TO «ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ» ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΙΣ ΦΕΤΟΣ

Στην ταινία «Άγνωστοι μεταξύ μας», ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άντριου Χέι στήνει από την πρώτη κιόλας σκηνή ένα αμφίσημο σκηνικό, ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες και γεμάτο αμόλυντη συγκίνηση.

Πριν από λίγες μέρες περπατούσα στο δρόμο προς τη δουλειά μου, ακούγοντας τέρμα μουσική στα ακουστικά. Το Spotify μού θύμισε ένα τραγούδι από τα παλιά, μια μελωδία που άκουγα 21 χρόνια πριν. Ξαφνικά, ένιωσα να γυρνάει ο χρόνος πίσω και να ξαναγίνομαι φοιτητής στο Μπράιτον, με ριγέ μπλούζα, χωρίς έγνοιες και υποχρεώσεις, που άκουγε τους Thursday στο discman του (αιωνία του η μνήμη) μέσα στο διώροφο λεωφορείο. Τι σχέση έχει όμως αυτή η ανάμνηση με το περίτεχνο δράμα του Άντριου Χέι «Άγνωστοι μεταξύ μας» (All of Us Strangers), που παίζεται στους κινηματογράφους;

Μάλλον, στο ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας όπου ο χρόνος παγώνει. Συγκεκριμένα χρονικά σημεία που μετατρέπονται σε τομές στη μνήμη μας. Κάτι σαν timestamp σε βίντεο στο ΥouΤube. Μπορεί αυτό το χαραγμένο pause στη μνήμη μας να έχει προκληθεί από μια εμπειρία απόλυτης ευτυχίας. Όμως συχνότερα δημιουργείται από ένα βαθύ τραύμα που έχουμε βιώσει.

Αυτό το σημείο μηδέν για τον μοναχικό πρωταγωνιστή της ταινίας, τον Άνταμ, είναι ο θάνατος των γονιών του σε αυτοκινητικό δυστύχημα, όταν ο ίδιος ήταν 12 χρόνων. Η ξαφνική και αδικαιολόγητη απουσία των γονιών του, αυτό το αναπάντεχο χτύπημα της τύχης, έχει αφήσει τον μεσήλικα πλέον συγγραφέα συναισθηματικά ακρωτηριασμένο.

Ο Άντριου Σκοτ και ο Πολ Μεσκάλ σε σκηνή της ταινίας «Άγνωστοι μεταξύ μας». Parisa Taghizadeh © 2023 Searchlight

Όλα, όμως, δείχνουν να αλλάζουν όταν συμβαίνουν δυο πράγματα στη ζωή του.

Το πρώτο είναι η γνωριμία του με τον Χάρι, τον έτερο και μοναδικό ένοικο του νεότευκτου ουρανοξύστη όπου ζει ο Άνταμ στο Λονδίνο. Ο γοητευτικός νεαρός θα χτυπήσει την πόρτα του Άνταμ σε μια παρορμητική ερωτική κίνηση, η οποία δεν θα ευοδωθεί. Στη συνέχεια, οι δυο τους θα συνδεθούν και θα φτιάξουν μια δυνατή σχέση που φαίνεται να βγάζει τον Άνταμ από το σκληρό καβούκι και τη μελαγχολία του.

Chris Harris © 2023 Searchlight Pictures

Το δεύτερο στοιχείο που δείχνει να αλλάζει τη θρυμματισμένη ψυχολογία του Άνταμ είναι η εκ νέου «συνάντησή» του με τους γονείς του… Με αφορμή τη συγγραφή μιας ταινίας που βασίζεται στη παιδική του ηλικία, ο σεναριογράφος ταξιδεύει συχνά στο πατρικό του σπίτι έξω από το Λονδίνο για να «μιλήσει» με τους δικούς του που έχασε νωρίς. Αυτοί βρίσκονται κολλημένοι ηλικιακά στην ηλικία που σκοτώθηκαν.

Με την Κλερ Φόι και τον Τζέιμι Μπελ, που υποδύονται τους γονείς του Άνταμ. © 2023 Searchlight Pictures

Νέοι, αλλά ταυτόχρονα φροντιστικοί και μειλίχιοι, προσπαθούν να έρθουν κοντά με τον μεσήλικά πλέον γιο τους. Να μάθουν τα νέα του, να ακούσουν τα προβλήματά του, αλλά κυρίως να ζητήσουν συγχώρεση. Εκείνος βρίσκει την ευκαιρία μέσω αυτής της διαδικασίας να συμφιλιωθεί με τα τραύματα του παρελθόντος, να «βγει από την ντουλάπα» αποκαλύπτοντας στους γονείς του ότι είναι ομοφυλόφιλος, να φανερώσει τις δυσκολίες που έζησε μετά –αλλά και πριν– το χαμό τους.

Οι συναντήσεις τους μοιάζουν με ειλικρινείς, συναισθηματικά φορτισμένες συνεδρίες, που και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι σύντομα θα σταματήσουν. Θυμίζουν όσα θα μπορούσαμε να πούμε στους γονείς μας, αλλά και εκείνοι σ’ εμάς. Πράγματα που πιθανότατα δεν θα ειπωθούν ποτέ, από καμία πλευρά. Σκέψεις, γεγονότα, συναισθήματα που θα μείνουν σφραγισμένα μέσα μας, πυροδοτώντας νευρώσεις, καταθλίψεις ή σπασμωδικές εξάρσεις.

Είμαστε όλοι «Άγνωστοι μεταξύ μας»;

Αλήθεια, αυτά που ζει ο Άνταμ είναι πραγματικότητα ή βρίσκονται στο δικό του φαντασιακό; Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η μαεστρία του Άγγλου Άντριου Χέι, σκηνοθέτη και σεναριογράφου του «Άγνωστοι μεταξύ μας» (εδώ διασκευάζει το μυθιστόρημα «Strangers» του Τάιτσι Γιαμάντα), ο οποίος στήνει από την πρώτη κιόλας σκηνή ένα αμφίσημο σκηνικό ανοιχτό σε πολλαπλές ερμηνείες. Το συνήθως πηγμένο μητροπολιτικό περιβάλλον της βρετανικής πρωτεύουσας στην ταινία μετατρέπεται σε ερημωμένο τοπίο. Ο συμβολισμός της αποξένωσης των μεγαλουπόλεων κουμπώνει απόλυτα με τον ρημαγμένο ψυχισμό του πρωταγωνιστή.

Ο Πολ Μεσκάλ. Chris Harris © 2023 Searchlight Pictures

Σε ποιο ακριβώς σημείο συναντιέται η μυθοπλασία με την πραγματικότητα και οι συμβολισμοί με τα γεγονότα; Πώς μπορεί να «ζούμε» κομμάτια της ζωής μας μονάχα μέσα στον εγκέφαλό μας; Είναι τελικά ο εαυτός μας το καλύτερο καταφύγιο για να κρυφτούμε από τα τραύματα; Και, αν ναι, πόσο και πόσα μπορεί κανείς να αντέξει;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα πλανώνται πάνω από τον λονδρέζικο ουρανό που σκίζει ο ουρανοξύστης που ζει ο πρωταγωνιστής, τον οποίο ενσαρκώνει ο Άντριου Σκοτ σε ένα βραδύκαυστο ερμηνευτικό σόλο. Κανείς, όμως, από τους τέσσερις πρωταγωνιστές της ταινίας δεν υστερεί (Πολ Μεσκάλ, Τζέιμι Μπελ και Κλερ Φόι πρωταγωνιστούν μαζί με τον Σκοτ στην ταινία). Όλοι τους υπακούν στις υπερβατικές οδηγίες και τους υπνωτιστικούς ρυθμούς του σκηνοθέτη Άντριου Χέι. Ερμηνείες που ακροβατούν ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, το λάθος και το σωστό.

Και κάπου εκεί, τη στιγμή που αποκαλύπτεται το μέγεθος της αριστοτεχνικής κινηματογραφικής (αυτ)απάτης, το συναισθηματικό φορτίο εκρήγνυται, γίνεται καυτή λάβα που ξεχειλίζει. Καθαρή και αμόλυντη, η συγκίνηση φτάνει στο ζενίθ για να μετατραπεί σε κάθαρση. Μια έντονη και ίσως λίγο δυσάρεστη διαδικασία, που τελικά μας θυμίζει ότι δεν είμαστε τόσο «άγνωστοι μεταξύ μας»…