ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (ΤΗΣ ΑΕΚ)

Δεν πήγα στην Πόλη ούτε προσκύνησα στον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας. Στη Νέα Φιλαδέλφεια πήγα. Στο καινούργιο γήπεδο της ΑΕΚ. Την Αγιά Σοφιά!

Ελπίζω να με συγχωρέσουν οι θρησκευόμενοι για τη λέξη προσκύνημα. Δεν πήγα στην Πόλη ούτε προσκύνησα στον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας. Στη Νέα Φιλαδέλφεια πήγα. Για να δω τον αγώνα της ΑΕΚ με την ομάδα μου, τον Παναιτωλικό.

Μου το ’λεγε καιρό τώρα ένας συνάδελφος και φίλος: «Έλα μια φορά και θα ξεχάσεις ό,τι ήξερες για ωραία γήπεδα και συναρπαστική ατμόσφαιρα. Θα ζήσεις κάτι ανυπέρβλητο».

Υπερβολές, έλεγα μέσα μου. Τι παραπάνω να ζήσω, εγώ που ευτύχησα να δω αγώνες σε γηπεδάρες αρκετών χωρών της Ευρώπης. Άσε που με τα χρόνια έπαυσα να πηγαίνω στο γήπεδο. Κάτι ο κορεσμός, λίγο η ταλαιπωρία και το «περίμενε» στην εξέδρα και το ’κοψα. Ας είναι καλά η τιβί.

Επέμενε ο φίλος, έτυχε να παίζει η ομάδα μου με την ΑΕΚ και ενέδωσα. Ε, λοιπόν, εκεί το θαύμα! Ό,τι είδα και έζησα κάνουν τη φράση «πήγα γήπεδο» να μοιάζει άδροση και άηχη, ανίκανη να αποδώσει αυτή τη σπάνια τελετουργία.

ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI

Θαύμα, είπα; Ναι. Που οφείλεται στο καινούργιο γήπεδο της ΑΕΚ. Την Αγιά Σοφιά! Ένα κόσμημα στην καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας. Το περίμενε χρόνια ο κόσμος της Ένωσης. Κι όταν το είδε έτοιμο, ενθουσιάστηκε, συγκινήθηκε, το έκανε εικόνισμα και το αγάπησε σαν δεύτερο σπίτι.

Καλή ομάδα φέτος η Ένωση, αλλά η Αγιά Σοφιά ήταν το κλειδί που ξεκλείδωσε την διάθεση των οπαδών: εξαφάνισαν τα εισιτήρια διαρκείας και γεμίζουν το γήπεδο ακόμη και σε αγώνες με ομάδες Β’ Εθνικής!

ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI

Γιατί η Αγιά Σοφιά δεν είναι κοινό γήπεδο με όλα τα κομφόρ, όπως πολλά στην ποδοσφαιρική οικουμένη. Είναι ναός που δυναμώνει τις φλόγες της μνήμης και τη συντηρεί άσβεστη.

Θα το ονόμαζα φροντιστήριο μνήμης, καθώς γύρω γύρω στον εξωτερικό τοίχο είναι γραμμένα εκατοντάδες τοπωνύμια –μαζί με φωτογραφίες– από τον Πόλη, τον Πόντο και την Ιωνία.

Κι έβλεπες γονείς να τα δείχνουν στα παιδιά τους, να τους μιλάνε για την γη των παππούδων τους, για τα μεγαλεία και τα βάσανα του Ελληνισμού, και κάποιοι να δακρύζουν.

ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI

Θα μπορούσε η Αγιά Σοφιά να βουλιάξει στο έλος της κιτσαρίας και του σοβινισμού. Το φοβόμουν αυτό. Αλλά, πιστέψτε με, συμβαίνει το αντίθετο. Πρόκειται για καλαίσθητη, ιστορική εξιστόρηση που δεν κραυγάζει. Πρόκειται για γήπεδο-ναό που συγκινεί και μεταβάλλει την επίσκεψη σε προσκύνημα.

Ο αγώνας άρχιζε στις τέσσερις, αλλά μεις πήγαμε από τις δύο και αράξαμε για καφέ στον χώρο απέναντι από την κύρια είσοδο, όπου δεσπόζει το τεράστιο γλυπτό με τον Δικέφαλο Αετό.

Frangiskos Samsas/SOOC

Πλήθος τα «καφέ», τα φαγάδικα, οι καντίνες και οι μικροπωλητές. Κι ανάμεσα στον κόσμο, οργανοπαίχτες και περαστικές κομπανίες. Μεσημέρι Κυριακής γιορτινό.

Το ανθρωπομάνι –οικογένειες, παρέες νεαρών, ηλικιωμένοι με κασκόλ κ.ά.– είχε «κάτι» διαφορετικό από τις φίλαθλες παρέες που συρρέουν στα γήπεδα. Το έβλεπες στα πρόσωπά τους: χαρούμενος κόσμος, κεφάτος και χαμογελαστός, λες και βρισκόταν σε πανηγύρι!

Άσε που όταν κοίταζες τα παρακείμενα σπίτια, με σημαιούλες στα μπαλκόνια τους, νόμιζες ότι συμμετέχουν κι αυτά στο πανηγύρι, έτσι που το γήπεδο βρίσκεται στον ιστό της πόλης, αγκαλιά με παλιά προσφυγικά σπίτια και νεόδμητες κατασκευές.

ΜΑΡΚΟΣ ΧΟΥΖΟΥΡΗΣ / EUROKINISSI

Τώρα τι άλλο να σας πω; Για την ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο; Μπορείτε να τη φανταστείτε. Ενθουσιασμός, συνθήματα και τραγούδια που τα ήξεραν όλοι! Όσο για τον αγώνα, πάλι καλά που έμεινε στα τέσσερα γκολ η θυελλώδης Ένωση και γλίτωσε τον διασυρμό η ομάδα μου.

Στον δρόμο της επιστροφής, η παρέα έλεγε για τον Αλμέιδα, τον Λιβάι Γκαρσία, τον Ρότα και τον Αμραμπάτ. Εγώ δεν συμμετείχα και πολύ στην κουβέντα. «Ήμουν» ακόμη στην Αγιά Σοφιά. Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, απ’ αυτά που σου χαρίζουν οι μυσταγωγίες και τα πανηγύρια.