ΠΟΣΟ ΚΟΣΜΟ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΦΗ;

Στις διακοπές, οι λέξεις «πολυκοσμία» και «παράδεισος» δεν συνδυάζονται. Τουλάχιστον αυτό είχα διαπιστώσει κάποτε στην Ανάφη.

Έχουν περάσει ίσως και δύο δεκαετίες από τότε που πήγα στην Ανάφη για διακοπές. Υποθέτω ότι πολλά πράγματα θα έχουν αλλάξει έκτοτε. Αν μη τι άλλο, ήδη φτιαχνόταν ένας δρόμος προς παραλίες του νησιού που ήταν προσβάσιμες μόνο με καραβάκι. Μία από αυτές ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι.

Δεν θυμάμαι ακριβώς αν τα νερά ήταν καταγάλανα ή καταπράσινα (για το ότι ήταν πεντακάθαρα δεν χωράει αμφιβολία). Ούτε θυμάμαι πόσο ψιλή ήταν η άμμος (που χρυσή μάλλον δεν ήταν). Άλλο ήταν αυτό που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου με το που βρέθηκα στην παραλία των Αγίων Αναργύρων: η ηρεμία.

Αν δεν υπήρχε στον χάρτη, δεν θα ’θελα να γράψω ποτέ τίποτα, για να την ξέρουν όσο γίνεται λιγότεροι. Ήταν όμως μία από τις κλασικές στάσεις στα τακτικά δρομολόγια των «καραβοκύρηδων», που αναλάμβαναν να σε πάνε από το λιμάνι στις παραλίες όπου δεν υπήρχε ακόμα οδική πρόσβαση.

iStock

Η Ανάφη της ηρεμίας

Η παραλία οφείλει το όνομά της στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων που υπάρχει εκεί – και πρέπει να είναι το πιο απομακρυσμένο και ερημικό που έχω επισκεφθεί ποτέ μου. Όταν πρωτοπήγαμε, τέλη κάποιου Ιουλίου, μοιραστήκαμε την παραλία τρεις παρέες όλες κι όλες, κατανεμημένες συμμετρικά, σε ίσες αποστάσεις! Τρία άτομα εμείς στο κέντρο, αριστερά δεν θυμάμαι ποιος, δεξιά μας η παρέα γνωστού βουλευτή του κυβερνώντος τότε κόμματος, που έκανε γυμνισμό με την άνεση του «μεταξύ μας είμαστε».

Μικρή παρένθεση: Η αδυναμία να φύγεις μέχρι να ξαναπεράσει καραβάκι δημιουργούσε μια ανασφάλεια, είναι η αλήθεια. Μια ιδέα ήταν, όμως, και όλα τα υπόλοιπα βοηθούσαν γρήγορα να την ξεχάσεις.

iStock

Ηρεμία, λοιπόν, ηρεμία, ηρεμία! Ούτε ήχοι από αυτοκίνητα, ούτε χορευτική υπόκρουση από καντίνα-δίπλα-στο-κύμα, ούτε το πόδι του διπλανού στην πετσέτα σου. Όχι ότι οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού ήτανε πήχτρα. Αυτή όμως ήταν πιο ειδυλλιακή, πιο γραφική, πιο «κάπως» – και δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό καλύτερα! Η επιθυμία μας να τις δούμε όλες μας οδήγησε σε άλλη την επομένη, συν κάποιες που είχαν προηγηθεί – όπως ο Ρούκουνας και το Κλεισίδι. Δεν είναι όμως τυχαίο ότι μία θυμάμαι πιο έντονα από όλες: των Αγίων Αναργύρων, μεγάλη η χάρη τους!

Η επέλαση

Μέχρι που ήρθε η τελευταία μέρα της παραμονής μας στην Ανάφη. Προφανώς θέλαμε να την περάσουμε στους Αγίους Αναργύρους. Στη διαδρομή με το καραβάκι, δεν προσέξαμε ότι λίγο σαν να είχε βαρύνει από το φόρτωμα. Όπως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι είχε μπει ο Αύγουστος.

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου; Καμία σχέση. Οι θαμώνες που άρχισαν να κατεβαίνουν στην παραλία σαν να μην είχαν τελειωμό... Έλα να γνωριστούμε, ντάρλινγκ, θέλουμε δε θέλουμε! Οπότε καταλήξαμε ότι για την Ανάφη, δώδεκα ώρες με το πλοίο από τον Πειραιά, ο μήνας μας ήταν ο Ιούλιος. Αν θέλαμε να ζήσουμε τον Αύγουστο σε όλο του το –θορυβώδες– μεγαλείο, δεν πηγαίναμε τουλάχιστον κάπου κοντά;