ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ;

Ποιος Έλληνας έχει διανοηθεί να ζήσει χωρίς αυτοκίνητο; Σχεδόν κανένας. Κι όμως, σε πολλές πόλεις του εξωτερικού αυτό είναι εφικτό. Ωστόσο, είτε έχεις αυτοκίνητο, είτε όχι συνειδητοποιείς ότι στο εξωτερικό όλοι είναι καλύτεροι οδηγοί. Όχι επειδή αλλάζουν οι ίδιοι, αλλά επειδή τηρούνται οι κανόνες.

Όταν μετακομίσαμε στο Λονδίνο, μου φαινόταν αδιανόητο το ενδεχόμενο να αγοράσουμε αυτοκίνητο και να οδηγούμε… ανάποδα. Άλλωστε, δεν το χρειαζόμασταν κι ας είχαμε συνηθίσει αλλιώς στην Αθήνα. Οι συγκοινωνίες στην Αγγλία είναι καλές. Ειδικά τα λεωφορεία ενδείκνυνται όταν κυκλοφορείς με μωρό σε καρότσι. Ο Αλέξανδρος ήταν μόλις 5 μηνών όταν ήρθαμε και το καρότσι του, που ελάχιστα είχαμε χρησιμοποιήσει μέχρι τότε, έγινε γρήγορα το όχημά μου.

Μιμούμενη τις άλλες μαμάδες έμαθα τους κανόνες: Σε κάθε λεωφορείο μπορούν να μπουν μέχρι δύο καρότσια και τηρείται πάντα σειρά προτεραιότητας. Το καρότσι μπαίνει και βγαίνει από τη μεσαία πόρτα. Αν περιμένει άνθρωπος σε αναπηρικό αμαξίδιο στη στάση, το καρότσι -εφόσον δεν χωράει μαζί με το αμαξίδιο στον ειδικό χώρο του λεωφορείου- θα πρέπει είτε να κατεβεί από το λεωφορείο είτε να διπλωθεί και η μαμά να πάρει το μωρό αγκαλιά. Ο κατάλογος συνεχίζεται μακρύς και κανένας δεν δικαιούται ούτε διανοείται να παρακάμψει ή να αγνοήσει τους κανόνες του. Εξεπλάγην κι εγώ η ίδια με το πόσο γρήγορα τους έμαθα και μαζί με αυτούς τα προτερήματα του καροτσιού, όπως ότι μπορούσα να κουβαλήσω ψώνια, ότι μπορεί να μπει μέσα στο λονδρέζικο ταξί χωρίς να το κλείσουμε, ότι στο μετρό θα βρεθεί πάντα κάποιος να σε βοηθήσει να το κουβαλήσεις στις σκάλες.

Τα αυτοκίνητα στην Αγγλία είναι φτηνά όσο το νερό

Καθώς περνούσε ο καιρός τα πράγματα άλλαξαν. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Το μωρό μπορούσε να περπατήσει. Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν. Παρατήρησα ότι οι μαμάδες του λεωφορείου έβαζαν τα μωρά και τα παιδιά στο αυτοκίνητο, όταν ήθελαν να πάνε κάπου πιο μακριά ή να προλάβουν κάποιο μάθημα. Επιπλέον, το αυτοκίνητο ήταν χρήσιμο για να κουβαλάς τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ ή να μετακινείσαι όταν ο καιρός θα ήταν κακός. Στην αρχή, ο άντρας μου δεν ξετρελάθηκε με την ιδέα του αυτοκινήτου, αλλά όταν ανέδειξα το ενδεχόμενο των εκδρομών και της άνεσης, το ξανασκέφτηκε. Άλλωστε, τα αυτοκίνητα στην Αγγλία είναι τόσο φθηνά όσο το νερό, όπως είπε και ένα φίλος μας.

Michael Fousert Unsplash

Σιγά μην οδηγούσα ανάποδα

Είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Οι βόλτες που κάναμε στις διάφορες μάντρες, χρησιμοποιώντας λεωφορεία, μας έκαναν να εκτιμήσουμε την άνεση που θα πρόσφερε ένα αυτοκίνητο. Όταν το αγοράσαμε οδηγούσα σχεδόν 20 χρόνια στην Ελλάδα. Όμως, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να οδηγήσω στην Αγγλία. Ο κλήρος έπεσε στον άντρα μου, που κατάφερε γρήγορα να προσαρμοστεί στην «ανάποδη» οδήγηση και σε κανόνες που ήταν διαφορετικοί και πιο αυστηροί από της Ελλάδας. Χρησιμοποιούσαμε το αυτοκίνητο τα Σαββατοκύριακα, ενώ τις καθημερινές που ο άντρας μου δούλευε ήταν παρκαρισμένο έξω από το σπίτι. Στο Λονδίνο σχεδόν κανείς δεν πάει στη δουλειά του με αυτοκίνητο. Είναι αδύνατον να παρκάρεις κάπου χωρίς να ξοδέψεις μία περιουσία και για να φτάσεις στο ευρύτερο κέντρο πρέπει να πληρώσεις τσουχτερά διόδια. Εγώ και τα παιδιά συνεχίσαμε να πηγαίναμε παντού με το λεωφορείο και φυσικά το καρότσι.

Η Αγγλίδα φίλη και τα μαθήματα οδήγησης

Όλα αυτά μέχρι που μια Αγγλίδα φίλη ήρθε στην Αθήνα για να περάσει μαζί μας τις διακοπές του Πάσχα. «Οδηγείς σε αυτό το χάος και φοβάσαι να οδηγήσεις στο Λονδίνο;», ήταν ένα από τα πρώτα σχόλιά της και μετά προσφέρθηκε να με… εκπαιδεύσει. Ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά, όταν είμαι στον δρόμο έχω στο νου μου αυτό που είχε πει ο άντρας της αδερφής μου, όταν έμαθε ότι θα ξεκινήσω να οδηγώ στην Αγγλία: «Ο οδηγός πρέπει να θυμάται πάντα να είναι μακριά από το πεζοδρόμιο».

iStock

Πληρώσαμε τόσα πρόστιμα που το ταξί θα μας ερχόταν φθηνότερα

Όπως πετυχημένα είχε πει ο άντρας της άλλης μου αδερφής, όταν ζούσαν στην Αμερική, αν παίρναμε ταξί για κάθε διαδρομή που κάναμε, θα μας... έβγαινε φθηνότερα από τα πρόστιμα που τελικά πληρώσαμε οδηγώντας, είτε γιατί επέμεινα ο άντρας μου να σταματήσει μία στιγμή για να πεταχτώ να πάρω fish and chips, είτε γιατί μπερδευτήκαμε και μπήκαμε στη λεωφορειολωρίδα, είτε επειδή έστριψα κάπου που απαγορευόταν. Σε τέτοιες περιπτώσεις μας κατέγραφαν οι κάμερες και μας ερχόταν το πρόστιμο στο σπίτι. Αν σε αυτά τα πρόστιμα προσθέσουμε τις ατυχίες με το παρκάρισμα, όπου ο αστυνόμος του δήμου ελέγχει αν έχει πληρωθεί σωστά το πάρκινγκ, το ταξί θα μας ερχόταν σίγουρα φθηνότερα.

Το αμάρτημα του κινητού

Κι επειδή τα χειρότερα συμβαίνουν όταν νιώθεις ότι ξέρεις, υπέπεσα στο θανάσιμο αμάρτημα του κινητού. Με είχαν προειδοποιήσει ότι πήγαινα γυρεύοντας, καθώς έριχνα κλεφτές ματιές στο κινητό στα φανάρια ή απαντούσα βιαστικά σε ένα μήνυμα καθώς ήμουν κολλημένη στην κίνηση. Μέχρι που μία φορά το κινητό χτύπησε κι εγώ το σήκωσα, ενώ πίσω μου ερχόταν ένα περιπολικό. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και με κλάματα εξήγησα ότι φοβήθηκα μήπως με καλούσαν από το σχολείο των δύο μικρών παιδιών μου. Δεν ανέφερα ότι στο τηλέφωνο ήταν η φίλη μου η Μαίρη, που μου έλεγε πόσο ωραίο καιρό είχε στην Καλαμάτα. Ως εκ του θαύματος, τα κλάματα έπιασαν, ο αστυνομικός με συγχώρησε κι εγώ θεώρησα ότι τα ελληνικά μου κόλπα θα μπορούσαν να περάσουν και στη γηραιά Αλβιώνα. Έτσι το ξανάκανα. Σήκωσα το κινητό ενώ οδηγούσα, λίγα μέτρα πριν παρκάρω μπροστά από το σπίτι μου. Ένας αστυνομικός που βρισκόταν εκεί τυχαία (μετρούσε την ταχύτητα των αυτοκινήτων, γιατί είχαν γίνει καταγγελίες για υπερβολική ταχύτητα στα στενά της περιοχής) με σταμάτησε. Όσο κι αν έκλαψα, δεν γλύτωσα. Πλήρωσα παχυλό πρόστιμο και χρεώθηκα πόντους στο δίπλωμά μου. Εννοείται ότι δεν ξανασήκωσα κινητό. Ευτυχώς, τώρα το κινητό συνδέεται στο καινούργιο αυτοκίνητο με bluetooth.

iStock

Είμαι καλύτερη οδηγός στην Αγγλία

Είμαι καλύτερη οδηγός στην Αγγλία από ότι στην Ελλάδα. Δεν παραβιάζω τα σήματα και τα απαγορευτικά, δεν μπαίνω στις λεωφορειολωρίδες, δεν αφήνω το αυτοκίνητο με αλάρμ (κανένας Βρετανός δεν χρησιμοποιεί αλάρμ), παραχωρώ προτεραιότητα, δεν κορνάρω, προσέχω που παρκάρω και φροντίζω να έχω πληρώσει το σωστό αντίτιμο στις θέσεις στάθμευσης. Δεν συζητάω καν το ενδεχόμενο να οδηγήσω όταν έχω πιει πάνω από ένα ποτηράκι. Οι Άγγλοι ποτέ δεν παίρνουν αυτοκίνητο όταν βγαίνουν και υπάρχει η πιθανότητα να πιουν. Πάνω από όλα, όμως, σέβομαι τα όρια ταχύτητας. Ίσως γιατί μια φορά ο άντρας μου έτρεξε με 73 μίλια (το όριο ήταν 70) και αναγκάστηκε -αντί για πρόστιμο- να παρακολουθήσει ένα πολύωρο σεμινάριο ασφαλούς οδήγησης, το οποίο μάλιστα πλήρωσε ο ίδιος. Στη διάρκειά του, τους τόνισαν πολλές φορές πόσο εύκολο και πιθανό είναι να σκοτώσουν κάποιον, όταν παραβιάζουν έστω και λίγο το όριο ταχύτητας και τους περιέγραψαν γλαφυρά τι θα πέρναγαν στην περίπτωση που έμπαιναν φυλακή.

Γιατί είμαι καλύτερη οδηγός στην Αγγλία από ότι στην Ελλάδα; Γιατί η παραβίαση των κανόνων και των νόμων κοστίζει ακριβά και δεν πιάνουν ούτε τα κλάματα ούτε οι γνωριμίες και τα παρακάλια στην Τροχαία. Τα πρόστιμα έρχονται στο σπίτι και τα πληρώνεις διαδικτυακά. Το μόνο ανακουφιστικό; Αν τα πληρώσεις άμεσα μειώνονται συνήθως στο μισό.