ΠΩΣ ΘΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟ

Η μύηση ενός μικρού παιδιού σε νέες γεύσεις δημιουργεί μνήμες που κρατάνε για πάντα. Άλλωστε, η γεύση είναι υπόθεση καρδιάς.    

Με το κεφάλι κολλημένο στη βιτρίνα, ο Άρης παρατηρεί τα γλυκά. Έχουμε φτάσει στο Αθηναϊκόν, το οποίο –παρόλο που δεν έχω μεγαλώσει στην Αθήνα– μου μοιάζει ως το ιδανικό σημείο για να χτίσουμε τις κοινές μας αναμνήσεις. Του αρέσει πολύ η πάβλοβα από τη Μαρέγκα από Σπίτι και γενικώς τρελαίνεται για την κρέμα – και, βεβαίως για τις τούρτες γενεθλίων.

Σήμερα όμως επιλέγει προφιτερόλ. Καθόμαστε στο τραπέζι, δίνουμε την παραγγελία μας. «Πού είναι το γλυκό μας;» ρωτάει ένα λεπτό μετά. Χυμός, γλυκό, τυρόπιτα, καφές. Ο χρόνος είναι πάντα σχετικός, στην περίπτωση του γλυκού είναι ασφυκτικός. Από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μου είναι τα παιδιά που τσιρίζουν και τρέχουν στην ταβέρνα. Ή στο ζαχαροπλαστείο, εν προκειμένω.

Το σαβουάρ βιβρ του μπόμπιρα

Σάββατο μεσημέρι και το ζαχαροπλαστείο είναι γεμάτο από παρέες. Για τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στον κορονοϊό, το να βρίσκονται σε ένα τραπέζι με σερβιτόρους που παίρνουν παραγγελία και φέρνουν φαγητά είναι μια νέα πίστα. Ο Άρης καλείται να είναι εγκρατής, να μην φωνάζει, να μην πετάξει νερά, τραπεζομάντηλα και γλυκά. Βεβαίως, δοκίμασε από το γλυκό του και το μανίκι του και το τραπεζομάντηλο και η καρέκλα.

Ήμασταν ευτυχισμένοι στη βόλτα μας. Η καλοσύνη της κυρίας που μας εξυπηρέτησε και τα υγρά μαντηλάκια έκαναν καλή δουλειά. Αποχαιρετήσαμε, εκείνος περίμενε την κοπέλα να τελειώσει την παραγγελία της για να της πει ευχαριστώ. Το έκανε πιο εύκολα από ό,τι εγώ όταν μου το ζητούσαν οι γονείς μου, αλλά άλλη γενιά, τι να πεις; Καθίσαμε συνολικά μισή ώρα, ούτε νευρικότητα, ούτε τρεξίματα ανάμεσα στα τραπέζια, ούτε φωνές.

iStock

Το φαγητό που μιλάει στην καρδιά

Γύρω από τα τραπέζια πλέκονται οι ζωές μας και στις μπουκιές που απολαμβάνουμε δένονται οι αναμνήσεις μας. Η πέτσα από το παχύ γάλα που άπλωνε η μάνα μου στο καυτό ψωμί που αγοράζαμε από τον φούρναρη από κάτω, το κοκκινιστό της γιαγιάς μου, τα πιροσκί της Αγγελικής, οι πίτες της Βάσως. Ήταν λιγότερο σύνθετα και καθόλου συνθετικά τότε, είχαν τον χρόνο τους και τη σωστή στιγμή. Καρπούζι το καλοκαίρι, μελομακάρονα τα Χριστούγεννα.

Το Πάσχα, η αναμονή για να φάμε το σοκολατένιο αβγό ή τα κουλούρια που φτιάχναμε μια εβδομάδα πριν έμοιαζε ατέλειωτη. Ήταν τα πιο νόστιμα τσουρέκια αυτά που έφτιαχνε η θεία Ευτέρπη; Ενδεχομένως, αλλά και η νηστεία πολλαπλασίαζε την επίδραση που είχαν οι πλεξούδες που έφτιαχνε. Είναι οι κυδωνάτες πατάτες φούρνου της Ευγενίας οι πιο νόστιμες; Σίγουρα, πάντως είναι αυτές που ο Άρης μοιραζόταν με τον συνονόματο παππού του και τον τάιζε στο στόμα. Εξάλλου, το είχε πει και αυτό η Εύη Βουτσινά: Η γεύση είναι υπόθεση καρδιάς και όχι ειδικών γνώσεων.

Κύριε κοκ, είστε εδώ;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει με τον πατέρα μου για γλυκό. Μπορεί να ήταν στον Καραβίτη στην Πάτρα, θυμάμαι ότι είχε ημιώροφο. Μπορεί η ανάμνηση να είναι θολή, η αίσθηση όμως είναι σαφής. Ήμουν 6 ετών, είχαμε μόλις μετακομίσει από τη Νέα Υόρκη, όπου γεννήθηκα. Παρήγγειλα Coke και μερικά λεπτά μετά έφτασε μπροστά μου ένα μπαμπάτσικο και γυαλιστερό κoκ.

Ήταν όλα πολύ δύσκολα για μένα, με τα «έξω οι βάσεις και οι Αμερικάνοι» και τους δρόμους με τις στροφές. Έμαθα ότι το κοκ είναι πάστα. Υποτάχτηκα στην δύναμη του γλυκού του γηπέδου περισσότερο από ό,τι στην Coke, τελικά. Μέχρι που η γιαγιά μου, η Στάσα, ένα απόγευμα πρότεινε να μας φτιάξει για κολατσιό «φρυγανιά με πάστα».

Unsplash Pat

Να του πάρουμε μια πάστα

Καταλαβαίνετε τις εικόνες που έκανα: μια σεράνο πάνω σε μια φρυγανιά. Εκείνη εννοούσε πελτέ, που με λίγο λάδι και ρίγανη χόρταινε τις απογευματινές πείνες, πριν τα κρουασάν και τα ατέλειωτα είδη περιπτέρου. Κι έπειτα ξαμολιόμασταν για παιχνίδι μέχρι αργά. Κανείς δεν μας κυνηγούσε με μπισκότα στο χέρι, με μπάρες βρόμης και viennoiseries χωρίς γλουτένη.

Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς με τον Άρη: όταν είναι στο πάρκο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον παρακαλάμε να φάει το φρούτο του. Tρώει όταν πεινάει. Η βόλτα του Σαββάτου, μετά το Mini Tennis Club, είναι μια συνήθεια που δένει τους δυο μας. Ούτε play dates, ούτε άλλα 10 παιδιά μαζί. Βρίσκω χρόνο να κάνουμε κάτι μαζί και αυτό συνήθως περιλαμβάνει φαγητό. Για το πρώτο του σουβλάκι. Την πρώτη τυρόπιτα Μικέ. Η πρώτη πίτσα Lollo’s. Να ζήσουμε μια εμπειρία μαζί, να μάθει πώς να απολαμβάνει χωρίς τιμωρία ή επιβράβευση. Να δοκιμάσει όχι επειδή πρέπει ή επειδή τον καλοπιάνουμε. Επειδή θέλει.

Φα’ το γιατί θα στο δώσω από το αυτί

Τι κάνει τελικά κάποιον καλό μπαμπά; Η Αντέλ Φέιμπερ και η Ιλέιν Μάζλις στο βιβλίο τους «Πώς να μιλάτε στα παιδιά ώστε να σας ακούν & πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν» αναφέρουν: «Αυτό που με βοήθησε περισσότερο από όλα ήταν ότι έβαλα τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών μου». Μαγική συμβουλή!

Ένα παιδί δεν μπορεί να μείνει βιδωμένο στην καρέκλα για ώρες. Δεν μπορείς να το πιέσεις να φάει, να δοκιμάσει κάτι που δεν του αρέσει. Βρες τον τρόπο, θυμήσου ότι ήσουν κι εσύ παιδί. Η τιμωρία δεν είναι ο τρόπος, ειδικά στο θέμα της διατροφής. Επιβράβευση, αποδοχή και όρια. Δεν βιαζόμαστε, όλα θέλουν τον χρόνο τους.

Από το κοκ στον κόκορα

Ακριβώς απέναντι από το ζαχαροπλαστείο, ένας κόκορας σ’ ένα κοτέτσι τον προσκαλεί. Τρέχουμε και γελάμε, μα που βρέθηκε κοτέτσι στο Χαλάνδρι; Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. «Που είναι το γλυκό μου;» με ρωτάει. «Θα το φας το απόγευμα», του λέω.

Φτάνοντας στο σπίτι, μια σοκολατένια κότα-πινιάτα του Fresh μ’ ένα αστραφτερό σφυράκι τον περιμένει. Άντε να τον πείσω ότι πρέπει να κάνει υπομονή μέχρι το Μεγάλο Σάββατο, ούτε καν μέχρι το απόγευμα. Καλή Ανάσταση!