ΟΑΚΑ: Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ

Το ΟΑΚΑ μαζί με τα υπόλοιπα Ολυμπιακά Έργα υπενθυμίζουν μια πανάκριβη ιστορία αβελτηρίας, αλαζονείας, ανικανότητος και ανευθυνότητος εκ μέρους κυβερνήσεων και παραγόντων της δημόσιας ζωής.

Και μόνη η περιγραφική αναφορά για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα Ολυμπιακά Έργα σε γεμίζει θλίψη και οργή:

• Θέατρο Μπάντμιντον, στο Γουδή: Μια απέραντη χωματερή μέσα κι έξω. Παράθυρα σπασμένα, ρημαγμένο εσωτερικό, εικόνα κατάρρευσης.
• Γήπεδο Μπιτς Βόλεϊ, στο Φάληρο: Η πανάκριβη άμμος κατεστραμμένη, το γήπεδο θυμίζει παρατημένο χωράφι, ενώ εκλάπη το ασανσέρ (!) της εγκατάστασης.
• Καυτανζόγλειο Στάδιο, στη Θεσσαλονίκη: Ανακαινίστηκε και εντάχθηκε στα Ολυμπιακά Έργα. Όμως ποτέ δεν έγινε συντήρηση στις εγκαταστάσεις, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε οριακή κατάσταση. Σύστημα πυρασφάλειας-πυρόσβεσης δεν υπάρχει, ενώ το Στάδιο δεν έχει τεχνική υπηρεσία, ούτε ηλεκτρολόγο μηχανικό (η Διοίκηση καταφεύγει στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού για έλεγχο στις ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις).
• ΟΑΚΑ: Τα ξέρετε, να μην τα ξαναλέμε τα προκλητικά των ιθυνόντων και τα κινδυνώδη της κατασκευής/συντήρησης. Κατά τύχην όλως δεν υπήρξαν θύματα κατά τη διάρκεια αγώνων ποδοσφαίρου και συναυλιών.

Αβέλτεροι, ανίκανοι, ανεύθυνοι (όχι μόνο στο ΟΑΚΑ)

Το ΟΑΚΑ μαζί με τα υπόλοιπα Ολυμπιακά Έργα υπενθυμίζουν μια πανάκριβη ιστορία αβελτηρίας, αλαζονείας, ανικανότητος και ανευθυνότητος εκ μέρους κυβερνήσεων και παραγόντων της δημόσιας ζωής.

Το ΟΑΚΑ φωταγωγημένο για τη ρεβάνς του Παναθηναϊκού με την Μπράγκα στα playoffs του Champions League, 29 Αυγούστου 2023. ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ / EUROKINISSI

Μια ιστορία που αρχίζει από τότε που ο ολίγιστος Σημίτης δεν ήθελε την Ολυμπιάδα γιατί την θεωρούσε τροχοπέδη για την είσοδο στην ΟΝΕ. Διστακτικός και άτολμος (θα μπορούσε να τους δώσει πίσω), άφησε τον χρόνο να κυλάει ανεκμετάλλευτος, ώσπου την τελευταία στιγμή εδέησε να ορίσει επικεφαλής τη Γιάννα Αγγελοπούλου κι έτσι να σωθεί η παρτίδα.

Αποτέλεσμα πρώτο:

Ο λίγος χρόνος που απέμεινε μέχρι την έναρξη των Αγώνων, το καλοκαίρι του 2004, οδήγησε σε βιαστικές αποφάσεις και σε απίστευτες υπερκοστολογήσεις των έργων. Ήταν η χαρά των εργολάβων η περίοδος εκείνη.

Αποτέλεσμα δεύτερο:

Δεν δόθηκε καμία σημασία στις επισημάνσεις και προειδοποιήσεις των ειδικών επιστημόνων (ΕΜΠ) για τα φαραωνικά έργα που είχαν αποφασιστεί. Να γίνουν τα έργα, αλλά πώς;

Λυόμενες κατασκευές είχαν προτείνει οι ειδήμονες αυτοί, ώστε και μικρότερο κόστος στην κατασκευή να υπάρχει και δυνατότητα διάλυσης/μεταφοράς των κατασκευών σε άλλους χώρους και για άλλες χρήσεις (αυτό έγινε στο Λονδίνο και στο Παρίσι).

Το Ολυμπιακό Στάδιο στις 7 Μαΐου 2004, όταν κατασκευαζόταν ακόμα το στέγαστρο του Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα. Παρασκευή. ΑΠΕ / ATHOC / Κ. ΒΕΡΓΑΣ / EUROKINISSI

Ειδικά για το ΟΑΚΑ τι να πρωτοπεί κανείς; Κάποιοι λένε ότι υπάρχει εγγενές πρόβλημα στατικότητας –πάσχει κατασκευαστικά, δηλαδή– αλλά ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη, καθώς δεν παρατίθενται μέχρι στιγμής τεκμηριωμένα στοιχεία.

Τα υπόλοιπα –τα σχετικά με τη συντήρηση– τα ακούμε ενεοί κάθε μέρα: το… χαμένο εγχειρίδιο του Καλατράβα, τα αιτήματα για συντήρηση που δεν τα είχε λάβει κανείς υπόψιν, κάτι χρήματα από την Περιφέρεια που ελέχθη ότι διατέθηκαν για το ΟΑΚΑ το 2014, μελέτες που καθυστερούσαν, προειδοποιήσεις για τους κινδύνους  που δεν εισακούστηκαν και αποφάσεις δραστικές (κλείσιμο του Σταδίου για κάποιο διάστημα) που άργησαν να ληφθούν.

Παρενθετικώς πώς: Ελέχθη ότι το 2014 δόθηκαν κάποια χρήματα από την Περιφέρεια για τη συντήρηση του ΟΑΚΑ. Ο Σταύρος Κοντονής, υφυπουργός Αθλητισμού στην πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε προχθές ότι ουδέποτε έφτασαν τα χρήματα αυτά στις αρμόδιες υπηρεσίες.

Και συμπλήρωσε ότι όταν ανέλαβε το υφυπουργείο, δεν υπήρχε διαθέσιμο το περιώνυμο εγχειρίδιο του Καλατράβα. Αναζητήθηκε στην Ισπανία και δόθηκε στις ελληνικές αρχές το… 2018! (Συγγνώμη, αλλά γιατί τόση καθυστέρηση; Με τα πόδια μέσω Αφρικής και Ασίας ήρθε;).

Κατέστη γνωστό ότι επιλαμβάνεται εισαγγελέας για το σκουριασμένο, παρατημένο και επικίνδυνο ΟΑΚΑ. Γιατί όμως η έρευνα να αφορά μονάχα τα τελευταία έτη και όχι όλα τα χρόνια από το 2000, ώστε να περιλαμβάνει πιθανές παρανομίες και κατάχρηση δημοσίου χρήματος; Υπενθυμίζεται ότι προθεσμία παραγραφής είναι τα 25 χρόνια.

Πυροτεχνήματα πάνω από το ΟΑΚΑ στην τελετή έναρξης των αγώνων Αθήνα 2004, 13 Αυγούστου 2004. © Petros Giannakouris / AP Photo

Δυο λόγια για το 2004

Ενστάσεις και αντιδράσεις για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Αθήνα υπήρχαν εξ αρχής. Τα επιχειρήματα: έργα που εν πολλοίς επιβαρύνουν την Αττική, πανάκριβες κατασκευές και πιθανές υπερτιμολογήσεις έργων, αγνόηση της υπόλοιπης χώρας και άλλα συναφή.

Δεν είχαν δίκιο οι ενιστάμενοι. Ο πυρήνας της απορριπτικής συλλογιστικής τους δεν δικαιώθηκε, καθώς οι Αγώνες ήταν η αφορμή για να αποκτήσει η πρωτεύουσα την Αττική Οδό, τα υπογειοποιημένα σημεία κεντρικών λεωφόρων, το Ελ. Βενιζέλος και την γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.

Καλώς ανελήφθη η διεξαγωγή των Αγώνων. Αλλά από εδώ –δηλαδή το πως διαχειρίστηκαν οι τότε κυβερνώντες τη διοργάνωση– αρχίζουν άλλες ενστάσεις. Πειστικές και τεκμηριωμένες.

Διότι θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα έργα, έργα ωφέλιμα και χρηστικά για την ολόκληρη τη χώρα κι όχι μονάχα για την Αττική, καθώς την εποχή εκείνη, λόγω της ανάληψης των Αγώνων, υπήρχε η δυνατότης για άφθονο, φθηνό χρήμα. Ιδού τι δεν έγινε:

• Οι δρόμοι για την Ολυμπία και τους Δελφούς. Ήταν απαράδεκτο να υπάρχουν οι γνωστοί «κατσικόδρομοι» για δύο παγκοσμίως γνωστά κέντρα Πολιτισμού, όπως η Ολυμπία και οι Δελφοί (τώρα γίνεται ο δρόμος για την Ολυμπία. Οι Δελφοί ακόμη περιμένουν).
• Περισσότερες υπογειοποιήσεις κεντρικών δρόμων της Αθήνας. Λόγου χάριν στον κόμβο του Χίλτον, η Λεωφόρος  Αλεξάνδρας (υπήρξε σκέψη που εγκαταλείφθηκε), η Πανεπιστημίου (ιδέα του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση) κ.ά.
• Μαρίνες: Απολύτως απαραίτητες για τον τουρισμό. Η γείτων Τουρκία είναι γεμάτη από μαρίνες. Εμείς ακόμη τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
• Αεροδρόμια: Θα μπορούσε να βελτιωθεί η εικόνα επαρχιακών αεροδρομίων. Ήταν απαράδεκτη (π.χ. αεροδρόμιο Ηρακλείου Κρήτης). Η ευκαιρία πήγε χαμένη. Ώσπου ενέσκηψε η Fraport και τα πήρε…

Επιμύθιον:

Οι απαράδεκτες καθυστερήσεις επί κυβερνήσεων Σημίτη, οι υπερτιμολογήσεις, η απουσία ελέγχων και τα φαραωνικά έργα σημάδεψαν ανεξίτηλα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Μια διοργάνωση που θα μπορούσε να αποβεί πολλαπλώς ωφέλιμη για τη χώρα, κατέληξε επιβαρυντική για την Οικονομία και την κοινωνία, η οποία –κατά το σύνηθες– πληρώνει τα σπασμένα…