ΑΠΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΣΟΥ

Για να μην πάρει ο σκύλος σου το «πάνω χέρι» και για να περνάτε καλά και οι δύο, έχω να σου δώσω μερικές συμβουλές ειδικών τις οποίες έχω τσεκάρει στην πράξη.

Έχω υπάρξει σε συνθήκη που η κτηνίατρος την είχε περιγράψει ως εξής: Ο σκύλος μου πίστευε ότι ήταν είναι εκείνος το αφεντικό του σπιτιού. Δηλαδή, ο αρχηγός της αγέλης μας. Δεν άλλαξε mentalité όταν ήρθε και δεύτερος σκύλος στο σπίτι.

Η Κάρμα παρέμεινε το alpha dog. Μολονότι ήταν ανάπηρη στα πίσω πόδια, έκανε ό,τι ήθελε τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Μπέμπη. Όπως μου εξήγησε μια εκπαιδεύτρια κακοποιημένων σκύλων, την οποία εμπιστεύτηκα για να κάνω τη ζωή μου και αυτή των σκύλων μου κάπως καλύτερη, εν αντιθέσει με τους ανθρώπους, οι σκύλοι σέβονται την παλαιότητα. Ο Μπέμπης είχε μυρίσει την Κάρμα στο χώρο και έτσι είχε καταλάβει πως πρέπει να την υπακούει.

Η ίδια εκπαιδεύτρια μου είχε συστήσει να μην μπαίνω στη μέση όταν καβγάδιζαν, αφού θα χαλούσα τη μεταξύ τους δυναμική ανάλογα με τον ποιον ευνοούσα. Διαπίστωσα ότι μολονότι η Κάρμα δεν είχε ενεργά τα πίσω πόδια και ο Μπέμπης μπορούσε να την κάνει ό,τι ήθελε, ένας βρυχηθμός ή ένα βλέμμα της αρκούσε για να τον κάνει αλλάξει δωμάτιο. Όσο κι αν τον καλούσα να έρθει κοντά μου, εκείνος με αγνοούσε. Κοιτούσε την Κάρμα, που καθόταν δίπλα μου, σαν να περίμενε από εκείνη το ΟΚ.

Την τακτική «λύστε τις διαφορές σας μόνοι σας» την ακολούθησα και όταν η Μυσιρλού έγινε η παρέα του Μπέμπη. Αυτή τη φορά, ωστόσο, οι προκλήσεις ήταν διαφορετικές, αφού το νέο μέλος της παρέας μάς βγήκε λίγο αναρχικό. Αμφισβήτησε τον Μπέμπη και εμένα, και διέλυσε όλο το σπίτι, μέχρι να καταλάβω πως υποσυνείδητα την απέρριπτα – γιατί δεν ήθελα να σκεφτώ πως αντικαθιστώ την Κάρμα. Περάσαμε δύσκολα –όλοι μας– μέχρι να καταλάβω τι έκανα λάθος.

Μόλις αποφάσισα ότι την αγαπώ και άρχισα να τη φροντίζω και να την αγκαλιάζω, όλα άλλαξαν. Για εμένα και τον Μπέμπη, τον οποίον χάσαμε πρόσφατα και για δεύτερη φορά έπρεπε να αφήσω στην άκρη τη δική μου θλίψη και οδύνη για να απομακρύνω τον κίνδυνο εμφάνισης κατάθλιψης στη Μυσιρλού. Βλέπεις, στα ζώα η κατάθλιψη λειτουργεί ως λόγος παραίτησης που οδηγεί στο θάνατο.

Έκανα ό,τι είχα κάνει και όταν πέθανε η Καρμούλα και έμεινα μόνη με τον Μπέμπη: έγινα σετάκι με την Μυσιρλού, ενώ για πρώτη φορά προσπάθησα να της μάθω κόλπα (σου είπα πριν ότι αποφάσισα πως την αγαπώ, όχι ότι ήθελα να πατάξω το αναρχικό της πνεύμα). Μου είχαν πει πως ζητούμενο είναι να μην την αφήνω μόνη και να απασχολώ το μυαλό της.

iStock

Σήμερα, διαβάζω πως η διανοητική και η σωματική διέγερση είναι ένας από τους τρόπους που έχουμε όσοι είμαστε κηδεμόνες σκύλων για να απολαμβάνουμε περισσότερο τη σχέση με τα ζώα μας. Όταν τους μαθαίνουμε κάτι νέο (αυτό γίνεται σε όλες τις ηλικίες, μάλιστα στα ηλικιωμένα σκυλιά βοηθά ως προς την έκπτωση των διανοητικών ικανοτήτων), εμπλουτίζουμε τη ζωή τους.

Έχεις πολλά πράγματα που να σου δίνουν χαρά; Εγώ όχι. Γι’ αυτό και επενδύω λίγο περισσότερο σε ό,τι ξέρω πως μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση. Σε μια από τις κορυφαίες σημειώσεις αυτής της λίστας είναι η Μυρισλού.

Aς δούμε τι δείχνουν οι μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με τους τρόπους που υπάρχουν να αποκτήσουμε με τον σκύλο μας τη σχέση που ονειρευόμαστε να έχουμε με όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μια σχέση, δηλαδή, που χαρακτηρίζεται από αμοιβαία εμπιστοσύνη, σεβασμό και θετικές αλληλεπιδράσεις. Βοηθά να θυμάσαι πάντα ότι η σύνδεση είναι κατ’ αρχάς συναισθηματική και ότι αυτά τα ζώα καταλαβαίνουν πώς νιώθουμε, χωρίς να μιλήσουμε.

Ομολογώ την εκμετάλλευση της Μυσιρλούς για τη ψυχική μου υγεία

Εδώ και χρόνια έχω συνειδητοποιήσει πως ό,τι κι αν έχω περάσει στη δουλειά ή στην προσωπική μου ζωή παύει να κυριαρχεί στο μυαλό μου μόλις πάρω αγκαλιά τους σκύλους μου. Αν έχεις παιδί, υποθέτω πως νιώθεις το ίδιο. Εργασία έχει αποκαλύψει ότι η απτική διέγερση ανθρώπου-σκύλου βελτιώνει την ευημερία και την αυτοεκτίμηση του ιδιοκτήτη του σκύλου.

Επίσης, βοηθά και στην ψυχολογία του σκύλου, που έχει καταλάβει πώς νιώθω πριν ανοίξω την πόρτα του σπιτιού. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι σκύλοι μας χρησιμοποιούν χειριστικές στρατηγικές για να μας τραβήξουν την προσοχή, όταν καταλαβαίνουν πως δεν είμαστε καλά. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να αφεθούμε.

Κάνουμε μαζί –κάποιες– δουλειές

Με τους σκύλους μου συνηθίζω να πηγαίνω για ψώνια που δεν αφορούν φαγητά (π.χ. ρούχα ή καλλυντικά κλπ). Πριν την είσοδο στο κατάστημα, συνηθίζω να ρωτάω αν επιτρέπεται να έρθει μαζί μου η τριχωτή μου φίλη. Εννέα στις δέκα φορές, επιτρέπεται. Τελευταία έχω αρχίσει να παίρνω τη Μυσιρλού μαζί μου και με το αυτοκίνητο, το οποίο σιχαίνεται. Μου το δείχνει με το διαρκές κλαψούρισμα μέσα στο αυτί μου. Όταν φτάνουμε στον προορισμό μας, συνήθως το μυαλό μου το αισθάνομαι σαν να έχει αποκτήσει υφή πουρέ. Σιγά σιγά όμως, αυξάνεται το διάστημα που δεν «τραγουδάει» και δεν έχει ένταση. Άρα, κάποια στιγμή θα απολαμβάνουμε και οι δύο αυτές τις διαδρομές.

iStock

Προς το παρόν, απολαμβάνουμε τις τελετουργίες μας. Καταλαβαίνω πότε έχει πάει 16:00 χωρίς να δω ρολόι, αφού έρχεται η Μυσιρλού και στήνεται μπροστά μου. Απλά με κοιτάει, χωρίς να παίρνει το βλέμμα της από πάνω μου και χωρίς να κουνάει μια τρίχα, έως ότου σηκωθώ για να την πάω βόλτα. Ειρήσθω εν παρόδω, όταν λέω βόλτα τελευταία (μετά την απώλεια του Μπέμπη), επιλέγει εκείνη τη διαδρομή και για να μην στα πολυλογώ περπατάμε τουλάχιστον μισή ώρα.

Καταλαβαίνω και πότε η ώρα είναι 19:00, αφού μου φέρνει το μπαλάκι της να παίξουμε. Παλιά την ίδια ώρα έπαιζε με τον Μπέμπη.

Η άσκηση που σε βοηθά να γίνεις το alpha dog

Ένα βασικό πρόβλημα που είχα με την Κάρμα και τη Μυσιρλού (όχι όμως με τον Μπέμπη, που ήταν το πιο καλόβολο σκυλί του πλανήτη), ήταν αυτό της «κυριαρχίας». Δηλαδή, του ποιος είναι το αφεντικό. Ένας εκπαιδευτής μου συνέστησε το εξής: Να κοιτάω τον σκύλο μου στα μάτια μέχρι να στρέψει εκείνος το βλέμμα του πρώτος. Αν το έστρεφα εγώ, θα σήμαινε πως εκείνος είναι το alpha dog. Πίστεψέ με, έπειτα από 10 φορές έπεισα τα κορίτσια ότι θα ήταν χρήσιμο να είμαι εγώ ο κηδεμόνας.

iStock

Διαβάζω πως το στοργικό, παρατεταμένο βλέμμα προσφέρει και στους δύο μια έκρηξη ωκυτοκίνης, δηλαδή της ηρεμιστικής ορμόνης που σχετίζεται με την αγάπη και το δέσιμο. Βραχυπρόθεσμα, μειώνει την απόκριση στο στρες, συμπεριλαμβανομένης της απελευθέρωσης κορτιζόλης. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε η φίλη Έριν όταν το πάλαι ποτέ είχε δει να κοιταζόμαστε στα μάτια με την Κάρμα και μου είχε πει: «Είναι σαν να παίρνετε ενέργεια η μία από την άλλη».

Δεν έχει σημασία τι λες στον σκύλο, αλλά πώς το λες

Ένα άλλο τρικ που μου έμαθαν οι εκπαιδευτές που κατά καιρούς έχουν επιστρατευτεί να βελτιώσουν τη σχέση μου με τους σκύλους μου (και όχι να κάνουν τους σκύλους μου λούτρινα, κατά τη βολή μου) ήταν πως όταν τους μιλάω είναι χρήσιμο να χρησιμοποιώ γλυκό τόνο. Σαν να μιλάω σε μικρά παιδιά. Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά να το λες γλυκά. Εκτός, βέβαια, και αν θες να δώσεις κάποια εντολή, του τύπου να σταματήσει στο πεζοδρόμιο για να μη γίνουμε και οι δυο αφίσες.

Μελέτη έχει δείξει πως οι σκύλοι προσέχουν περισσότερο όταν τους απευθυνόμαστε με λέξεις που είναι σχετικές με εκείνους (περίμενε, βόλτα, φαγητό). Δοκίμασέ το και θα δεις αμέσως την ουρά να γίνεται «ανεμιστήρας».

Στην περίπτωση της Μυσιρλούς, ο γλυκός τρόπος ομιλίας και η χρήση φράσεων όπως «είσαι το καλύτερο κορίτσι» ή λέξεων όπως «μπράβο» και «κούκλα» λειτουργούν καλύτερα και από τα σνακ. Ο έντονος τόνος στη φωνή επιστρατεύεται όταν έχει κάνει μια καταστροφή. Μια φράση είναι αρκετή για να κατεβάσει τα αυτιά και την ουρά, και να περιμένει να την καλέσω κοντά μου – οπότε της δείχνω ότι τη συγχωρώ. Όλοι αυτοί οι κώδικες μας βοηθούν να ανταποκρινόμαστε καλύτερα στις ανάγκες η μία της άλλης και, τελικά, να περνάμε και οι δύο καλά.