ΠΟΣΗ ΒΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ;

Ένας αιμόφυρτος φοιτητής στο ΑΠΘ, ένας διαδηλωτής που ξυλοκοπείται από τα ΜΑΤ, ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα που δέχεται χημικά κατά τη διάρκεια μιας πορείας αλληλεγγύης. Τα περιστατικά της αστυνομικής καταστολής από την Ελλάδα του 2022 δεν σοκάρουν απλώς, αλλά θέτουν το κρίσιμο ερώτημα: Μέχρι πότε;

Οι εικόνες της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της άγριας καταστολής των προηγούμενων μηνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μπορώ να πω ότι με έναν τρόπο με σημάδεψαν. Δεν ξέρω αν ήταν η εικόνα του αιμόφυρτου φοιτητή αυτή που με έκανε να καταλάβω πόσο επικίνδυνη είναι η εποχή που ζούμε ή το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν σε έναν πανεπιστημιακό χώρο που μου ήταν πολύ οικείος.

Όσο έβλεπα εκείνες τις φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη, σκεφτόμουν ότι πριν από περίπου 6 χρόνια, όταν ήμουν εγώ φοιτήτρια στο ΑΠΘ, δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις. Η αστυνομία δεν έμπαινε στο πανεπιστήμιο, το «άσυλο» υπήρχε και εφαρμοζόταν. Κι αν πράγματι δεν ήταν όλα ιδανικά, τουλάχιστον δεν βλέπαμε στο πανεπιστήμιο φοιτητές να αιμορραγούν από επιθέσεις κρατικών οργάνων.

Πριν από μερικές ημέρες, στα τέλη Ιουλίου, οι εικόνες από τις διαδηλώσεις υπέρ του αιτήματος του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη ήταν ανάλογες.

ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI

Στις φωτογραφίες και στα βίντεο που πέρασαν μπροστά μου στο διαδίκτυο, είδα έναν αστυνομικό να κλωτσάει έναν διαδηλωτή στην άσφαλτο. Στο μεταξύ, ένας άλλος διαδηλωτής που βρίσκεται σε αμαξίδιο δέχεται χημικά. Όσο για τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ, οι επιθέσεις εις βάρος τους είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση.

ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI

Δεν ξέρω αν διαβάζοντας όλα αυτά πρέπει να σοκαριστώ, να φοβηθώ, να θυμώσω ή απλώς να αδιαφορήσω. Μετά σκέφτομαι τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι, ότι «όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει», και στιγμιαία ανακουφίζομαι για τους προβληματισμούς μου.

Το τέρας της βίας μάς αφορά όλους

Η κρατική και παρακρατική βία δεν είναι νέα ιστορία. Είναι παλιά, για την ακρίβεια πολύ παλιά. Δεν ξέρω αν η περίοδος που διανύουμε είναι μία από αυτές που –όπως λέμε συχνά στις παρέες– «η κατάσταση έχει ξεφύγει», αλλά σίγουρα η ανοχή μας έχει πιάσει ταβάνι. Στην πραγματικότητα, έχουμε χάσει το μέτρημα των περιστατικών αστυνομικής καταστολής και μαζί χάσαμε και το μέτρο. Δεν ξέρω αν σοκαριζόμαστε στ’ αλήθεια από τα όσα συμβαίνουν, αν υποκρινόμαστε ότι σοκαριζόμαστε, αν ανακουφιζόμαστε που «ευτυχώς ήταν κάποιος άλλος και όχι εμείς». Αν στην τελική αναρωτιόμαστε: πόση βία ακόμη μπορούμε να αντέξουμε;

ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI

Σκέφτομαι αν πράγματι συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος. Και, δυστυχώς, η βία είναι ένα τέρας με πολλά πρόσωπα. Βία είναι να ρίχνεις χημικά και αύρα σε ειρηνικούς διαδηλωτές ή να αφήνεις έναν απεργό πείνας να πεθαίνει. Βία είναι να θρηνούμε κάθε μέρα και μια γυναίκα δολοφονημένη. Βία είναι οι παράνομες επαναπροωθήσεις ανθρώπων. Βία είναι το να βλέπεις τον θύτη σου να μένει ατιμώρητος.

Βία είναι επίσης το να μην αντιδρά κανείς. Το είχε πει άλλωστε και η Έμμα Γκόλντμαν, ότι το πιο βίαιο στοιχείο σε μια κοινωνία είναι η αδιαφορία.