ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο της 21ης Δεκεμβρίου, που σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και το φως κερδίζει την αναμέτρηση με το σκοτάδι.

Συνέβη ξαφνικά: Εγώ, που λάτρευα τις καλοσύνες της νύχτας –τα μπαρ, τις αγκαλιές στους άδειους δρόμους, τα φαγάδικα που ξενυχτάνε και τα περίπτερα που διανυκτερεύουν–, εγώ, λοιπόν, διάβασα κάποτε μια είδηση για την ήττα του σκότους. Από τότε, φθίνοντος του φθινοπώρου, περιμένω με λαχτάρα πότε θα ’ρθει η 21η Δεκεμβρίου και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Και φροντίζω, χρόνια τώρα, να μένω ξάγρυπνος μέχρι να ροδίσει ο Υμηττός, γιορτάζοντας σαν τους Ζωροάστρες της Περσίας την σταδιακή επικράτηση του φωτός έναντι του σκότους.

Μη βιάζεστε. Δεν σκίζονται μονομιάς τα πέπλα του σκότους τη νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου. Όχι. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους και από την επομένη η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και το φως κερδίζει την αναμέτρηση με το σκοτάδι μέχρι την 21η Ιουνίου.

Μεγαλώνει σιγά σιγά, ανεπαίσθητα. Αλλά αυτό το απειροελάχιστο του φωτός με κάνει να πετάω απ’ τη χαρά μου και να ξεχνώ ότι στο τέλος του Δεκέμβρη αρχίζει ουσιαστικά ο Χειμώνας.

Νιώθω πως παρακολουθώ μυστικά τον ήλιο να περνάει με το άρμα του και ν’ αφήνει πίσω του σταλαγματιές φωτός, κάθε μέρα και πιο πολλές, ώσπου οι στάλες να γίνουν καταρράκτες και να απλώνεται η μέρα, να μεγαλώνει μέχρι στα κράσπεδα της νυχτός και να λάμπει ο κόσμος λουσμένος στην φωτοχυσία του ανέσπερου φωτός.

Ο ΗΛΙΟΣ ΛΑΤΡΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΣΑΝ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΘΙΕΡΩΣΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ.

Κι όλα αυτά γεννήθηκαν μέσα μου όταν διάβασα την είδηση για το πως περνούν τη νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου οι λιγοστοί Ζωροάστρες της Περσίας. Ακούστε, λοιπόν:

Μαζεύονται στα σπίτια, πίνουν τσάι, τρώνε φρούτα και ξηρούς καρπούς μέχρι το πρωί. Τότε, οι γεροντότεροι αρχίζουν να λένε ιστορίες συμβατές και με τον πυρήνα της θρησκείας τους. Ας πούμε, για την αιώνια διαμάχη του Αχούρα Μάζντα με τον Αριμάν – την πάλη του καλού με το κακό.

Unsplash Timothee Duran

Κάποια στιγμή διάβασα και κάτι άλλο. Ότι το ίδιο έκαναν παλιά –τους εύρισκε το πρωί στον Υμηττό– και οι Χρυσαυγίτες, προτού εγκαταλείψουν τον παγανιστή εαυτό τους. Θύμωσα που βρώμιζαν το αιώνιο βουνό της Αττικής –και μαζί την 21η Δεκεμβρίου– οι ναζήδες και σκέφτηκα ότι κάποτε θα τους τιμωρήσει ο «αήττητος ήλιος» αυτούς τους υποκριτές, τους αιματοβαμμένους ασεβείς απέναντι στην Ύπαρξη. Όπως κι έγινε.

Υπάρχουν χίλια δυο που μπορείτε να διαβάσετε για την επέλαση του φωτός και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Ενδεικτικώς ως επιμύθιο παραθέτω τα εξής:

«Ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός και σχεδόν όλοι οι αρχαίοι λαοί καθιέρωσαν προς τιμήν του διάφορες γιορτές, από τους Σκανδιναβούς και Ιρανούς έως τους Μάγια και τους Ίνκας. Σχεδόν παντού, οι μεγαλύτερες γιορτές γίνονταν κατά την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, που εθεωρείτο η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, που σηματοδοτούσε και την έναρξη του νέου έτους.

»Κεντρική σημασία για τους Ρωμαίους είχε η γιορτή του “αήττητου Ηλίου” στις 25 Δεκεμβρίου, όταν ο Ήλιος άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό και έτσι να μεγαλώνουν οι ημέρες».

Σας αφήνω τώρα. Ετοιμάζομαι για την μεγάλη νύχτα κι έχω στραμμένο το βλέμμα στα άλογα του ήλιου που θα φανούν το πρωί στην κορυφή του Υμηττού…