ΘΑΝΟΣ ΤΟΚΑΚΗΣ: «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ»

Ανάμεσα στην τέχνη, την αγάπη και τις απώλειες, ο Θάνος Τοκάκης έχει δίπλα του ανθρώπους που θα του απλώσουν το χέρι και θα τον σώσουν, όταν η μοναξιά τον κυριεύσει ή όταν κάτι πάει στραβά.

Όποτε ο Θάνος Τοκάκης θέλει να νιώσει δυνατός και να πάρει κουράγιο, λέει στον εαυτό του: «Φάε άλλο ένα, δεν πειράζει»! Οι γιορτές είναι για κείνον αφορμή για να ρίξει μια ματιά σε όσα έγιναν, να τα μαζέψει με μια «σκούπα» και να φύγει μπροστά.

Όταν πια τα παλιά στολίδια μαζεύονται και γυρίζουν στο πατάρι μαζί με τη φάτνη, τα λαμπάκια και το δέντρο, αναρωτιέται αν του χρόνου θα είναι παρών για να κατεβάσει τα απαραίτητα. Και αν ναι, πώς θα είναι;

Επί σκηνής, ο Θάνος Τοκάκης σκηνοθετεί και ερμηνεύει έναν σχεδόν μπεκετικό ήρωα στο έργο «Ο Τίποτας (μια πονεμένη ιστορία)», μιλώντας για τον πόνο, τα ραγίσματα και τα τραύματα που κουβαλά. Βασισμένη στο κείμενο του υποψήφιου για Πούλιτζερ Γουίλ Ίνο, η παράσταση κινείται κάπου μεταξύ θεατρικού μονολόγου και stand up comedy, για να αναρωτηθεί για το πόσο μας ορίζει η ευτυχία και η «υποχρέωση» να την αναζητούμε.

Κι όταν κλείνει η αυλαία; Ο ίδιος δίνει την απάντηση στο OW.

Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ο Θάνος Τοκάκης σε πρώτο πρόσωπο

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μας δίνεται η ευκαιρία να γιορτάσουμε την αλλαγή. Είναι ένα καλό σημείο το τέλος μιας χρονιάς για να κοιτάξουμε όλα όσα έχουν συμβεί, να ρίξουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, με στόχο να προχωρήσουμε μπροστά. Η σκέψη μου για το 2023 είναι ότι ήταν μία φουσκωμένη, μία περιεκτική χρονιά. 365 ημέρες που μου θυμίζουν τον ελληνικό καφέ. Εκεί που κοιτάζοντας το φλιτζάνι βλέπεις μία τεράστια φούσκα, αλλά ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει αυτό το ζεστό, υπέροχο, πράγμα. Με κάνει να σκέφτομαι ότι όσο περνούν τα χρόνια υπάρχει μία μεγαλύτερη πύκνωση –αυτή είναι η λέξη, πύκνωση– σε όλα όσα αισθάνομαι.

Το όνειρο των γιορτών

Οι γιορτινές ημέρες είχαν ανέκαθεν το american dream της θαλπωρής. Θυμάμαι μία φάτνη που είχαμε όταν ήμουν 7 ετών. Θυμάμαι συγκεκριμένα λαμπάκια, μπάλες αλλά και τη μυρωδιά τους όταν τα κατεβάζαμε από το πατάρι για να στολίσουμε. Είχαμε το ίδιο δέντρο πάνω από 10 χρόνια. Όμως το σπουδαίο για εμένα ήταν η σύνδεση που είχε με την ζωή μας αυτό το καταχώνιασμα των πραγμάτων. Η ιστορία και η εξέλιξη. Θυμάμαι κάθε φορά που τα έβαζα μέσα, στη θέση τους, σκεφτόμουν –και ακόμη το κάνω– άραγε του χρόνου θα τα ανοίξω και πώς θα είμαι όταν με αντικρίσουν αυτές οι λάμπες; Αρκεί βεβαίως να είμαι εδώ, για να τα κάνω όλα από την αρχή.

Ο Θάνος Τοκάκης στην παράσταση «Ο Τίποτας (μια πονεμένη ιστορία)». Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το τσουνάμι και τα κυματάκια για σερφ

Υπάρχουν ταραχές στην ζωή μου, όπως και στην ζωή όλων των ανθρώπων. Υπάρχουν και εποχές ηρεμίας, που στέκομαι ατάραχος και κοιτάζω τον χρόνο να κυλά. Όμως αντιλαμβάνεσαι ευθύς αμέσως ότι χωρίς πόνο, χωρίς τραύματα και σκληρή δουλειά δεν υπάρχει ζωή. Χρειάζονται οι θαλασσοταραχές για να σε αρπάξουν και να σε αναγκάσουν να πας παρακάτω. Τα μεγάλα κύματα είναι ανάσες. Ένα τσουνάμι σε αναγκάζει να γίνουν όλα άνω κάτω και σε βάζει στη διαδικασία να τα φτιάξεις όλα από την αρχή, ίσως καλύτερα. Δεν λείπουν όμως και τα κυματάκια που ανεβαίνεις επάνω τους και σερφάρεις ανέμελος.

Η απώλεια του αδερφού μου, Βασίλη Τοκάκη

Το δικό μου τσουνάμι, το πιο μεγάλο τραύμα που καλούμαι να διαχειριστώ, είναι η απώλεια του αδερφού μου, ενός νέου ανθρώπου. Η απώλεια σε διαμορφώνει, χάνεις την επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάς. Μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις μία ανασκόπηση της δικής σου ζωής αλλά και του θανάτου. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος, μία άλλη ποιότητα, όταν κοιτάζεις όλα όσα είχες και όλα όσα έχασες.

Η ζωή σου αλλάζει. Όχι δραματικά, μπαίνει ένα φίλτρο σε όσα συμβαίνουν. Στεναχωριέσαι με τα ίδια πράγματα, έχεις τα ίδια πάθη και την ίδια ρουτίνα. Όμως, πίσω από το φίλτρο τα συναισθήματα έχουν άλλο νόημα.

Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ο δικός μου ηρωισμός

Ναι! Εξακολουθώ να νευριάζω στο αυτοκίνητο, αλλά αυτό έχει πια διαφορετικό χώρο μέσα στον ψυχισμό μου. Διάβασα πριν από λίγο καιρό ότι δεν υπάρχει ευτυχισμένη ζωή, υπάρχει μία ηρωική ζωή, είναι αυτή η ζωή που αξίζει να ζούμε. Και κάπως κατάλαβα ότι αυτό αναζητούμε καθημερινώς. Να κάνουμε αυτό που μας συμβαίνει πιο ηρωικό. Όχι με τη συμβατική έννοια του ηρωισμού, όχι να αφήσουν οι πράξεις μας ένα αποτύπωμα στην ιστορία. Ο δικός μου ηρωισμός είναι να φτιάξω ένα πιάτο φαγητό. Εκείνη τη στιγμή είμαι –στα δικά μου μάτια– ένας ήρωας. Ή το να κοιμηθώ μία ώρα παραπάνω, να κάνω μία ωραία παράσταση ή να γράψω ένα ωραίο σενάριο. Να βγαίνω λίγο από το συλλογικό και να νιώθω ότι κάνω κάτι σπουδαίο.

Δεν είμαι προφήτης

Η δουλειά μου στο θέατρο δεν είναι να παραστήσω τον σωτήρα ή τον προφήτη. Δεν πηγαίνω κάθε βράδυ για να περάσω στον κόσμο τα μηνύματα του έργου και να τους πω «ακούστε, αυτό λέει και αυτό εννοεί». Δεν θα δώσω λύσεις, δεν είμαι παντογνώστης. Απλώς όταν ένα θεατρικό κείμενο με ερεθίζει πνευματικά, βάζω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Τσαλακώνομαι για να χωρέσω και μετά απλώνω το χέρι μου στο κοινό, ώστε ο θεατής φεύγοντας να νιώσει ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό που συμβαίνει και ότι η μοναξιά κάπως αντιμετωπίζεται.

Φωτογραφία: Πάτροκλος Σκαφίδας

Έκλαιγα τον εαυτό μου

Έχω βιώσει τη μοναξιά πολλές φορές. Μου αρέσει η μοναχικότητα αλλά όχι η μοναξιά, είναι οδυνηρό το να είσαι μόνος σου. Οι άνθρωποι ανήκουμε σε μία αγέλη, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε μόνοι μας. Υπάρχουν προσωπικές στιγμές που ήμουν ολομόναχος και έκλαιγα τον εαυτό μου. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο εκτός από την καταστροφή. Η απελπισία και η μοναξιά είναι ταυτόσημες. Τώρα πια, όταν βυθίζομαι στη μοναξιά, έχω τη σύζυγό μου και τους φίλους μου, που μου απλώνουν το χέρι και με βγάζουν στην επιφάνεια.

Η σύζυγος μου, Βίκυ Παπαδοπούλου

Υπάρχει πάντοτε η αίσθηση της μελλοντικής επιτυχίας ή της αποτυχίας, αυτά σκέφτομαι και δεν μου επιτρέπω να ζήσω το τώρα. Μέσα σε όλο αυτό έχω τη σύζυγό μου, που με βοηθά να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες μου. Κατανοούμε τις μοναξιές και τη μοναχικότητα του άλλου. Ο καθένας ξέρει για τον άλλον –ανά πάσα στιγμή– πότε μπορεί να βυθιστεί στον εαυτό του, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζει ότι είμαστε μαζί σε αυτό. Είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, για να απλώσει ο ένας το χέρι του στον άλλον και να βγούμε και πάλι στην επιφάνεια. Αυτή η γνώση και η κατανόηση είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω στην ζωή μου.

Info:

Η παράσταση «Ο Τίποτας (μια πονεμένη ιστορία)», με τον Θάνο Τοκάκη, θα παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – Κάτω Χώρος έως τις 28 Ιανουαρίου 2024. Κλείσε εισιτήρια