ΠΩΣ ΕΝΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Ένα βιωματικό κείμενο για το πώς μια οικογένεια μετακινείται από τις θέσεις της, ώστε να κάνει χώρο σε ένα νέο μέλος που τυχαίνει να είναι τετράποδο.

Μπήκε στη ζωή μας ένα παγωμένο πρωινό του Μάρτη, τότε που ακόμη και για να βγεις για περπάτημα, έπρεπε να λογοδοτήσεις και φυσικά να φοράς μάσκα. Την περιμέναμε με λαχτάρα, κυρίως η μικρή μας κόρη, που ποτέ δεν θέλησε αδέλφια, αλλά το κατοικίδιο το ζητούσε σχεδόν μετά δακρύων.

Πήραμε την απόφαση, μετά από πολλά παρακάλια και αφού εγώ ξεκαθάρισα ότι δεν θα εμπλεκόμουν με τη φροντίδα του σκύλου στο ελάχιστο (μπούρδες). Βλέπεις, το είχα δει να συμβαίνει πολλές φορές: Το μοναχοπαίδι να ζητάει σκύλο, οι γονείς να του βρίσκουν και στο τέλος η μαμά να ταΐζει/πλένει/βγάζει βόλτα/πηγαίνει στον γιατρό ένα ακόμη μέλος της οικογένειας.

Καθόλου δεν μπέρδεψα τις λέξεις. Ο σκύλος είναι ξεκάθαρα ένα μέλος της οικογένειας και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι από τα πρώτα λεπτά της συγκατοίκησής σας. Το τέταρτο μέλος της δικής μας οικογένειας έτυχε να είναι κορίτσι, φοβικό, αλλά και φιλικό ταυτόχρονα και από την πρώτη στιγμή έδειξε την προτίμησή του στο αρσενικό της παρέας.

Οι πρώτες μέρες με έναν σκύλο στο σπίτι

Πήγαινε από πίσω του, επέμενε να ανεβαίνει σε καναπέδες και κρεβάτια όσο πιο ψηλά γίνεται και γρύλιζε απειλητικά, αν έκανες να τη μετακινήσεις, δείχνοντάς μας από νωρίς ότι έχει τις προτιμήσεις της και βάζοντάς μας όρια.

Η Μέλμπα στο νέο της σπίτι. Προσωπικό αρχείο

Δεν μας πήρε πολύ καιρό για να συντονιστούμε όλοι –φίλοι, γνωστοί και συγγενείς– ώστε να αντιμετωπίζουμε τη μικρή Μέλμπα ως παιδί. Ο άντρας μου έγινε μπαμπάς της, εγώ μαμά της και η κόρη μας αδελφή της. Από τη στιγμή εκείνη, εκτός από τη ζωή μας, άλλαξαν και οι ισορροπίες μας ως οικογένεια.

Σκυλί και μπαμπάς δέθηκαν αυτομάτως. Στις βόλτες ήταν πάντα μαζί της εκείνος και εκείνη θεώρησε ότι είναι χρέος της να τον προστατεύει κάθε φορά που ξεκουράζεται, γρυλίζοντας σε όποιον τολμούσε να τον πλησιάσει.

Η κόρη μας ζήλεψε. Το σκυλί που νόμιζε ότι θα αγκάλιαζε όποτε ήθελε και που θα έκανε σχεδόν ό,τι του ζητούσε, το σκυλί που θεωρούσε «δικό» της, είχε άλλες προτιμήσεις. Της γρύλιζε όποτε πήγαινε να πλησιάσει τον ξαπλωμένο μπαμπά της και πήγαινε σε εκείνη όταν δεν είχε άλλη επιλογή.

Από την άλλη μεριά, εγώ που δεν ασχολιόμουν καθόλου με τις υποχρεώσεις (αυτή ήταν η συμφωνία), και μόνο έπαιζα μαζί της ή τη χάιδευα, άρχισα σιγά-σιγά να νιώθω ένα κύμα αγάπης να με πλημμυρίζει. Η Μέλμπα έγινε μέσα σε λίγες ημέρες το μικρό μου παιδί, εκείνο το δεύτερο που πάντα ήθελα, αλλά δεν θα αποκτούσα, το οποίο μάλιστα θα παρέμενε για πάντα μικρό, χαριτωμένο και χαδιάρικο.

Συναισθήματα και συμπεριφορές

Η κόρη μας ζήλεψε κι άλλο. Αν και οι δυο μας δεθήκαμε πιο πολύ, αφού στο άλλο στρατόπεδο ήταν η... μικρή αδελφή με τον μπαμπά, άρχισε πλέον να την αντιμετωπίζει σαν το δευτερότοκο παιδί της οικογένειας που ήρθε για να κλέψει την απόλυτη αφοσίωση και προσοχή των γονιών της.

Ήταν εκείνη που μας έκανε χαρές, όταν μπαίναμε στο σπίτι, εκείνη στην οποία μιλούσαμε μωρουδιακά, εκείνη που σχεδόν ποτέ δεν μαλώναμε (γιατί «σκυλί είναι, δεν καταλαβαίνει») και καθώς ο καιρός περνούσε, εκείνη που περνάει ωραία και δεν έχει... διάβασμα!

Αν νομίζετε ότι σκυλί και παιδί τα έσπασαν και δεν τα ξαναβρήκαν ποτέ, κάνετε λάθος. Οι δυο τους συμπεριφέρονται σχεδόν όπως δύο αδέλφια. Έχουν στιγμές έντασης, όταν για παράδειγμα το σκυλί αδειάζει το καλάθι με τα σκουπίδια του παιδιού και τα μασουλάει και εγώ μαλώνω το παιδί γιατί πρέπει να αδειάζει τον κάδο του, αλλά σπανίως το σκυλί (γιατί «σκυλί είναι, δεν καταλαβαίνει»). Και στιγμές μεγάλης αγάπης, όταν για παράδειγμα το σκυλί περιμένει να πει «καλημέρα» στο παιδί κι εκείνο χώνει τη μούρη του στο τρίχωμά του και του λέει πόσο το αγαπάει.

iStock

Είναι επίσης στιγμές που, αν πούμε κάτι «κακό» για το χαρακτήρα του σκυλιού μπροστά σε κόσμο, όπως για παράδειγμα ότι είναι φοβική και μπορεί να επιτεθεί σε μικρά παιδιά, το παιδί μας κατακεραυνώνει, παίρνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη το μέρος του αδυνάτου. Για την ακρίβεια, δεν τολμάμε να μιλήσουμε σε τρίτους για το σκυλί.

Το σκυλί γίνεται... παιδί

Εκείνο πάλι έχει φροντίσει να μας παρατηρήσει και έχει καταλάβει τι αρέσει και τι όχι στον καθένα μας, ώστε να προσαρμόσει ανάλογα τη συμπεριφορά του. Έτσι, αποφεύγει να με φιλάει στο πρόσωπο –μόνο εμένα, επειδή ξέρει ότι δεν μου αρέσει–, αλλά με κοιτάει στα μάτια δίπλα στο μπολ της, γιατί «μαμά είμαι, τελικά εγώ σκέφτομαι το φαγητό όλων».

Όταν μπουμπουνίζει και η Μέλμπα τρέμει από τον φόβο της, σαν καλοκουρδισμένοι όλοι αναλαμβάνουμε τους ρόλους μας: πρώτα θα έρθει στη μαμά, ύστερα ο μπαμπάς θα την καθησυχάσει λέγοντάς της «όλα καλά» και τέλος, η αδελφή της θα τη φροντίσει με αγκαλιές διαρκείας όσο οι γονείς θα κάνουμε άλλες δουλειές, γιατί μόνο εκείνη ξέρει πόσο πολύ φοβάται ένας μικρός στον κόσμο των μεγάλων.

Όσα κατάφερε ένα πλάσμα 5 κιλών

Εδώ και 3 χρόνια, ένα μικρό, τόσο δα σκυλί, που δεν ζυγίζει πάνω από 5μιση κιλά, έχει καταφέρει να μας μετακινήσει από τις προηγούμενες θέσεις μας. Άλλος έγινε πιο τρυφερός, άλλος πιο εκδηλωτικός, άλλος πιο προστατευτικός.

Η συντάκτρια με τη Μέλμπα. Προσωπικό αρχείο

Άλλος έγινε πιο υπεύθυνος κι άλλος διαχειρίστηκε τα καταθλιπτικά του συναισθήματα. Άλλος ήρθε αντιμέτωπος με συναισθήματα ζήλιας και έχασε την αποκλειστικότητα, πλην όμως όχι την αγάπη κι άλλος τη βρήκε εκεί που δεν θα φανταζόταν ποτέ.

Όλοι μάθαμε πώς είναι να φοβάσαι χωρίς λογική, γι' αυτό και πάψαμε να είμαστε αυστηροί με τους φόβους των αγαπημένων μας, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι όρια μπορεί και πρέπει να βάζει ακόμη και το πιο μικρό και ευάλωτο πλάσμα. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, καθώς σιγουρεύτηκε ότι είναι ασφαλές στην ομάδα μας, χαλάρωσε τα δικά του και έπαψε πια να θυμώνει όταν του ζητάμε να κατέβει από το μαξιλάρι μας.

Κι αν αυτή, εν περιλήψει, είναι η ιστορία μιας μικρής τριμελούς οικογένειας που μεγάλωσε λιγάκι και μετακινήθηκε από τις θέσεις της για να χωρέσει στην αγκαλιά της ένα μικρό μα απίθανο σκυλί (το καλύτερο του κόσμου, αν θέλετε την άποψή μου), σίγουρα όσοι έχουν κατοικίδιο και ξέρουν για τι μιλάω, θα έχουν να διηγηθούν άλλες τόσες. Σε όλους τους υπόλοιπους θα πρότεινα να δοκιμάσουν να ζήσουν μία.