ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΧΕΙ ΜΝΗΜΗ

Καθώς επιχειρώ να αποδείξω στην πράξη ότι το σώμα μου θυμάται τις παλιές του αθλητικές επιδόσεις, δυο βιβλία μου τράβηξαν την προσοχή.

Το έλεγα και με κορόιδευαν τρυφερά τα παιδιά μου. Το σώμα έχει μνήμη, τους έλεγα οσάκις κατέστρωνα σχέδια για γυμναστική με στόχο να χάσω κιλά και να ξαναπαίξω μπάλα στα εξήντα τόσα μου!

Πίστευα, δηλαδή, και συνεχίζω να το πιστεύω ακράδαντα, ότι με γυμναστική, περπάτημα, καλή διατροφή και τα τοιαύτα, το σώμα (μου) θα θυμηθεί τον παλιό γυμνασμένο εαυτό του και θα ανταποκριθεί στην «πρόσκλησή» μου να είναι έτοιμο για να μπει στο χορτάρι και να κάνει πάλι θαύματα με ντρίμπλες και φαλτσαριστά και σέντρες ακριβείας.

Εντάξει. Οι παλιές χορογραφίες της νεότητος είναι αδύνατο να επαναληφθούν. Αλλά και μόνη η επιστροφή στο γήπεδο με τη μάγισσα μπάλα στα πόδια συνιστά θαύμα, έστω και ολιγόλεπτης διάρκειας και αφού θα έχουν προηγηθεί ποικίλα ιατρικά τεστ και οι αναγκαίες εξετάσεις.

Επιμένω, λοιπόν: το σώμα έχει μνήμη. Όταν το γυμνάζεις μέχρι τα τριάντα σου –μιλάμε για σκληρές προπονήσεις–, όταν μέχρι τότε δεν είχες βάλει τσιγάρο στα χείλη και δεν είχες αγγίξει ούτε μπύρα, ε, δεν μπορεί αυτά να τα ξεχάσει το σώμα. Βάζεις μπρος το πρόγραμμα ενεργοποίησης (περπάτημα κλπ) και το σώμα ανταποκρίνεται. Ράθυμα στην αρχή, αλλά βαθμηδόν ο «κινητήρας» ανεβάζει στροφές…

Σκέφτομαι έντονα την «επιστροφή» στα γήπεδα –μιλάμε για ματσάκια με φίλους– και ομολογώ ότι το κινούν αίτιο, πέρα από την ασίγαστη αγάπη για το ποδόσφαιρο, είναι η προσπάθεια να αναχαιτιστεί κάπως ο χρόνος, να σταματήσει για λίγο την επέλασή του και να απολαύσω την αίσθηση μιας εμβόλιμης νεότητας.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Ψευδαισθήσεις; Ασφαλώς. Ο χρόνος είναι ανίκητος – σιγά την υπόμνηση. Αλλά όταν βιώνεις τις σταδιακές μεταβολές στο σώμα –ξεκινώντας από το πρόσωπο– και βλέπεις του μυς να χαλαρώνουν, τα ατσάλινα άκρα του γυμνασμένου παρελθόντος να θυμίζουν ζυμάρι και το λίπος να έχει εξαφανίσει τη δαντελένια μέση, τότε νιώθεις την ανάγκη κάτι να κάνεις.

Ε, αυτό έκανα. Πίστεψα και πόνταρα –να το ξαναπώ; – στη μνήμη του σώματος, κι εκείνο ανταποκρίθηκε! Τώρα γράφω χιλιόμετρα με άνεση στο βαδιστικό μου κοντέρ, ανεβοκατεβαίνω σκάλες σχεδόν σαν έφηβος και είδα με συγκίνηση την αγαπημένη μπάλα να υπακούει στις επινοήσεις μου όπως παλιά!

Και σα να μην έφτανε η χειροπιαστή –για να μην πω θεαματική– βελτίωση, τι είδα προσφάτως σε μια Κυριακάτικη εφημερίδα; Στην στήλη των ευπώλητων βιβλίων αντικρίζω τον τίτλο «Το σώμα δεν ξεχνά»! (εκδ. Κλειδάριθμος).

Ενθουσιάστηκα! Να κι άλλος που πιστεύει τα ίδια, είπα μέσα μου και έσπευσα να το αγοράσω. Όμως ο συγγραφέας ,ο διάσημος ψυχίατρος Μπέσελ βαν ντερ Κολκ, δεν ασχολείται «με τα δικά μου».

ΤΟ ΣΩΜΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Αγόρασέ το

Ianos.gr

Για τις ολέθριες επιπτώσεις που επιφέρουν τα ψυχικά τραύματα μιλάει ο άνθρωπος, λέγοντας ότι το σώμα δεν ξεχνά ότι τα ψυχικά τραύματα αναδιαμορφώνουν τον εγκέφαλο και το σώμα. Ο Κολκ εισηγείται «μια ολοκληρωμένη προσέγγιση που θεραπεύει το μυαλό, τον εγκέφαλο και το σώμα».

Θα το διαβάσω το βιβλίο, παρά τις επιφυλάξεις μου για την ψυχιατρική, την ψυχανάλυση κλπ. Όπως θα διαβάσω κι ένα άλλο με τίτλο «Η μνήμη του σώματος»! (εκδ. Καστανιώτης) κι ας μην έχει σχέση με τη δική μου έγνοια για το σώμα.

Γραμμένο από την Αλγερινή Αχλάμ Μοσταγάνμι, το βιβλίο μιλάει «για την αγάπη, την απώλεια και την ταυτότητα», όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Εκδόσεις Καστανιώτη

Αγόρασέ το

Ianos.gr

Τα δύο βιβλία θα τα χαρακτήριζα παράπλευρες ωφέλειες , παρότι είναι άσχετα με την κούρσα μου για το ξύπνημα του δικού μου σώματος.

Όμως σας αφήνω τώρα. Θα βάλω τα ποδοσφαιρικά μου, θα πάρω αγκαλιά τη μάγισσα –την μπάλα, ντε!– και θα πάω να συναντήσω τα φιλαράκια μου για το προγραμματισμένο ματσάκι…