ΥΠΑΡΚΤΗ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ Ο ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Το θέμα είναι πώς πολεμάς την υπεραιμία της Ακροδεξιάς. Καλή και άγια η εγρήγορση, απαραίτητες οι ιδεολογικές παρεμβάσεις, αλλά εκείνο που πρωτεύει είναι να κατανοηθούν οι λόγοι που στρέφουν μέρος της κοινωνίας προς αυτά τα φαιά πεδία.

Για το κόμμα του Κασιδιάρη τα ξέρετε. Κάποιος συνταξιούχος εισαγγελέας που είχε συστήσει ένα άγνωστο κόμμα ονόματι «Εάν» έχει έρθει σε επαφή με συνεργάτες του Κασιδιάρη, αλλά όχι με τον ίδιο, ώστε τη επινεύσει του καταδικασμένου Χρυσαυγίτη να οδηγήσει το κόμμα στις εκλογές ξεπερνώντας τον θεσμικό σκόπελο (απαγορεύεται η συμμετοχή στις εκλογές κόμματος με αρχηγό, υπαρχηγό και στελέχη καταδικασμένα για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση).

Η συμμετοχή του «Εάν», δηλαδή της ψευδώνυμης Χρυσής Αυγής, θα κριθεί στις 5 Μαΐου από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πάντως, μέχρι στιγμής όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα Κασιδιάρη ξεπερνάει το 3% και μπαίνει στη Βουλή.

Εδώ ζορίζουν τα πράγματα. Μήπως η καθ’ όλα θεμιτή αυτοπροστασία της πολιτείας, δηλαδή η απαγόρευση όπως προσδιορίζεται από τον νόμο σχετικά με τις εγκληματικές οργανώσεις, λειτουργεί υπέρ του Κασιδιάρη ως θύματος που διώκεται επειδή… τον φοβάται το συστημικό κατεστημένο;

Όντως φαίνεται να λειτουργεί αυτό. Οι απαγορεύσεις γενικά προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις. Όμως στην περίπτωση Κασιδιάρη δεν πρόκειται για απαγόρευση λόγω των φαιών ιδεών του, αλλά για τη συμμετοχή του σε εγκληματική οργάνωση. Για τις πράξεις του, όχι για το αποκρουστικό, ναζιστικής υφής, ιδεολογικό του credo.

Μια απαραίτητη στάση εδώ: προσωπικά αντιτίθεμαι στις απαγορεύσεις ιδεών, όσο απεχθείς και να είναι. Η Δημοκρατία δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από λογής φασίστες, ναζί και σαλτιμπάγκους. Μονάχα όταν προτρέπουν σε πράξεις βίας ή βαρύνονται με πράξεις βίας, μόνο τότε έχει νόημα η απαγόρευση.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Διαφορετικά, όταν το δημοκρατικό πολίτευμα προβαίνει σε απαγορεύσεις κομμάτων, απαγορεύσεις βιβλίων και εκδηλώσεων για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, πρώτον δείχνει ότι είναι ευάλωτη και «κάτι» φοβάται. Αλήθεια, τι; Τις ανοησίες και τις θλιβερές λαϊκίστικες διακηρύξεις των φαιών;

Δεύτερον, οι απαγορεύσεις του είδους αυτού δείχνουν ότι η πολιτεία δεν εμπιστεύεται τη συντριπτική πλειονότητα και τα αντανακλαστικά της. Αυτό συνιστά βαθιά προσβολή προς το δημοκρατικό αίσθημα της κοινωνίας και τα κριτήριά της.

Και, τρίτον, είναι οδυνηρό να μετέρχεται η δημοκρατική πολιτεία τα μέσα των εχθρών της. Τα οποία συν τοις άλλοις λειτουργούν τελικά υπέρ αυτών των εχθρών, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις για του κόμμα του Κασιδιάρη.

Ερώτημα: Μήπως με όλα αυτά υπάρχει ναζιστικός κίνδυνος και ανάλογη δυναμική στη χώρα μας; Κατανοητή η ευαισθησία και η ανησυχία ορισμένων, αλλά προς θεού: ενίσχυση της ποικίλης Ακροδεξιάς φαίνεται να υπάρχει, όχι μονάχα στη χώρα μας αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλά απειλητική ναζιστική δυναμική ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει, ακόμη κι αν το αντ’ αυτού «Εάν» μετάσχει στις εκλογές και μπει στη Βουλή. Προσοχή: μιλάμε για την ναζιστική ιδεολογία κι όχι απλώς για εκφάνσεις της Ακροδεξιάς.

Το θέμα είναι πώς πολεμάς την υπεραιμία της Ακροδεξιάς. Με ρητορείες και αντιφασιστικές διαδηλώσεις; Με απαγορεύσεις και με βίαιες μεθόδους, όπως επιθέσεις εναντίον γραφείων Ακροδεξιών κομμάτων;

Καλή και άγια η εγρήγορση, απαραίτητες οι ιδεολογικές παρεμβάσεις, αλλά εκείνο που πρωτεύει είναι να κατανοηθούν οι λόγοι που στρέφουν μέρος της κοινωνίας προς αυτά τα φαιά πεδία.

Και να καταστεί σαφές ότι ποικίλες υπερβολές και ιδεοληψίες (π.χ. στο προσφυγικό/μεταναστευτικό) ενδέχεται να ενισχύουν αποφασιστικά την ακροδεξιά δυναμική. Φαίνεται καθαρά στην Ευρώπη. Με πρόσφατο οδυνηρό παράδειγμα τη μεγάλη άνοδο της Ακροδεξιάς στην Φινλανδία (δεύτερο κόμμα οι ακροδεξιοί «Φινλανδοί»).

Όμως για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη αξίζει να επανέλθουμε.