ΣΤΙΓΜΕΣ: ΑΠΟ ΤΟ AU REVOIR ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΙΔΗΨΟ

Αυτούς είχε στο μυαλό του, σχεδιάζοντας το ταξίδι για την Αιδηψό: Τον κύριο Λύσανδρο του θρυλικού μπαρ Au Revoir, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, που πέθαναν πρόσφατα, και τον πατέρα του, που είχε πετάξει πριν από πολλά χρόνια στο χάος.

1) Au Revoir

Ψιλόβρεχε εκείνο το βράδυ στην Πατησίων. Περασμένη ώρα, νυσταγμένα λεωφορεία, βιαστικοί περαστικοί και κάτι ωραία κορίτσια με κυματιστό βάδισμα, σαν παναγιές των δυτικών συνοικιών σε πασαρέλα των Παρισίων.

Η παρέα είχε τα κέφια της και εκείνο το βράδυ. Ήταν η αύρα του Προβελέγγιου, τα ποτά και η παρουσία του κυρίου Λύσανδρου, οι ξεχωριστοί θαμώνες και φίλοι –ο Περικλής, ο Γιώργος, ο Ίκαρος, ο Σωτήρης– που έκαναν το λιλιπούτειο Au Revoir ξεχωριστό.

Κι όταν έβρεχε όπως εκείνη τη βραδιά, ψιλόβροχο απαλό φθινοπωρινό που νότιζε ιαματικά τη σκονισμένη Πατησίων, η παρέα με το τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία μακάριζε την τύχη της που είχε αξιωθεί να βρίσκεται σ’ αυτό το μπαρ τέτοιες στιγμές, ανάμεσα σε σιωπηλούς πότες και χαμογελαστά πρόσωπα που συζητούσαν χαμηλόφωνα και έπιναν στην υγειά της νύχτας, της παρέας, των κοριτσιών με το κυματιστό βάδισμα και του Au Revoir, που είχε δια-κοσμήσει πριν από πολλά χρόνια ο εξαιρετικός Αριστομένης Προβελέγγιος.

2) Χαρτί στον άνεμο

Περπατούσε στον αδιάφορο δρόμο της γειτονιάς του, όταν ξαφνικά άρχισε να φυσάει κι ο άνεμος σήκωνε ψηλά τα πεσμένα φύλλα των δένδρων. Τότε, ανάμεσα στα φύλλα και τη σκόνη, είδε να στροβιλίζεται κι ένα κομμάτι από πεταμένο φύλλο εφημερίδας. Σταμάτησε για λίγο και ένιωσε την ανάγκη να τρέξει, να πάρει το πεταμένο φύλλο στα χέρια του και να το διαβάσει.

Έσκυψε, το πήρε, διάβασε κάνα δυο γραμμές –ρεπορτάζ για ποδοσφαιρικό ματς ήταν–, χαμογέλασε κι άναψε τσιγάρο. «Γεια σου, ρε πατέρα», ψιθύρισε προσπαθώντας ματαίως να αντισταθεί σ’ ένα δάκρυ που ήταν έτοιμο να τρέξει απ’ τα μάτια του.

Ο πατέρας του, ένας ταπεινός γεωργός, του έλεγε: «Να διαβάζεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου. Ακόμη κι ένα φύλλο εφημερίδας πεταμένο στο δρόμο». Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μέσα του το πάθος για την ανάγνωση. Και γι’ αυτό, όταν βλέπει πεταμένα φύλλα εφημερίδας στο δρόμο, τρέχει αμέσως να τα πάρει στα χέρια του. In memoriam…

Illustration: Χριστίνα Αβδίκου

3) Στο φανάρι

Περίμενε ν’ ανάψει πράσινο όταν άκουσε απ’ το ράδιο τι έγραψε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στην τελευταία ανάρτηση της ζωής του. Είχε αποσυρθεί το κόκκινο, αλλά εκείνος μαρμαρωμένος στο τιμόνι δεν έλεγε να ξεκινήσει. Δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε τέτοιον ύμνο στη ζωή και τέτοιο δοξαστικό στην ευποιία. Έβαλε πρώτη, θυμήθηκε ένα παλιό τραγούδι, το «Άι γαρούφαλό μου», κι άρχισε να το τραγουδάει με τρεμάμενα χείλη, αδιαφορώντας για τα απορημένα βλέμματα των οδηγών…

4) Στην Αιδηψό

Αυτούς είχε στο μυαλό του, όταν κάπνιζε στο μπαλκονάκι του σχεδιάζοντας το ταξίδι για την Αιδηψό. Αυτούς: Τον κύριο Λύσανδρο, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, που πέθαναν πρόσφατα, και τον πατέρα του, που είχε πετάξει πριν από πολλά χρόνια στο χάος.

Αυτούς. Και τις στιγμές που πέρασαν σαν σαΐτες από μπροστά του. Στιγμές ανεκτίμητες κι ας έχουν στη φόδρα απώλειες και λύπη. Εκείνος τις ένιωθε ζωογόνες, σαν το αεράκι που φυσάει στα ωραία παραθαλάσσια καφενεία της Αιδηψού, τα οποία ανυπομονούσε να δει…