ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Αν το θέατρο είναι όπως λένε θεραπεία για την ψυχή, ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι είναι ο μάλλον ο κατάλληλος χώρος για να ξεκινήσει κανείς. Βρεθήκαμε στο Struzzi Blu, όπου μαθητές και δασκάλες μας αποκάλυψαν τη μαγεία της δραματικής τέχνης εκ των έσω.
Λίγα χρόνια αφού οι ηθοποιοί Ειρήνη Μακρή και Μαρία Μοσχούρη αποφοίτησαν από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ξεκίνησαν μαθήματα σε παιδιά που ήθελαν να δώσουν εξετάσεις σε δραματικές σχολές. Απέκτησαν έτσι εμπειρία και άνεση με τη διδασκαλία, οπότε όταν κάποιοι φίλοι προσέγγισαν την Ειρήνη και της πρότειναν να δημιουργήσει μια ερασιτεχνική ομάδα ηθοποιών, η απόφαση για τις δύο γυναίκες πάρθηκε χωρίς μεγάλο προβληματισμό. Υπήρχε η ζήτηση – υπήρχε και το «κενό».
Κάπως έτσι δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια το θεατρικό εργαστήρι «Struzzi Blu»: Οι Μπλε Στρουθοκάμηλοι «που σαν όνομα δεν έχει κάποιον ιδιαίτερο συμβολισμό όμως, όπως συμβαίνει και στην τέχνη, μερικές φορές αρκεί κάτι να σου αρέσει για να το επιλέξεις. Δεν χρειάζεται πάντα να έχει πολλή σκέψη», μου είπε η Μαρία τη μέρα που παρακολούθησα ένα από τα μαθήματα.
Βρέθηκε, λοιπόν, ένας όμορφος χώρος στο Playground for the Arts, στον Βοτανικό, όπου κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, για 3 ώρες, συναντιούνται ενήλικες κάθε ηλικίας –κυριολεκτικά κάθε ηλικίας– που αγαπούν το θέατρο και κυρίως την έκφραση μέσω αυτού, χωρίς απαραίτητα να έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν επαγγελματίες ηθοποιοί.
«Ήταν για εμάς ένα μεγάλο σοκ και ένα τεράστιο δώρο όλο αυτό, γιατί εισπράξαμε από τους ανθρώπους που με ενθουσιασμό συμμετείχαν στα γκρουπ μας ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την τέχνη του θέατρου και μια ευγνωμοσύνη, με γενναιοδωρία, ένα δόσιμο που ανανέωσε και το δικό μας ενδιαφέρον για τη δουλειά μας. Ξαναθυμηθήκαμε πόσο ωραίο εργαλείο είναι το θέατρο για να εκφράζονται οι άνθρωποι, να ανοίγουν, να επικοινωνούν χωρίς να υπάρχουν τα άγχη και τα πρέπει του επαγγελματικού θεάτρου», περιγράφει η Μαρία.
«Και η αγάπη αυτή πολλαπλασιάζεται!» παρεμβαίνει η Ειρήνη. «Προσωπικά δεν έχω έρθει μια φορά εδώ και να μην φύγω χαρούμενη. Γιατί είναι τόσο αμοιβαία, αγνή και καθαρή η ενέργεια, η ανθρώπινη "συνάντηση" που γίνεται εδώ, η αγάπη για το θέατρο, το παιχνίδι, που δεν γίνεται να μη σε γεμίσει».
«Υπάρχει η αίσθηση ότι εδώ οι άνθρωποι κάνουν κάτι για τον εαυτό τους – και το ίδιο κάνουμε κι εμείς», καταλήγει η Μαρία.
Τι συμβαίνει σε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι;
Το «μάθημα» στο Struzzi Blu είναι εντελώς πρακτικό και χωρίζεται σε κύκλους που περιλαμβάνουν πραγματικές θεατρικές τεχνικές στις οποίες επιστρατεύεται το σώμα: συνοδεία μουσικής και υπό την καθοδήγηση κάποιας δασκάλας, οι μαθητές περπατούν, τρέχουν, κάνουν βαριά βήματα, σέρνονται στο πάτωμα.
Ακολουθούν ασκήσεις σχετικά με τη φωνή και έπειτα ο λόγος. «Γιατί ναι, ο ηθοποιός μοιάζει να είναι πάντα αυτός που μιλάει, αλλά στην πραγματικότητα τα λόγια αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος της επικοινωνίας. Το σώμα, η ένταση, η θερμοκρασία, η κατάσταση, ο παλμός της καρδιάς, η θέση κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος», επισημαίνει η Ειρήνη.
Τι εισπράττουν οι μαθητές από όλο αυτό; «Ο δυτικός τρόπος ζωής, καλώς ή κακώς, είναι απόλυτα δομημένος, και κινούμαστε πάντα βάσει προγραμματισμού, με σκοπό να τα κάνουμε όλα σωστά. Εδώ, όμως, είναι η αίθουσα του λάθους. Δεν υπάρχει κάποιο αίτημα, ότι π.χ. κάποιος έρχεται για να μάθει κάτι συγκεκριμένο, και αυτό είναι τρομερά απελευθερωτικό για τους μαθητές μας».
Πόσο εύκολο, όμως, είναι να απελευθερωθεί κανείς όταν έρχεται τόσο «κουρδισμένος» από την καθημερινότητα; «Πράγματι δεν είναι πάντα εύκολο», μου εξηγούν οι δύο δασκάλες. «Σε κάποιες ασκήσεις, για παράδειγμα, που μένουμε για αρκετά λεπτά ξαπλωμένοι στο πάτωμα χαλαρώνοντας και ακούγοντας μόνο τους εξωτερικούς ήχους, πολλά σώματα είναι σφιγμένα, αντιστέκονται λόγω όσων κουβαλούν από τη μέρα τους. Όμως, δεν πιέζουμε κανέναν – απλά τους αφήνουμε και σιγά-σιγά έρχονται και ακολουθούν την ομάδα. Είναι μαγικό το πώς ο ένας ακολουθεί το σμήνος».
«Επιπλέον, είναι ο φόβος έκθεσης, που για ορισμένους είναι και ο λόγος που αποφάσισαν να μπουν σε αυτή την ομάδα», συμπληρώνει η Μαρία. «Τον πρώτο καιρό παρατηρήσαμε από τους περισσότερους μεγάλη δυσκολία στο να αγγίξουν ένα ξένο σώμα – μερικές εβδομάδες μετά, βέβαια, στο πλαίσιο ασκήσεων όλοι καταλήγουν προς έκπληξή τους ο ένας πάνω στον άλλον»
Ποιοι είναι οι μαθητές του Struzzi Blu;
Αν φανταζόσουν ότι σε ένα ερασιτεχνικό εργαστήρι θεάτρου θα συμμετείχαν μόνο νέοι, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, κάνεις λάθος: Την Παρασκευή που βρεθήκαμε εκεί, στην ομάδα εμφανίστηκαν εκπαιδευτικοί, μία φαρμακοποιός, δύο μηχανικοί, ορισμένοι εκ των οποίων είναι γύρω στα 30-40. Στην ίδια ομάδα συμμετέχει και ο καρδιολόγος Πέτρος Νικολόπουλος, ο οποίος παρά το εξαιρετικά πιεσμένο του πρόγραμμα φροντίζει να μη χάνει μάθημα.
Τι δουλειά έχει ένας καρδιολόγος σε μια ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου; «Η γνωριμία μου με την Ειρήνη σίγουρα έπαιξε ρόλο, ωστόσο από μικρός είχα μια καλλιτεχνική διάθεση, ασχολούμαι με τη μουσική και πάντα έπαιζα σε σκετσάκια. Καταλάβαινα πάντα ότι έχει πολλή πλάκα όλη αυτή η διαδικασία και για εμένα και για τους άλλους, διασκέδαζα. Αποφάσισα, λοιπόν, να δοκιμάσω να μπω στην ομάδα. Εξάλλου, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα μικρό, τρελό όνειρο να γίνει κάποια στιγμή ηθοποιός».
ΕΧΟΥΜΕ ΦΟΒΟ ΣΤΟ ΝΑ ΕΚΤΕΘΟΥΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ.
Ο Πέτρος το είχε αυτό το όνειρο, όμως όπως μου λέει δεν θα εγκατέλειπε την καρδιολογία για να γίνει ηθοποιός. «Θεωρώ ότι χάνει τη μαγεία του όταν γίνεται ρουτίνα και για το μεροκάματο», εξηγεί. Αφιερώνει πάντως πρόθυμα ένα 3ωρο την εβδομάδα στο εργαστήρι –ενίοτε κάνοντας διάλειμμα από τη δουλειά του και επιστρέφοντας σε αυτήν μετά– καθώς «στα μαθήματα εδώ βρίσκεις κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, στην οποία όλοι μιλάμε και λειτουργούμε πολύ κυνικά. Έχουμε φόβο στο να εκτεθούμε παραπάνω συναισθηματικά και να εκφραστούμε όπως ακριβώς θέλουμε. Κι εγώ στην αρχή δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να βγάλω την ένταση και τη σοβαρότητα της καθημερινότητας για να μπορέσω να προσαρμοστώ, να αφεθώ. Και αυτό μου φάνηκε ενδιαφέρον».
«Σίγουρα η δραστηριότητα αυτή μου παίρνει την ένταση όλης της εβδομάδας, σα να έχω κάνει έντονη γυμναστική», καταλήγει.
Στο γκρουπ της Τετάρτης η έκπληξη είναι ο Αλέξης Αλεξόπουλος, συνταξιούχος ετών 66. «Απέχω 50 χρόνια από τον νεότερο εδώ, και 26 από τον μεγαλύτερο. Ωστόσο, ποτέ δεν ένιωσα ξένο σώμα στην ομάδα. Τα παιδιά εδώ δεν κοιτάνε την ηλικία και αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά, δεν ένιωσα κάποια περιθωριοποίηση», μου λέει. Στο Struzzi Blu βρέθηκε επειδή είναι φίλος με τη μαμά της Ειρήνης και επηρεασμένος από την ανιψιά του που έχει σπουδάσει ηθοποιός.
«Όταν η ανιψιά μου αποφοίτησε, το 2011, ήταν δύσκολο να βρει δουλειά λόγω κρίσης, οπότε κι εμείς της λέγαμε πόσα χρόνια έχασε σε αυτό. Εκείνη τότε απάντησε: Δεν νιώθω ότι έχασα, γιατί το θέατρο άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου, το πώς βλέπω τα πράγματα και τον τρόπο που μπορώ να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Η φράση της αυτή μου έμεινε και ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο», εξηγεί όταν τον ρωτάω τι τον ώθησε στην ομάδα.
Το θέατρο το αγαπούσε πάντα, αλλά ποτέ δεν είχε δοκιμάσει να το δει από μέσα: «Νιώθω πάρα πολύ ωραία εδώ. Καταρχάς μαθαίνεις κάποιες τεχνικές, να βλέπεις και να κρίνεις το θέατρο με διαφορετικό τρόπο. Είναι άλλο να βλέπεις ένα ποτάμι απέξω και άλλο να κάνεις ράφτινγκ και να το βλέπεις από μέσα».
ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ.
«Σκοπός μου δεν είναι να γίνω ηθοποιός», συνεχίζει. «Είναι, όμως, ένα τρίωρο που περνάω πάρα πολύ καλά. Δεν ντρεπόμουν ποτέ με την έκθεση – ήμουν αναλυτής σε τράπεζα, μιλούσα ανοιχτά σε κόσμο. Όμως εδώ τώρα μαθαίνω να εκφράζομαι καλύτερα, να μεγαλώνω τη φαντασία μου. Μακάρι να υπήρχε μια τέτοια ομάδα και όταν ήμουν νεότερος», εξομολογείται.
Όσο για τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας, τι τα ώθησε να συμμετέχουν σε ένα ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι ενώ προέρχονται από τόσο διαφορετικά υπόβαθρα και τι παίρνουν από αυτό; Δες και άκου τι αποκαλύπτουν τα ίδια:
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
