ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ»

Η Βίκυ Παπαδοπούλου αν μπορούσε θα γκρέμιζε τον κόσμο, με την ελπίδα πως θα ξαναγεννιόταν πιο δίκαιος, με περισσότερο συναίσθημα, αλληλεγγύη και αγάπη.

Το διαμέρισμα όπου μένει η Βίκυ Παπαδοπούλου με τον σύζυγό της, τον επίσης ηθοποιό Θάνο Τοκάκη, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο του Χαλανδρίου, βλέπει στη ρεματιά και σε φέρνει σε επαφή με ένα κομμάτι φύσης που δύσκολα συναντάς στον αστικό ιστό της Αθήνας.

Είναι η περιοχή στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε η Βίκυ Παπαδοπούλου, και θα μιλήσουμε γι’ αυτό, όπως και για την αγαπημένη της Πάτμο. Έχω όμως κατά νου να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας από δύο θεματικές που μας απασχολούν συχνά πυκνά στο OW: τις σχέσεις και τον θυμό.

Αφορμή είναι οι δυο πρόσφατες δουλειές της στο θέατρο και την τηλεόραση: από τη μια το «Closer», το πολυβραβευμένο έργο του Πάτρικ Μάρμπερ που παίζεται στο θέατρο Χώρα, και από την άλλη η κωμική σειρά της ΕΡΤ «Στα Σύρματα», που είναι διαθέσιμη και στο Ertflix.

Στο «Closer» –«ένα διαχρονικά επίκαιρο close-up στην ανθρώπινη αγωνία για σύνδεση», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνο– η Βίκυ Παπαδοπούλου υποδύεται μια φωτογράφο σε ένα ερωτικό κουαρτέτο που ανατρέπει τις ζωές δύο ζευγαριών. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη και της ηρωίδας που παίζει «Στα σύρματα», μιας κοινωνικής λειτουργού-ψυχολόγου που εφαρμόζει σε φυλακές ένα πρωτότυπο πρόγραμμα διαχείρισης θυμού.

Και κάπως έτσι βρισκόμαστε πολύ γρήγορα να «κολυμπάμε» με τη Βίκυ Παπαδοπούλου σε αρκετά βαθιά νερά, που όμως τα κουμαντάρει με την ηρεμία ενός κατασταλαγμένου ανθρώπου. Με ειλικρίνεια, αμεσότητα και μια ευγένεια που κερδίζει εύκολα την εκτίμησή σου.

Η Βίκυ Παπαδοπούλου, το «Closer» και η ψυχοθεραπεία

– Το «Closer» είναι μια παράσταση για τις σχέσεις, σωστά;

Ναι. Είναι, ας πούμε, προπομπός όσων συμβαίνουν με το διαδίκτυο και το online dating, αυτό το ατελείωτο swipe left, swipe right. Μια σκηνή στο έργο δείχνει πώς ξεκίνησε όλο αυτό, που η αλήθεια είναι ότι τότε δεν περιμέναμε πως θα εξελιχθεί τόσο σύντομα και σε αυτόν τον βαθμό. Ουσιαστικά, το «Closer» μιλά για τις σχέσεις τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίοι φαίνεται να θέλουν να συνδεθούν πυρηνικά με τον άλλον, ωστόσο δεν τα καταφέρνουν. Συνδέονται μόνο επιφανειακά, εξαιτίας του φόβου τους να δείξουν αυτό που πραγματικά είναι και να αποδεχτούν αυτό που πραγματικά θέλουν από τον άλλον.

Αυτό έχει σχέση και με ό,τι κάνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φτιάχνουμε μία εικόνα που δεν είναι η πραγματική, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, ή που κατά κάποιο τρόπο μάς ορίζει η κοινωνία ότι είναι το ωραίο, το σωστό, το καλό. Έτσι, δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και δεν ανοίγουμε όλα μας τα χαρτιά, γιατί φοβόμαστε να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Νομίζω ότι όλοι έχουμε περάσει από αυτήν τη φάση, το να μην αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να θέλουμε να είμαστε κάτι άλλο, χωρίς όμως να δουλεύουμε πραγματικά το μέσα μας. Ειδικά στις παλαιότερες γενιές. Τώρα πιστεύω ότι οι νέες γενιές –και λόγω της ψυχολογίας– κάνουν μια προσπάθεια.

– Εσύ θυμάσαι να έχεις βρεθεί σε παρόμοια φάση, που να ένιωσες ένα χάσμα ανάμεσα στο ποια θα ήθελες να είσαι και ποια είσαι πραγματικά;

Ξέρεις εγώ τι έχω περάσει; Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την αποδοχή του εαυτού μου, αλλά ήταν σαν να μην αποδέχομαι αυτό που είμαι εκείνη τη στιγμή και να προσπαθώ μονίμως να πάω στο επόμενο. Δεν απολάμβανα αυτό που βίωνα, για αρκετά χρόνια στη ζωή μου.

– Είχε να κάνει με τη δουλειά ή και με τις σχέσεις;

Με όλα. Κατάφερνα μόνο να απολαμβάνω τις στιγμές μαζί με τους φίλους και με την οικογένειά μου. Αλλά στις ερωτικές σχέσεις και στη δουλειά δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαρεί. Το δούλεψα και συνεχίζω να το δουλεύω πολύ αυτό, το να μη σε κάνει ας πούμε το άγχος για το αύριο να ξεχνάς το παρόν.

– Τι σε βοήθησε να το δουλέψεις;

Κοίταξε, προσπαθώ να πατάω γερά στα πόδια μου και να είμαι πραγματίστρια. Αυτό το είχα από πάντα. Αλλά, όσο μεγαλώνεις, λόγω των εμπειριών συνειδητοποιείς ότι μια διαδρομή που θα μπορούσες να την κάνεις σε μεγάλο χρονικό διάστημα, γίνεται και πολύ πιο σύντομα.

Επίσης, με βοήθησε ότι τώρα πια είναι σταθερά τα πράγματα στη ζωή μου. Δηλαδή, ξέρω τι είναι η δουλειά μου, την αγαπώ, προσπαθώ να την απολαμβάνω καθημερινά, έχω την οικογένειά μου, έχω τα σκυλάκια μου, κάπως τα τελευταία χρόνια η ζωή μου είναι σε ένα «πρόγραμμα» που με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια. Οπότε, είμαι πιο γειωμένη.

– Έχεις κάνει και ψυχοθεραπεία;

Έχω κάνει. Ξεκίνησα με group therapy, αλλά όχι για πολύ. Το άφησα και μετά ήθελα να δω πώς είναι η ατομική  θεραπεία. Και ναι, σε κάποια πράγματα με ξεκλείδωσε. Είναι μία διαδικασία που έχει πολύ ενδιαφέρον και είναι και δύσκολη. Αλλά, εάν έχεις βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να μιλήσεις, κι αν είσαι συνεπής και απόλυτα ειλικρινής και με τον εαυτό σου και με τον θεραπευτή, σίγουρα βοηθιέσαι.

Τώρα δεν πηγαίνω σταθερά, αλλά κάθε φορά που αισθάνομαι σαν να «κουνά η βάρκα στο νερό» πηγαίνω, για να υπενθυμίζω τα βασικά πράγματα στον εαυτό μου.

Τι θυμώνει τη Βίκυ Παπαδοπούλου;

– Η τηλεοπτική σειρά «Στα Σύρματα» έχει ένα έξυπνο εύρημα που βασίζεται στη διαχείριση θυμού. Πώς θα το περιέγραφες σε κάποιον που δεν την έχει δει;

Η Άννα Ρούσσου, την οποία υποδύομαι, είναι μια κοινωνική λειτουργός-ψυχολόγος, η οποία αποφασίζει να εφαρμόσει σε φυλακές ένα πρόγραμμα διαχείρισης θυμού που έχει επινοήσει ένας καθηγητής της στη Νυρεμβέργη. Όποιος έχει θυμό, είτε συσσωρευμένο είτε εκείνη τη στιγμή, μπορεί να καλέσει σε μια τηλεφωνική γραμμή, στην οποία απαντούν φυλακισμένοι. Απλώς τον ακούν, σαν να παίρνουν τη θέση εκείνου που έχει θυμώσει τον άλλο, χωρίς να επιτρέπεται να εκφέρουν άποψη ή να δώσουν καμία συμβουλή.

– Ενδιαφέρουσα συνθήκη!

Ναι. Και να σου πω κάτι; Χρήσιμο πολύ! Σκεφτόμουνα ότι αν υπήρχε κάτι τέτοιο, ίσως και να το χρησιμοποιούσα κάποια στιγμή, γιατί είμαι από τους ανθρώπους που θυμώνουν πάρα πολύ, για πολύ λίγο, και μετά είμαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

– Τι σε θυμώνει;

Με θυμώνει η αδικία. Έχω έντονα το αίσθημα του δικαίου, από παιδί. Και με θυμώνει κι η αγένεια πάρα πολύ, με κάνει τούρμπο στο δευτερόλεπτο. Καταλαβαίνω ότι όλοι μας κουβαλάμε πολλά, συμβαίνουν πράγματα που δεν γίνεται να μην μας επηρεάσουν, αλλά σεβασμός στον συνάνθρωπο! Αν το χάσουμε και αυτό, θα φαγωθούμε.

– Η αδικία, που ανέφερες, είναι ένα μεγάλο θέμα...

Η αδικία με θυμώνει ειδικά όταν κάποιος έχει εξουσία και αδικεί ανθρώπους που δεν του φταίνε σε τίποτα. Με θυμώνει πολύ το ότι αποφασίζουμε να περιθωριοποιήσουμε ανθρώπους επειδή εμείς είμαστε προνομιούχοι. Γιατί, πολύ απλά –εντάξει, θα πω τα κλισέ τώρα– από τύχη είσαι αυτό που είσαι, από τύχη γεννήθηκες σε μια χώρα και όχι σε κάποια άλλη.

– Θα έλεγες ότι είσαι πολιτικοποιημένη;

Είμαι. Δεν είμαι κομματικοποιημένη, αλλά είμαι συνειδητά πολιτικοποιημένη και προσπαθώ να το εφαρμόζω καθημερινά στη ζωή μου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι ο ένας μπορεί να παρασύρει τους εκατό και οι εκατό τους χίλιους. Δηλαδή, όλα ξεκινάνε από εμάς. Θα πω ένα χαζό παράδειγμα. Λένε κάποιοι: «Γιατί να κάνω εγώ ανακύκλωση, αφού δεν κάνουν οι άλλοι;» Άσε τι κάνουν οι άλλοι. Ξεκίνα εσύ, και θα έρθει κι ο επόμενος άμα σε δει, κι ο επόμενος, κι ο επόμενος. Πιστεύω ότι η επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει από έναν άνθρωπο. Μπορεί να φαίνεται ρομαντικό, αλλά το πιστεύω.

Οι ενοχές και οι φιλίες

– Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι είσαι αρκετά ενοχικό άτομο, μάλιστα μου έκανε εντύπωση που ανέφερες: «Μπορεί να με συγχωρέσει κάποιος, αλλά εγώ να μην συγχωρώ τον εαυτό μου»!

Φαίνομαι ήρεμος άνθρωπος, αλλά αν κάτι με θυμώσει θα γίνει πολύ έντονα, κι αυτό έχει τον κίνδυνο να φέρεις τον άλλον σε μια θέση που δεν την περιμένει από σένα. Άπαξ και ρίξεις το βελάκι στον στόχο, ναι μεν μετά το βγάζεις και ο άλλος σε συγχωρεί, αλλά η τρύπα θα κλείσει; Οπότε ναι, είμαι ενοχική. Αλλά κι αυτό παλεύω να το διορθώσω. Γιατί συμβαίνει; Νομίζω ότι συνδέεται με το γεγονός ότι δεν αφήνω πολλές φορές τον εαυτό μου να είναι ευτυχισμένος. Αν αισθανθώ ευτυχισμένη, νιώθω ενοχή, για το οτιδήποτε, από το τι συμβαίνει κάτω στη γειτονιά, μέχρι συμπαντικά.

Είναι δύσκολο να είσαι ευτυχισμένος, εκτός αν δεν σε νοιάζει τίποτα. Εμένα με νοιάζουν πολλά πράγματα. Γι’ αυτό έχω πει σε μια συνέντευξη πρόσφατα ότι δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη, μπορώ να είμαι ευχαριστημένη κάποιες στιγμές. Και το ευχαριστημένη μου αρκεί και μου περισσεύει εμένα. Στο κάτω-κάτω τι σημαίνει ευτυχισμένη; Με όσα συμβαίνουν στον κόσμο, πρέπει να είσαι πολύ εγωιστής για να είσαι ευτυχισμένος.

– Αν είχες μαγικές δυνάμεις τι θα άλλαζες στον κόσμο;

Τα πάντα! Θα μας αφάνιζα και θα το ξεκινούσα από την αρχή, όλο. Πρώτα από όλα, σεβασμός στη φύση. Μας εκδικείται και καλά κάνει. Επίσης, επιστροφή στο συναίσθημα, στην επαφή, στην αλληλεγγύη, στην αγάπη.

Και εκτίμηση στο ότι αυτό που έχουμε, η ζωή σε αυτόν τον κόσμο, είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Δεν είναι ρομαντικό, είναι θέμα απόφασης και επιλογής. Εδώ πέρα ειδικά, σου ξαναλέω, αισθάνομαι προνομιούχος που δεν έχουμε πόλεμο, που ζούμε σε μία χώρα με αυτόν τον καιρό, που είμαστε ευλογημένοι. Παρ’ όλα αυτά τι επιλέγουμε; Να τρώμε ο ένας τον άλλον. Οπότε, θα επέλεγα να αφανιστούμε όλοι και ξανά από την αρχή. Οι δικοί μου λένε ότι πάλι στα ίδια θα φτάσουμε. Δεν ξέρω.

– Έχεις πολλούς φίλους;

Έχω αρκετούς και καλούς φίλους, πολύ δικούς μου ανθρώπους που είναι οικογένεια για μένα. Απολαμβάνω τις στιγμές με τους φίλους μου, πολύ. Γιατί μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, έχουμε τις ίδιες ανάγκες, είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, παλεύουμε για τα ίδια πράγματα, συνεννοούμαι και νιώθω ασφάλεια. Αυτό με κάνει και αισθάνομαι ευχαριστημένη.

– Πιστεύεις ότι οι φιλίες κάνουν έναν κύκλο και μπορεί να τελειώσουν;

Ωραία ερώτηση. Όχι, δεν το πιστεύω. Πιστεύω ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι για μια ζωή. Τώρα σου μιλάω για τους φίλους που επέλεξα και με επέλεξαν όταν πια είχα κάπως τα μυαλά μου στο κεφάλι!

– Πότε θα έλεγες ότι είχες τα μυαλά στο κεφάλι σου;

Η μάνα μου λέει ότι τα είχα από πολύ μικρή, ότι τα παραείχα! Εγώ θα έλεγα γύρω στα 23. Στα 22 έχασα τον πατέρα μου, νομίζω ότι τότε μπήκαν για τα καλά τα μυαλά μου στο κεφάλι μου.

– Είχες ήδη βγει στην τηλεόραση;

Ναι, ναι, ήμουν στις αρχές μου. Αλλά δεν νομίζω ότι πήραν ποτέ τα μυαλά μου αέρα. Γιατί είμαι και πολύ πρακτική, αυτό με έχει σώσει.

Οι αδυναμίες της Βίκυς Παπαδοπούλου

– Κάτι άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι ο άντρας σου σε συνέντευξή του στο OW είχε αναφερθεί στον γάμο σας λέγοντας: «Κατανοούμε τις μοναξιές και τη μοναχικότητα του άλλου». Πώς νιώθεις εσύ μέσα στο πλαίσιο του γάμου;

Κοίταξε, νιώθω πολύ ήσυχη και ήρεμη. Αισθάνομαι καλά που έχω έναν συνοδοιπόρο που με καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνω. Περπατάμε μαζί, παράλληλα. Είναι σαν να έχεις πάντα ένα στήριγμα, ό,τι κι αν συμβεί. Κι αυτό κάπως μέσα σου σε ησυχάζει. Πράγμα που πιο μικρή δεν φανταζόμουν, κι ο Θάνος με έπεισε ότι μπορεί να συμβεί. Αυτό ήταν μια μεγάλη ανατροπή στη ζωή μου, μια έκπληξη που δεν την περίμενα. Και με κάνει να αισθάνομαι ακόμα πιο δυνατή.

– Πώς είναι η καθημερινότητά σου όταν δεν πνίγεσαι στη δουλειά;

Η καθημερινότητά μου έχει ως εξής, πια: Βόλτες με τα σκυλιά, πολλές βόλτες. Ταινίες με τον Θάνο, και σινεμά και στο σπίτι. Μαγειρέματα, συγκεντρώσεις με φίλους. Δεν πολυβγαίνω έξω, προτιμώ τη συγκέντρωση στο σπίτι. Απλά πράγματα. Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να σου πω, δεν είναι ότι κάνω ιππασία, ξέρω γω!

– Μαγειρεύεις;

Ναι, μαγειρεύουμε και οι δύο. Μαγειρεύουμε καλά. Και μας αρέσει να μαγειρεύουμε για φίλους. Μας αρέσει να τρώμε πολύ.

– Είσαι πάντως πολύ fit, πώς το ισορροπείς;

Η αλήθεια είναι πως είναι και το σκαρί μου τέτοιο, αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να ξεφύγει. Αν πάρω κάποια κιλά και το δω στη ζυγαριά ή το καταλάβω στα ρούχα, μαζεύομαι και κάνω διατροφή μέχρι να επανέλθω στα κιλά μου. Αλλά προσπαθούμε γενικά να μην μπαίνουν στο σπίτι φαγητά τα οποία είναι πειρασμοί. Εγώ, βέβαια, έχω μεγάλη αδυναμία στα πατατάκια. Μεγάλη αδυναμία! Είναι εθισμός, για να καταλάβεις βάζω περιορισμό στον εαυτό μου να τρώω μόνο δύο φορές την εβδομάδα, που για άλλους είναι πολύ. Έχω βρει τη λύση, να κόβω λεπτές πατάτες και να τις βάζω στον φούρνο με ελάχιστο λάδι, να μην τρώω τουλάχιστον συσκευασμένα. Αλλά αυτό το κρίτσι-κρίτσι είναι εθιστικό! Δεν τρελαίνομαι για τα γλυκά, όμως τα πατατάκια είναι η αδυναμία μου!

– Τι άλλο απολαμβάνεις;

Λατρεύω τα ταξίδια. Αυτή είναι η απόλαυσή μου, να βλέπω νέους πολιτισμούς, να δοκιμάζω καινούρια φαγητά...

– Ποια μέρη είναι τα αγαπημένα σου από αυτά που έχεις δει;

Πολύ αγαπημένη μου είναι η Φλωρεντία. Έχω πάει 3-4 φορές, είναι ένας τόπος που μου ταιριάζει πολύ. Καλά, την αγαπώ πολύ την Ευρώπη, η αλήθεια είναι ότι μου ταιριάζει καλύτερα. Έχω πάει και Αυστραλία, γιατί έχω και καταγωγή από εκεί, έχω πάει και Νέα Υόρκη, έχω πάει σε διάφορα μέρη. Όνειρο ζωής είναι να πάω Αργεντινή, που δεν έχω πάει, και Βιετνάμ. Αυτά είναι τα ταξίδια που θέλω οπωσδήποτε να κάνω.

– Θέλησες ποτέ να ζήσεις στο εξωτερικό;

Ναι, κάποια στιγμή το σκέφτηκα, να πάω στο Παρίσι. Βέβαια, δεν μιλάω Γαλλικά, αλλά τότε ήμουν ερωτευμένη με το Παρίσι. Πλέον, πολύ δύσκολα θα σκεφτόμουν να φύγω. Αγαπώ τους τόπους μου, αγαπώ το Χαλάνδρι, όπως αγαπώ και την Πάτμο. Ξέρεις, είναι εκεί που νιώθω ασφάλεια, εκεί που έχω τους δικούς μου ανθρώπους.