ΓΙΑΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΙΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ;

Πήγαινα από παιδί με τους γονείς μου στην Αντίπαρο και θέλω να συνεχίσω να πηγαίνω και να απολαμβάνω γενικά τις Κυκλάδες. Πώς θα γίνει αυτό, τη στιγμή που καταλαβαίνω ότι αλλάζει άρδην η συνθήκη για τις διακοπές της μεσαίας τάξης;

Πηγαίνω στην Αντίπαρο από ενός έτους –και δύο και τριών– απ’ ό,τι λένε οι γονείς μου, που Θεός ξέρει πώς και πήγαιναν εκεί το 1970. Το λέω γιατί όταν ξαναπήγα μεγάλη, γύρω στο 1990, ήταν ακόμη ένα ήσυχο μέρος, αν εξαιρέσεις το γνωστό τέρμα στο γνωστό δρομάκι, όπου μαζεύονταν όλοι οι πιτσιρικάδες και οι ροκάδες – στο περίφημο ιστορικό Doors, που στέκει ακόμη εκεί ακλόνητο.

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί, αισθάνθηκα τη ζέστη, την αίσθηση του «τόπου» μου. Ενός «τόπου» που δεν είχα – γέννημα θρέμμα Αθηναία, με γονείς επίσης άνευ χωριού. Ήταν σαν εκεί να ήμουν πάντα – λες, τελικά, να παίζει ρόλο η επίσκεψή μου στην τόσο τρυφερή ηλικία;

Θυμάμαι την αύρα, την ατμόσφαιρα, τη μυρωδιά. Θυμάμαι να βγάζω τις σαγιονάρες μόλις κατεβαίναμε από το φέρι μποτ –την «παντόφλα»!– για να πατήσω γη. Αυτό που λέμε τη «γη μου».

iStock

Η Αντίπαρος σήμερα

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο, ούτε θα ήθελα να γράψω ένα ακόμη νοσταλγικό κείμενο με τη γνωστή κριτική διάθεση των μεγαλύτερων του «πόσο καλά ήταν παλιά τα πράγματα και πώς έχουν γίνει». Στην τελευταία μου όμως επίσκεψη εκεί, πριν μία εβδομάδα, ένιωσα βαθιά, εν τω συνόλω, πόσο έχει αλλάξει η συνθήκη για τις διακοπές της μεσαίας τάξης.

Πλην της Αντιπάρου, που λατρεύω και με την οποία έχουμε συνδεθεί για πολλούς λόγους με τα χρόνια, οι διακοπές μου ήταν σχεδόν πάντα στις Κυκλάδες. Αγαπώ το ξερό τοπίο, το λευκό και το μπλε – σπιτιών, θάλασσας και ουρανού. Για κάποιον μυστήριο λόγο, στο μυαλό μου νησί είναι αυτή απλότητα, τα σοκάκια τα φρεσκοσοβατισμένα, άντε και κάνα αρμυρίκι για δέντρο. Πολλές οι επιλογές, λοιπόν, στις μαγικές μας Κυκλάδες.

iStock

Για ποιον, όμως, και για πόσο ακόμη; Ο αυξημένος τουρισμός, η άναρχη δόμηση, οι ελλιπείς υποδομές δημιουργούν ένα προβληματικό σύνολο με πολύ υψηλό κόστος και όχι πάντα την πρέπουσα φιλοξενία. Τα μικρά και απεριποίητα σπίτια νοικιάζονται στους εργαζόμενους που δεν έχουν πού να μείνουν, ενώ όσα αξίζουν από ελάχιστα ως πολύ παραπάνω κοστίζουν υπερβολικά παραπάνω. Δεν συζητάμε καν για ακτοπλοϊκά και αεροπορικά εισιτήρια – τα δύο βασικά, δηλαδή, για να αρχίσουμε να μιλάμε για διακοπές.

Η αλλαγή προς το χειρότερο

Μας αφορά η αλλαγή; Σε αφορά ένα μέρος όπου δεν μπορείς να υπάρξεις σαν άνθρωπος αν δεν είσαι 20 χρονών; Ένα περιβάλλον επιβαρυμένο με κάθε τρόπο, με ατμόσφαιρα και αύρα που «συννεφιάζει» από την υπερβολή του νέου χρήματος, που δεν διαχειρίζεται τα πράγματα με τακτ, ευαισθησία και διακριτικότητα;

Δυστυχώς, είναι πολλοί εκείνοι που συμπεριφέρονται άξεστα σε περιβάλλον και ανθρώπους. Και ακόμη δυστυχέστερα, αρκετοί από εκείνους που ζουν και δουλεύουν στα νησιά εξυπηρετούν αυτό το ύφος και αυτές τις απαιτήσεις, αντί να τις σνομπάρουν και να συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με στυλ και άποψη, με αυθεντικότητα και ουσία. Το ένα συμπαρασύρει το άλλο και η ομορφιά φθίνει.

Επίσης, είναι και οι χιλιάδες τουρίστες. Που καλώς είναι – δεν μπορώ να ακούω σχόλια για την αύξηση του τουρισμού. Να σοβαρευτούμε: είναι η βαριά μας βιομηχανία και ως τέτοια οφείλουμε να την υποστηρίζουμε και να την ενισχύουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Το να γκρινιάζω εγώ γιατί οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Κινέζοι και οι Αμερικάνοι καταλαμβάνουν τον χώρο μου, είναι το λιγότερο βλακώδες και αχάριστο.

Πώς θα κάνουμε διακοπές;

Πού τοποθετούμαστε εμείς, λοιπόν, που δεν μπορούμε να πληρώνουμε 5,20 τον καφέ στο πλοίο (!), 35 ευρώ ένα απλό brunch για δύο (ομολογουμένως πολύ νόστιμο), 28 ευρώ μια σαλάτα που δεν τρώγεται πάντα, 300 ευρώ τη νύχτα για ένα νορμάλ σπιτάκι με ένα υπνοδωμάτιο και σαλόνι-κουζίνα, και που δεν αντέχουμε την παραλία σαν Γλυφάδα beach bar στις ελάχιστες διακοπές μας; (Κάτι που συμβαίνει κατά κύριο λόγο στο μάξιμουμ σε μεγαλύτερα κυκλαδίτικα νησιά από την Αντίπαρο).

iStock

Τοποθετούμαστε σταδιακά αλλού και άλλοτε. Αλλού, εννοούμε πιο άγονα νησιά, όχι τόσο Κυκλάδες δυστυχώς, και ηπειρωτική χώρα με παραλίες ακόμη ανεξερεύνητες. Και επίσης τοποθετούμαστε άλλοτε – επείγει οι διακοπές στη χώρα μας να μοιράζονται κατά τη διάρκεια των ζεστών μηνών, που διαρκούν πολύ και θα διαρκούν ακόμη περισσότερο. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να αλλάξει η εργασιακή νοοτροπία κυρίως από την πλευρά των εργοδοτών και να αρχίσουν να προσαρμόζονται σε μια νέα συνθήκη που δεν θα κλείνει μία ολόκληρη χώρα τον Αύγουστο.

Γιατί η Αθήνα τον Αύγουστο είναι χάρμα και πας και για μπάνιο γρήγορα. Όπως και η Αντίπαρος μήνα Ιούνιο είναι μαγευτική. Και έχει και τους φίνους της οικοδεσπότες που γνωρίζω καλά και είναι φίνοι όλο το καλοκαίρι, όπως ο Βασίλαινας, η Αθανασία, η Στεφανί, η Κωνσταντίνα, η Ελένη, η Βάνα… Και ασφαλώς, αν μοιραστεί ο κόσμος, θα προσαρμοστούν και οι τιμές και οι συμπεριφορές. Λέω, τώρα, γιατί στις Κυκλάδες θέλω να πηγαίνω…