ΟΙ ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΔΙΑΒΗΤΗ

Τα παιδιά με διαβήτη έχουν αυξημένες ανάγκες στο σχολείο. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει γι' αυτά κάποιος σχολικός νοσηλευτής ή νοσηλεύτρια. Μήπως όμως πρέπει να υπάρχει και για όλα τα παιδιά; Γονείς που βιώνουν τις δυσκολίες μιας ζωής με διαβήτη και τις ελλείψεις του κράτους μιλούν στο OW.

Με το άνοιγμα των σχολείων άνοιξαν και οι γνωστές «πληγές» του εκπαιδευτικού συστήματος, οι ελλείψεις που διαιωνίζονται και όλα εκείνα τα προβλήματα που θα μας κατέτασσαν εύκολα σε μια λίστα κρατών με μηδενική πρόνοια και ανοχή στη διαφορετικότητα. Από όλα λοιπόν τα κενά του συστήματος, αυτή τη φορά επιλέξαμε να φωτίσουμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με διαβήτη και οι γονείς τους, ένα πρόβλημα που ακούει στο όνομα «σχολικοί νοσηλευτές».

Σε μια πρόχειρη εισαγωγή, να πούμε ότι τα παιδιά με διαβήτη, είτε φορούν αντλία ινσουλίνης είτε όχι, χρειάζονται έναν άνθρωπο εκπαιδευμένο στη διαχείριση του διαβήτη για να μετράει το σάκχαρο του αίματός τους –ειδικά πριν και μετά την κατανάλωση τροφής, αλλά και μετά το παιχνίδι ή τη γυμναστική– και να χορηγεί την απαραίτητη δόση ινσουλίνης όταν και εφόσον χρειάζεται. Πρέπει επίσης να ξέρει τι να κάνει σε περίπτωση υπογλυκαιμικού σοκ, που ένα παιδί μπορεί ακόμη και να χάσει τις αισθήσεις του.

Για τις περιπτώσεις αυτές είναι απαραίτητος ο σχολικός νοσηλευτής, ο οποίος όμως έρχεται στο σχολείο κατόπιν αιτήσεως των γονέων που γίνεται έναν χρόνο πριν. Τι γίνεται μετά;

Γιατί είναι απαραίτητοι οι σχολικοί νοσηλευτές για τα παιδιά με διαβήτη

«Αν είναι τυχερό, θα έχει σχολική νοσηλεύτρια ή σχολικό νοσηλευτή που θα το προσέχει κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο σχολείο. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που δεν έχουν αυτή την τύχη. Αναγκάζονται μικρά παιδιά του δημοτικού να πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς νοσηλευτή/νοσηλεύτρια».

iStock

»Έτσι οι γονείς αναλαμβάνουν τον ρόλο αυτό. Παραμένουν δηλαδή κοντά στο σχολείο, καθ' όλη τη διάρκεια των μαθημάτων, ώστε να έχουν την ευκαιρία να επέμβουν, είτε κάνοντας τη δόση της ινσουλίνης για να φάει το παιδί, είτε για να χορηγήσουν γλυκόζη σε περίπτωση που το παιδί πάθει υπογλυκαιμία».

»Αν ο διευθυντής του σχολείου είναι συνεργάσιμος, μπορεί ο γονιός να πάρει ειδική άδεια και να βρίσκεται μέσα στον χώρο του σχολείου, ώστε να επέμβει άμεσα. Διαφορετικά, θα πρέπει να παραμένει μέσα στο αυτοκίνητό του» μας είχε πει παλιότερα η Σοφία Πιτσικάλη, σε μια προσπάθεια να μας περιγράψει τη ζωή με ένα διαβητικό παιδί.

Ποιες δυσκολίες υπάρχουν

Η Ρένα Σμαραγδάκη, μητέρα ενός μαθητή 4ης δημοτικού στο Ηράκλειο της Κρήτης, είναι απελπισμένη: «Από το σχολείο με ενημέρωσαν ότι όχι μόνο δεν δόθηκαν κονδύλια ώστε να υπάρχουν αρκετές νοσηλεύτριες και να έρθει μία και στο δικό μας, αλλά ότι και οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν μπορούν να αναλάβουν την επίβλεψη του παιδιού», αναφέρει.

«Μου είπαν ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα υγείας που χρήζουν νοσηλευτή, μου πρότειναν είτε να βρω ιδιώτη, τον οποίο πρέπει να πληρώνω εγώ η ίδια, είτε να αναζητήσω σχολείο που έχει ήδη νοσηλευτή, ώστε να φοιτήσει εκεί το παιδί». Με άλλα λόγια, η πρόταση του κρατικού μηχανισμού είναι το παιδί να αλλάζει κάθε χρόνο σχολεία.

Τώρα η κ. Σμαραγδάκη περιμένει στην... ουρά για τη β' φάση έγκρισης νοσηλευτών μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου. Έως τότε θα προσπαθήσει εκείνη και ο άντρας της να γίνουν οι νοσηλευτές του παιδιού τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δική τους εργασία.

Όταν τα παιδιά στοχοποιούνται

Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό για το παιδί από ψυχολογικής άποψης; «Δημιουργείται στοχοποίηση τόσο στο παιδί όσο και στους γονείς του. Το κράτος πρέπει να αποφασίσει να παρέχει μόνιμα ιατρικό προσωπικό σε όλες τις βαθμίδες. Η ύπαρξη νοσηλευτή δεν είναι θέμα μόνο ενός παιδιού. Ακόμη και να πέσει να χτυπήσει ένα παιδί, ο νοσηλευτής είναι απαραίτητος. Οι δάσκαλοι δεν επιτρέπεται να αγγίζουν τα παιδιά από τον νόμο», μας λέει η Mικαέλα Θεοφίλου, μητέρα ενός διαβητικού παιδιού που πλέον φοιτά στο λύκειο.

Η κ. Θεοφίλου διηγείται: «Ήμασταν τυχεροί. Όταν διαγνώστηκε το παιδί, θα πήγαινε στο δημοτικό. Η διευθύντρια Αντιόπη Φραντζή μας στήριξε πολύ, ώστε να μην αναγκαστώ εγώ να μπω στον χώρο. Συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο δασκάλων για να τους ενημερώσουμε εμείς οι γονείς τι σημαίνει παιδικός διαβήτης και πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται εντός σχολείου».

»Τον ρόλο νοσηλεύτριας ανέλαβε η δασκάλα με την έγγραφη συγκατάθεσή μας. Έπρεπε να κάνει τις μετρήσεις και να χορηγεί αν χρειαζόταν ινσουλίνη, καθώς και να δίνει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση υπογλυκαιμικού σοκ. Στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού οι δασκάλες έκαναν τις νοσηλεύτριες, από την τρίτη δημοτικού ήρθε νοσηλεύτρια στο σχολείο μας κι αυτό επειδή υπήρχε άλλο ένα διαβητικό παιδί!».

Γιατί είναι απαραίτητες οι σχολικοί νοσηλευτές για όλα τα παιδιά

Να σημειωθεί ότι ο νοσηλευτής δεν είναι ο ίδιος κάθε χρόνο. Πρέπει να γίνεται αίτηση από την προηγούμενη χρονιά, ενώ δεν είναι σπάνιο μια γυναίκα νοσηλεύτρια να αποχωρήσει με άδεια τοκετού ή μητρότητας στη μέση της χρονιάς, χωρίς να υπάρξει αντικατάσταση, πράγμα που συνέβη στην κόρη του κ. Κωνσταντίνου Κασσόπουλου.

Οι περισσότερες νοσοκόμες δεν είναι εκπαιδευμένες ειδικά στην αντιμετώπιση του παιδικού διαβήτη, οπότε οι γονείς αναλαμβάνουν να τους μάθουν τα απαραίτητα και φυσικά να εξοπλίσουν το σχολείο με ενέσεις και σπρέι γλυκόζης. Όπως θα κάνει τώρα η κ. Πιτσικάλη, που μόλις ειδοποιήθηκε ότι εγκρίθηκε η αίτησή της για σχολική νοσηλεύτρια.

Για το αν πρέπει να υπάρχει νοσηλευτής στο σχολείο, ασχέτως συγκεκριμένου περιστατικού, νομίζω ότι οι περισσότεροι θα απαντούσαμε καταφατικά και χωρίς δεύτερη σκέψη. Στα ενδεχόμενα κωλύματα του κρατικού μηχανισμού που μπορεί να ακουστούν ως βάσιμες δικαιολογίες, την απάντηση δίνει η κ. Θεοφίλου: «Το κράτος πρέπει να βρει λύσεις. Αν δεν έχει αρκετούς νοσηλευτές, μπορεί να εκπαιδεύσει ακόμη και ανειδίκευτους εργαζόμενους για την παροχή πρώτων βοηθειών στα σχολεία».