ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΞΑΠΛΩΣΤΡΕΣ «ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ»;

Ξαπλωμένοι σε μίζερες ή πολυτελείς ξαπλώστρες, ανάλογα με το βαλάντιό μας, συναινούμε στην άλωση των παραλιών από επιχειρηματίες, που αφήνουν «ελεύθερο» όλο και μικρότερο κομμάτι παραλίας για όσους επιμένουν να στρώνουν την πετσέτα τους στην άμμο.

Πόσες ακόμη ξαπλώστρες; Αυτή η –ρητορική– ερώτηση μου έρχεται στα χείλη βλέποντας την άμετρη χρήση της παραλίας από σοβαρούς ή τυχάρπαστους επιχειρηματίες, που θα απαντούσαν εύκολα: Όσες παίρνει!

Στην πραγματικότητα δεν με απασχολεί το ποιόν των ανθρώπων που κάνουν ταμείο, όταν το φεγγάρι ανεβαίνει ψηλά και οι ξαπλώστρες ξαποσταίνουν. Δεν με ενδιαφέρουν πια ούτε οι δήμαρχοι και οι δημαρχίνες που ξεπουλούν τα πάντα. Αλλά να: οι ξαπλώστρες χαλάνε το τοπίο και γι’ αυτό χαλάνε και το κέφι μου. Σας ακούγομαι γκρινιάρα;

Ένα ράντζο που το έλεγαν «ξαπλώστρα»

Στην Αττική, ελάχιστες παραλίες δεν έχουν υποκύψει στην επέλαση της στρεβλής κατά τη γνώμη μου επιχειρηματικότητας, που εξαντλείται στην παροχή υπηρεσιών. Αγαπημένη παραλία στα ανατολικά του νομού θυμίζει σήμερα κάτι μεταξύ θαλάμου στρατοπέδου μετά το σιωπητήριο και σανατορίου του Μεσοπολέμου: Τέσσερις σειρές από δεκάδες ξαπλώστρες, παράλληλες η μία στην άλλη, κι επάνω τους κάθιδροι και αποκαμωμένοι από τη ζέστη –ή τα ποτά– οι λουόμενοι.

Ελαφόνησος, Λακωνία. ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Για τα νησιά τα λόγια περιττεύουν. Οι ξαπλώστρες είναι η νέα επιχειρηματική «φούσκα». Παντού και με κάθε κόστος στήνονται μόλις πιάσει ο Ιούνιος, σε εκείνες τις άλλοτε μαγικές παραλίες που χάριζαν απλόχερα το αγνάντι στους επισκέπτες τους. Αλλά πού και πώς θα πιει τον φρέντο ο νεοέλληνας, αν όχι στην ξαπλώστρα;

Ξαπλώστρες, η μάστιγα του καλοκαιριού

Δεν εξαιρώ εαυτόν από την υποταγή στο «αυτονόητο», δηλαδή στη χρήση ξαπλώστρας επί πληρωμή. Και έχω εμπειρία τουλάχιστον από τρεις «καινοτόμες» επιχειρηματικές ιδέες:

• Η πρώτη αφορά στη δωρεάν χρήση του εξοπλισμού, αρκεί να παραγγείλεις έστω έναν –ακριβούτσικο– καφέ.
• Η δεύτερη αφορά στο ενοίκιο της ξαπλώστρας, που χρεώνεται ξεχωριστά από την παραγγελία.
• Η τρίτη και πιο ευφάνταστη ιδέα έχει να κάνει με τιμολόγηση της ξαπλώστρας ανάλογα με τη σειρά που βρίσκεται. Εκεί να σε δούμε, που λέει και ο λαός: Είσαι άρχοντας ή τζαμπατζής; Θα τα σκάσεις αδρά για πρώτη σειρά ή θα πας πίσω γαλαρία;

Αυτή είναι, φίλες και φίλοι, η θερινή κανονικότητα. Οπότε, ναι, όπως το παραδέχτηκα ειλικρινώς έχω ξαπλώσει –εδώ αρμόζει καλύτερα το «αράξει»– στην πλαστική επιφάνεια που στηρίζεται στον σκελετό αλουμινίου, και μάλιστα πολλάκις. Βλέπετε, οι περισσότεροι φίλοι μου δεν καταδέχονται πια να ξαπλώσουν στην άμμο ή τα βότσαλα. Όλοι έγιναν ξάφνου τρυφηλοί και κουβαλούν μαζί τους και κάτι γιγάντια μανταλάκια για να στερεώσουν την πετσέτα τους στο κεφαλάρι της ξαπλώστρας, το οποίο ανασηκώνουν για να μην πνιγούν πίνοντας mocktail και cocktail όταν δύσει ο ήλιος.

Αποχαιρέτα την παραλία που χάνεις

Το ομολογώ σε φίλους αρχιτέκτονες που αγαπούν το ωραίο και οργανωμένο και σε ανθρώπους της καλής ζωής, που αν η ξαπλώστρα είναι ξύλινη και έχει μπεζ ή γκρι πανί όλα είναι καλά: Προτιμούσα τον μικροαστισμό της οικογένειας ή της παρέας με τα δεκάδες άθλια αξεσουάρ παραλίας, που κατέλυε στην πλαζ και έκανε σαματά.

Άνδρος. EUROKINISSI/ΛΥΔΙΑ ΣΙΩΡΗ

Οι οργανωμένοι σαματάδες της παραλίας έφευγαν κι έπαιρναν μαζί τους τη σπαστή καρέκλα ή ξαπλώστρα και άνοιγε ο τόπος. Κι αν απλώνονταν και λίγο παραπάνω μπορούσες να πεις κι ένα: «Πάτε πιο εκεί να απλώσω την πετσέτα μου;»

Στον επιχειρηματία που έχει τις πλάτες της δημοτικής αρχής τι να πεις; Στριμώχνεσαι ανάμεσα στα δύο «μαγαζιά» για να απλώσεις την παλιομοδίτικη πετσέτα θαλάσσης –αυτή με την άγκυρα– και συμβιβάζεσαι σιωπηλά με τη νέα θέα: Τα αλουμινένια πόδια της ξαπλώστρας.