3 ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΓΟΝΙΟΣ ΕΦΗΒΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ

Αν έχεις παιδί στην προεφηβεία και την εφηβεία, αυτές οι 3 φράσεις θα σώσουν τη σχέση σας και θα εκτοξεύσουν την αυτοπεποίθησή του.

Αναφορικά με την διαπαιδαγώγηση παιδιών στην προεφηβεία και την εφηβεία, κάθε επιστημονικά τεκμηριωμένη συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη. Ακόμα περισσότερο όταν περιλαμβάνει πολύ συγκεκριμένες, απτές λύσεις σε δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε εμείς οι γονείς στην καθημερινότητα μαζί τους.

H Dr Becky Kennedy είναι μία πολύ δημοφιλής κλινική ψυχολόγος, μητέρα τριών παιδιών και ιδρύτρια του Good Ιnside, μιας μεθόδου-σχολής διαπαιδαγώγησης που βασίζεται στην προσκόλληση, την ενσυνειδητότητα, τη ρύθμιση των συναισθημάτων και τη θεωρία των εσωτερικών οικογενειακών συστημάτων. Η ίδια μίλησε πρόσφατα στην εκπομπή του Lewis Howes και, ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που είπε για το πώς είναι να μεγαλώνεις παιδιά στην προεφηβική και εφηβική ηλικία, μοιράστηκε 3 φράσεις που κάθε γονιός με παιδί σε αυτή την ηλικία χρειάζεται να έχει πάντα διαθέσιμες στην «εργαλειοθήκη» του, για να ανατρέχει σε αυτές στις «δύσκολες» στιγμές.

Με τις φράσεις αυτές όχι μόνο θα καταφέρει να θωρακίσει τη σχέση του με το παιδί του, αλλά και να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του, δημιουργώντας για εκείνο ένα περιβάλλον ασφάλειας που θα το ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή του.

3 φράσεις που κάθε γονιός με παιδί στην εφηβεία χρειάζεται

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

1. «Χαίρομαι πολύ που μου μιλάς γι’αυτό»

Όλα τα παιδιά και ειδικά οι έφηβοι θα βαρύνουν κάποια στιγμή από ένα μεγάλο μυστικό. Κάτι που ενδεχομένως ήξεραν ότι δεν πρέπει να κάνουν, μα έκαναν: Κάτι μικρό που έκλεψαν, ένα τσιγάρο που κάπνισαν στο πάρκο με τους φίλους; Κάτι που έμαθαν για έναν φίλο ή μία φίλη, το οποίο ένιωσαν ότι ίσως αποτελεί κίνδυνο, π.χ. ότι συνομιλεί με έναν μεσήλικα στο διαδίκτυο ή ότι πέφτει θύμα bullying; Ή κάτι ντροπιαστικό ή άβολο που τους συνέβη, π.χ. ένας κακός βαθμός εξαιτίας του οποίου ο καθηγητής έκανε ένα υποτιμητικό σχόλιο στην τάξη;

Δυστυχώς δεν μιλούν όλα τα παιδιά ανοιχτά στους γονείς τους για τέτοια ζητήματα, κυρίως επειδή φοβούνται την αντίδρασή τους. Το να έρθει, λοιπόν, το παιδί σου και να σου αποκαλύψει κάτι βαρύ –παρά το άγχος, την αναστάτωση ή τον θυμό που μπορεί να νιώθει– δείχνει ότι σε εμπιστεύεται και μπορεί να υπολογίζει σε εσένα. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, πριν από οποιαδήποτε καθοδήγηση για το θέμα καθαυτό, είναι να το ευχαριστήσεις που σου μίλησε. Έτσι θα καλλιεργηθεί η πίστη του σε εσένα και θα του είναι ακόμα πιο εύκολο την επόμενη φορά.

Θα κερδίσεις, όμως, και κάτι ακόμα. «Αν το παιδί έρθει με θυμό να σου παραπονεθεί για κάτι και η πρώτη σου αντίδραση είναι ένα ήπιο Χαίρομαι πολύ που μου μιλάς γι’ αυτό, θα δεις πως αυτόματα η συμπεριφορά του θα αλλάξει, ο θυμός θα καταλαγιάσει, γιατί το συναίσθημά του θα αναγνωριστεί και εσύ θα δείξεις πως ό,τι άσχημο κι αν συμβαίνει θέλεις να συνεχίσεις να έχεις καλή σχέση με το παιδί σου. Με τον τρόπο αυτό το παιδί μαθαίνει πως ο γονιός του μπορεί να διαχειριστεί αυτό το κομμάτι του, πριν ακόμα μπορέσει να το διαχειριστεί το ίδιο», λέει χαρακτηριστικά η Dr Kennedy.

2. «Σε πιστεύω»

«Λέω πάντα πως αν υπάρχει μία μόνο φράση που μπορεί να ανακουφίσει ένα παιδί περισσότερο από κάθε άλλη και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση είναι αυτή: Σε πιστεύω», εξηγεί η ψυχολόγος. Τις περισσότερες φορές μπορεί πράγματι να πιστεύεις το παιδί σου όταν έρχεται να σου πει κάτι. Τι γίνεται, όμως, όταν νιώθεις ή ξέρεις ότι σου λέει ψέματα;

«Πάντα υπάρχει κάτι για να πιστέψεις», απαντά η ίδια. «Προφανώς το παιδί μπορεί να σου πει πράγματα ακραία, πράγματα που φοβάται ή που νομίζει ότι συνέβησαν ή θα συμβούν. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν ισχύουν, πρέπει να πιστέψεις το συναίσθημα του παιδιού από πίσω τους. Χρειάζεται να καταλάβεις ότι κάτω από τις υπερβολικές εκφράσεις των παιδιών μας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος. Και σε αυτόν πρέπει να πιστέψουμε».

Έχει, λοιπόν, νόημα να επικυρώσουμε το συναίσθημα του παιδιού λέγοντας «Πιστεύω ότι νιώθεις έτσι» ή «Καταλαβαίνω πόσο άσχημο είναι αυτό για εσένα», αντί να πούμε «Έλα μωρέ τώρα, υπερβάλλεις!» ή «Τα παραλές», που αυτόματα θα ακυρώσουν το παιδί και θα το γεμίσουν απογοήτευση και θυμό. «Αν αναρωτιέσαι γιατί ένας ενήλικας μεγαλώνοντας δεν εμπιστεύεται τα συναισθήματά του, είναι πιθανότατα επειδή όταν κάποτε ένιωθε έντονα, δύσκολα συναισθήματα, λάμβανε το μήνυμα: Ξέρω πώς νιώθεις καλύτερα από εσένα και αυτό που νιώθεις δεν είναι και τόσο σημαντικό», συνέχισε η ψυχολόγος.

Η ίδια έδωσε μάλιστα το εξής χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Είναι η 20χρονη κόρη σου σε ένα πάρτι και ένας άντρας που μόλις γνώρισε επιμένει να την πάει στο σπίτι του. Της λέει ξανά και ξανά: Έλα, μην ανησυχείς, δεν κινδυνεύεις από κάτι… Τι θέλεις από εκείνη; Να μην είναι σίγουρη τι πρέπει να κάνει ή να ξέρει καλά μέσα της πως αυτό που νιώθει, π.χ. κάποια ανασφάλεια, είναι υπαρκτό και πρέπει να γίνει σεβαστό; Το παιδί μας πρέπει να ξέρει πως κανένας άλλος δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από το ίδιο πώς νιώθει !»

3. «Πες μου, παιδί μου, περισσότερα»

Έρχεται, λοιπόν, το έφηβο παιδί σου να σου μιλήσει, να σου πει «τον πόνο του», καταλαβαίνει ότι το συναίσθημά του γίνεται αποδεκτό από εσένα και αρχίζει να λέει και να λέει: Για αυτό που συνέβη, και πώς ένιωσε, και τι έγινε μετά, και ποιος ήταν εκεί κ.ο.κ. Μπορεί όλες αυτές οι μικρές βασανιστικές λεπτομέρειες να σε κουράζουν, να σε εξαντλούν, να μη σε ενδιαφέρουν καν εκείνη τη στιγμή. Ξέρεις κάτι, όμως; Όσο περισσότερα αρχίζεις να ρωτάς, όσο παραπάνω ζητάς να μάθεις, τόσο μεγαλύτερη σύνδεση θα δημιουργήσεις με το παιδί σου, το οποίο θα καταλάβει πλέον καλά ότι σε νοιάζει.

Όπως λέει η Dr Kennedy, «με τον τρόπο αυτό, καθώς ξεψαχνίζεις την ιστορία που έχει να σου πει, καταλαβαίνεις καλύτερα πώς ένιωσε τη στιγμή του συμβάντος (πιθανότατα ένιωσε μόνο) και κάνεις ενέσεις σύνδεσης, πίστης, συμπαράστασης. Από την εμπειρία μου, όταν συμβαίνει αυτό είναι το παιδί που θα κλείσει πρώτο το συζήτηση, ικανοποιημένο από αυτό που πήρε, και θα φύγει από εσένα. Για να επιστρέψει ξανά, την επόμενη φορά, με μία νέα ιστορία».