«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ»: 3 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΟΔΥΝΗΡΑ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ

Μέσα στο Σπίτι με τα δώρα ξεδιπλώνονται τρεις τραυματικές ιστορίες γυναικών, που μοιάζουν σαν να γράφτηκαν σήμερα, αποτυπώνοντας όσα με οδύνη παρακολουθούμε πλέον στις οθόνες μας.

Πώς νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι ως είδος τα μόνα άλματα προόδου που έχουμε σημειώσει αφορούν την τεχνολογία και όχι την κοινωνική μας υπόσταση; Τι περνάει από το μυαλό σου όταν ακούς ιστορίες που γράφτηκαν είκοσι χρόνια πριν, αλλά μοιάζουν βγαλμένες από το σήμερα;

«Το Σπίτι με τα Δώρα», έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου το 2001 και είναι σαν να γράφτηκε τώρα, μιας και πραγματεύεται ιστορίες που καθημερινά φιγουράρουν στις τηλεοπτικές οθόνες και στα έντυπα και διαδικτυακά πρωτοσέλιδα.

Τρεις μονόλογοι γυναικών που πραγματεύονται την έμφυλη βία, τις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας, τη σεξουαλική παρενόχληση, την ομοφοβία, την παιδοφιλία. Θέματα που συνηθίζουμε να κρύβουμε πίσω από κλειστές πόρτες, μέχρι να συμβεί το μοιραίο και τότε όλοι να πέσουμε από τα σύννεφα. Ιστορίες που συνοδεύονται στη σκηνή από το τσέλο της Κλεοπάτρας Δαρδάλη, κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο έντονη.

Ποιες είναι, όμως, οι γυναίκες που στα λόγια τους κουβαλάνε τις ιστορίες αμέτρητων άλλων γυναικών; Πώς βίωσαν τις ιστορίες που μετέφεραν σε εμάς;

Pavlos Mavridis

Η Ελένη

Η Μαρία Καρακίτσου υποδύεται την Ελένη, μια γυναίκα που έχει βιώσει την κακοποίηση και τώρα βλέπει την οικογένειά της και την ψυχική της υγεία να διαλύονται. Κουβαλάει την προσωπική της τραγωδία πάνω σε ένα τενεκεδένιο νύχι, που «φύτρωσε» στη θέση του παλιού. Ένα νύχι που γίνεται η πανοπλία της και τελικά φέρνει την κάθαρση.

«Η Ελένη είναι ένα πλάσμα βαριά κακοποιημένο από τον άντρα της και εγκαταλελειμμένο από τον ίδιο και την κοινωνία, που οδηγείται στην τρέλα. Δεν αφηγείται την ιστορία της γραμμικά, αλλά με διαρκή μπρος πίσω τόσο στον χρόνο, όσο και στην ψυχική της κατάσταση. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα στην προσέγγιση του ρόλου είναι ακριβώς αυτή: Να βρω τη ροή της εσωτερικής αφήγησης της Ελένης και να ανταποκριθώ στις μεγάλες και συμπυκνωμένες εναλλαγές της ψυχικής της κατάστασης», μου λέει η Μαρία.

«Ο ρόλος αυτός με έφερε αντιμέτωπη με τα όριά μου. Ψυχικά και σωματικά. Προσπαθώ κάθε φορά να τα ξεπεράσω κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Ήρθα πιο κοντά στην “τρέλα” που υπάρχει μέσα μου και μπόρεσα να την αφήσω να βγει σκηνικά. Άρχισα να την αγαπώ και να μην με τρομάζει».

Pavlos Mavridis

Η Βασιλική

Στο «Σπίτι με τα Δώρα», η Μικαέλα Δανά ζωντανεύει επί σκηνής τη Βασιλική, μια γυναίκα που κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον πατέρα της με την ανοχή της μητέρας της. Παθαίνει εμμονή με την καθαριότητα και προχωράει σε έναν γάμο, θέλοντας να γλιτώσει από τους δικούς της. Θα κερδίσει τη δική της κάθαρση μέσα από μια φωτιά, όταν διαπιστώσει πως η ανήλικη κόρη της βιώνει την ίδια τραγωδία με εκείνη με δέλεαρ μια κούκλα.

«Αυτό που με δυσκόλεψε ήταν η συνθήκη της σεξουαλικής κακοποίησης, καθώς έχω βιώσει αντίστοιχη εμπειρία. Ο βιασμός από τον πατέρα και η μη αντίδραση της μάνας μού φαίνονταν από την αρχή αδιανόητα. Πώς να διαχειριστείς μια κοινωνία εμποτισμένη με τη ρήση “κάποιο δικαίωμα θα έδωσε”, την έλλειψη ασπίδας προστασίας κι έπειτα την απέραντη μοναξιά. Αν κάτι κέρδισα μέσα από αυτήν την παράσταση ήταν –φτάνοντας στα όρια του ρόλου– να διακρίνω ξεκάθαρα και να καθαρίσω βαθιά τις πληγές και τα τραύματα του παρελθόντος με θάρρος για μένα και για κάθε Βασιλική», μοιράζεται μαζί μου η Μικαέλα.

Pavlos Mavridis

Η Ιωάννα/Γιάννης

Η Κατερίνα Παρισσινού είναι η Ιωάννα/Γιάννης, ένα αγόρι εγκλωβισμένο σε γυναικείο κορμί, που η απόρριψη από τον πατέρα το οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια. Εκεί, η Ιωάννα ντυμένη αγόρι θα γίνει το αντικείμενο του πόθου μιας συνομήλικής της. Η κατάληξη θα είναι τραγική, αφού θα της στοιχίσει την ίδια της τη ζωή.

«Η Ιωάννα/Γιάννης είναι ένας άνθρωπος που δεν γίνεται αποδεκτός για αυτό που είναι, που μεγαλώνει κρύβοντας τον εαυτό του. Είναι ένα παιδί που όλοι έχουν πετάξει στο περιθώριο. Οικογένεια και κοινωνία στρέφονται εναντίον του “μη φυσιολογικού”. Ίσως αυτό να είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του ρόλου, το να καταλάβεις πώς είναι να είσαι μόνος, να θες να μιλήσεις αλλά να μην μπορείς, να φοβάσαι. Όλο το σώμα σου θέλει να μιλήσει, να δείξει τι είσαι, ποιος είσαι πραγματικά. Νομίζουμε ότι όλο αυτό δεν μας αφορά, ότι είναι κάτι ξένο. Δεν είναι», λέει για τον δικό της ρόλο η Κατερίνα.

«Αν κάτι έμαθα, είναι η ανάγκη να διεκδικώ, να είμαι αυτή που θέλω να είμαι και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι ή αυτό που οι άλλοι έχουν φανταστεί πως είμαι. Πρέπει να επιλέξεις αν θα ζήσεις όπως θέλεις εσύ ή όπως θέλουν εκείνοι. Πρέπει να βρεις τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου εσύ ο ίδιος».

Pavlos Mavridis

«Το “Σπίτι με τα Δώρα” είναι ένα έργο σκληρό, ένα έργο αληθινό, ένα έργο ενδοσκόπησης της οικογένειας, της οικογένειας που υπάρχει και τρομάζει την κοινωνία, την κοινωνία που αδιαφορεί και ανέχεται αυτή τη σκληρότητα», σημειώνει ο σκηνοθέτης Λευτέρης Παπακώστας. «Το λιτό και “σκληρό” σκηνικό, επηρεασμένο από την μεσαιωνική βιαιότητα, σε συνδυασμό με τη χρήση ζωντανής μουσικής δημιουργούν ένα δυστοπικό οικογενειακό περιβάλλον που διαπερνά την ελληνική κοινωνία. Το θέατρο οφείλει να ενοχλεί, να τροποποιεί και να αλλάζει τον κόσμο».

Η παράσταση «Το Σπίτι με τα Δώρα» παίζεται στο Θέατρο 104, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Κλείσε εισιτήρια.