ΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΦΤΥΣΕΙΣ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Δεν είναι πολλά αυτά που σε ένα κράτος δικαίου νομιμοποιείσαι να κάνεις για να εκφράσεις την αγανάκτησή σου, πάντως η επιθυμία να φτύσεις την τηλεόραση αποτελεί μια λογική αρχή.

Χθες μου δημιουργήθηκε έντονα η επιθυμία να πάρω τα αβγά από το ψυγείο και να τα πετάξω στην τηλεόραση. Αυτό παθαίνεις όταν στο σπίτι έχεις την 75χρονη μαμά σου που έχει μάθει να ζει πλέον με την τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή. Επιστρέφοντας από τη δουλειά μπήκα και τη βρήκα αγκαλιά με την 14χρονη κόρη μου στον καναπέ να παρακολουθούν Ευαγγελάτο. Ομολογώ ότι, καθώς στο σπίτι μας η τηλεόραση ανοίγει μόνο για αγώνες μπάσκετ και ταινίες, δεν είχε τύχει ποτέ μέχρι σήμερα να παρακολουθήσω την εκπομπή του, έχω όμως μια εικόνα από τα memes που κυκλοφορούν με κάτι υποβρύχια και διάφορες άλλες γραφιστικές γελοιότητες. Κατά τ’ άλλα μου είναι αδιάφορος.

Και φαίνεται πως αυτό είναι πρόβλημα.

Πέτυχα την εκπομπή την ώρα που αναφερόταν στην πρόσφατη υπόθεση του αστυνομικού της Βουλής που κατηγορείται ότι κακοποιούσε ψυχικά, σωματικά και σεξουαλικά τα παιδιά του. Και τη γυναίκα του.

Πόση τηλεόραση μπορείς να αντέξεις;

Από το μπάνιο, λοιπόν, όπου πλένω τα χέρια μου, ακούω ότι ίσως και η μητέρα να κακοποιούσε τα παιδιά. Ακούω αποσπάσματα από καταθέσεις των παιδιών ή άλλων οικείων, μετά ακούω για τις φωτογραφίες που θα μας δείξει σε λίγο ο δημοσιογράφος, όπου φαίνονται οι μώλωπες του μεγαλύτερου παιδιού, αλλά με θολωμένη εικόνα για να μην αποκαλυφθούν τα στοιχεία του… Νιώθω πλέον την ίδια αναγούλα που μου προκαλείται σε κάθε αντίστοιχη είδηση.

Και ξαφνικά ακούω: «Και για να κερδίσεις τις 3.000 ευρώ μετρητά, μπορείς να καλέσεις…»

Στην αρχή θεωρώ ότι η μάνα μου έχει αλλάξει κανάλι. Όμως όχι, είναι ο ίδιος δημοσιογράφος, ο οποίος ένα λεπτό πριν με λόγια σπαρακτικά μετέφερε τον εφιάλτη μιας σοκαριστικής υπόθεσης, που δεν γίνεται αν είσαι άνθρωπος να μην συνταράξει τα σωθικά σου, και τώρα είχε πάρει φωνή χαρωπή και μοίραζε λεφτά!

Ο εφιάλτης και τα λεφτά. Αυτή η εναλλαγή με εξόργισε!

Όμως η μητέρα μου κοιτούσε ανέκφραστη. Και αυτό με εξόργισε ακόμα περισσότερο.

iStock

Πηγαίνω στο σαλόνι. Της λέω «Πριν λίγο μιλούσε για παιδιά που βιάζονται και τώρα μοιράζει λεφτά;» Κουνούσε το κεφάλι, δεν ξέρω αν κατάλαβε. Η κόρη μου είχε ανασηκωθεί, μου λέει: «Πραγματικά ρε μαμά, κι εγώ αυτό σκεφτόμουν τώρα».

Άρχισα να φωνάζω, να καταριέμαι τα κανάλια, την κοινωνία, τον καπιταλισμό… «Κλείσε την τηλεόραση!» ούρλιαξα τελικά.

Η μάνα μου συνέχισε να με κοιτάζει και να κουνά το κεφάλι. Αντανακλαστικά μουδιασμένα. Όλο αυτό που την ταΐζουν τής φαίνεται πλέον κανονικό. Δεν της κάνει εντύπωση. Μια μάζα όλο: Έγκλημα και λεφτά, βιασμοί και λεφτά, κρατική συγκάλυψη και λεφτά – όλα αυτά που θα έπρεπε να σε κάνουν να ουρλιάζεις από τη μία και λεφτά για να μπουκώνεις και να μην ακούγεται η κραυγή σου από την άλλη.

Οι «Αγώνες Πείνας» εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Η δυστοπία του Όργουελ εξελίσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Και μια τεράστια –η μεγαλύτερη ίσως– μερίδα πολιτών βλέπει τέτοιους είδους εκπομπές με παρουσιαστές και πανελίστες που νιώθουν καλά με τα μηνύματα που μεταφέρουν, με την πλύση εγκεφάλου που προκαλείται στο κοινό τους, το οποίο κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι.

Είναι πρόβλημα να μη σε εξοργίζει αυτό.