ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ: «ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ;»

Στο μιούζικαλ «Into the Woods», ο Θάνος Λέκκας δείχνει όλη την τρέλα και το ταλέντο του, υποδυόμενος ακόμα και την κακιά αδελφή της Σταχτοπούτας – ναι, με μουστάκι! Κι αν η δουλειά τον βοηθάει να εκτονώνεται, εξίσου τον δυσκολεύει να βρει αυτό που πραγματικά αναζητάει στη ζωή του.

Συνήθως ξεκινάω τις συνεντεύξεις μου με τις πιο «βατές», ίσως και αναμενόμενες ερωτήσεις, μέχρι να δημιουργηθεί μια κάποια οικειότητα με τον άλλο. Όταν όμως στάθηκε απέναντί μου ο Θάνος Λέκκας –και μάλιστα on camera, για τον λογαριασμό του OW στο TikTok– ήθελα κάτι που να ταιριάζει σε αυτή την τρέλα που έχω δει να βγάζει σε διάφορες παραστάσεις. Οπότε τον ρώτησα ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχει κάνει ποτέ.

«Να γίνω ηθοποιός», απάντησε! «Από βιολόγος, να πάρω απόφαση να τα αφήσω όλα και να ασχοληθώ με το θέατρο».

Σχετικό με τη δουλειά του είναι και το πιο τρελό πράγμα που φιλοδοξεί να κάνει μια μέρα. «Θα ήθελα να πάρω μια βαλίτσα, να πάω Αμερική και να αρχίσω casting», μου λέει. Κάτι που μπορεί μια μέρα να γίνει πραγματικότητα – σε αντίθεση με τα φτερά που θα ήθελε να κάνει τατουάζ στην πλάτη, αλλά μάλλον δεν θα γίνει ποτέ.

Σχεδόν μια δεκαετία από την πρώτη του παράσταση (στο Εθνικό, το 2014), ο Θάνος Λέκκας διανύει μια από τις πιο παραγωγικές σεζόν του ως ηθοποιός.

Στην τηλεόραση παίζονται δύο σειρές στις οποίες συμμετέχει («Ο Γιατρός» στον Alpha και «To Ναυάγιο» στο Mega), στο θέατρο του Νέου Κόσμου πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά στο επιτυχημένο «Μια άλλη Θήβα», ενώ στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής επανέρχεται με το «Into the Woods», το βραβευμένο με Τόνυ μιούζικαλ του κορυφαίου συνθέτη και στιχουργού Στήβεν Σόντχαϊμ. Το τελευταίο είναι η αφορμή για τη συνέντευξή μας και το «εισιτήριο» για να τριγυρίσουμε μαζί του φωτογραφικά στα άδυτα της Λυρικής και του ΚΠΙΣΝ.

Ο Θάνος Λέκκας backstage, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, όπου παίζεται το «Into the Woods». Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Το «Into the Woods», στην εγκεκριμένη εκδοχή του μιούζικαλ για πιάνο και κρουστά, είχε πρωτοανέβει τον Φεβρουάριο του 2020 αλλά οι παραστάσεις διακόπηκαν ξαφνικά λόγω της πανδημίας. «Είχαμε κάνει εφτάμισι παραστάσεις», θυμάται ο Θάνος Λέκκας, χωρίς να ξέρει ότι εγώ είχα δει τη «μισή» (στο διάλειμμα είχαμε ενημερωθεί ότι ο μαέστρος ήταν άρρωστος).

Στην πρώτη πράξη του μιούζικαλ, που θυμάμαι ότι ήταν πραγματικά απολαυστική, πασίγνωστοι ήρωες παραμυθιών χάνονται στα βαθιά μονοπάτια του δάσους και ζουν την πιο αίσια πλευρά των ιστοριών τους. Θα μπορούσε μέχρι εκεί να είναι μια αυτούσια παράσταση, έχει όμως και συνέχεια την οποία ανυπομονώ να δω. Τι θα μου πει ο Θάνος Λέκκας γι’ αυτό, χωρίς –ελπίζω– να κάνει μεγάλα σπόιλερ;

Ο Θάνος Λέκκας «μέσα στο δάσος»

– Το «Into the Woods» ξεκινάει παραμυθένια αλλά εξελίσσεται σε αντι-παραμύθι. Τι θα έλεγες σε κάποιον για την υπόθεση;

Βλέπουμε τους ήρωες από ορισμένα από τα πιο εμβληματικά παραμύθια, που μπαίνουν ταυτόχρονα μέσα στο δάσος για να ικανοποιήσουν ευχές. Ο Φούρναρης και η γυναίκα του, που θέλουν να κάνουν παιδί και τους έχει πει μια μάγισσα τι υλικά πρέπει να μαζέψουν για να φτιαχτεί ένα φίλτρο, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Τζακ και η Φασολιά, η Σταχτοπούτα, η Ραπουνζέλ... Όπως μπλέκονται οι ιστορίες τους, βοηθάει ο ένας τον άλλο – ηθελημένα ή και άθελά του, όπως άλλωστε γίνεται στη ζωή.

Στο πρώτο μέρος ικανοποιούνται οι ευχές τους, αλλά στο δεύτερο βλέπουμε τι γίνεται μετά. Κάθε ευχή φέρνει υποχρεώσεις, μια καινούργια ζωή με τα προβλήματά της, και αυτό αλλάζει τους ήρωες. Βλέπεις πώς συσπειρώνονται και ωριμάζουν πραγματικά πλέον, έστω και σε μια συνθήκη παραμυθιού.

– Θα μου θυμίσεις τι ρόλο έχεις στο έργο;

Όχι έναν, αλλά ρόλους: έχω τον Πρίγκιπα της Σταχτοπούτας, έχω την κακιά αδελφή της Σταχτοπούτας, τη Φλορίντα, έχω τον Κακό Λύκο, ενώ είμαστε όλοι παρόντες στη σκηνή αρκετά, βοηθώντας τις δράσεις. Είναι ένα πολύ μαγικό θέαμα.

– Οπότε, φαντάζομαι, θα φύγει και το μουστάκι;

Όχι, όχι, το μουστάκι θα μείνει.

– Α, η αδερφή της σταχτοπούτας θα έχει μουστάκι!

Γιατί να μην έχουν τα κορίτσια μουστάκια; Τόσα χρόνια ζηλεύουνε, να η ευκαιρία! Νομίζω είναι αυτό το είδος θεάτρου που δεν έχει σημασία πώς είσαι, όταν παίζεις.

– Είναι κάποιος από τους χαρακτήρες αγαπημένος σου;

Ο καθένας έχει τα δικά του. Στη Φλορίντα έχω βγάλει ό,τι slapstick χιούμορ και τρολιά και καλιαρντό μπορώ να φανταστώ. Ο Λύκος είναι ένας χαρακτήρας που από την αρχή ήθελα να παίξω. Εμφανίζεται δύο φορές και έχει και χιούμορ, έχει και αγριάδα. Ο Πρίγκιπας με έχει ταλαιπωρήσει πιο πολύ από όλους, για να βρω την πάρα πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο χοντροκομμένο αρχέτυπο που πρέπει να είναι και σε μια πραγματική πορεία ανθρώπου.

Ο Θάνος Λέκκας και τα παραμύθια

– Σου άρεσαν τα παραμύθια, όταν ήσουν παιδί;

Πάρα πολύ. Πάρα, πάρα πολύ. Είχαμε βιβλία και κασέτες ακουστικές, που διαβάζανε ο Φέρτης, η Βουγιουκλάκη κ.ά. Και ήταν κάτι παραμύθια από τη Νότιο Αμερική, στη ζούγκλα του Αμαζονίου, τέτοια πράγματα...

– Ποια ήταν τα αγαπημένα σου;

Η «Μικρή Γοργόνα» μου αρέσει πάρα πολύ σαν παραμύθι. Έχει μαγεία τόσο όσο, και αλήθεια τόσο όσο. Με συγκινούσε βαθιά η θυσία που έπρεπε να κάνει για να βρεθεί εκεί που ήθελε, το τίμημα που τελικά πλήρωσε και πόσο στωικά το δέχτηκε. Μου ραγίζει την καρδιά, ας πούμε, αυτό.

– Γιατί πιστεύεις ότι σε συγκινεί τόσο πολύ; Κάνεις παραλληλισμούς με κάτι δικό σου;

Πάντα ταυτιζόμαστε ή ακολουθούμε χαρακτήρες στους οποίους θα θέλαμε να μοιάσουμε ή μοιάζουμε κάπως. Νομίζω με συγκινεί η αίσθηση ότι η Μικρή Γοργόνα ήταν ελεύθερη να κάνει ό,τι θέλει και κάτι την τράβηξε να θυσιάσει τη φύση της για μια άλλη φύση, εκείνη των απλών ανθρώπων. Και μετά η εγκράτειά της. Δεν έβαλε τα κλάματα, δεν πήγε να σκοτώσει, δεν έκανε τίποτα. Δέχτηκε την επιλογή της με απίστευτη τιμή και συνέπεια απέναντι στο ιερό συναίσθημα που ένιωθε. Θέλω να πιστεύω ότι έτσι είμαι κι εγώ – και αυτό δεν είναι καλό απαραίτητα.

– Γιατί δεν είναι καλό;

Γιατί περιέχει κι έναν μεγάλο βαθμό «πρέπει», ότι πρέπει να είμαι σωστός. Όταν αρχίζουν τα συναισθήματα να μπαίνουν σε «πρέπει», ξεκινάνε τα προβλήματα...

– Αυτά τα «πρέπει» ποιος θεωρείς ότι τα έχει ορίσει;

Μεγαλώνοντας, οι γονείς μας, το σχολείο μας, η κοινωνία, άρα η πολιτική και η εκκλησία, που τα πήραν από τους παππούδες μας κι εκείνοι από τους προπαππούδες. Όσο πιο πολύ πρέπει η κοινωνία να συσπειρωθεί γύρω από μια ιδέα που δεν έρχεται αυθόρμητα, ότι για παράδειγμα τώρα θα κυνηγάμε όλοι το χρήμα, παύεις να ασχολείσαι με το γιατί και το δέχεσαι. Διάφορους μικρούς, αόρατους κανόνες. «Δε θυμώνουμε». «Δεν κλαίμε». «Πες ευχαριστώ». «Χαιρέτα την κυρία». «Δώσε ένα φιλί στον κύριο». Τσίκι-τσίκι βιάζουν τη φύση μας, και αυτές οι συμπεριφορές μετά εξελίσσονται σε «Άκου τον κύριο που σου δίνει δουλειά», «Δέξου αυτά τα χρήματα», «Δεν θα πας διακοπές». Και μετά «Μη στεναχωριέσαι που είσαι εδώ, τουλάχιστον έχεις χρήματα».

Νομίζω μετά τον κορονοϊό, που είδαμε ότι όλο αυτό στούκαρε κάπου, ο κόσμος άρχισε να επανεξετάζει τα πάντα και να φαίνονται τα προβλήματα. Στις κοινωνικές δομές, στη θέση της γυναίκας, στη θέση των διαφορετικών ατόμων, στη θέση των προσφύγων, στη θέση των ανδρών, της συμπεριφοράς εν γένει, τι είναι σωστό, τι είναι πρέπον για κάθε φύλο και κάθε κοινωνική τάξη. Αρχίζουν όλα να μπαίνουν κάτω από μεγεθυντικό φακό.

– Με σκοπό την αναθεώρηση ή τη διατήρησή τους;

Κάποιοι θέλουν να τα διατηρήσουν. Κάποιοι χρειάζονται συναισθηματικά αυτή τη σταθερότητα και την επιλέγουν. Γιατί για κάποιο λόγο υπήρξε. Λειτουργεί, σε έναν βαθμό. Το θέμα είναι πώς μπορείς να βρεις μια ηρεμία. Γιατί μας έχει ταράξει πολύ το παρελθόν και ο ιός, προσωπικά εμένα δηλαδή, αυτό συνειδητοποιώ.

Ο Θάνος Λέκκας πιστεύει ότι όλοι κουβαλάμε τραύματα

– Τώρα που κάνεις τόσα πράγματα, πώς νιώθεις; Σε τι φάση είσαι τώρα;

Έχω περάσει αρκετές φάσεις πάρα πολλής δουλειάς και την έχω ανάγκη, αρχικά γιατί νιώθω ότι έτσι επαληθεύομαι ως άνθρωπος. Πρόβλημα! Μου αρέσει πολύ, αλλά συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να βρω πολλή χαρά σε πράγματα εκτός δουλειάς. Δηλαδή, στον ελεύθερό μου χρόνο δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω κάτι για μένα που θα με πάει πιο μπροστά, να διαβάσω, να έχω ένα χόμπι σταθερό, να μάθω ένα μουσικό όργανο ξανά, να έχω σταθερές παρέες, να πηγαίνουμε σε escape rooms ή να κάνουμε εκδρομές, οτιδήποτε. Κάπως πίεζα τον εαυτό μου να μπει σε αυτήν τη διαδικασία χαράς και εξερεύνησης, αλλά δεν δουλεύει ακριβώς έτσι.

Επομένως, τα τελευταία χρόνια –και ειδικά μετά τον ιό– άρχισα να βλέπω ποια είναι τα θέματα και τώρα είμαι σε μία φάση που θέλω να αρχίσω σιγά-σιγά να δω πώς μπορώ να τα διαχειριστώ. Να δω τι μπορώ και τι θα ήθελα να κάνω με αυτά. Ήταν κάπως άτσαλες οι κινήσεις μου στο παρελθόν...

– Αυτό δεν συμβαίνει γενικά στη ζωή; Είναι άλλη η νιότη και άλλη η ωριμότητα που φέρνουν τα χρόνια.

Δεν νομίζω ότι είναι τόσο η νιότη και η ωριμότητα. Νομίζω ότι είναι διαχείριση τραυμάτων. Σίγουρα βοηθάει η ωριμότητα, και θέλω να ελπίζω ότι η νιότη υπάρχει ακόμα, αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με τη διαχείριση τραυμάτων. Το ότι παίζει να μην είναι σωστό αυτό που κάνω τόσο καιρό, παίζει να μην χρειάζεται να νιώθω τόσες ενοχές, παίζει να μην χρειάζεται να πιέζομαι τόσο πολύ, παίζει να πρέπει να δίνω περισσότερο χρόνο αλλού. Αυτό.

– Η λέξη τραύμα ακούγεται βαριά...

Γιατί έχουμε όλοι. Και όλοι επιβιώνουμε από τα τραύματα, και μια χαρά είμαστε, λειτουργικότατοι άνθρωποι. Το λες τραύμα, το λες απωθημένο, το λες σφίξιμο, το λες σύμπλεγμα, το λες κάπως. Σου απαγορεύονται συμπεριφορές ή σου προτείνονται συμπεριφορές, όταν είσαι μικρός. Προσαρμόζεσαι σε αυτό, κρατάς όμως πράγματα κρυμμένα.

Αυτά κάποια στιγμή βγαίνουν. Και τότε πρέπει να μάθουμε ότι δεν είμαστε πια παιδιά, δεν έγιναν όλα σωστά, και it’s okay. Αρκεί να συγχωρέσουμε εμάς και τους άλλους για να πάμε μπροστά. Γιατί όσο δεν συγχωρείς, δεν γίνεται να προχωρήσεις.

– Όλη αυτή τη δουλειά με τον εαυτό σου την κάνεις μόνος σου ή έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Ακόμα τα σκέφτομαι μόνος μου. Ίσως θα έπρεπε να κάνω ψυχοθεραπεία – να, πάλι το «πρέπει»! Λένε ότι πρέπει να πας όταν είσαι έτοιμος, όταν το θες. Πιο παλιά δεν ήθελα, τώρα το βλέπω μπροστά να γίνεται. Το θέμα είναι πόσο δέχεσαι τη βοήθεια, με τη λογική ότι είσαι ελλειμματικός. Δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό σαν σκέψη, πάντως με κρατάει πίσω. Αν έχω ένα θέμα, νομίζω ότι πρέπει να το φτιάξω μόνος μου.

– Τι θα ήθελες να αλλάξεις;

Τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν, ώστε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή σαν μια προοπτική, με όρεξη. Να έχεις όρεξη κάθε μέρα που ξυπνάς και κάθε βράδυ που κοιμάσαι για την επόμενη μέρα, να μη σου φτάνει η μέρα. Θα ήθελα, όπως σου είπα, να πάω στο εξωτερικό, θα ήθελα να κάνω ταινίες. Αλλά θα ήθελα να είμαι ο τύπος που δεν το ονειρεύεται απλώς, που το τολμάει. Στην πραγματικότητα, δεν έχω κάτι να με κρατάει – εκτός τον εαυτό μου. Αυτό το χεράκι θα ήθελα να αφήσω. Να γίνω λίγο πιο «δικός μου».

– Σε βοηθάει η δουλειά σε αυτό;

Πολύ. Γιατί όντως μου αρέσει και με βοηθάει να εκτονώνω πράγματα. Από την άλλη, ίσως αυτό καθυστερεί την αλλαγή.

Τι εύχεται ο Θάνος Λέκκας;

– Ένα από τα πράγματα που λέει το «Into the Woods» είναι το «προσέξτε τι εύχεστε». Εσύ φοβάσαι ότι μπορεί κάποια ευχή σου να σε οδηγήσει σε λάθος σημείο;

Ναι. Γιατί νομίζω όταν ονειρεύεσαι κάτι αρκετό καιρό και το ζητάς, αυξάνεται η ορμή και μπορεί να πέσεις με φόρα κάπου, να ρίξεις άλλα πράγματα. Δεν αναιρώ τη φόρα και την ορμή, είναι ωραίο, αλλά υπάρχει και το τράκο. Δεν είναι κακό πράγμα η ταχύτητα, είναι επικίνδυνο όμως.

– Έχεις ζήσει στη ζωή σου τέτοια τράκα;

Έχουν συμβεί μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, και οικογενειακά και σε προσωπικό επίπεδο. Και με ταρακουνάνε κάθε φορά, για να επανεστιάσω. Όλοι νομίζω ότι βιώνουμε τέτοιες επανεκινήσεις. Σαν χαρακτήρας είμαι πολύ διαλλακτικός, δεν είμαι συγκρουσιακός, προσπαθώ να εξομαλύνω καταστάσεις, προσπαθώ να εκλογικεύω. Γιατί όταν βρίσκουμε ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα και όταν το λέμε κιόλας, το γειώνουμε και βλέπουμε πώς μπορούμε να το λύσουμε. Προσπαθώ να το κάνω αυτό με τον κόσμο. Όσο κάτι είναι άφατο, σε πνίγει. Απομακρύνομαι, επίσης, από καταστάσεις που νιώθω ότι δεν θα ήθελα να εμπλακώ. Δεν πηγαίνω καν.

– Τώρα, εκτός δουλειάς, τι απολαμβάνεις να κάνεις;

Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες και οι σειρές, μου αρέσει το θέατρο. Κάνω κατασκευούλες με ξύλο. Γενικά, δεν έχω και πολύ ελεύθερο χρόνο. Όταν έχω, προτιμώ να ξεκουράζομαι, να τρώω καλά, να παίρνω δυνάμεις.

– Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

Το καλύτερο φαγητό για μένα μεγαλώνοντας, που περίμενα να έρθει η μέρα να μας το φέρει η γιαγιά μου, ήταν το παστίτσιο που έφτιαχνε. Δεν υπάρχει αυτό το παστίτσιο! Δεν είχε τίποτα το βαρύ, ο κιμάς ήταν τέλειος, έβαζε όση ντομάτα χρειαζόταν, όση κανέλα, όσο μοσχοκάρυδο. Μπορούσα να φάω τέσσερα γιγάντια κομμάτια και να θέλω κι άλλο! Ήταν απίστευτο. Ως εκ τούτου, τα μακαρόνια με κιμά μου αρέσουν πολύ. Αλλά μου αρέσουν πολύ και οι σαλάτες.

– Τη φυσική σου κατάσταση γενικά την προσέχεις;

Έχω ένα γονίδιο που μου επιτρέπει να μένω όπως είμαι χωρίς να κάνω πάρα πολλά πράγματα, αλλά δεν κάθομαι κιόλας. Η δουλειά μου έχει σωματικές απαιτήσεις και κινούμαι συνέχεια, χορεύω, μικρός έκανα ενόργανη. Γενικά, δεν κάθομαι.

– Αν μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε ένα παραμύθι με happy end, ενδεχομένως σε λίγα χρόνια από τώρα, πώς θα ήταν;

Πάντα δυσκολεύομαι με αυτές τις ερωτήσεις, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον. Περισσότερο το ποιος θα είμαι με ενδιαφέρει, παρά το τι θα κάνω. Δηλαδή αυτήν την ηρεμία αποζητώ, αυτή τη συγκρότηση και τη χαρά. Την απενοχοποιημένη χαρά που μαλακώνει πάρα πολύ αυτά που θέλουμε.

– Στην προσωπική σου ζωή πώς είσαι;

Πολύ ήρεμος. Μου αρέσει το χιούμορ, μου αρέσει το γέλιο. Μου αρέσουν τα κινούμενα σχέδια. Μου αρέσει να φροντίζω πολύ. Δεν μαγειρεύω, αλλά κάνω όλα τα υπόλοιπα.

– Είσαι των σχέσεων;

Δεν ξέρω τι είμαι.

To «Into the Woods» θα παίζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μέχρι τις 7 Ιανουαρίου 2024. Κλείσε εισιτήρια