ΘΑ ΘΥΣΙΑΖΕΣ ΛΙΓΕΣ ΕΞΟΔΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΡΠΑ;

Πόσο εύκολα θα θυσίαζες το Σαββατοκύριακό σου και κάμποσα ευρώ για να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο πρώτων βοηθειών και να μάθεις ΚΑΡΠΑ;

Δεν ξέρω ποια είναι η δική σου απάντηση στην απλή αυτή ερώτηση. Ξέρω, όμως, ότι από όσους άκουσαν την παρακάτω αληθινή ιστορία, κανείς δεν ήξερε ΚΑΡΠΑ (Καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση). Ούτε ένας. Αν δηλαδή μου συνέβαινε κάτι την ώρα που μοιραζόμουν το συμβάν που ακολουθεί, οι πιθανότητες να δω την επόμενη μέρα δεν θα ήταν με το μέρος μου.

Η ώρα είναι 8:30 το πρωί. Διασχίζω έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Υμηττού για να πάω στο μετρό. Το βήμα βιαστικό, για να μην καθυστερήσω στο γραφείο. Στα μισά, κόσμος φαίνεται σταματημένος στη διασταύρωση. Ένα πόδι ξεπροβάλλει. Από εκεί που είμαι δεν καταλαβαίνω πολλά. Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι κάποιο παιδάκι έχει γλιστρήσει στα νερά της βροχής κι έχουν τρέξει να το βοηθήσουν.

Με κάθε βήμα πλησιάζω πιο κοντά. Στο μισό μέτρο σταματώ. Δεν είναι παιδάκι. Μια κυρία είναι ξαπλωμένη στη μέση του δρόμου. Τα μαλλιά βρεγμένα. Το ένα παπούτσι λίγο παραπέρα. Μια γυναίκα πεσμένη στα γόνατα είναι σκυμμένη από πάνω της. Συνειδητοποιώ ότι της κάνει ΚΑΡΠΑ. Σύντομη παύση. Ψάχνει για σφυγμό. Συνεχίζει. Με άγχος στη φωνή, ρωτάω αν χρειάζεται βοήθεια. Κάποιος να αναλάβει, για να ξεκουραστεί. Ένας κύριος απαντά ότι είναι εντάξει, η γυναίκα είναι γιατρός κι έχουν καλέσει ασθενοφόρο.

Φεύγω και τα χέρια μου τρέμουν από το σοκ και τις σκέψεις. Το γεγονός ότι αυτό μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο που απλά περνάει δίπλα μου μού προκαλεί πανικό. Αν δεν έβρισκαν εκείνη τη γιατρό; Αν κανείς από τους περαστικούς δεν γνώριζε πρώτες βοήθειες; Αν ο άνθρωπος που κείτονταν εκεί ήταν κάποιος δικός μου ή εγώ η ίδια;

iStock

Η μόνη σκέψη όση ώρα περπατούσα για να φτάσω στο μετρό είναι ότι πρέπει επειγόντως να επαναλάβω τα μαθήματα πρώτων βοηθειών. Ότι πρέπει να θυσιάσω λίγες από τις ώρες και τα ευρώ που δεν μου περισσεύουν για να ξαναθυμηθώ. Γιατί; Γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Γιατί μια μέρα, εκεί στον δρόμο, μπορεί να βρίσκεται μια μητέρα ή ένας πατέρας, ένας αδερφός ή μια αδερφή, ένας γιος ή μια κόρη. Γιατί μπορεί να συμβεί σε μένα ή κάποιον δικό μου, και τότε θα ευχόμουν ο περαστικός να είχε αφιερώσει λίγο χρόνο και να είχε θυσιάσει λίγα χρήματα για να παρακολουθήσει ένα τέτοιο σεμινάριο. Γιατί είναι στην κυριολεξία ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Είμαι σίγουρη πώς όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο συμφωνεί για το πόσο σημαντικά είναι τα μαθήματα αυτά, που θα έπρεπε να τα διδασκόμαστε στο σχολείο και στον χώρο εργασίας.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι το εξής: πόσο πιθανό είναι να ψάξουμε αύριο για κάποιο σχετικό σεμινάριο; Κι αν ψάξουμε, πόσο πιθανό είναι να δώσουμε τα χρήματά μας εκεί και να του αφιερώσουμε ένα σαββατοκύριακο; Θα θυσιάζαμε μερικές εξόδους ή μια αγορά ρούχων για τον σκοπό αυτό; Εδώ σε θέλω, μάστορα.