ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ ΣΕ 20 ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ

Αν έχεις απορία για το πώς μπορεί να μοιάζει ένα πολύωρο ταξίδι με (ένα ομολογουμένως παλιό) τρένο, διάβασε αυτή την εμπειρία για μια διαδρομή με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη και προορισμό το Βελιγράδι. Ένα ταξίδι που διήρκησε περίπου 20 ώρες με μια σιδηροδρομική σύνδεση που πλέον δεν υπάρχει.

Πρόσφατα κάποιοι ξένοι φίλοι μου με ρώτησαν γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε Interrail, δηλαδή το σιδηροδρομικό πάσο που δικαιούνται άτομα που ανήκουν στην Ευρώπη για να ταξιδέψουν με τρένο σε διάφορες χώρες.

Προσπαθώντας να τους εξηγήσω τι συνέβη στην Ελλάδα με τα τρένα και ποια είναι η κατάσταση τώρα, κατέληξα στο ότι πλέον αποφεύγω τα τρένα εντός της χώρας και τους συνιστώ να κάνουν το ίδιο αν ποτέ μας επισκεφθούν.

Με αφορμή, όμως, αυτή τη συζήτηση θυμήθηκα ότι πριν από κάποια χρόνια είχα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι με τρένο. Ένα ταξίδι που υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου ως έντονη ανάμνηση.

Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι σε περίπου 20 ώρες

Ήταν περίπου πριν από 5 χρόνια, νομίζω το καλοκαίρι του 2019, όταν αποφάσισα να πάρω το τρένο για την πρωτεύουσα της Σερβίας, το Βελιγράδι. Με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη, το ταξίδι διήρκησε περίπου 15 με 20 ώρες και κανείς έπρεπε να είναι εφοδιασμένος με τα απαραίτητα: νερό, φαγητό, μαξιλάρι, σεντόνια, sleeping bag, βιβλία, μουσική, παιχνίδια.

Όταν το λεωφορείο σταμάτησε στη Γευγελή, έπρεπε να επιβιβαστούμε στο τρένο για Σερβία. Είχε ήδη αρχίσει να βρέχει. Αφού περπατήσαμε λίγο, «σκαρφαλώσαμε» (στην κυριολεξία) στην παλιά αμαξοστοιχία για Βελιγράδι, με ενδιάμεσο σταθμό τα Σκόπια. Το τρένο ήταν το κλασικό τρένο της γραμμής, παλιό, παραδοσιακό, που για να ανέβεις έπρεπε να κρατηθείς από τις λαβές δεξιά κι αριστερά. Αρχικά απορείς πώς ένα τέτοιο τρένο πραγματοποιεί ακόμα δρομολόγια. Αλλά μετά το συνηθίζεις.

Να σημειώσω εδώ αυτό ότι το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι δεν ήταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια (χωρίς στάσεις) ταξίδι που έχω κάνει με μέσο της στεριάς. Ήταν πριν από λίγα χρόνια, όταν είχα φτάσει με λεωφορείο στη νότια Τσεχία, σε ένα ταξίδι με προορισμό την πόλη Μπρνο, άτυπη πρωτεύουσα της Μοραβίας. Συνεχόμενα γύρω στις 25 ώρες. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

iStock

Πώς βίωσα ένα μεγάλο ταξίδι με τρένο

Το τρένο που σε οδηγούσε στα Βαλκάνια, λοιπόν, περνούσε από Σκόπια και Νις, αν θυμάμαι καλά. Το εισιτήριο κόστιζε γύρω στα 55 ευρώ με επιστροφή χωρίς κρεβάτι, το οποίο είχε επιπλέον χρέωση 8 ευρώ ανά διαδρομή. Το τρένο ταξίδευε όλο το βράδυ και έφτανε στην πρωτεύουσα της Σερβίας το πρωί, ενώ η διαδρομή Θεσσαλονίκη-Γευγελή-Θεσσαλονίκη γινόταν με λεωφορεία.

Τώρα, αν με ρωτήσεις τον λόγο που επέλεξα να κάνω αυτό το ταξίδι, δεν μπορώ να σου απαντήσω συγκεκριμένα γιατί και πώς. Από τη μία, τα εισιτήρια του τρένου ήταν εμφανώς πιο οικονομικά από τα αεροπορικά και αφετέρου πίστευα ότι η σιδηροδρομική εμπειρία άξιζε τον κόπο και την ταλαιπωρία.

Συνεπιβάτες ήταν άνθρωποι διαφορετικών προελεύσεων, όπως διαφορετικός ήταν και ο σκοπός τους. Γενικά, ελληνικά δεν άκουγες στο τρένο, αφού οι περισσότεροι επιβάτες ήταν από τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και την κεντρική ή βόρεια Ευρώπη. Οι άνθρωποι που συναντήσαμε στο βαγόνι ήταν ενδεικτικοί της ετερογένειας των επιβατών που θα διάλεγαν ένα τέτοιο δρομολόγιο. Στον δρόμο προς Σερβία συνεπιβάτες ήταν δύο νέες κοπέλες από την Αγγλία, οι οποίες έκανα τον γύρο της Ευρώπης με Interrail. Στην επιστροφή, ένας Σέρβος με τα δύο του εγγόνια. Θα τα άφηνε στα Σκόπια στη γιαγιά τους και αυτός θα επέστρεφε στη Σερβία.

iStock

Την εποχή που ταξίδεψα (προ Covid-19) υπήρχε καθημερινή σιδηροδρομική σύνδεση Θεσσαλονίκη – Σκόπια – Βελιγράδι για όλο το καλοκαίρι μέχρι τις αρχές Οκτώβρη. Όταν πέρυσι (δηλαδή πριν από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη) έψαξα τις διεθνείς σιδηροδρομικές συνδέσεις από Ελλάδα, διαπίστωσα ότι το δρομολόγιο, που με τόση χαρά είχα κάνει κάποτε και με τόση νοσταλγία θυμάμαι σήμερα, πλέον δεν πραγματοποιείται. Ούτε εκείνο ούτε κανένα άλλο προς ξένο προορισμό.