ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΟ ΤΕΞΑΣ: ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟ;

Η απώλεια 19 παιδιών και δύο ενηλίκων σε σχολείο του Τέξας από τα χέρια 18χρονου βύθισε για μια ακόμη φορά τις ΗΠΑ στο πένθος. Κι ας υπήρχαν κάποια προειδοποιητικά σημάδια που θα έπρεπε να έχουν χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου, σε μια χώρα όπου η οπλοκατοχή φαίνεται να είναι πιο επικερδής υπόθεση από το να σώζονται ζωές.

Όταν οπλίζεται το χέρι ενός παιδιού, σημαίνει πως πολλά έχουν πάει πάρα πολύ λάθος σε ολόκληρη την κοινωνία στην οποία ζει. Στο πιο πρόσφατο μακελειό στο Τέξας, που ήταν η 8η μαζική επίθεση στις ΗΠΑ μέσα στο 2022, ένας 18χρονος πυροβόλησε και σκότωσε 19 παιδιά, ηλικίας έως 10 χρόνων, και δύο ενήλικες. Τραυμάτισε και δύο αστυνομικούς, πριν καταλήξει μετά από ανταλλαγή πυρών.

Όλο αυτό είναι άλλη μια τρανταχτή απόδειξη των συνεπειών της αμέλειας και της αδιαφορίας. Όχι μόνο των γονέων, αλλά μιας κοινότητας που έβλεπε χρόνια τα σημάδια και, τελικά, ενός πολιτικού συστήματος που επιμένει να επιλέγει το χρήμα έναντι της ζωής. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος λόγος που οι νόμοι για την οπλοκατοχή δεν αλλάζουν ποτέ στις ΗΠΑ, παρότι χάνονται δεκάδες χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο.

Χαρακτηριστική είναι η έκκληση που έκανε από το βήμα της Γερουσίας ο Chris Murphy, γερουσιαστής των Δημοκρατικών που εκπροσωπεί το Connecticut, λίγο μετά τη μαζική επίθεση, τρεις ημέρες πριν το ετήσιο συνέδριο του κορυφαίου λόμπι της χώρας υπέρ των όπλων. Δηλαδή, της National Rifle Association (NRA -Εθνική Ένωση Τυφεκίων). Παρεμπιπτόντως, θα γίνει σε απόσταση 446 χιλιομέτρων από τον τόπο του τελευταίου mass shooting.

«Τι κάνουμε; Γιατί ξοδεύετε όλον αυτόν τον χρόνο να διεκδικείτε τη θέση σας στη Γερουσία; Γιατί δίνετε όλη αυτή τη μάχη, ώστε να πάρετε αυτή τη δουλειά; Για να βάλετε τον εαυτό σας σε θέση ισχύος; Αν δεν υπάρχει απάντηση, όπως αυξάνονται οι σφαγιασμοί και τα παιδιά μας τρέχουν για να σώσουν τις ζωές τους, δεν κάνουμε τίποτα.

»Τι κάνουμε; Γιατί είστε εδώ, αν όχι για να λύσετε ένα τεράστιο ζήτημα όπως είναι αυτό;

»Δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Αυτά τα παιδιά δεν ήταν άτυχα. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό, εκτός από εδώ. Πουθενά αλλού δεν πηγαίνουν τα μικρά παιδιά στο σχολείο, με τη σκέψη ότι μπορεί να τα πυροβολήσουν εκείνη την ημέρα. Πουθενά αλλού οι γονείς δεν είναι υποχρεωμένοι να μιλούν στα παιδιά τους, γιατί πρέπει να κλειδωθούν στην τουαλέτα και να μην κάνουν τον παραμικρό θόρυβο σε περίπτωση που κάποιος κακός άνθρωπος μπει στο κτίριο. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει αυτό, πέραν των ΗΠΑ. Και είναι επιλογή. Είναι επιλογή μας να το αφήσουμε να συνεχιστεί. Τι κάνουμε;

»Η καρδιά μου διαλύεται και μόνο που σκέφτομαι τι περνούν οι οικογένειες των θυμάτων. Είμαι εδώ για να σας εκλιπαρήσω, να γονατίσω και να παρακαλέσω τους συναδέλφους μου να βρουν ένα μονοπάτι προς τα εμπρός, από εδώ όπου είμαστε. Δουλέψτε μαζί μας, για να βρούμε τρόπους και να κάνουμε νόμους που θα κάνουν λιγότερο πιθανά αυτά τα συμβάντα.

»Αντιλαμβάνομαι πως οι Ρεπουμπλικανοί συνάδελφοί μου δεν θα συμφωνήσουν με όλα όσα θα υποστηρίξω, αλλά υπάρχει κοινός παρονομαστής που μπορούμε να βρούμε. Υπάρχει ένα μέρος όπου μπορούμε να επιτύχουμε τη συμφωνία. Ενδεχομένως αυτό που θα κάνουμε να μην μπορεί να εγγυηθεί ότι οι ΗΠΑ δεν θα ξαναζήσουν μαζική επίθεση. Ίσως να μη μειώσει μέσα σε μια μέρα στο μισό τον αριθμό των δολοφονιών που γίνονται στη χώρα. Δεν θα λύσει μόνος του [σ.σ. ο όποιος νέος νόμος] το πρόβλημα της βίας που υπάρχει στη χώρα.

»Κάνοντας, ωστόσο, κάτι τουλάχιστον θα σταματήσουμε να στέλνουμε αυτό το σιωπηλό μήνυμα της υποστήριξης στους εγκληματίες, που στο “πειραγμένο” τους μυαλό ενδεχομένως να πιστεύουν πως στηρίζονται από την κυβέρνηση, εφόσον αυτή δεν κάνει τίποτα».

Ποιος ευθύνεται για το μακελειό στο Τέξας

Ο εκτελεστής στο μακελειό του Τέξας (μια από τις πολιτείες με τις χειρότερες επιδόσεις ως προς τους νόμους που αφορούν την οπλοκατοχή – που σημαίνει εν πολλοίς ότι καθένας κάνει ό,τι θέλει) λεγόταν Salvador Rolando Ramos. Λίγες ημέρες αφότου έκλεισε τα 18, στα μέσα Μαΐου, πυροβόλησε και τρυμάτισε σοβαρά τη γιαγιά του μετά από τσακωμό.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη επίθεση στο σχολείο ξεκίνησε όταν το φορτηγάκι που οδηγούσε έπεσε σε χαντάκι. Ο δράστης βγήκε από το αυτοκίνητο και πυροβόλησε το περιπολικό που εμφανίστηκε στο σημείο. Διέφυγε της σύλληψης, μπήκε στο Robb Elementary School και έγινε ό,τι έγινε.

Allison Dinner / AFP

Η The Washington Post δημοσίευσε την ιστορία του, βάσει μαρτυριών συμμαθητών του. Ο έφηβος με πλούσια προϊστορία ως θύμα bullying ο ίδιος (εξαιτίας προβλήματος που είχε με την ομιλία του, τραύλιζε), δεν έλαβε φροντίδα και στήριξη ούτε από το σπίτι του και από νωρίς άρχισε να φωνάζει με πράξεις πως χρειάζεται βοήθεια.

Πριν χρόνια, εμφανίστηκε στο πάρκο όπου είχε δώσει ραντεβού με τους φίλους του για να παίξουν μπάσκετ, με το πρόσωπο του να είναι γεμάτο αμυχές. Είχε πει πως για όλα ευθυνόταν μια γάτα. Σε έναν φίλο του (τον Santos Valdes, που μίλησε στην WP) εκμυστηρεύτηκε ότι ο ίδιος είχε κόψει το πρόσωπο του με μαχαίρι πολλές διαδοχικές φορές. Γιατί; Είχε πει «για πλάκα».

Ο Stephen Garcia, κολλητός του Ramos στο δημοτικό, αποκάλυψε πως καθημερινά δεχόταν σκληρή και έντονη μορφή bullying από πολλούς ανθρώπους «και παντού: στο σχολείο, τα social media, το gaming. Έως τότε ήταν το πιο ευγενικό και ντροπαλό παιδί. Απλά έπρεπε να βγει από το καβούκι του».

Η λεκτική κακοποίηση αφορούσε τον τρόπο που μιλούσε. Είπε τι περνούσε στη γιαγιά του, πριν καταλήξει στο ότι δεν ήθελε να ξαναπάει σχολείο. Την ίδια περίοδο, άρχισε να απομονώνεται.

Η δημοσίευση μιας φωτογραφίας στην οποία φορούσε eyeliner στους λογαριασμούς του στα social media είχε προκαλέσει ξέσπασμα υποτιμητικών σχολίων. «Προσπαθούσα να είμαι δίπλα του, αλλά κάποια στιγμή η οικογένεια μου μετακόμισε. Συνεχίσαμε να επικοινωνούμε τηλεφωνικά. Αλλά τότε ήταν που o Salvador έγινε ένας άλλος άνθρωπος. Γινόταν διαρκώς όλο και χειρότερος».

Εγκατέλειψε το σχολείο (επέστρεψε αργότερα, αλλά έχανε περιόδους και έτσι δεν κατάφερε να αποφοιτήσει φέτος, ενώ ουκ ολίγες φορές αντάλλαξε γροθιές με συμμαθητές του), άρχισε να φοράει μόνο μαύρα ρούχα και στρατιωτικές μπότες. Η παρέα του ήταν ένα άλλο αγόρι, του ιδίου στιλ. Μαζί κυκλοφορούσαν τα βράδια και πυροβολούσαν με αεροβόλο περαστικούς, ενώ πετούσαν και αβγά σε διερχόμενα αυτοκίνητα.

Πέρυσι είχε ποστάρει μια φωτογραφία αυτόματου όπλου. Σημείωσε ότι ήταν κάτι που είχε στη wish list του. Τέσσερις ημέρες αργότερα, δημοσίευσε φωτογραφία με δυο ντουφέκια και λεζάντα «my gun pics». Τα είχε αγοράσει λίγες ώρες αφότου έκλεισε τα 18.

Πριν δυο μήνες, είχε ανεβάσει στο Instagram story στο οποίο εμφανιζόταν να ουρλιάζει στη μητέρα του. Όπως είχε πει, προσπαθούσε να τον διώξει από το σπίτι. Περιπολικό είχε σπεύσει στο σπίτι και ακουγόταν να βρίζει χυδαία τη μητέρα του, στην οποία μιλούσε πάρα πολύ επιθετικά.

Σε έναν από τους για λίγο φίλους του, είχε πει πως στόχος του ήταν να καταταγεί στο Ναυτικό «για να μπορώ να σκοτώνω ανθρώπους».

Οι γείτονες καταθέτουν τώρα πως περνούσε πολύ δύσκολα με τη μαμά του, όπως άκουγε συνέχεια όλη η γειτονιά. Τώρα αποκαλύφθηκε και ότι η μητέρα του Ramos έκανε –και εξακολουθεί να κάνει– χρήση ναρκωτικών και πριν λίγους μήνες ο 18χρονος μετακόμισε στο σπίτι της γιαγιά του, στην άλλη άκρη της πόλης. Η γιαγιά του είχε ενημερώσει πως σκόπευε να κάνει έξωση στην κόρη της, γιατί έκανε χρήση ουσιών.

Πριν ένα μήνα, είχε πάει για κυνήγι με τον θείο του. Δεν απαντούσε στις κλήσεις των ελάχιστων παιδικών φίλων που του είχαν απομείνει. Ενημέρωσε, ωστόσο, για το πού ήταν και τι έκανε με φωτογραφία στο Instagram (που προφανώς έδειχνε όπλα).

Όπως ανακάλυψαν –όταν ήταν πια αργά– οι αρχές, την περασμένη εβδομάδα αγόρασε δυο όπλα. Ένα στις 17/5 και ένα στις 20/5. Στο μεσοδιάστημα (18/5) πήρε 375 γύρους σφαιρών. Έδωσε το σχετικό ντοκουμέντο η αρμόδια ελεγκτική αρχή (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives - ATF) που μάλλον δεν έκανε πολύ καλά τη δουλειά της.

Πριν την επίθεση στο σχολείο, είχε αφήσει σχετικά υπονοούμενα στα social media. Είχε γράψει «συστήνω στα παιδιά να προσέχουν». Λίγες ώρες πριν το μακελειό, είχε στείλει μήνυμα σε μια διαδικτυακή του φίλη, στο Λος Άντζελες, που έγραφε: «Έχω ένα μικρό μυστικό που θέλω να σου πω. Πρόκειται να...» Δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη φράση. Λίγο πριν μπει στο σχολείο, της έγραψε «Ima air out».

Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε ενημερώσει την ίδια κοπέλα πως θα έπρεπε να είναι ευγνώμων που την είχε κάνει tag σε φωτογραφία με τα όπλα του. Δεν της εξήγησε αμέσως το γιατί. Της είπε πως θα το διαπιστώσει μόνη της, πολύ σύντομα.

«Πιστεύω ότι χρειαζόταν βοήθεια, για τα θέματα που είχε με τη ψυχική του υγεία. Χρειαζόταν να “κλείσει” το κεφάλαιο με την οικογένεια του, όπως χρειαζόταν και αγάπη», λέει σήμερα ο Garcia.

Οι έρευνες για τα πρώιμα σημάδια

Έρευνα που επικαλέστηκε η Βρετανίδα ψυχολόγος Emma Kenny ενημέρωσε ότι υπάρχουν προβληματικές συμπεριφορές που μπορούν να εντοπίσουν οι γονείς, οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν και τις εξελίξεις.

Αφορούν την κλίμακα των δόλιων και σκληρών πράξεων. Τα παιδιά που έχουν υψηλή βαθμολογία σε αυτές είναι πιο πιθανό να είναι λιγότερο κοινωνικά. Αυτό σημαίνει ότι είναι λιγότερο πιθανό να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους και ενδιαφέρονται λιγότερο για τα δικαιώματα, τα συναισθήματα και την ευημερία των άλλων.

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουν όλα δολοφόνοι. Κάποια αναπτύσσουν δολοφονικές τάσεις ως προϊόν του περιβάλλοντος τους.

Οι βασικοί παράγοντες περιλαμβάνουν:

• παιδιά που τρομοκρατούνται ή απογοητεύονται από τους βασικούς φροντιστές (γονείς και κηδεμόνες),
• παιδιά που δίνουν αγώνα για να συγκρατήσουν την οργή,
• τα παιδιά που υφίστανται κακοποίηση, η οποία επηρεάζει τη σεξουαλική τους ταυτότητα και τη στάση τους απέναντι στο σεξ.

Και πάλι, δεν σημαίνει πως όσα παιδιά βιώνουν αυτές τις συνθήκες, θα γίνουν δολοφόνοι. Στην περίπτωση που αποκαλυφθούν τα ζητήματά τους, είναι σοφό να διασφαλιστεί ότι θα λάβουν θεραπεία, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες να αντιμετωπίσουν ορισμένες από τις προκλήσεις τους. Έτσι θα αποκλίνουν περισσότερο από τυχόν αρνητικές δυνατότητες.

Μολονότι είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ποιο παιδί μπορεί να γίνει δολοφόνος, η γνώση των παραγόντων κινδύνου μπορεί μακροπρόθεσμα να βοηθήσει στην πρόληψη αυτών των συμπεριφορών. Με την παροχή ενός σωστού περιβάλλοντος, με υποστήριξη και θεραπεία, οι νέοι που εμφανίζουν ενοχλητική συμπεριφορά, μπορούν να γλιτώσουν τα χειρότερα.

Δεν υπάρχει κύριος λόγος που κάνει ένα παιδί δολοφόνο

Πάντα σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2017, δεν υπάρχει ένα κύριο «γιατί» για τα παιδιά που σκοτώνουν. Αυτό που υπάρχει είναι πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στη δημιουργία ενός παιδιού-δολοφόνου «συμπεριλαμβανομένης μιας δυνητικής προδιάθεσης για αντικοινωνική ή σαδιστική συμπεριφορά».

Υπάρχουν και επιστήμονες που πιστεύουν ότι ρόλο παίζουν και τα γονίδια. Η έρευνα έδειξε ότι η πλειονότητα των βίαιων εγκληματιών φέρει τα γονίδια MAOA και CDH13. Την ίδια ώρα, δεδομένου ότι το 30% των ανδρών τα φέρει, χρειάζονται περισσότερα για τη δημιουργία ενός σαδιστικού δολοφόνου από τα γονίδια.

Συνήθως, τα παιδιά που σκοτώνουν έχουν συχνά προβλήματα προσκόλλησης, έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, σωματικά, συναισθηματικά ή έχουν παραμεληθεί. «Όλα αυτά επηρεάζουν τη συναισθηματική τους ανάπτυξη. Αλλά, και πάλι, δεν γίνονται δολοφόνοι όσοι υπόκεινται σε αυτές τις δυσκολίες».

Ερευνητές έχουν αποκαλύψει ότι οι ψυχοπαθείς έχουν συρρικνωμένη αμυγδαλή – έδρα του εγκεφάλου που ελέγχει τα συναισθήματα. Αυτό εξηγεί την έλλειψη ενσυναίσθησης, τύψεων ή ενοχής, όταν πληγώνουν τους άλλους. Επίσης, έρευνα που έχει γίνει σε εγκεφάλους περισσότερων από 40 καταδικασμένων δολοφόνων (τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν με «κοινούς ανθρώπους») έδειξε ότι οι κατά συρροή δολοφόνοι έχουν χαμηλότερη δραστηριότητα στην προμετωπιαία περιοχή του εγκεφάλου – την περιοχή που ελέγχει την επιθετικότητα, τη συγκέντρωση και ρυθμίζει τον έλεγχο των παρορμήσεων. Υπάρχουν και περιπτώσεις δολοφόνων που είχαν τραύμα στη συγκεκριμένη περιοχή (από χτυπήματα που δέχθηκαν σε σπορ που έκαναν ή από ατύχημα).

Κάτι άλλο που υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις είναι η αυτονομία του ατόμου. Επιλογή υπάρχει, ανεξάρτητα από τους προβληματικούς γενετικούς, περιβαλλοντικούς, οικογενειακούς ή φυσικούς παράγοντες. «Αυτό που χωρίζει έναν έφηβο δολοφόνο από τους συνομηλίκους του είναι η απόφαση που παίρνει για φόνο».

Τι μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός παιδιού

Το Psychology Today είχε δημοσιεύσει τον Σεπτέμβριο του 2020 άρθρο για το τι κάνει μερικούς νέους ανθρώπους να είναι πολύ επιρρεπείς σε δολοφονικές ιδέες.

1. Η ταπείνωση και η απογοήτευση μπορούν να δημιουργήσουν σκέψεις για βία, οι οποίες γίνονται φαντασιώσεις και μετά πράξεις.

Ο Edmund Kemper, γνωστός ως Coed Killer (σκότωσε έξι φοιτητές, πριν σκοτώσει τη μητέρα του και την καλύτερη φίλη της, από το Σεπτέμβριο του 1972 έως τον Απρίλιο του, ενώ είχε αποφυλακιστεί μετά την καταδίκη για τη δολοφονία των παππούδων του) έχει πει ότι οραματιζόταν μαζικές δολοφονίες και αποκεφαλισμούς από νεαρή ηλικία. Ήταν ο τρόπος που είχε για να αντιδρά στη συνεχή υποτίμηση που –κατά δήλωσή του– είχε υποστεί από τη μητέρα του.

Όταν ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια, δεν είχε κάποιον να τον «κρατάει». Μισούσε να του λένε ότι είναι αποτυχημένος. Όταν ήταν 15 ετών, νιώθοντας απόρριψη και από τους δύο γονείς, πυροβόλησε τον παππού και τη γιαγιά του, γιατί είχε κουραστεί να ακούει τη γιαγιά του να γκρινιάζει. Με δικαστική απόφαση, υποβλήθηκε σε θεραπεία. Δεν βοήθησε πολύ, καθώς έπεισε τους ψυχιάτρους πως είχε θεραπευτεί, κάτι που δεν ήταν αλήθεια, αλλά εκείνοι υπέγραψαν την αποφυλάκιση του. Ο θυμός του τροφοδότησε περισσότερες φαντασιώσεις, που άρχισαν να περιλαμβάνουν και σεξουαλική διέγερση. Μετά την αποφυλάκιση, έκανε οτοστόπ έως τη Σάντα Κρουζ, όπου σκότωσε, διαμέλισε και διέπραξε νεκρόφιλες πράξεις. Εν συνεχεία, δολοφόνησε και αποκεφάλισε τη μητέρα του, κατηγορώντας την ως τον κύριο υπαίτιο που η ζωή του πήγε στραβά.

«Για μερικούς ανθρώπους, η ταπείνωση είναι βαθιά και τους στερεί την αυτοεκτίμηση και την αίσθηση του ελέγχου. Όταν αυτό συμβαίνει σε νεαρή ηλικία, τα άτομα αυτά ενδέχεται να επικεντρωθούν σε αυτό το γεγονός και να αναζητήσουν τρόπους, ώστε να αποκαταστήσουν τον έλεγχο και την ακριβή ανταπόδοση».

2. Μερικά ανασφαλή παιδιά, που θεωρούνται ως δυνατά από άλλα, συμμετέχουν σε δραστηριότητες που μπορεί να μην έχουν προκαλέσει τα ίδια και μεταμορφώνονται σε κάποιον που ενδεχομένως να μην είχαν γίνει ποτέ.

Ο κλινικός ψυχολόγος Peter Langman, συγγραφέας του «Why Kids Kill: Inside the Minds of School Shooters», ανέλυσε τη σχέση του Dylan Klebold με τον Eric Harris. Οι συμμαθητές στο Littleton του Κολοράντο είχαν σφάξει άλλους μαθητές το 1999, πριν αυτοκτονήσουν.

Ο Harris περιγράφεται ως αποφασιστικός, ψυχοπαθής, με ηγετικές τάσεις και πεποιθήσεις εκμηδενισμού. Ο Klebold ως ένας ανασφαλής οπαδός του Harris. Ο συγγραφέας είχε διαβάσει το ημερολόγιο του Klebold. Σε αυτό βρήκε περίεργες ενασχολήσεις και διαδικασίες σκέψης, μαζί με συναισθήματα απομόνωσης και κακής αυτοεκτίμησης. Έγραψε φράσεις όπως «κανείς δεν με αποδέχεται, αν και δεν θέλω να με αποδεχθούν». Φοβόταν την εγκατάλειψη «και επεδείκνυε κατακερματισμένη και εξαρτημένη προσωπικότητα».

Όταν ο καλύτερός του φίλος έκανε σχέση με κοπέλα, ο Klebold μετέφερε την προσκόλληση του στον Harris. «Ο ναρκισσισμός του Eric του φαινόταν σαν μια αίσθηση δύναμης. Ήταν η σωτηρία του. Του έδωσε το “ανήκειν”. Για να γίνει, όμως, αποδεκτός από τον Harris, έπρεπε να μεταμορφωθεί. Υπήρχε μια βαθιά διαφορά ανάμεσα στο ποιος ήταν και το ποιος προσποιούνταν πως είναι. Απέδιδε ναζιστικό χαιρετισμό, ενώ η καταγωγή του ήταν εν μέρει εβραϊκή. Αυτό σήμαινε μια βαθιά απόρριψη μέρους της ταυτότητάς του. Η συμπεριφορά του Harris ήταν γεμάτη μίσος και βοήθησε τον Klebold να περιηγηθεί σε έναν μπερδεμένο κόσμο. Ένιωθε πιο ασφαλής, αλλά η σχέση απαιτούσε να υποστηρίξει την ανάγκη του Harris να ενεργήσει με επιβλαβή τρόπο και έτσι εξελίχθηκε σε δολοφόνο. Μπορεί να μην γινόταν, χωρίς την επιρροή του Harris».

3. Ορισμένες «σκληρές» ή «ψυχρές» εικόνες που αποκτούν εξέχουσα θέση στα media, μπορούν να επηρεάσουν την ταυτότητα όσων έχουν μια αδύναμη αίσθηση για τον εαυτού τους.

Ο νευροψυχολόγος Kent Kiehl, συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο «The Psychopath Whisperer», αξιολόγησε τον 19χρονο Christopher Gribble, μετά την εμπλοκή του σε φόνο. Το 2009, στο New Hampshire, ο Gribble είχε ακολουθήσει τον Steven Spader και δύο άλλους στο σπίτι της Kimberly Cates. Ο Spader τη δολοφόνησε με μαχαιριές, ενώ ο Kiehl μαχαίρωσε την 11χρονη κόρη της Gates, που προσποιήθηκε πως είναι νεκρή και τελικά σώθηκε. Τα αγόρια συνελήφθησαν την επόμενη μέρα.

Ο Gribble υιοθέτησε στάση σκληρού ανθρώπου και είπε πως η εμπειρία ήταν cool. Όπως ανέφερε, το μόνο που τον λυπούσε ήταν ότι γλίτωσε το κορίτσι. «Νόμιζα ότι θα ένιωθα άσχημα. Σχεδόν λυπάμαι που το λέω, αλλά είμαι μια χαρά. Απλώς δεν ένιωσα τίποτα», είπε στην ανάκριση, πριν οδηγήσει τους ερευνητές στο σημείο όπου είχε θάψει τα μαχαίρια.

Ο Kiehl ανέλαβε τη σάρωση του εγκεφάλου του Gribble (κατόπιν αιτήματος του δικηγόρο του τελευταίου), ώστε να διαπιστωθεί αν εμφάνιζε τις διαφορές που είχαν οι εγκέφαλοι των ψυχοπαθών – πεδίο έρευνας του  νευροψυχολόγου. «Είχε αποφασίσει πως είναι ψυχοπαθής», έγραψε. «Συμπεριφερόταν σαν να εκπληρωνόταν μια προφητεία. Είχε φροντίσει αυτήν την αρνητική εικόνα». Η αξιολόγηση έδειξε πως ο Gribble, ο οποίος δεν πήγε σχολείο αλλά έκανε μαθήματα στο σπίτι, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον ενός νοικοκυριού Μορμόνων, «συμπεριφερόταν και μιλούσε σαν να ήταν 10 χρόνων. Σαν να είχε ζήσει σε μια φούσκα. Είχε συγκρούσεις με τη μητέρα του και μίλησε για τη δολοφονία της, αλλά ποτέ δεν είχε ακουμπήσει το χέρι του πάνω της. Αυτό είναι ασυνήθιστος περιορισμός για ένα παιδί με ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά. Δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη ευφυΐα, καμία μεγαλοπρέπεια, κανένα προϊστορικό ψεμάτων, καμία αφοβία. Δεν ήταν παρορμητικός ή ανεύθυνος».

Ο γιατρός εξέφρασε την άποψη πως ο Spader ήταν εγκληματικά διαταραγμένος και επηρέασε τον ανώριμο Gribble «που απλά έκανε τις λάθος παρέες. Είχε “εύθραυστο” μυαλό, στο οποίο μπορούσε κάποιος εύκολα να “φυτέψει” το οτιδήποτε».