ΤΑ «ΜΙΚΡΑ» ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΜΥΓΑΚΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΜΠΡΙΖ

Υπάρχουν κάτι «μικρά» που σε διαολίζουν, σε απελπίζουν, σε απωθούν ή σε κάνουν ν’ απορείς. Και, ασφαλώς, δεν αξιολογούνται από όλους το ίδιο.

Τα μεγάλα που σε προβληματίζουν και σε επιβαρύνουν τα ξέρεις. Η πανδημία, τα οικονομικά, οι δυσκολίες στη δουλειά σου.

Υπάρχουν όμως κάτι «μικρά» που σε διαολίζουν, σε απελπίζουν, σε απωθούν ή σε κάνουν ν’ απορείς. Μοιάζουν σαν τα μυγάκια που θολώνουν το παρμπρίζ όταν οδηγείς στην εθνική οδό. Τουλάχιστον για μένα.

– Λιγωτικά

Οι εκδηλώσεις λατρείας στο ταίρι σου, με λόγια και με πράξεις, είναι το καύσιμο σε μια σχέση. Αλλά, μα το Θεό, κάτι  λιγωτικές υπερβολές τύπου «αγαπουλίνι μου» και τα συναφή δεν τις αντέχω. Τις βρίσκω τυποποιημένες, αβαθείς και άδροσες. Μου θυμίζουν ληγμένες κονσέρβες και ζαχαρωμένο γλυκό που δεν τρώγεται.

Προς Θεού! Δεν υπερασπίζομαι τη δήθεν δωρική συμπεριφορά που δεν έχει τίποτε ζεστό και τρυφερό για τον άνθρωπό σου – ένα φιλί στον δρόμο, ένα λόγο γλυκό, ένα κοπλιμέντο, ένα «σ’ αγαπώ». Η συμπεριφορά αυτή, ένα μείγμα συμπλέγματος και υποτίμησης απλών αναγκών του άλλου, είναι διαβρωτική για μια σχέση. Και πιθανώς καταλυτική.

– Μυθολογίες

Το ακούς συχνά από πρεσβύτερους. Μυθολογούν το παρελθόν είτε για να το εξωραΐσουν είτε για να προβάλουν τον εαυτό τους που άντεξε στα δύσκολα και πέτυχε.

Δεν αποκλείεται να ’χουν δίκιο στα σημεία, ειδικά σε ό,τι αφορά τη δική τους στάση. Όμως, αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι ο κομπασμός τους και η αφόρητη γενίκευση κρύβουν την αδυναμία τους να καταλάβουν και να χωνέψουν τις δραστικές αλλαγές της εποχής.

Ξέρουν ότι φυσιολογικά βρίσκονται πια στο περιθώριο. Αλλά θεωρούν ότι παραγκωνίζονται. Και, αντί σοφά και στωικά να δεχθούν τον κύκλο της ζωής, αμύνονται απεγνωσμένα υψώνοντας τις σημαίες του παρελθόντος. Όμως, η μυθολόγηση περασμένων εποχών αδυνατεί να γίνει προσωπική βακτηρία. Δεν ευθύνεται γι’ αυτό η νέα εποχή, αλλά η δική τους εσωτερική έρημος. Το κενό χάσκει. Και τους καταπίνει.

– Οι… ευαίσθητοι

Το βλέπεις συχνά σε συνεντεύξεις «επωνύμων», όταν τους ρωτάνε για τα μειονεκτήματά τους: «Η ευαισθησία μου», λέει ο ένας, «ο ρομαντισμός μου», λέει ο άλλος, «η καλοσύνη μου» λέει ο τρίτος.

Θεός κι απόστολος! Είναι δυνατόν αυτά τα εξαιρετικά στοιχεία ενός χαρακτήρα να θεωρούνται μειονεκτήματα; Ακόμη κι αν στο καθεμέρα της συνύπαρξης γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους άλλους, επ’ ουδενί καταχωρίζονται στα μειονεκτήματα που πρέπει να ξεριζωθούν.

Βέβαια, όταν κάποιος είναι ευαίσθητος, ρομαντικός ή καλοσυνάτος, δεν το λέει. Φαίνεται από τις πράξεις και τη συμπεριφορά του. Ακόμη και σε μια συνέντευξη, η ανάπτυξη θέσεων και απόψεων αποκαλύπτει αν όντως υπάρχουν τα συγκεκριμένα στοιχεία.

– Υπέρτερο

Όταν χάνει η ομάδα σου στενοχωριέσαι. Σου ΄ρχεται να σκάσεις. Το βλέπεις και στην κερκίδα. Συνοφρυωμένα πρόσωπα, χαμηλωμένο βλέμμα και απελπισία. Ώσπου ξαφνικά, οι ίδιοι οπαδοί, μόλις τους παίρνει η κάμερα και φαίνονται στις οθόνες του γηπέδου, γίνονται στιγμιαία άλλοι!

Αλαλάζουν από χαρά, χαμογελούν και χαιρετάνε λες και βρίσκονται σε παρέλαση ή σε πανηγύρι. Άβυσσος η ψυχή, ή τόσο ζωτική η ανάγκη για προβολή, έστω και αυτή η ελάχιστη και φευγαλέα;

– Δύσοσμα

Κάθεσαι με κάποιον ή περνάει δίπλα σου και σε κατακλύζει η δυσάρεστη οσμή της «ταβερνίλας». Δεν το καταλαβαίνουν ή δεν τους ενδιαφέρει; Πώς τους αντέχουν οι δικοί τους; Είναι ν’ απορείς. Και προσωπικά λυπάμαι που απέφυγα κάποτε να μυκτηρίσω ευθέως κάποιον άφροντι που έτυχε να βρίσκεται στην παρέα.

Και άλλα...

Υπάρχουν κι άλλα «μυγάκια» που μ’ ενοχλούν: Τα εκπαιδευμένα από κάφρους παράγοντες ball boys που δεν πετάνε αμέσως τη μπάλα στους αντιπάλους, διότι συμφέρει την ομάδα τους η καθυστέρηση… Οι χωρίς λόγο εγγλέζικες λέξεις που εμφιλοχωρούν σε πολλά κείμενα… Η αγένεια συναδέλφων της τηλοψίας που κοιτάνε συνεχώς το κινητό  τους την ώρα που ο προσκεκλημένος στην εκπομπή απαντάει στις ερωτήσεις τους… Οι τζάμπα μαγκιές συναδέλφων που πέρασαν την δημοσιογραφική ζωή τους υπηρετώντας αγόγγυστα «γραμμές», εντολές κλπ, χωρίς ποτέ να πουν ένα όχι ή να ρισκάρουν, αλλά τώρα κοκορεύονται στα σόσιαλ και δίνουν μαθήματα δεοντολογίας και ανυπόταχτης γραφής.

Ασφαλώς, δεν αξιολογούνται από όλους το ίδιο αυτά τα «μικρά» ενοχλητικά, όπως ενδεικτικώς παρατέθηκαν. Άφευκτος ο υποκειμενισμός…