ΤΙ ΓΕΥΣΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΛΛΙΔΗ

Για τον αγαπημένο σεφ Βασίλη Καλλίδη, τα Χριστούγεννα έχουν τη γλυκιά γεύση των παιδικών του χρόνων, που κάθε φορά ζωντανεύει ξανά και ξανά μέσα από τη μαγειρική του.

Καθώς περνάνε τα χρόνια έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα, ο κύκλος του έτους μού μοιάζει πιο σύντομος και οι φάσεις διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα. Μικροί, τα Χριστούγεννα κατεβάζαμε το δέντρο και τις κούτες με τα στολίδια από το πατάρι και νιώθαμε ότι είχαμε να τα δούμε εκατό χρόνια… Τώρα αισθάνομαι σα να στόλισα πριν από λίγο καιρό, ακόμα δεν έχει ξεθωριάσει το μαύρισμά μου και ήδη έφτασαν οι γιορτές.

Τώρα, τα Χριστούγεννα δεν είναι αυτή η ονειρική κατάσταση που ζούσαμε μικροί. Έχω κορεστεί από τον καταναλωτισμό που τα συνοδεύει, καθώς στη δουλειά μου φαίνεται ακόμη πιο έντονα.

Αυτό που σηματοδοτεί τις ημέρες αυτές είναι οι αναμνήσεις. Οι εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια, μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι όπου ζούσα κάθε φορά σαν στην ταινία «Η Γιορτή Της Μπαμπέτ».

Το μικρόβιο της μαγειρικής το πήρα και από τους δύο γονείς μου, και στο σπίτι μας είχαμε μία ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό. Δεν ακολουθούσαμε το τυπικό πρόγραμμα των νοικοκυριών της εποχής και δοκιμάζαμε διαφορετικές γεύσεις. Η δουλειά του πατέρα μου τους είχε ταξιδέψει σε πολλές διαφορετικές χώρες, οπότε οι γονείς μου αναζητούσαν τις γεύσεις που τους έλειπαν κι έφτιαχναν φαγητά και λιχουδιές από όλο τον κόσμο. Σκεφτείτε τώρα εμένα, ένα τετράχρονο παιδί, να μεγαλώνει σε ένα μεσοαστικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη και να μιμείται τον μπαμπά του που τρώει μουχλιασμένο τυρί, επειδή είχε ζήσει στη Γαλλία και κάπου-κάπου θα αγόραζε λίγο blue cheese για να θυμηθεί τη γεύση…

24 Media Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Τα Χριστούγεννα το σπίτι μας ήταν ανοιχτό (κλασικοί βορειοελλαδίτες), γεμάτο χορό πάνω στα τραπέζια και θείες Σμυρνιές που αντάλλασσαν συνταγές και αγάπη. Από τη μία υπήρχε έντονο το στοιχείο της παράδοσης, με τη μητέρα μου να ετοιμάζει βουνά από κουραμπιέδες, ηπειρώτικες πίτες, μπακλαβάδες και κοτόπουλα, και από την άλλη ο μπαμπάς μου το ζιζάνιο άνοιγε τα βαρέλια με τα τουρσιά που ετοίμαζε από τον Οκτώβρη, κι έφερνε στο σπίτι αυτές τις μέρες δύο μπανάνες, έναν ανανά, και μία καρύδα (που ξέμενε μέχρι το Πάσχα), ακολουθώντας την ευρωπαϊκή συνήθεια που είχε μάθει, να μπαίνουν στο σπίτι εξωτικά φρούτα για να φέρουν αφθονία… Από τη μία η βασιλόπιτα της μαμάς μου, από την άλλη stollen και αποτυχημένες απόπειρες για panettone από τον μπαμπά μου… Κοτόσουπα μαζί με σαλιγκάρια, που αντί να τα κάνουμε στιφάδο, ο μπαμπάς μου τα μαγείρευε αλά γαλλικά. Και φυσικά τα κοκκινέλια να ρέουν!

Όλο αυτό δημιούργησε τέτοια γλυκιά σύγχυση, που δεν μπορούσα να γλιτώσω από τη μοίρα μου! Κι ενώ πέρασα ένα τεράστιο διάστημα της ζωής μου που ήθελα να είμαι μακριά από οτιδήποτε είχε να κάνει με οικογένεια με παραδόσεις, όπως πιστεύω συμβαίνει σε όλους μας εκεί γύρω στα 20 με 35, λίγο μετά τα 40 άρχισα να θέλω να γυρίσω πίσω. Κάθε Χριστούγεννα, λοιπόν, αναπολώ αυτή τη γλυκιά θαλπωρή, θυμάμαι τα τζάμια τα ιδρωμένα από τους λαχανοντολμάδες στις κατσαρόλες.

24 Μedia Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Και ανοίγω το σπίτι μου, υποδέχομαι τους φίλους μου μαγειρεύοντας με τις φόρμες και τις κάλτσες, ενώ η πρόσκληση που στέλνω πάντα έχει dress code “be yourself”, οπότε ένας θα φοράει κοστούμι, άλλος τζιν, μία φίλη με τουαλέτα θα κάθεται δίπλα σε μία άλλη με πουλόβερ. Χριστούγεννα δεν είναι το γκλίτερ και τα πολυκαταστήματα. Χριστούγεννα είναι οι αναμνήσεις μου, που τις αναπαράγω πλέον κατά γράμμα, είναι το τουρσί που ξεκινάω από τον Οκτώβρη για να είναι έτοιμο αυτές τις μέρες, είναι η κότα της μαμάς μου που η μαγεία την έκανε λίγο πιο νόστιμη. Χριστούγεννα είναι οι γεύσεις και οι μυρωδιές μου, που αναπαράγω και, όπως μαγειρεύω, συγκινούμαι.

Ο Βασίλης Καλλίδης μίλησε στη δημοσιογράφο Ελένη Παπαϊωάννου.