Ένας μπαμπάς γράφει για τα Χριστούγεννα στον πλανήτη Άρη

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο αγαπημένη εποχή του χρόνου και μ’ ένα παιδί στο σπίτι οι γιορτές γίνονται πιο συναρπαστικές.

Τα Χριστούγεννα του 1980 βρήκαν το Μπρέντγουντ της Νέας Υόρκης –όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα– χιονισμένο. Ήμουν 4 κι είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει ένα ζευγάρι κόκκινα πατίνια. Την παραμονή των Χριστουγέννων, άρχισαν να ακούγονται καμπανάκια. Ένας κόκκινος προβολέας φώτιζε το χιόνι. Τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει και να: από το παράθυρο κιόλας ξεχώριζα τα πατίνια.

Η μαγεία του Άγιου Βασίλη έχει καταλάβει και τον γιο μου, τον Άρη. Στα πρώτα του Χριστούγεννα ήταν 8 μηνών, τα περσινά ήταν βουτηγμένα στη μοναξιά του Covid. Εφέτος, είναι όλα έτοιμα. Στολίσαμε από αρχές Νοεμβρίου. Δεν ξέρω αν το κάναμε για εκείνον ή εμάς, πάντως με μικρές απώλειες το δέντρο στέκεται ακόμη στη θέση του.

Δεν του εξήγησε κάποιος ποιος είναι ο Άγιος Βασίλης. Προφανώς, από διήγηση σε διήγηση, από παραμύθι σε παραμύθι, όλα τα παιδιά μαθαίνουν για εκείνον τον καλοκάγαθο γέροντα που σε μια νύχτα γυρίζει τον πλανήτη και φέρνει δώρα σε όλους. «Θα του γράψουμε ένα γράμμα», του είπε η μαμά του. «Θέλω ένα κόκκινο αυτοκίνητο, μικρό, όχι πολύ μικρό αλλά ούτε πολύ μεγάλο», είπε αυτός. Πιθανότατα οι διαστάσεις άλλαζαν όσο προσπαθούσε να χωνέψει ότι ο Άγιος Βασίλης θα κατέβει από τη φλεγόμενη καμινάδα.

Δεν θυμάμαι πότε έμαθα ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης. Δεν νομίζω ότι το πίστεψα ποτέ. Τον περιμένω κάθε χρόνο με τους τάρανδους του να έρθει και να φέρει κάτι. Στα πρώτα παιδικά χρόνια, στη Νέα Υόρκη, έφερνε δεκάδες δώρα. Στην Πάτρα, ήταν πιο φειδωλός. Στα επόμενα χρόνια, έφερνε δώρα που δεν έπιανες με το χέρι αλλά σου ζέσταιναν την καρδιά.

Τα Χριστούγεννα και τα παραμύθια

Ο Άρης μέσα στη φασαρία ακούει κουδουνάκια και μας ζητάει να κάνουμε ησυχία. «Είναι νωρίς ακόμη», του λέμε. Μετράμε τις μέρες: ένα, εννιά, οχτώ, πέντε. Η γιαγιά του Νίκη τού είπε ότι πρέπει να φτιάξουμε μπισκότα και να του βάλουμε ένα ποτήρι γάλα. Να τα δει και να τα φάει, κι έτσι να τον ευχαριστήσουμε κι εμείς για τη μαγεία.

«Όλοι θα γράψουμε γράμμα», μας είπε. Δυσανασχέτησε που θα ζητούσε (και θα έπαιρνε) μόνο εκείνος δώρα. Αυτή είναι η χαρά του παιδιού: κυριολεκτεί και σκέφτεται πάντα τον άλλον. ΟΚ, όχι πάντα αλλά να, στον μεγάλο σάκο του Άη Βασίλη, όλοι έχουμε χώρο. Γι’ αυτό σας λέω: ας καταργηθεί η βάρβαρη αποκάλυψη ότι δεν υπάρχει ο Άγιος.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ, ΧΑΡΙΣΤΕ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ.

Τον χειμώνα του 2009, άνεργος και πολύ δυσκολεμένος, αποφάσισα να κάνω δώρο στη σύντροφό μου, τη Μία, ένα παραμύθι. Έγραψα, λοιπόν, μια ιστορία: ο Μπέλος Μακάρονος, η Κούλα Μπιέ και η Μελίκα Δίπλα, τρία ελαττωματικά γλυκά, ξεφεύγουν από τα σκουπίδια του ζαχαροπλάστη κι αποφασίζουν να ζήσουν την περιπέτειά τους στην πόλη. Μέσα από τις σελίδες του υπογραμμίζονται η αξία της φιλίας, η δύναμη της μοναδικότητας και η πίστη ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά.

Ο Άγιος Βασίλης τα έσωσε τα γλυκάκια μου. Μερικά χρόνια αργότερα, η «Απόδραση από το Ζαχαροπλαστείο» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πάπυρος. Έτσι, εκεί που προοριζόταν για τα δικά μας παιδιά, διαβάστηκε από πολλά άλλα παιδάκια που αγάπησαν την Κούλα Μπιέ για το φτάρνισμά της που γέμιζε ζάχαρη άχνη όλον τον τόπο.

Δυο χρόνια μετά, ήρθε η συνέχειά του. Στην παρουσίασή του, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2018, η Μία ήταν έγκυος. Σας το είπα: ο Άγιος Βασίλης δεν ξεχνάει. Δεν ξέρω τι θα φέρει εφέτος εκτός από τα κυάλια και το κόκκινο αυτοκίνητο. Όμως η χορογραφία του απασχολεί τον Άρη συνεχώς: Από πού θα μπει; Πού θα καθήσει; Πώς θα ξεχωρίσει το σπίτι; Θα φέρει και σε μας δώρα; Θα φέρει σε όλα τα παιδάκια;

«Σε περιμένουμε», έγραψα στο δεύτερο βιβλίο. Το ίδιο λέει και ο Άρης. Κοιτάζει στον ουρανό, κοιτάζει στο δέντρο του κήπου, που έχουμε γεμίσει με φώτα για να μπορέσει να ξεχωρίσει το σπίτι. Τα μάτια του, μεγάλα σαν των καρτούν, παρακολουθούν τις περιγραφές μας για τον Ρούντολφ, την κυρία Άη Βασίλη. Για τη συνάντηση που θα έχει ο Σάντα με τον Γκαγκάριν, τον αγαπημένο του ήρωα, στους αιθέρες.

Εν αναμονή

Πόσα δώρα να πάρουμε στο παιδί; Όσα θέλετε, όσα αντέχει η τσέπη, όσα μπορείτε. Με επίγνωση, με σκέψη, με διάθεση να του δώσουμε χαρά. Χαρίστε τα αχρησιμοποίητα σε παιδιά ή οργανισμούς της γειτονιάς σας, που γνωρίζετε ότι θα πιάσουν τόπο. Κάντε το μαζί. Αν μπορείτε, χαρίστε δώρα και σε παιδιά που ξέρετε ότι ο Άη Βασίλης μπορεί να μην βρει τον δρόμο για το σπίτι τους.

Τα ημερολόγια με τα γλυκάκια, τα advent calendars, δεν μας βγήκαν σε καλό: Ο Άρης μασούλησε την πρώτη εβδομάδα μέσα σε μία ημέρα. Στις προετοιμασίες όμως ήταν πολύ υποστηρικτικός: Φτιάξαμε μικρά κηροπήγια από πηλό για το τραπέζι της παραμονής, τα οποία ζωγράφισε. Φτιάξαμε μεγάλα ανθρωπάκια-μπισκότα, τα οποία πείστηκε ότι δεν πρέπει να τα φάμε νωρίτερα. Μάθαμε τα κάλαντα για να τα πει στους παππούδες και τις γιαγιάδες.

«Μεσ’ στη γειτονιά», τραγουδάει όλη μέρα και πατάει και καμιά νότα με το τρίγωνο. Εφέτος, έχουμε ανάγκη να είμαστε όλοι παιδιά. Μπορεί να ξέρουμε, όμως ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά: λέτε φέτος να μας επισκεφθεί;