ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Παράδοση, χρώμα και γιορτή σε ένα κοσμοπολίτικο νησί, που αναδεικνύει αυθεντικά το κέφι της Αποκριάς με φόντο το απέραντο γαλάζιο.

Η Ύδρα δεν είναι το πρώτο μέρος που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τις Απόκριες. Την έχεις συνδέσει με κοσμοπολίτικες διακοπές, με τα περίφημα Μιαούλεια που γίνονται κάθε Ιούνιο, με τη θρυλική ταινία «Το παιδί και το δελφίνι», με τον Leonard Cohen που είχε σπίτι εκεί από τη δεκαετία του 1960, με τα Σφαγεία αν είσαι φίλος της σύγχρονης τέχνης. Όχι όμως με το καρναβάλι.

iStock

Πέρυσι, βρέθηκα στο γραφικό νησί του Αργοσαρωνικού το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Κάθε φορά που φτάνω στην Ύδρα, είναι σαν να βλέπω έναν πίνακα ζωγραφικής: τα πέτρινα αρχοντικά πάνω στους βράχους που απλώνονται μέχρι την πλαγιά, οι επιβλητικοί προμαχώνες αριστερά και δεξιά του λιμανιού, τα στενά σοκάκια, οι θαλαμηγοί αραγμένες δίπλα στις παλιές βάρκες. Μόνο που τότε η ατμόσφαιρα ήταν πιο ζωηρή, με τους δρόμους στολισμένους με πολύχρωμες γιρλάντες και γεμάτους με καρναβαλιστές.

Η φίλη που με φιλοξενούσε, λάτρις των μασκέ και θεματικών πάρτι από τότε που τη γνώρισα, μου πρότεινε να μασκαρευτούμε και να αναμειχθούμε στο κυριακάτικο καρναβάλι, στο οποίο συμμετέχει όλο το νησί, ντόπιοι και τουρίστες. Έτσι, «θα μπούμε κι εμείς στο κλίμα και θα το ζήσουμε στο έπακρο», μου είπε. Η ιδέα αρχικά δεν με ενθουσίασε. Δεν είμαι fan των Αποκριών. Τελικά, φορέσαμε όποια αξεσουάρ βρήκαμε πρόχειρα, όπως μποά, στέκες και γυαλιά, και βγήκαμε έξω.

Στο σημείο εκκίνησης

Μικροί και μεγάλοι καρναβαλιστές συναντιούνται στην πλατεία του Ναυάρχου Βότση, κοντά στο γνωστό ξενοδοχείο Υδρούσα. Από εκεί θα ξεκινούσαμε μαζί τους τον γύρο του νησιού, ακολουθώντας μια πολύχρωμη και θορυβώδη πομπή με μουσική και νταούλια, της οποίας ηγούνταν ο Βασιλιάς Καρνάβαλος, μια νύφη και ένας γαμπρός.

Πριν ξεκινήσει η πομπή, είχα τον χρόνο να περιεργαστώ τις μασκέ εμφανίσεις γύρω μου, που ήταν ξεχωριστές και αστείες. Και τι δεν είδα: από τις αδερφές Μπρόγιερ και τον Τομ Σόγιερ, μέχρι εύθυμες χήρες, σφουγγαράδες, πειρατές, κρατούμενους και ολόκληρες ομάδες μεταμφιεσμένες σε σφουγγαρίστρες.

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ότι η πομπή έκανε πολλές στάσεις. Σε κάθε στάση στηνόταν ένα γλέντι με χορό και τραγούδια, από λάτιν μέχρι παραδοσιακά νησιώτικα, που συνοδευόταν από κεράσματα κρασιού και μεζέδων.

Στην παραζάλη της καρναβαλικής πομπής

Η πρώτη στάση έγινε σε ένα πέτρινο κτίριο που στεγάζει το Κέντρο Ξένων Γλωσσών της Ύδρας, την Υδραγωγή. Στον προαύλιο χώρο μας καλωσόρισε ο ιδιοκτήτης της σχολής ντυμένος βασιλιάς. Είχε αναλάβει τη μουσική επένδυση στους γνώριμους λάτιν ρυθμούς του καρναβαλιού, με τραγούδια όπως το Conga και το La Colegiala. Ήταν περιτριγυρισμένος από όμορφες χορεύτριες με λευκές στολές και τεράστια φτερά, αλλά και πολλούς μασκαράδες που χόρευαν μαζί τους πιασμένοι κυκλικά. Μείναμε εκεί για κάμποση ώρα και φυσικά ακολουθήσαμε τον ρυθμό αγκαλιασμένες με τις... αδερφές Μπρόγιερ και μία από τις εύθυμες χήρες που είχα παρατηρήσει νωρίτερα.

Στην συνέχεια, κατευθυνθήκαμε σε δύο ακόμα γειτονιές και από εκεί στο Καμίνι, δηλαδή στο παλιό λιμάνι. Είχαν στηθεί κι εκεί αυτοσχέδια μικρά γλέντια με μουσική, χορό, φαγοπότι. Η πομπή θα ολοκληρωνόταν στο λιμάνι με τύμπανα και νταούλια, αλλά μέχρι να καταλήξουμε εκεί διασχίσαμε τον παραλιακό δρόμο της Ύδρας, που είναι μια μαγευτική διαδρομή όποια εποχή κι αν την κάνεις, γιατί στη μια πλευρά απλώνεται όλος ο Αργοσαρωνικός και το μάτι σου χάνεται ανεμπόδιστα στο απέραντο γαλάζιο…

Την επόμενη μέρα, την Καθαρά Δευτέρα, τα πράγματα ήταν πιο ήσυχα: ο κόσμος είχε βγει να πετάξει χαρταετό, αλλά εμείς προτιμήσαμε να περάσουμε χρόνο στη θάλασσα για ηλιοθεραπεία – ο καιρός μας είχε κάνει μεγάλη χάρη εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό. Καταλήξαμε σε ένα φιλικό σπίτι να απολαμβάνουμε ντόπια σαρακοστιανά και νηστίσιμα.

Το υδραίικο καρναβάλι μού άλλαξε γνώμη για τις Απόκριες

Σε αντίθεση με το χαοτικό καρναβάλι της Πάτρας, στο οποίο έχω βρεθεί στο παρελθόν (και ποτέ ξανά), το αρκετά γραφικό καρναβάλι του Ρεθύμνου και τα διάφορα δημοτικά της Αθήνας, το καρναβάλι της Ύδρας ήταν ζεστό, μαζεμένο και παρεΐστικο. Όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και όσοι δεν γνωριζόμασταν καταλήξαμε μια μεγάλη παρέα. Φεύγοντας από το νησί, ένιωσα ότι έζησα μια αυθεντική εμπειρία ξεφαντώματος μακριά από τη φασαρία των μεγάλων διοργανώσεων, με τοπικό χρώμα, κέφι, ανθρώπινη επαφή και αβίαστη διασκέδαση. Σε αυτό το μίνι καρναβάλι, που είναι τόσο κομψό όσο και η ίδια η Ύδρα, θα ξαναπάω σίγουρα, και την επόμενη φορά θα μασκαρευτώ χωρίς δισταγμούς.