ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΛΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Στην Αμερική σήμερα απλώνεται ένα φάσμα θανάτου διαρκές και παραλυτικό, λες και βρίσκεσαι σε χώρα που σπαράσσεται από αμείλικτο εμφύλιο.

Το είχα όνειρο. Να πάω στην Αμερική και να τη διασχίσω οριζοντίως και καθέτως με αυτοκίνητο. Από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λος Άντζελες, κι απ’ τη Μοντάνα μέχρι το Τέξας και τη Νέα Ορλεάνη.

Είχα στο μυαλό μου τους μπητνίκους και το «Ουρλιαχτό», τη Route 66 και τις ζόρικες Χάρλεϊ, τούς αγαπημένους Τζον Ντος Πάσος και Γούντι Αλλεν, και τόσους άλλους της συγγραφής, του κινηματογράφου και του θεάτρου.

Και, φυσικά, τον Πέτερ Χάντκε σ΄εκείνο το υπέροχο «Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμό», βιβλίο που έγραψε έχοντας διασχίσει την Αμερική οδηγώντας.

Κάποτε αξιώθηκα επιτέλους να επισκεφθώ τη Νέα Υόρκη. Μαγεύτηκα! Έμεινα ξάγρυπνος μερικά εικοσιτετράωρα για να μη χάσω τίποτε από όσα προσφέρει αυτό το κέντρο της Υφηλίου. Ήθελα να μείνω για πάντα εκεί.

Τη λάτρευα την Αμερική για όσα ανέφερα και γι’ άλλα τόσα, αλλά ταυτόχρονα τη μισούσα. Για τον δυναστικό ρόλο της στα παγκόσμια πράγματα. Ναι, για τον ιμπεριαλισμό της, για τον ωμό κυνισμό, για τους πολέμους και τις γκανγκστερικές επεμβάσεις της.

Όμως, παρ’ όλα αυτά ήθελα να πάω και να τη γυρίσω απ’ άκρη σ’ άκρη. Να δω τα σπλάχνα της και τα πολλά της πρόσωπα. Κι αν τα κατάφερνα, έλεγα μέσα μου ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Ειδικά στη Νέα Υόρκη, τη σημερινή βασιλίδα των πόλεων.

Ηλιοβασίλεμα στον αυτοκινητόδρομο Route 66, προς την έρημο Μοχάβε. Ben North/Alamy/VISUALHELLAS.GR

Έτσι έλεγα. Αυτό ήθελα. Αλλά όχι πια. Όχι. Γιατί σήμερα στην Αμερική βασιλεύει ο τρόμος και περιπολεί ο θάνατος. Ξυπνάς το πρωί και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις ζωντανός στο σπίτι σου, εσύ ή τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Δεν ξέρεις πόσα πολυβόλα (!) θα ηχήσουν μακάβρια σε σχολεία, σε σούπερ μάρκετ, στο δρόμο, παντού, και πόσους νεκρούς θα έχει σχεδόν κάθε μέρα το δελτίο θανάτου. Ένα φάσμα θανάτου διαρκές και παραλυτικό.

Θανατικό και τρόμος, λες και βρίσκεσαι σε χώρα που σπαράσσεται από αμείλικτο εμφύλιο. Χαμένες ζωές και απέραντη υποκρισία από τους άθλιους που συντηρούν το αιματόεν έλκος της Αμερικής: το λόμπι των όπλων και τους  πολιτικούς που το στηρίζουν.

Αφήνω στην άκρη τα υπόλοιπα προβληματικά της Αμερικής. Την ανισότητα, την αφασία της χρηματοπιστωτικής ελίτ, τη θλιβερή δημόσια Υγεία κ.λπ. Όμως ετούτο, η αίσθηση ότι αύριο μπορεί  να είσαι συ το θύμα αφηνιασμένου οπλοφόρου στα καλά καθούμενα, σημαδεύει ανεξίτηλα την Ύπαρξη.

Η ζωή μεταβάλλεται σε καθημερινό εφιάλτη και σβήνει, τουλάχιστον μέσα μου, και τα χίλια δυό καλά της Αμερικής. Την ιλιγγιώδη τεχνολογία, την ασίγαστη έρευνα, τα λογής επιτεύγματα, τις οικονομικές ευκαιρίες κ.λπ.

Τελικά, δεν ήταν γραφτό μου να διασχίσω οδηγώντας την Αμερική ή να ζήσω εκεί, δίπλα στις γέφυρες του Χάντσον και στην αιωνίως ξάγρυπνη Νέα Υόρκη.

Θα έχω μέσα μου το ελκτικό της πρόσωπο. Αλλά το άλλο, το σκληρό, το ματωμένο, το ανυπόφορο, μου έκλεισε για πάντα τον δρόμο προς τα ’κει. Είμαι βέβαιος, όμως, ότι θα το βλέπω σαν εφιάλτη στο ύπνο μου…