ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΝΑ ΣΕ ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

H πρώην ειδική πράκτορας, Εύη Πούμπουρα, μιλάει για το πώς μπορούμε να ακουστούμε, για το πώς θέτουμε όρια, για το πώς θα μας σεβαστούν οι άλλοι.

H ελληνικής καταγωγής (από το Κιλκίς), Εύη Πούμπουρα, η οποία έχει διατελέσει ειδική πράκτορας, με εξειδίκευση στον ανιχνευτή ψεύδους (lie detector) και την ανάκριση στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ από το 2000 έως το 2012, βρέθηκε καλεσμένη στο podcast The Diary of A CEO και ο οικοδεσπότης του podcast τής έθεσε το ερώτημα «Τι κάνουμε όταν δεν μας ακούν οι άλλοι, π.χ. οι συνάδελφοί μας, όταν μιλάμε; Όταν δεν μας σέβονται;»

Όπως είπε η κα Πούμπουρα, η λύση για να ακούσουν καταρχάς οι άνθρωποι αυτά που έχεις να πεις, δεν είναι να μιλάς συνέχεια. Είναι να μιλάς όταν έχεις να πεις κάτι σημαντικό. «Λανθασμένα υπάρχει η πεποίθηση πως αν δεν μιλάμε, χάνουμε την αξία μας», σχολιάζει.

Όταν, λοιπόν, νιώθουμε πως δεν μας ακούν οι άλλοι, έχει νόημα να αναρωτηθούμε, σύμφωνα με την ειδικό, τα εξής: Κοιτάς τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεσαι; Προβάλλεις τη φωνή σου (αυτό ονομάζεται παραγλωσσικό φαινόμενο) ή μιλάς χαμηλόφωνα, χωρίς ψυχή;

Η ίδια υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μιλάνε π.χ. σε κοινό, είναι επικεντρωμένοι σε αυτό που διαβάζουν από τις σημειώσεις που έχουν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να μην σκέφτονται τον τόνο της φωνής τους, το πώς εκφράζουν αυτά που λένε. «Μόνο ο τόνος με τον οποίον μιλάς, αρκεί για να βοηθήσει τους άλλους να σε ακούσουν», καταλήγει η ίδια.

Pexels

Εύη Πούμπουρα: «Μίλα μόνο όταν έχεις κάτι πραγματικά σημαντικό να πεις»

«Κάτι άλλο που λέω συχνά όταν μιλάω σε εταιρείες είναι το εξής: Μην μιλάς για να μιλάς. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις γυναίκες, διασφάλισε ότι σε ακούν. Έχεις κάτι που αξίζει να πεις; Αν δεν έχεις, μη μιλήσεις. Στις μισές συναντήσεις που πάω, δεν μιλάω όταν δεν έχω πραγματικά κάτι να πω», συμπληρώνει.

Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που μιλούν για να μιλούν; Που παίρνουν τον λόγο και από τα πρώτα δευτερόλεπτα γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν έχουν κάτι αξιόλογο να πουν ή που σκέφτονται εκείνη τη στιγμή όσα θα πουν; Αυτοί που τους ακούν, αυτόματα τους απορρίπτουν. «Κρατάμε τον "λογαριασμό" όσων ακούμε και έτσι αποφασίζουμε ποιον πρέπει να ακούσουμε πραγματικά και ποιον όχι», εξηγεί η πρώην ειδική πράκτορας.

«Αν πάω σε μια συνάντηση και είμαι το πιο "χαζό" άτομο στην αίθουσα, αισθάνομαι πολύ χαρούμενη. Σκέφτομαι πως έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι ανάμεσα σε έξυπνους ανθρώπους και να τους ακούσω. Όταν δεν ξέρω κάτι, ακολουθώ ό,τι πουν αυτοί που ξέρουν», λέει η κα Πούμπουρα.

Βάζεις τα όρια από την αρχή και μετά τα χαλαρώνεις

Μια άλλη ερώτηση, στην οποία κλήθηκε να απαντήσει η κα Πούμπουρα ήταν το πώς θέτουμε τα όρια όταν κάποιος μας προκαλεί ή δεν μας σέβεται.

«Το πρώτο πράγμα που θα σε ρωτήσω είναι τι έχεις κάνει εσύ που έχει επιτρέψει σε άλλους να πιστεύουν πως μπορούν να αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο. Τι δεδομένα έχεις δημιουργήσει ώστε να μπορούν οι άλλοι να σκέφτονται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα π.χ. να μην είναι συνεπείς και να χάνουν προθεσμίες ή να αργούν στη δουλειά. Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να αναρωτηθούμε είναι αν κάναμε κάτι εμείς, ώστε να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον όπου κάποιος πιστεύει ότι είναι ΟΚ να τα κάνει όλα αυτά. Γιατί ουσιαστικά εμείς θέτουμε τον "τόνο"», εξηγεί.

Η κα Πούμπουρα αναφέρεται σε μία συνέντευξη που είχε πάρει η ίδια από τον John Franchie, πρώην στέλεχος της CIA, ο οποίος διαχειριζόταν πολλούς ανθρώπους με εξαιρετικά ισχυρές προσωπικότητες. Ο κ. Franchie, λοιπόν, στο πλαίσιο της συνέντευξης είπε ότι «είναι πιο εύκολο να έχεις ξεκάθαρα όρια και να είσαι περισσότερο στιβαρός και εξουσιαστικός στην αρχή και μετά να κάνεις πίσω, παρά να γίνεις φίλος με όλους από την αρχή και στη συνέχεια να προσπαθήσεις να θέσεις όρια».

Αν κάνεις το πρώτο επιτρέπεις στους άλλους να μάθουν τι περιμένεις από εκείνους και μετά μπορείς να υποχωρήσεις ελαφρώς, χαλαρώνοντας το όριο.

Εύη Πούμπουρα: «Οι άνθρωποι φοβούνται τις διαμάχες και αυτό κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα»

«Ας υποθέσουμε πως πάντα θα εμφανιστεί κάποιος που θα αμφισβητήσει τα όρια. Μόλις συμβεί για πρώτη φορά, πρέπει να το επισημάνεις. Συνήθως αυτό που κάνουμε είναι ότι το αφήνουμε να περάσει, γιατί δεν είναι κάτι σημαντικό. Μετά, όμως, συμβαίνει ξανά και ξανά και εμείς εκνευριζόμαστε που ο απέναντί μας δεν καταλαβαίνει το λάθος μόνος του. Το θέμα επιστρέφει σε εμάς και τον λόγο που δεν μιλήσαμε αρχικά. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι άνθρωποι φοβούνται τις διαμάχες –δεν θέλουν να πληγώσουν τα συναισθήματα των άλλων– και αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα», εξηγεί η κα Πούμπουρα.

Πάντα μπορούμε να μιλήσουμε σε κάποιον ήρεμα, χωρίς να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας, και να συζητήσουμε οτιδήποτε μας απασχολεί μαζί του.

Unsplash Dylan Gillis

Στον Λευκό Οίκο, δίπλα στο Οβάλ Γραφείο, είναι η Προεδρία της Κυβέρνησης, όπου κάθεται ο πρόεδρος με όλους τους επικεφαλής του και συζητούν επί νόμων και πολιτικών. Ανταγωνίζονται. Κάποιος θα πει «Δεν μου αρέσει αυτή η ιδέα γι' αυτόν τον λόγο». Άλλος θα σχολιάσει «Αυτή η ιδέα δεν δούλεψε και αυτός είναι ο λόγος». Πρέπει να νιώθουμε άνετα να το κάνουμε αυτό. Οι περισσότεροι δεν αισθάνονται πως μπορούν να καθίσουν απέναντι από κάποιον και να του πουν «Έγινε το τάδε πράγμα. Μπορείς να μου μιλήσεις για αυτό; Να μου εξηγήσεις γιατί έγινε;»

Αν ένας συνάδελφός σου για παράδειγμα κάνει ένα σοβαρό λάθος, το οποίο δεν πρέπει να ξανασυμβεί, βοηθά να τον ρωτήσεις «Μπορώ να κάνω εγώ κάτι για να σε βοηθήσω να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα, ώστε να γίνεις πιο επιτυχημένος/η σε αυτό που κάνεις;». Σύμφωνα με την κα Πούμπουρα, αυτό το κάνεις γιατί θες να ακούσεις από τον άλλον αν εσύ κάνεις ή δεν κάνεις κάτι που επηρεάζει τις αποφάσεις που παίρνει ο άνθρωπος απέναντί σου ή τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.

Σχετικά με το θέμα του σεβασμού, η κα Πούμπουρα σχολιάζει: «Όταν νιώθεις ότι δεν σε έχουν σεβαστεί, χρειάζεται να σιγουρευτείς ότι αυτό που συμβαίνει είναι όντως ασέβεια προς εσένα και δεν είναι ο εγωισμός σου που σε κάνει να νιώθεις πως δεν σε έχουν σεβαστεί».