Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ «ΜΙΣΗΣ» ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ ΘΑ ΣΟΥ ΛΥΣΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ «ΑΝΟΙΓΕΙ» Ο ΚΑΙΡΟΣ

Επειδή πέρυσι έφαγα ένα Σαββατοκύριακο για να τακτοποιήσω τα ρούχα μου, φέτος εφάρμοσα νέα στρατηγική: φτιάχνω τη «μισή» ντουλάπα μετά το Πάσχα και την υπόλοιπη, όταν πραγματικά σκάει ο τζίτζικας. Και μπαίνουν όλα στη θέση τους.

Κάθε χρόνο έπεφτα στην παγίδα που η ίδια έστηνα: Καθώς ο καιρός «άνοιγε», ψάρευα με το χέρι μου τα κατάλληλα, λίγο πιο ελαφριά, λίγο πιο χαρούμενα ρούχα, στους σάκους ή τα πλαστικά κουτιά φύλαξης. Όταν ήμουν κουρασμένη και απηυδισμένη από τον κύκλο των καθημερινών υποχρεώσεων κυριολεκτικά φορούσα ό, τι έπιανε το χέρι μου.

Οπότε, αποφάσισα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους με τη βοήθεια δύο οδηγών: Το σπίτι σε τάξη, της γιαπωνέζας Μαρί Κόντο και το Καθαρό σπίτι, καθαρό μυαλό, του βουδιστή μοναχού, Σουκέι Ματσουμότο. Από τον βουδιστή μοναχό κρατάω τη σπουδαιότητα που δίνει στην αλλαγή των ρούχων στη ντουλάπα όταν αλλάζουν οι εποχές: «Με τον τρόπο αυτό σηματοδοτείται η αλλαγή της εποχής και έτσι αναζωογονείται η καρδιά σου. Αλλιώς διατρέχεις τον κίνδυνο να περάσεις μια πληκτική χρονιά».

Ντου! Στην ντουλάπα

• Καθώς μετά το Πάσχα και μέχρι τουλάχιστον τα τέλη Οκτωβρίου δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω παλτό, όλα τα βαριά μου πανωφόρια τα φυλάω σε ειδικές θήκες και τα αποσύρω, αφού πρώτα τα καθαρίσω, τα αερίσω και φορτώσω με λεβάντα τις τσέπες τους. Κάποια θέλουν καθαριστήριο. Ας πάνε λοιπόν.
• Τι σημαίνει «αποσύρω» ένα ρούχο; Στη δική μου περίπτωση, το φυλάω κάπου σε ένα πιο δυσπρόσιτο σημείο της ντουλάπας ή το βάζω σε μία άλλη ντουλάπα όπου κείτονται τα ανεπιθύμητα/αφόρετα/κακόγουστα τα οποία κάτι με κρατάει και δεν πετάω. Αλλά έρχεται κι αυτών η ώρα. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει λόγος να βλέπετε τα παλτό έστω και μέσα στις ειδικές θήκες τους όταν η άνοιξη εκεί έξω χαλάει τον κόσμο.

freepik

• Βγάζω από τη ντουλάπα μόνο εκείνα τα ρούχα που δεν θα φορέσω στους επόμενους έξι μήνες, δηλαδή τα πουλόβερ και τις ιδιαίτερα ζεστές μακρυμάνικες μπλούζες, τα κοτλέ παντελόνια και τις καθαρά χειμωνιάτικες φούστες.
• Πριν κάνω οτιδήποτε αφορά στη φροντίδα τους πιάνω κουβέντα μαζί τους: Θα σε ξαναφορέσω; Με κολακεύεις; Μήπως μου πέφτεις πολύ στενή; Ε, λοιπόν παρ’ το απόφαση: δεν θα αδυνατίσω, οπότε θα πας στη ντουλάπα αλληνής, που θα σε φοράει και θα σε ευχαριστηθεί. Τι σημαίνει αυτό; Μεγάλο ξεκαθάρισμα.
• Αφού καταλήξω στα ρούχα που για τους προσωπικούς μου λόγους δεν θα φορέσω ξανά, τα χωρίζω σε κατηγορίες: Αυτά της κόρης/ανιψιάς/κόρης φίλης κλπ, δηλαδή άξια να αγαπηθούν από αγαπημένα πρόσωπα. Αυτά που δεν είναι για πέταμα αλλά δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν κανένα συναίσθημα της προκοπής οπότε χαρίζονται είτε σε άτομα που γνωρίζω και έχω την οικειότητα να τους χαρίσω ένα φορεμένο ρούχο ή σε οργανώσεις που χρειάζονται ρούχα σε καλή κατάσταση και όχι κουρέλια. Για παράδειγμα, στην πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης, Ο Άλλος άνθρωπος. Τα κουρέλια τα πετάω. Κουρέλια δεν χαρίζονται – δήθεν και με αγάπη. (Όταν λέω πετάω, εννοώ τα βάζω στους ειδικούς κάδους ανακύκλωσης ρούχων).

freepik

• Έχοντας αδειάσει και καθαρίσει ένα μέρος της ντουλάπας, το αρωματίζω, ώστε να ευωδιάζουν και τα ρούχα μου. Εκεί τοποθετώ όλα τα κομμάτια που προβλέπω ότι θα φοράω μέχρι να πιάσουν οι μεγάλες ζέστες, οπότε και θα ολοκληρώσω την αποστολή «ντουλάπα» προσθέτοντας στα ράφια και τις κρεμάστρες παρεό, μαγιό και καλοκαιρινά φορέματα με τιράντες. Ο τρόπος που τακτοποιείς τα ρούχα είναι υποκειμενικός και καμία γιαπωνέζα ονόματι Κόντο δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο. Προσωπικά, δεν τακτοποιώ με βάση τα χρώματα των ρούχων, γιατί καταρχήν δεν είναι τόσα πολλά τα ρούχα μου, ώστε να κατηγοριοποιούνται ανά χρώμα. Οπότε, η θέση τους στη ντουλάπα είναι ανά είδος: πουκάμισα, φούστες, παντελόνια, φορέματα, μακριές φούστες ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Τον τελευταίο καιρό έχω μία νέα εμμονή: Να κρεμάω και να μη διπλώνω τις μπλούζες μου. Έχω βρει μάλιστα βελούδινες κρεμάστρες που σέβονται τα ρούχα και πολλές φορές κρεμάω ακόμη και ασιδέρωτες κάποιες μπλούζες, οι οποίες μετά από το πολυήμερο κρέμασμα μοιάζουν τελικά σαν σιδερωμένες.Τι κάνω με τα βαριά χειμωνιάτικα ρούχα; Τα αποθηκεύω μαζί με αληθινές λεβάντες και μοσχοσάπουνα. Σταδιακά καταργώ τους υφασμάτινους σάκους και χρησιμοποιώ μεγάλα πλαστικά κουτιά μέσα στα οποία τα ρούχα τσαλακώνονται λιγότερο. Αλλά και τα ίδια τα κουτιά αποθηκεύονται ευκολότερα. Κι αν πιάνουν πολύ χώρο στη ντουλάπα δεν παθαίνουν τίποτα αν πάνε το ένα πάνω στο άλλο στο αποθηκάκι του σπιτιού.
• Ο «πονοκέφαλός» μου είναι τα «πρόχειρα» ρούχα. Όταν η ντουλάπα μου περνάει από τον χειμώνα στην άνοιξη, πρέπει να διαχειριστώ χοντρά φούτερ, ζακέτες και φαρδιές ατσούμπαλες φόρμες. Συχνά πρόκειται για αλλοτινά ωραία σπορ κομμάτια τα οποία παρέδωσαν την αίγλη τους –και το σχήμα τους– στον χρόνο και τώρα φοριούνται όταν κάνω γυμναστική ή κηπουρική, καθαρίζω το σπίτι, πάω βόλτα τον σκύλο ή σέρνομαι μέχρι το περίπτερο. Η χειρότερή μου; Να με πετύχουν φίλοι και γνωστοί στον δρόμο με αυτά. Γι’ αυτό φέτος αποφάσισα να ξεφορτωθώ μερικά, όχι χαρίζοντας –τίποτα από αυτά δεν είναι για χάρισμα– αλλά ανακυκλώνοντάς τα ως υφάσματα ή απλώς πετώντας τα. Ο βαθύτερος ίσως λόγος που τα κρατάω είναι αυτό που άκουγα μικρό παιδί: «Τα καλά ρούχα δεν τα φοράμε παντού». Σήμερα τα πραγματικά καλά ρούχα είναι λίγα και είναι όντως για ειδικές περιστάσεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα καλά για τη δουλειά, τη βόλτα αλλά και τη γυμναστική… Πόσα φούτερ χρειάζομαι για να καθαρίσω το σπίτι; Πόσες φόρμες για να πλύνω τις βεράντες; Οπότε, ναι, πρέπει να ξεφορτωθώ τα περισσότερα από αυτά και να κάνω χώρο για εκείνα τα «πρόχειρα» που τακτοποιώ ξεχωριστά στο «προχειρόραφο», μαζί με τα κολάν και τα T-shirt, αυτά που όταν παλιώνουν τα φοράω για να χαλαρώνω στο σπίτι. (Μερικά είναι για πέταμα, παραδέχομαι).
• Κλέβω μία φράση-κλειδί από το βιβλίο της Μαρί Κόντο στο κεφάλαιο Πρόχειρα ρούχα: «Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σωστό να φυλάμε ρούχα που δεν μας δίνουν χαρά για να χαλαρώνουμε στο σπίτι. Η ώρα της χαλάρωσης είναι κι αυτή ένα πολύτιμο κομμάτι της ζωής μας».

freepik

Ανακεφαλαιώνω: Κάνοντας τη μισή ντουλάπα δηλαδή «κατεβάζοντας» όπως λέγαμε παλιά που χρησιμοποιούσαμε τα πατάρια τα πιο δροσερά μας ρούχα και «ανεβάζοντας» τα βαριά χειμωνιάτικα, έχει κανείς την ευκαιρία να ελαφρύνει τη ντουλάπα του αλλά και τον ψυχισμό του. Στην πραγματικότητα τα  άχρηστα ρούχα και αντικείμενα σε βαραίνουν. Μόνο όταν αρχίσεις να πετάς το συνειδητοποιείς.

Στη ντουλάπα ή στα σκουπίδια;

Παρότι το σχέδιό μου πάει μια χαρά, η αλήθεια είναι ότι η λέξη «πετάω» ή η παραλλαγή της, «ξεφορτώνομαι», μου προκαλεί αμηχανία. Ψάξε βρες γιατί. Ίσως γιατί η γενιά των δικών μου είχε ανάγκη την ύλη και μάζευε. Ποια είμαι εγώ που θα πετάξω; Η Μαρί Κόντο επιχειρηματολογεί σοφά υπέρ του να πετάξεις αυτό που δεν χρειάζεσαι πια: «Για να αγαπήσετε πραγματικά τα πράγματα που είναι σημαντικά για εσάς, θα πρέπει πρώτα να πετάξετε εκείνα που έχουν εκπληρώσει τον σκοπό τους».