ΠΩΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;

Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδιά να επιστρέφουν συχνά –ενίοτε και πολύ συχνά– εκνευρισμένα από το σχολείο; Πώς μπορούμε να τα βοηθήσουμε εμείς οι γονείς;

Το έζησα μερικά χρόνια μέχρι τώρα και το ξέρω καλά. Τα παιδιά έρχονται εκνευρισμένα από το σχολείο. Όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε στην κόρη μου σε όλες τις τάξεις του δημοτικού, με εξαίρεση ίσως την τελευταία.

Ο δικός της εκνευρισμός μεταφερόταν αυτομάτως σε μένα, που ενώ την περίμενα με όρεξη για να μάθω τα νέα της, εισέπραττα μούτρα και γκρίνια και γρήγορα περνούσαμε σε διαπληκτισμούς και φωνές.

Εκνευρισμός μετά το σχολείο: Ένα «παράξενο» φαινόμενο

Την τελευταία χρονιά του δημοτικού, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι εκτός από τη σχέση της με τους συμμαθητές της, η οποία ήταν ένας σημαντικός λόγος για τον εκνευρισμό της, κάτι άλλο συνέβαινε.

Κατάλαβα δύο πράγματα:

1. Ότι το παιδί εξέφραζε άγχος, αφού μου μετέφερε καταστάσεις που έδειχνε να μην μπορεί να διαχειριστεί.
2. Όσα μου έλεγε δεν ήθελε να λυθούν, αλλά να παραμείνουν άλυτα, για να έχει να... γκρινιάζει.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Πέρα λοιπόν από τα πράγματα που έψαξα και ανακάλυψα ότι την θύμωναν και την άγχωναν και τα οποία προσπαθήσαμε να διαχειριστούμε με διάφορους τρόπους –σίγουρα όχι την ώρα της επιστροφής από το σχολείο–, αναζήτησα κι άλλες πληροφορίες για τον μετά το σχολείο εκνευρισμό.

Τι νιώθουν τα παιδιά στο σχολείο

Κατάλαβα λοιπόν ότι τα παιδιά (της προσχολικής ηλικίας και του δημοτικού) τις ώρες που είναι στο σχολείο βιώνουν ένα roller coaster συναισθημάτων, από ενθουσιασμό και ανυπομονησία, μέχρι βαρεμάρα, εκνευρισμό, ντροπή και φόβο.

Αυτά τα συναισθήματα συσσωρεύονται όλο το πρωί και παραμένουν καταπιεσμένα, καθώς τα περισσότερα παιδιά διστάζουν να τα εκφράσουν ανοιχτά στο σχολικό περιβάλλον και να τα μοιραστούν – πόσο μάλλον να τα διαχειριστούν. Φανταστείτε τα λοιπόν σαν μία χύτρα που βράζει...

Και την ώρα που φτάνουν στο σπίτι και μας βλέπουν, το καπάκι ανοίγει. Τι κάνουν τα συναισθήματα; Εκσφενδονίζονται με φόρα στα... μούτρα μας. Είναι σα να ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και ένα σωρό ανεπεξέργαστες σκέψεις και επιθετικά συναισθήματα κυκλοφορούν στον χώρο, χωρίς την παραμικρή ικανότητα εκ μέρους των παιδιών να τα ρυθμίσουν. Εδώ, αξίζει να προσθέσουμε και τον παράγοντα «πείνα» που ούτως ή άλλως φέρνει εκνευρισμό σε μικρούς και μεγάλους!

Πώς υποδέχονται οι γονείς τα παιδιά από το σχολείο;

Μπροστά στους γονείς, που αποτελούν γι' αυτά το ασφαλές καταφύγιο, τα παιδιά μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Τώρα, επιτρέπεται να εκφράσουν όσα δίσταζαν τις προηγούμενες ώρες. Και τι εισπράττουν από εμάς;

Συνήθως νουθεσίες και παρατηρήσεις για το τι δεν έκαναν καλά και τι θα έπρεπε να κάνουν. Εκείνα φυσικά αισθάνονται αδύναμα να το κάνουν και τώρα θυμώνουν ακόμη περισσότερο με τον εαυτό τους. Και το κυριότερο; Νιώθουν εγκατάλειψη. Νιώθουν ότι οι «σημαντικοί» γονείς τους δεν τα καταλαβαίνουν.

Συνέπεια μιας τέτοιας κακής σύνδεσης μετά το σχολείο είναι τα μικρά παιδιά μεγαλώνοντας, να πάψουν να μιλούν στους γονείς τους και να απομακρυνθούν (εδώ συνυπολογίζουμε βέβαια πάντα και τον παράγοντα εφηβεία που έχει προστεθεί και δυσκολεύει τα πράγματα).

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ Ή Η ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΑΡΚΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ.

Τι να κάνετε και τι να αποφύγετε

Η λύση λοιπόν δεν είναι να προσπαθήσουμε να νουθετήσουμε το παιδί, ούτε να τσακωθούμε μαζί του, ούτε βέβαια να ανησυχήσουμε ότι κάτι κακό του συμβαίνει. Η λύση είναι, με σταθερά καλή διάθεση, να αφήσουμε το παιδί να μιλήσει, να εκφραστεί και να ακουστεί.

Στη συνέχεια να του προσφέρουμε ένα ζεστό πιάτο φαγητό –το αγαπημένο του θα κάνει θαύματα– και να πιάσουμε μαζί του μια χαλαρή και διασκεδαστική κουβέντα. Προσωπικά, επιλέγω τα «αστεία» που συνέβησαν στο σχολείο ή στη δική μου μέρα στη δουλειά και αποφεύγω τις πολλές ερωτήσεις.

Σίγουρα, οι γενικές ερωτήσεις του στυλ: «Πώς πήγε το σχολείο;», «Τι μάθατε σήμερα;» ή «Πώς ήταν η μέρα σου;» όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά πυροδοτούν τον εκνευρισμό. Πολλές φορές μια αγκαλιά, ένα ζεστό χαμόγελο ή η διαβεβαίωση ότι υπάρχουν καλές και κακές μέρες, αρκούν και περισσεύουν.

Το να γνωρίζουμε τι συμβαίνει και να μπορούμε να διατηρούμε ως γονείς την ψυχραιμία μας είναι το πιο σημαντικό. Αν πάλι, διαπιστώσουμε ότι το παιδί παραπονιέται για συγκεκριμένα θέματα και μέσα στην ημέρα ή ότι εκφράζει έντονο άγχος προς το τέλος της, καλό είναι να προσεγγίσουμε αυτά τα συγκεκριμένα θέματα με άλλον τρόπο.

Βρείτε εδώ τα audio articles που είναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή.

Για να ακούτε τα άρθρα του OW που είναι διαθέσιμα σε ηχητική μορφή, μπορείτε να μας ακολουθήσετε σε Spotify και σε Apple Podcasts.