ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΣ: ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΓΗΠΕΔΑ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΟΘΟΝΗ

Για πολλούς ο Βασίλης Μίχας είναι ο εντυπωσιακός Χρήστος της σειράς «Η Γη της Ελιάς». Για μένα, είναι ο συναθλητής που δεν με αφήνει να διαλέξω μουσική στις προπονήσεις και «βγάζει» αστεία βίντεο για τη μαμά μου.

Οι περισσότεροι τον ξέρετε μέσα από την τηλεοπτική σειρά του Mega, «Η Γη της Ελιάς», όπου ο Βασίλης Μίχας υποδύεται τον Χρήστο. Κάποιοι ίσως τον απολαύσατε στο Ηρώδειο, με αφορμή την παρουσίαση συλλογής κοσμημάτων γνωστού οίκου μόδας. Λίγο παλαιότερα ίσως τον είχατε παρακολουθήσει στην παράσταση «Το καινούργιο σπίτι» στο Εθνικό Θέατρο. «Δόξα τω Θεώ έχω δουλίτσα», λέει.

Για μένα, ο Βασίλης είναι ο συναθλητής που σχολιάζει το πόσο έχω αργήσει στην προπόνηση και αλλάζει διαρκώς τις μουσικές επιλογές μου. Αυτός που, παρά την κούραση, έβγαλε ένα αστείο βίντεο για να το στείλω στη μαμά μου. Αν κάτι έχω ξεχωρίσει σε εκείνον (πέρα από το ύψος του) είναι η ευγένειά του στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, ακόμα και όταν τους πειράζει.

Συναντηθήκαμε στο σπίτι της μητέρας του στην Κυψέλη, όπου έσκασε με σαγιονάρα, μαλλί ύπνου και βλέμμα... χαμένο στο διάστημα. Προφανώς, το πρωινό μου τηλεφώνημα τον είχε ξυπνήσει. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι το προηγούμενο βράδυ είχε τα γενέθλιά του. Έγινε επισήμως 31. Έδειξα κατανόηση. Βοήθησε και ο καφές που κέρασε.

Περπατώντας παρέα με τον Βασίλη Μίχα στη Φωκίωνος Νέγρη

Πήραμε, λοιπόν, τους δρόμους για να βρούμε τα σημεία όπου θα κάναμε την φωτογράφηση και κάθε τόσο τον άκουγα να χαιρετά κόσμο. «Μεγάλωσα στην Κυψέλη και εξακολουθώ να μένω εδώ», μου λέει. «Είναι μια γειτονιά που την χαρακτηρίζει η πολυπολιτισμικότητα, μία γειτονιά ζωντανή. Ίσως γι’ αυτό άλλες περιοχές μου φαίνονται κάπως “αποστειρωμένες”. Η Κυψέλη μοιάζει πιο αυθεντική».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Τα μαθητικά του χρόνια τα πέρασε στο Σχολικό Συγκρότημα της Γκράβας, το μεγαλύτερο σχολικό συγκρότημα της χώρας. «Και τα δύο αυτά μέρη έχουν συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Αν και πολλοί μιλούσαν για την αρνητική της πλευρά, εγώ δεν την είδα ποτέ. Κράτησα το πιο ανθρώπινο κομμάτι της. Άλλωστε, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις».

Το βρίσκω –ας πούμε– καρμικό το ότι πήγε στη Γκράβα, μιας και η λέξη αποτελεί δάνειο από την αλβανική γλώσσα, όπου ο όρος «gravë» σημαίνει «χαράδρα» (η μαμά του κατάγεται από την Αλβανία).

Οι δύο αυτοί τόποι, όπως λέει, του έδωσαν στοιχεία που τον βοήθησαν να παραμείνει γειωμένος. «Έχω μία πιο προσγειωμένη αντίληψη για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου. Τα βλέπω για αυτό που είναι. Δεν τα ωραιοποιώ. Δεν φαντασιώνομαι καταστάσεις. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθώ».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Από το γήπεδο στην οθόνη

Όταν πρωτοσυνάντησα τον Βασίλη Μίχα στον χώρο όπου κάνουμε Καλλισθενική (δηλαδή, αυτός κάνει κι εγώ παλεύω να βγάλω τις ασκήσεις), μιλούσε για το ποδόσφαιρο. Αργότερα έμαθα ότι υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τι εφόδια μπορεί να προσφέρει ο συγκεκριμένος χώρος σε έναν εν εξελίξει ηθοποιό; «Από την ηλικία των επτά μέχρι την ηλικία των είκοσι ετών έπαιζα μπάλα, μέχρι που επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί με ανάγκασαν τελικά να εγκαταλείψω το άθλημα που αγαπώ. Μόνο θετικά στοιχεία έχω αποκομίσει από το ποδόσφαιρο. Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου και τα μαθήματα που μου προσέφερε με ακολουθούν μέχρι σήμερα.

»Έννοιες όπως η πειθαρχία και χαρακτηριστικά όπως το να ακολουθώ ένα πρόγραμμα και να έχω αυτοέλεγχο είναι εφόδια που μεγαλώνοντας μου άνοιξαν την πόρτα της ελευθερίας. Δεν μπορείς να ζεις "χαομένος" για πολύ καιρό. Όσο μεγαλώνεις, καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, να κυνηγήσεις στόχους. Χρειάζεται να συγκεντρώσεις όλη αυτή την ενέργεια σε έναν σκοπό κι εκεί με έχει βοηθήσει ο αθλητισμός».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Όσο για το μόντελινγκ; Αυτό που του έχει προσφέρει είναι η τριβή με τον φακό και η διαχείριση της απόρριψης.

Κι έπειτα ήρθε η ώρα της υποκριτικής και σύντομα η πρώτη τηλεοπτική παρουσία στη σειρά «Επιστροφή» του ΑΝΤ1. «Η υποκριτική με βοήθησε να "σπάσω" το αυστηρό πλαίσιο που είχα μάθει να λειτουργώ με τον αθλητισμό, με βοήθησε να βρω τη φυσική ροή των πραγμάτων. Ωστόσο, έχει πολλές ομοιότητες με το ποδόσφαιρο, γι' αυτό και ο καλύτερός μου φίλος, που είναι ποδοσφαιριστής, μπορεί να με καταλάβει».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Τι μαθήματα έχει πάρει από ανθρώπους με τους οποίους έχει συνεργαστεί; «Μέσα στα πέντε χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα, πολλοί είναι εκείνοι που με έχουν βοηθήσει και δεν ξέρω πραγματικά ποιον να ευχαριστήσω. Προφανώς είμαι ευγνώμων στον πρώτο σκηνοθέτη που με επέλεξε [σ.σ.ο Αλέξανδρος Πανταζούδης], γιατί έτσι έγινε η αρχή, μου δόθηκε το έναυσμα να μπω σε μία νέα διαδικασία, σε κάτι τελείως διαφορετικό. Αισθάνομαι τυχερός που στη μέχρι τώρα πορεία μου συνεργάστηκα με ανθρώπους που με βοήθησαν να εξελιχθώ. Ευχαριστώ και όσους μίλησαν αρνητικά για μένα, γιατί όλα μου δίνουν ένα κίνητρο να δουλέψω με τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερος».

Αρκεί όμως κάποιος να σου προσφέρει μια χείρα βοηθείας; «Από ένα σημείο και μετά, βέβαια, δεν αρκεί κάποιος να σου δώσει μία ευκαιρία, να σου πει κάτι. Πρέπει κι εσύ να κάνεις την προσπάθειά σου. Παράλληλα με τη δουλειά πάνω στην υποκριτική, είναι σημαντικό να έχεις το γνώθι σαυτόν, να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει μέσα σου, τι πληροφορίες επεξεργάζεσαι κάθε στιγμή. Αυτό είναι δουλειά προσωπική, που δεν σου χαρίζεται. Φυσικά μέσα από τις συνεργασίες μου έχω βελτιωθεί, αλλά αν κι εγώ δεν επενδύσω χρόνο και κόπο, δεν θα υπάρξει εξέλιξη. Επομένως, θέλω να ευχαριστήσω και τον εαυτό μου, που μπήκε σε έναν χώρο που δεν γνώριζε καθόλου, “κολύμπησε” και προσπαθεί να εξελίσσεται παρά τις δυσκολίες».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Περί διαχείρισης συναισθημάτων

Μιας και οι μέχρι τώρα επαγγελματικές του επιλογές τον φέρνουν διαρκώς στα φώτα της δημοσιότητας και τον εκθέτουν στην κρίση των άλλων, τι σημαίνει για εκείνον «αποτυχία» και «απόρριψη»; «Δεν είμαι οπαδός ούτε της λέξης "αποτυχία" ούτε της λέξης "απόρριψη". Σε κάθε περίπτωση προσπαθώ να απελευθερωθώ από τις έννοιες αυτές, για να μπορώ να είμαι παρών σε κάθε διαδικασία στην οποία εμπλέκομαι. Μόνο έτσι μπορώ να χρησιμοποιήσω όλες μου τις δυνατότητες και να μην σκέφτομαι το αποτέλεσμα».

Υπάρχει όμως κάτι που να τον θυμώνει ή να τον στεναχωρεί; «Με στεναχωρεί το να μην δίνω το 100% του εαυτού μου σε αυτό που έχω αναλάβει, θυμώνω όταν δεν αξιοποιώ όλες μου τις δυνατότητες. Δεν υπάρχει κάτι που με βγάζει εκτός εαυτού, αν και η αγένεια είναι μια συμπεριφορά που με ενοχλεί και μπορεί να με κάνει να αντιδράσω».

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Η ισορροπία στη ζωή του Βασίλη Μίχα

Η άσκηση είναι μέρος της ζωής του. Αυτό το καταλαβαίνεις με το που θα σου αναφέρει το πρόγραμμα της εβδομάδας ή αν τον παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης. Ανάμεσα σε όσα κάνει είναι και το Brazilian Jiu Jitsu. Μια «εκδρομή» εκεί τον βοηθά να βγάλει την ένταση που έχει συσσωρεύσει. «Στη βάση του το μαχητικό αυτό άθλημα έχει μια ευγένεια. Σε βοηθά στη διαχείριση των συναισθημάτων σου. Δεν μπορείς να αγωνιστείς, αν είσαι θυμωμένος». Διέξοδο, όμως, του προσφέρει και το διάβασμα, καθώς και ο διαλογισμός.

Όσο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Είναι αναπόφευκτα κομμάτι της δουλειάς του, ωστόσο προσπαθεί να τα χρησιμοποιεί ως εργαλείο και όχι να τον χρησιμοποιούν. «Η δουλειά μου συνδέεται άμεσα με την εικόνα. Είναι, επομένως, αναμενόμενο να αφιερώνω χρόνο σε αυτά, προσπαθώντας –άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι– να τηρώ κάποιο όριο. Θεωρώ ότι τα social media παίζουν σημαντικότερο ρόλο από ότι θα έπρεπε στην επαγγελματική εξέλιξη στον χώρο μας. Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που πέτυχαν χωρίς να έχουν σχέση με όλα αυτά. Η αλήθεια πιστεύω κρύβεται κάπου στη μέση».

Αυτό που τον ξεκουράζει και τον κρατάει στη γη είναι οι δικοί του άνθρωποι, να περνάει χρόνο με την οικογένειά του και να χαλαρώνει με τους φίλους του. «Για μένα “οικογένεια” είναι το “μάνα, τι φαΐ θα κάνεις την Παρασκευή;”, “ό,τι θες καρδιά μου”. Εκεί γύρω είναι και οι φίλοι μου, η “οικογένεια” που έχω επιλέξει», μου είπε.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Βήματα αυτοβελτίωσης

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, μιλήσαμε για τον Βασίλη του παρελθόντος και τον Βασίλη του σήμερα. «Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που μαθαίνω, γι΄ αυτό αντιμετωπίζω τον χρόνο ως σύμμαχο, όχι ως εχθρό. Παρατηρώ τους γύρω μου κι έπειτα εμένα και προσπαθώ να συμμετέχω σε ό,τι συμβαίνει, χωρίς να επιτρέπω σε εξωτερικούς παράγοντες και εμπειρίες του παρελθόντος να με φρενάρουν. Πλέον είμαι σε θέση να κάνω πράγματα, χρησιμοποιώντας λιγότερη ένταση και δύναμη. Έχω γίνει πιο μαλακός, πιο ανθρώπινος».

Κλείνοντας με χαιρέτησε και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του. Λίγο πριν μπει, σταμάτησε, αντάλλαξε δυο κουβέντες με τις κυρίες που κάθονταν στην είσοδο ενός κομμωτηρίου, χαμογέλασε κι έφυγε. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τον Βασίλη Μίχα που γνωρίζω.