Ο ΠΑΡΙΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΔΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ LOVE STORY

Στο μιούζικαλ «The Last Five Years», ένα νεαρό ζευγάρι ανατρέχει με πρωτότυπο τρόπο στη σχέση του, ζώντας αντίστροφα ένα love story με ημερομηνία λήξης. Ο πρωταγωνιστής Πάρις Παρασκευάδης αναζητά ομοιότητες με τον ήρωα που υποδύεται και εξηγεί πώς βρέθηκε στον μαγικό κόσμο του μουσικού θεάτρου.

Πόσα βιβλία, ταινίες, παραστάσεις δεν έχουν βασιστεί πάνω σε ένα δυνατό love story; Αυτό κάνει και το μιούζικαλ «The Last Five Years», ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Αμερικανού συνθέτη Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μη φανταστείτε ένα πολυπρόσωπο υπερθέαμα, αλλά ένα «μιούζικαλ δωματίου». Έξι μουσικοί και δύο ερμηνευτές, ο Πάρις Παρασκευάδης και η Βάσια Ζαχαροπούλου, ζωντανεύουν στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την ιστορία του Τζέιμι και της Κάθυ, δυο εικοσάρηδων Νεοϋορκέζων που βρίσκουν και χάνουν τον έρωτα στη διάρκεια μιας περιόδου πέντε χρόνων.

Η πρωτοτυπία του «The Last Five Years» είναι η αντισυμβατική δομή του. «Η Κάθυ αφηγείται την ιστορία από το τέλος προς την αρχή, ενώ ο Τζέιμι αφηγείται την ιστορία σε ευθεία χρονική σειρά», μου εξηγεί ο Πάρις Παρασκευάδης. «Έτσι, στη μέση των δύο αφηγήσεων έχουμε μια τομή, τη στιγμή του γάμου τους, όταν ο Τζέιμι συναντά την Κάθυ για μία και μοναδική φορά πάνω στη σκηνή».

Αυτή είναι κι η αγαπημένη του στιγμή στο μιούζικαλ: «Κάθε φορά με συγκινεί το πόσο κοντά έρχονται όταν τραγουδούν το ντουέτο του γάμου τους και πόσο γρήγορα απομακρύνονται ξανά στη συνέχεια του έργου, ακολουθώντας ο καθένας τη δική του πορεία στο χρονικό σύμπαν. Είναι μια παρόμοια αίσθηση με αυτήν που νιώθουμε καμιά φορά όταν αναπολούμε το παρελθόν και αναρωτιόμαστε για μια όμορφη και δυνατή ανάμνηση αν όντως τη ζήσαμε στ’ αλήθεια, ή αν απλά ήταν ένα όνειρο».

O Πάρις Παρασκευάδης και η Βάσια Ζαχαροπούλου υποδύονται τον Τζέιμι και την Κάθυ, σε ένα love story που καθένας θυμάται από διαφορετική αφετηρία. Φωτογραφία: Α. Σιμόπουλος / Επεξεργασία: Μ. Μπουγιούκου

Ο Πάρις Παρασκευάδης και ο Τζέιμι

– Στο «The Last Five Years» ερμηνεύεις τον ρόλο του Τζέιμι. Τι τύπος είναι;

Ο Τζέιμι είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας που γρήγορα καταφέρνει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Είναι ενθουσιώδης, δυναμικός και αυθόρμητος, και πολλές φορές κοιτάει και ερμηνεύει τη ζωή μέσα από το δικό του εγωκεντρικό πρίσμα. Παράλληλα μπορεί να γίνει και αρκετά δοτικός όσον αφορά τις σχέσεις. Αν και φαινομενικά είναι συμπαγής και ατσαλάκωτος, θεωρώ πως έχει και μια αρκετά πιο εύθραυστη και ευαίσθητη πλευρά, μια πλευρά που έχει μάθει να κρύβει καλά. Αυτή του η ευαίσθητη πλευρά είναι που πυροδοτεί και την αγάπη του για το γράψιμο.

– Αναγνωρίζεις σε εκείνον ή σε αυτό το love story στοιχεία από εσένα και τη δική σου ζωή;

Αν και είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες με τον Τζέιμι, ίσως έχω κι εγώ τον ίδιο έντονο ενθουσιασμό για πράγματα που αγαπώ πολύ. Τα βασικά συστατικά της ιστορίας αγάπης στο «The Last Five Years» δε διαφέρουν και πολύ από τα συστατικά μιας σχέσης ενός οποιουδήποτε ζευγαριού.

Ο Πάρις Παρασκευάδης Φωτογραφία: Νικόλας Μάστορας

Μπορεί να έχω βρεθεί κι εγώ σε παρόμοιες καταστάσεις. Αυτό που αναγνωρίζω και σε προσωπικές μου εμπειρίες είναι ότι πολλές φορές είναι εύκολο να αρχίσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο, παραβλέποντας το αληθινό πρόβλημα.

Love story με ημερομηνία λήξης

– Η ιστορία του Τζέιμι και της Κάθι ξέρουμε ότι κλείνει τον κύκλο της μέσα σε μια πενταετία. Πώς θα τη χαρακτήριζες εσύ σαν εξωτερικός παρατηρητής;

Είναι μια πενταετία που ξεκινά με πολύ ενθουσιασμό και όσο φτάνουμε προς το τέλος τα πράγματα σιγά σιγά αλλάζουν, μέχρι που ο Τζέιμι και η Κάθι απομακρύνονται ολοκληρωτικά. Αυτό που παρατήρησα κοιτώντας τη σχέση τους από απόσταση είναι πως τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Τζέιμι –όπως για παράδειγμα η εγωπάθειά του– και τα αντίστοιχα αρνητικά χαρακτηριστικά της Κάθι –όπως για παράδειγμα η χειριστικότητά της– είναι στοιχεία που υπάρχουν και στους δύο από την αρχή της σχέσης. Παρ’ όλα αυτά, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας επιλέγουν –ηθελημένα ή μη– να αγνοήσουν αυτά τα χαρακτηριστικά στην αρχή, λόγω του μεγάλου ενθουσιασμού που τους διακατέχει.

Τα πράγματα βέβαια σε μια σχέση, όπως και σε αυτήν, δεν είναι μονοδιάστατα. Σίγουρα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έμαθαν και οι δυο πολλά πράγματα, τόσο ο ένας για τον άλλον όσο και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Και σίγουρα αγαπήθηκαν πολύ και έντονα, γι’ αυτό πιστεύω πως είναι αδύνατον και για τους δύο να σταματήσουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο ακόμα και μετά το τέλος της σχέσης τους.

– Πώς τα πας εσύ με τις σχέσεις;

Καλά, νομίζω, πλέον.  Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Όσο μεγαλώνω όμως νιώθω πως ωριμάζω πιο πολύ και μπορώ πλέον να καταλαβαίνω περισσότερα από αυτά που συμβαίνουν σε μια σχέση. Το πιο σημαντικό νομίζω που έχω μάθει είναι ότι πρέπει να μιλάς. Να λες στον άλλον όλα αυτά που σκέφτεσαι και σε προβληματίζουν, γιατί συχνά νομίζεις ότι είναι προφανές αυτό που νιώθεις, ενώ κάποιες φορές δεν είναι.

Ένας Έλληνας στο Λονδίνο

– Αποφοίτησες από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, έπαιξες σε μια ελληνική τηλεοπτική σειρά και μετά πήγες στο Λονδίνο για σπουδές μιούζικαλ στη Royal Academy of Music. Πώς αποφάσισες να εστιάσεις στο συγκεκριμένο είδος;

Το τραγούδι ήταν κάτι που με «κυνηγούσε» από μικρό. Αγαπώ το θέατρο αλλά και το τραγούδι εξίσου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κατάλαβα πως αποφοιτώντας από εκεί θα ήθελα να ασχοληθώ και με το τραγούδι σε μεγαλύτερο βάθος. Έτσι, λίγα χρόνια μετά το Εθνικό, το πήρα απόφαση και πήγα στο Λονδίνο.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο κτίριο της Ακαδημίας, ήξερα πως αυτό ήθελα. Είχα κανονίσει να κάνω ακροάσεις για μεταπτυχιακό στο μιούζικαλ και σε άλλα τρία πανεπιστήμια, αλλά μόλις έμαθα ότι έγινα δεκτός στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής σταμάτησα τη διαδικασία για τα υπόλοιπα πανεπιστήμια.

Το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο είναι κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα πλήρες και εντατικό, που δεν θα μπορούσα να το είχα φανταστεί καλύτερο, με καθηγητές ενεργούς στο χώρο του μιούζικαλ στο West End και με επισκέπτες καθηγητές από όλον τον κόσμο.

– Πώς είναι η ζωή στο Λονδίνο;

Το Λονδίνο είναι μια μεγάλη και πολύβουη πρωτεύουσα, με αμέτρητες επιλογές. Στα πρώτα χρόνια είχα την τύχη να μένω σε μια πολύ κεντρική τοποθεσία στο Λονδίνο και αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι με λίγο ψάξιμο μπορούσες να βρεις ήσυχα δρομάκια με πανέμορφα καφέ και μαγαζιά, ενώ βρισκόσουν σε απόσταση αναπνοής από τον πιο κεντρικό εμπορικό δρόμο. Μου άρεσε που μπορούσα να συνδυάσω τα πλεονεκτήματα της μεγαλούπολης με την ησυχία και την ηρεμία.

– Έχοντας εμπειρία από το εξωτερικό, πώς σου φαίνεται το καλλιτεχνικό τοπίο στην Ελλάδα σήμερα;

Θεωρώ πως αναβαθμίζεται συνεχώς και βλέπουμε πλέον πολύ ενδιαφέρουσες και ξεχωριστές προτάσεις. Όσον αφορά και το μιούζικαλ, είναι ωραίο που βλέπουμε πλέον δειλά δειλά και παραγωγές χωρίς celebrities, αλλά με ταλαντούχους καλλιτέχνες ικανούς στο είδος.

Στο Λονδίνο, για παράδειγμα, οι θίασοι των μιούζικαλ ανανεώνονται διαρκώς και τις περισσότερες φορές πρόκειται για καλλιτέχνες μη αναγνωρίσιμους. Όταν πας να δεις ένα μιούζικαλ, ξέρεις ότι θα είναι εκπληκτικό γιατί ακριβώς θα αποτελείται από ανθρώπους ικανούς που έχουν περάσει από πολλές και εξαντλητικές φάσεις ακροάσεων.

– Και τον ρόλο σου στο «The Last Five Years» τον διεκδίκησε μέσα από ανοιχτή οντισιόν, στην οποία συμμετείχαν περισσότερα από 150 άτομα. Πώς ήταν η εμπειρία για σένα;

Η συγκεκριμένη ακρόαση ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία, καθώς υπήρχε από την αρχή ένα αρκετά φιλόξενο και θετικό κλίμα. Δεν είναι, δυστυχώς, δεδομένο αυτό στις ακροάσεις. Από την πρώτη κιόλας φάση των ακροάσεων ένιωσα πως είχα την ελευθερία να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα πάνω στα κομμάτια που είχαμε κληθεί να παρουσιάσουμε και πως υπήρχε ακόμη και χώρος για πιθανά λάθη, κάτι που έκανε την όλη διαδικασία πολύ πιο «αναίμακτη» και δημιουργική. Εξάλλου σε μια ακρόαση, κατά τη γνώμη μου, ο στόχος δεν είναι να παρουσιάσεις ένα τελικό και αψεγάδιαστο προϊόν, αλλά να είσαι διαθέσιμος και ανοιχτός σε τυχόν παρατηρήσεις, σε σκηνοθετικές ή μουσικές οδηγίες, ώστε να μπορείς να προσαρμοστείς επί τόπου στις απαιτήσεις της ομάδας που βρίσκεται πίσω από το τραπέζι και να τους δείξεις τη δυναμική σου.

Βέβαια, μια ακρόαση δεν έχει πάντοτε θετική έκβαση. Για την ακρίβεια, έχει συνήθως αρνητικό αποτέλεσμα. Στη δουλειά του ηθοποιού έχω μάθει πως μπορεί να έρθουν αμέτρητα «όχι» στη σειρά μέχρι να έρθει το «ναι», αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Οι ακροάσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του ηθοποιού και κάθε ανεπιτυχής ακρόαση που περνά δεν είναι μια αποτυχία, αλλά ένα σταθερό βήμα προς την επόμενη ακρόαση και προς την επιτυχία.

– Έχεις άλλα σχέδια στα σκαριά;

Πρόσφατα ξεκίνησα να ετοιμάζω ένα μουσικό project που φιλοδοξώ να παρουσιάσω σύντομα εδώ στην Αθήνα και στη συνέχεια θα ήθελα να επιστρέψω πίσω στο Λονδίνο.

– Τι σε γεμίζει πέρα από τη δουλειά;

Σίγουρα οι φίλοι μου. Με γεμίζουν οι βόλτες με φίλους στη φύση, οι απρόβλεπτες εκδρομές και τα ταξίδια, το σινεμά, οι συναυλίες και τα επιτραπέζια παιχνίδια.

– Ποιο είναι το πιο τρελό σου όνειρο, επαγγελματικά και προσωπικά;

Το πιο τρελό μου όνειρο επαγγελματικά είναι να καταφέρω να παίξω τον Raoul στο «Phantom of the Opera» στο West End του Λονδίνου. Σε προσωπικό επίπεδο, το πιο τρελό μου όνειρο μπορεί και να μην ακουστεί τόσο τρελό: να έχω πάντα κοντά μου την οικογένειά μου και τους φίλους και να ζούμε μαζί όμορφες στιγμές.

The Last Five Years: Παραστάσεις στις 5, 6, 7, 11, 12, 13 Μαΐου 2023 – Κλείσε εισιτήρια