ΒΑΛΕ Ο,ΤΙ ΜΑΓΙΟ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΙ ΒΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Αν κουράστηκες κι εσύ από τα γυμνασμένα, λεπτά και καλογυαλισμένα κορμιά, από τα επικριτικά βλέμματα και τις ενοχές, έχουμε ένα πράγμα να σε συμβουλέψουμε αυτό το καλοκαίρι: απλώς, βάλε το μαγιό που σου αρέσει και πήγαινε για μια βουτιά!

Το παθαίνετε κι εσείς; Αυτό το αμήχανο βλέμμα στον καθρέφτη φορώντας το μαγιό σας; Εκείνο το «κοιτάζω μπρος-πλάι-πίσω» μέχρι που στραβολαιμιάζω, ενώ ταυτόχρονα στραβομουτσουνιάζω;

Έχετε εξασκηθεί σκληρά σε εκείνη τη βαθιά αναπνοή που επικεντρώνεται στην πύελο και προστάζει την κοιλιά: «βυθίσου μέχρι να γίνεις πλάκα;». Είναι συλλογική η νεύρωση ή μόνο δική μου;

Παρατηρώντας εξεταστικά το σώμα μου

Παρατηρώ το σώμα μου ημίγυμνο. Αυτό το σώμα-έκθεμα στα μάτια των οικείων, των φίλων, των άσπονδων φίλων, των γειτόνων στις ξαπλώστρες, της υπερήλικης μάνας, που πάντα βρίσκει κάτι υπό βελτίωση επάνω μου, της έφηβης κόρης, που δεν της ξεφεύγει κουσούρι δικό μου.

Σχεδόν το χαρτογραφώ: η γεμάτη κοιλιά, οι γυμνασμένοι μηροί με τις ευρυαγγείες, που ούτε φέτος πρόλαβα να «σβήσω» στον ονομαστό για τις παθήσεις φλεβών χειρουργό, η έντονη ωμοπλάτη, οι φαρδιές - μου φαίνονται γιγάντιες - πατούσες, οι ραγάδες που μου κάνουν παρέα από τα 14...

Ακούω φωνές: «τι μελανιές είναι αυτές;» «τυχερή, δεν έχεις κυτταρίτιδα», «δεν είχες και ποτέ μέση…», «πήρες κανένα κιλάκι, ε;».

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Η ζωή μου μέσα από το σώμα μου

Σηκώνω τα ρολά να μπει φως, το ηλιακό φως, που δείχνει τα πράγματα στο σωστό τους μέγεθος. Περνάω από τους γνωστούς μου τόπους και προσκυνώ: τα πόδια που σκαρφαλωμένα σε δεκάποντα με έχουν πάει σε εκείνα τα αξέχαστα ραντεβού, την κοιλιά που φιλοξένησε τα παιδιά μου και τράφηκε με ανείπωτες νοστιμιές και γεύσεις αλαργινές, τα παραπανίσια μου κιλά που μαρτυρούν τη ροπή μου προς το αμάρτημα της λαιμαργίας.

Εντάξει, είμαι εδώ. Το λέει και ο καθρέφτης μου. Φοράω ένα κόκκινο, μικροσκοπικό μπικίνι και όχι ένα ολόσωμο, μαύρο μαγιό που «κόβει» και λέω αυτόν τον Αύγουστο να γλεντήσω το σώμα μου για τα καλά: βουτιές από τον μόλο και χύμα ξάπλες στην αμμουδιά, χωρίς τις κολακευτικές έως γελοίες πόζες γοργόνας με το παρεό «τυχαία» απλωμένο στα αδύνατα σημεία.

Κουράστηκα από τα πρότυπα

Πώς κι έτσι; Μάλλον επειδή κουράστηκα από τις αδύνατες που - αλίμονο! - αποδέχονται τις παχουλές και τους στέλνουν ψηφιακές καρδούλες, από τις παχουλές που ευχαριστούν για την αποδοχή, από τους άντρες που λιγουρεύονται τα τέλεια, καλογυαλισμένα, απόλυτα αποτριχωμένα και βαμμένα σοκολατί με αερογράφο σώματα.

Κουράστηκα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα οποία όψιμα συμμετέχω, που κόβουν την όρεξη στα δεκαεξάχρονα κορίτσια και τους βάζουν το δάκτυλο στο στόμα για να κάνουν εμετό τα μεσημεριανά μακαρόνια με κιμά. Οι haters ας μείνουν μόνοι.

Και επειδή ψυχοπλακωθήκαμε, ας περιδιαβούμε στα μουσεία του κόσμου για να δούμε με τα μάτια των μεγάλων ζωγράφων το γυναικείο σώμα: εύρωστο, γόνιμο, αισθησιακό. Τυλίξτε μου κάποια από τις ζουμερές Αφροδίτες του Ρούμπενς παρακαλώ ή έστω κάποια από τις λουόμενες του Κουρμπέ ή του Ρενουάρ να τις πάρω σπίτι, όταν θα έχω ακεφιές.

Και η προτροπή: Κορίτσια των 30, 40, 50 Αυγούστων, φορέστε το μαγιό σας και αναζητήστε την ξεγνοιασιά, που πάει σετ με βατραχοπέδιλα, ψάθινο καπέλο και ένα μακροβούτι μακρύ όσο η ανάσα σας. Και ούτε λόγος για το σώμα σας. Μόνο η ψυχή σας το ξέρει.