ΤΟ 2023 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΕΡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΒΡΑΜΙΔΗ

Ο φωτορεπόρτερ Αλέξανδρος Αβραμίδης, συνεργάτης του πρακτορείου Reuters, καλείται να απαθανατίσει με τον φωτογραφικό του φακό τα γεγονότα που αλλάζουν τον κόσμο.

Ο Αλέξανδρος Αβραμίδης είναι φωτορεπόρτερ που συνεργάζεται με το πρακτορείο Reuters. Μιλήσαμε μαζί του και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τη χρονιά που πέρασε.

Ο ίδιος κάνει μία ανασκόπηση του 2023 και μιλάει για όλα τα γεγονότα που μας συγκλόνισαν αυτή τη χρονιά, όπως τα έζησε μέσα από τον φακό του.

Αλέξανδρος Αβραμίδης: «Φωτογραφίζουμε για να αφυπνίσουμε»

Το ζητούμενο στο φωτορεπορτάζ είναι να αποτυπώσουμε την επίδραση που έχουν τα γεγονότα στους ανθρώπους. Καθετί που συμβαίνει μάς επηρεάζει άμεσα, αλλά και σε βάθος χρόνου. Φωτογραφίζουμε για να ενημερώσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε και να αφυπνίσουμε, με στόχο κάτι να αλλάξει, κάτι να λυτρωθεί.

Το γεγονός σαν γεγονός δεν έχει νόημα, φωτογραφικά, αν δεν καταφέρει να κάνει τον άλλον να κοιτάξει και να δώσει σημασία σε όλα όσα συμβαίνουν. Ο άλλος είναι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, αλλά και η πολιτεία που καλείται να πράξει κάτι προς μία θετική κατεύθυνση. Το 2023 ήταν μία χρονιά που όλα τα μεγάλα γεγονότα είχαν μία διαφορετική δυναμική καθώς επηρεάζουν την ζωή όλων μας.

Το 2023 μέσα από τον φακό του Αλέξανδρου Αβραμίδη

Το δυστύχημα στα Τέμπη. Οι πυρκαγιές στον Έβρο και τη Μαγνησία, τις οποίες κάλυψα, αλλά και οι πυρκαγιές στην υπόλοιπη Ελλάδα, στην Ρόδο και την Αττική. Οι πλημμύρες στον κάμπο της Θεσσαλίας και τον Βόλο. Ο σεισμός στην Τουρκία. Αυτά είναι τέσσερα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν το 2023. Σε καθεμία από αυτές τις περιπτώσεις καλείσαι να βρεθείς στο σημείο όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να κάνεις το ρεπορτάζ, να καταλάβεις τι συμβαίνει και να μεταφέρεις την είδηση. Στόχος μας είναι η ενημέρωση.

Alexandros Avramidis/REUTERS via Ideal Image

Το όποιο συναίσθημα υπάρχει εκείνη τη στιγμή –είναι ανθρωπίνως αδύνατο να μην επηρεαστείς– μπαίνει στην άκρη, αφού υπακούς στη σκληρότητα του να φέρεις εις πέρας τη δουλειά. Αυτό συμβαίνει σε κάθε περίπτωση που ο άνθρωπος δοκιμάζεται. Για παράδειγμα, όταν πηγαίνεις σε έναν γιατρό και κινδυνεύεις το τελευταίο πράγμα που θέλεις να γίνει είναι ο γιατρός να βάλει τα κλάματα.

Ο ανθρώπινος πόνος, η δυστυχία και οι δυσκολίες είναι παντού. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι να μεταφέρουμε τη δυσκολία αυτών των ανθρώπων με απώτερο στόχο να βελτιωθεί, να βοηθηθεί ή να σωθεί... κάτι. Όταν βλέπεις έναν συγγενή να κλαίει για τον δικό του άνθρωπο, που αγωνιά χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει, αισθάνεσαι όλον αυτόν τον πόνο και νιώθεις ένα κομμάτι της οδύνης του. Όμως αυτό συμβαίνει παράλληλα. Δεν πηγαίνεις εκεί για να νιώσεις κάτι, το συναίσθημα σού μεταδίδεται. Εσύ καλείσαι να έχεις την ανθρωπιά και την ευαισθησία να καταγράψεις το γεγονός, να κάνεις το ρεπορτάζ και να ενημερώσεις τον κόσμο.

Το δυστύχημα στα Τέμπη

Θυμάμαι να καθόμαστε απέναντι από το τρένο, επί ώρες, τη στιγμή που οι διασώστες και οι άνθρωποι που βρισκόταν στο σημείο προσπαθούσαν να βρουν τα νεκρά παιδιά για να τα μεταφέρουν σε μαύρες σακούλες. Αυτό το μακάβριο θέαμα δε μπορεί να χωρέσει στο μυαλό κανενός.

Από την άλλη πλευρά όλοι ταυτιστήκαμε, αφού ανακαλέσαμε προσωπικές μνήμες. Θυμηθήκαμε ταξίδια που είχαμε κάνει με ένα τρένο αλλά και αυτά που θέλαμε να προγραμματίσουμε. Κάποιοι, ενδεχομένως, λίγο έλειψε να ανέβουν στο συγκεκριμένο δρομολόγιο.

Ο σεισμός στην Τουρκία

Βρέθηκα στην Τουρκία και αντίκρισα εικόνες απόλυτης καταστροφής. Πήγα στην Αντιόχεια όπου είδα μια πόλη 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων, να έχει εξαφανιστεί. Δεν είχε μείνει πέτρα για πέτρα. Μόνο στη σκέψη ότι αυτοί οι άνθρωποι, ένα βράδυ κοιμήθηκαν και όταν ξύπνησαν δεν είχαν τίποτα, σε παγώνει. Έχασαν οικογένεια, φίλους, σπίτι και δουλειά. Άνοιξαν τα μάτια τους και αντίκρισαν μία πόλη που δεν είχε δρόμους πλατείες ή σχολεία. Το μέγεθος της καταστροφής δεν χωρά σε λέξεις.

Οι πλημμύρες

Ξαφνικά είδαμε τη Θεσσαλία να μετατρέπεται σε μια τεράστια μπανιέρα. Κοιτάζοντας τους τόπους που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται ακόμη από μία τέτοια καταστροφή, φτάνεις στο σημείο να μισείς το νερό. Το βλέπαμε και λέγαμε ότι δεν θέλουμε άλλο. Από τη στιγμή μάλιστα που ξεκίνησε η σήψη των σπαρτών και των ζώων, ένιωθες το στομάχι σου να σφίγγεται, να αντιδρά.

Alexandros Avramidis/REUTERS via Ideal Image

Οι πυρκαγιές

Βρέθηκα στον Έβρο και φεύγοντας από εκεί οδήγησα μία διαδρομή 40 χιλιομέτρων περίπου. Όπου και αν κοιτούσα, όσο μακριά και αν έφταναν τα μάτια μου, ήταν όλα καμένα. Δεν υπήρχε κάποιο ίχνος ζωής. Έστω μία πεταλούδα ή ένα χορταράκι.

Στο τέλος της ημέρας αυτά κουβαλάω στην ψύχη μου. Δε γνωρίζω πώς τα διαχειρίζομαι. Απλώς νιώθω ότι πηγαίνοντας από καταστροφή σε καταστροφή, από τραγικό συμβάν σε τραγικό συμβάν σού δημιουργείται μια αίσθηση ότι ο κόσμος καταρρέει. Μοιάζει σαν να ζεις τη συντέλεια των πάντων.

Αλέξανδρος Αβραμίδης: «Εκεί που περπατούσα την προηγούμενη μέρα άνθρωποι είχαν βρει φριχτό θάνατο»

Μία δραματική στιγμή που έζησα φέτος ήταν όταν μου ζητήθηκε να βρω το μέρος που είχαν καεί οι μετανάστες, στον Έβρο. Στο σημείο είχαν καεί τα πάντα. Δέσποζε το γκρίζο, το μαύρο και ο ουρανός. Ξαφνικά είδα ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια. Ήταν τα γάντια που την προηγούμενη μέρα ο ιατροδικαστής είχε χρησιμοποιήσει για να μαζέψει τα σώματα των απανθρακωμένων ανθρώπων.

Σκεφτόμουν ότι περπατώ εκεί όπου την προηγούμενη μέρα αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν φριχτό θάνατο από την φωτιά. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή κάποιοι από τους πρόσφυγες πέθαναν αγκαλιασμένοι.

Alexandros Avramidis/REUTERS via Ideal Image

Μια ηλιόλουστη βόλτα στην παραλία

Γυρίζοντας από την Θεσσαλία έφτασα στη Θεσσαλονίκη όπου είναι η βάση μου. Ήταν μία ηλιόλουστη μέρα και περνώντας από την παραλία κοιτούσα τον κόσμο που έκανε βόλτα. Μου φάνηκε τόσο αντίθετο, τόσο εξωπραγματικό με αυτά που ζούσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Αλλά αυτή πρέπει να είναι η κανονικότητα.

Καλώς έκαναν οι άνθρωποι. Χαίρονταν τον ήλιο, την ανέμελη βόλτα δίπλα στη θάλασσα μαζί με τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Αποθανατίζοντας δραματικά γεγονότα πολλές φορές δυσκολεύομαι για να μπω σε μια κανονικότητα. Είναι όμως σπουδαίο να χαιρόμαστε τον ήλιο και το χαμόγελο των δικών μας ανθρώπων. Να είναι όλα όμορφα και φωτεινά.

Αυτό που συνειδητοποιήσαμε φέτος είναι ότι η κλιματική αλλαγή είναι ένα γεγονός. Είναι πλέον η στιγμή που σημαντικές αποφάσεις πρέπει να παρθούν στην πολιτική και την κοινωνία και μάλιστα πολύ γρήγορα, για να μπορούμε συνεχίσουμε να χαιρόμαστε μία ηλιόλουστη βόλτα στην παραλία.

Ο Αλέξανδρος Αβραμίδης από το 2012 είναι συνεργάτης του πρακτορείου Reuters. Το 2016 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ ως μέλος της ομάδας φωτορεπόρτερ του Reuters που κάλυψαν την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη.