοσοκομείο. Λοίμωξη και μάλιστα πνευμονία, μας ενημέρωσε ο γιατρός της βάρδιας. ΟΚ.

Μεσάνυχτα πια, του περνούσαν τον πρώτο φλεβοκαθετήρα για να μπορέσει να πάρει αντιβίωση. Πεινασμένος, κουρασμένος, απορημένος, χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται που έβλεπε τη μαμά και δυο νοσηλευτές να τον κρατούν. Τα δάκρυα έπαψαν αμέσως μόλις βγήκε από το δωμάτιο νοσηλείας και κοιμήθηκε μέχρι να μπει στο δωμάτιό του. Στον επίδεσμο του χεριού του είχαν ζωγραφίσει έναν δράκο.

Η «καπάταλη»

Δεν ρώτησε πού βρίσκεται ή πότε θα γυρίσει στο σπίτι. Κατάλαβε ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε αλλά είναι θαυμαστή η προσαρμοστικότητα των παιδιών. Την επόμενη του φέραμε παιχνίδια, το κρεβάτι έγινε τραπέζι του και playroom και τα πάντα. Πρόσεχε το χέρι που είχε την πεταλούδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του έβγαινε δυο φορές την ημέρα. Άρνηση, κλάμα, απόγνωση, απορία. Κάθε φορά. Κι έπειτα, μόλις έβγαινε από το δωμάτιο, το είχε κιόλας ξεχάσει και γελούσε. Την τελευταία φορά, ο νοσηλευτής ζωγράφισε μια καμηλοπάρδαλη. Το κεφάλι της ήταν πολύ κοντά στην είσοδο του ορού. «Μπαμπά μου, η καπάταλη πίνει νερό», αναφώνησε. Θαυμαστή η αντοχή και η προσαρμοστικότητα.

Μόνος στο σπίτι

Όταν νοσηλεύεται ένα μικρό παιδί, δεν μπορεί να μείνει στιγμή χωρίς τη δική μας επιτήρηση. Ούτε καν τα πέντε λεπτά που χρειάζεται να κατέβει ο ένας γονιός για να ανέβει ο άλλος. Λόγω Covid οι επισκέψεις αποκλείονται. Πώς γεμίζουν τα εικοσιτετράωρα; Με τα παιχνίδια του και, ας μην κρυβόμαστε, με τηλεόραση. Τα βράδια έμενα μόνος στο σπίτι και το απόκοσμο συναίσθημα ότι το παιδί και η γυναίκα μου λείπουν με μπέρδευαν ακόμη περισσότερο. Έχω να μείνω μόνος από τότε που γέννησε, ποτέ ξανά. Με κάθε αφορμή βρισκόμουν στο δωμάτιό του: να μαζέψω τα μαζεμένα του παιχνίδια, να ψάξω στα ρούχα του τι άλλο να πάρω μαζί το πρωί στο νοσοκομείο.

Δημήτρης Παπαδόπουλος

Μαχητές των διαδρόμων

Όταν όλα πηγαίνουν καλά και τα παιδιά ανακτούν τις δυνάμεις και το κέφι τους, τότε έχουν όρεξη για βόλτα και κοινωνικότητα. Στους διαδρόμους που ο Άρης συναντούσε τα άλλα παιδιά, κανένα δεν κοιτούσε τον ορό του άλλου, αλλά τα παιχνίδια που μπορεί να κρατούσαν. Να ανταλλάξουν, να παίξουν, να επικοινωνήσουν όπως μπορούν. Κι ας κατέληγε κάθε βόλτα, με μαθηματική ακρίβεια, σε νέο φλεβοκαθετήρα. Μέχρι τη μέρα που δεν χρειάζεται πια αντιβίωση, που τα λευκά πέφτουν και περιμένεις το εξιτήριο. Για να γυρίσει θριαμβευτής στο σπίτι και να νοσηλευτεί η Μία με γαστρεντερίτιδα.

Τα βράδια και τα νέα παιχνίδια

Το είχαμε αποφασίσει: Παιδικός σταθμός τέλος. Θα του μαθαίναμε εμείς του «Μανώλη την ταβέρνα» (τραγούδι, για όποιον έχει απορία). Τις πρώτες ημέρες δεν έβγαινε, δεν συναντούσαμε κόσμο – τον ελάχιστο κόσμο που ούτως ή άλλως συναντούσαμε. Απολαμβάναμε ξανά την παρέα μας, τα παιχνίδια και τον χορό μαζί με τη καημένη τη Μανώλαινα και το Mamma Mia. Για αρκετά βράδια, ξυπνούσε και μας έλεγε με φόβο να μην έρθει «το κοριτσάκι» να του κάνει ένεση. Την ημέρα δεν αναφερόταν ποτέ, τις νύχτες όμως πεταγόταν. Μετά από αρκετές εβδομάδες, ήρθε με ένα στυλό στο χέρι για να μου κάνει ένεση, όπως μου είπε. Θαυμαστός ο τρόπος που μεταβολίζουν τα παιδιά τις πληροφορίες και τα βιώματα.