ΠΡΟΩΡΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ: ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Τι βιώνει μια γυναίκα που γεννάει πρόωρα και πόσο την αλλάζει αυτή η εμπειρία; Μια μητέρα που πέρασε το κατώφλι της προωρότητας μοιράζεται τις σκέψεις της. 

Πρόωρος τοκετός λόγω ενδομήτριας υπολειπόμενης ανάπτυξης. Στις 16 Μαρτίου 2011 και ώρα 23:00 ξεκίνησε η καισαρική. Λίγη ώρα αργότερα, αντιλήφθηκα έντονη δραστηριότητα στον χώρο του χειρουργείου και, με όση δύναμη είχα, κατάφερα να ρωτήσω αν ζούσε το παιδί μου. Η αναισθησιολόγος που ήταν δίπλα μου με καθησύχασε ότι γεννήθηκε μια χαρά. Αγόρι. Της έκανε εντύπωση που δεν άκουγα το κλάμα του. 

Όμως εγώ δεν τον άκουγα. Άκουγα μόνο τους ήχους του χειρουργείου. Με καθησύχασε ότι, μόλις ήταν έτοιμος, θα μου τον έφερναν να τον δω. Πράγματι, κάποια στιγμή μια γιατρός έφερε προς το μέρος μου μια πράσινη χειρουργική πετσέτα, από όπου άφησε να φανεί μια μικροσκοπική πατούσα. Την ακούμπησε στο μάγουλό μου. Ακόμη και τώρα θυμάμαι πόσο ζεστή και απαλή ήταν. Λίγα δευτερόλεπτα μόνο. Και μετά τον πήρε πάλι.

Πρόωρος τοκετός και μητρότητα

Κάπως έτσι έγινα μητέρα για πρώτη φορά. Χωρίς κλάμα μωρού, χωρίς χαμόγελα, χωρίς τον σύζυγό μου δίπλα. Μόνο μια μικρή πατούσα για λίγα δευτερόλεπτα. Κάπως έτσι ξεκίνησε και το ταξίδι μας στην προωρότητα: 33+4 εβδομάδων, 1430 γραμμάρια. Τριάντα πέντε μέρες νοσηλείας.

Ο σοφός λαός λέει πως ο χρόνος είναι πάντα ο καλύτερος γιατρός. Μπορώ να το επιβεβαιώσω. Έντεκα χρόνια μετά, η πληγή που άνοιξε λόγω της τόσο ξαφνικής και πρόωρης άφιξης του παιδιού μας, έχει κλείσει. Οι δυσάρεστες αναμνήσεις έχουν ξεθωριάσει και έδωσαν τη θέση τους σε όμορφες (ή μήπως ωραιοποιημένες από την ανάγκη;) αναμνήσεις.

iStock

Μπορεί 35 μέρες να μην τον φρόντιζα στο σπίτι μας, αλλά 35 μέρες τον έβλεπα να μεγαλώνει όπως οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν –ευτυχώς– δει. Μπορεί να μην είχα χαμόγελα, λουλούδια και δώρα τη μέρα που γεννήθηκε. Είχα μόνο την αγκαλιά του άντρα μου να με στηρίζει και να με οδηγεί με βήματα σταθερά κοντά στη θερμοκοιτίδα που φιλοξενούσε το μωρό μας. Μπορεί να στερήθηκα το να φύγω μαζί με το μωρό μου από το νοσοκομείο, αλλά αποζημιώθηκα τη μέρα που πήρε εξιτήριο, με έναν ήλιο που έκαιγε το πρόσωπό μου σε όλη τη δίωρη διαδρομή από το νοσοκομείο μέχρι το σπίτι μας, γεμίζοντας ξανά ζωή την ψυχή μου.

Μια πληγή που αφήνει σημάδια

Αυτό που ο σοφός λαός αποφεύγει να πει είναι ότι, παρόλο που η πληγή γιατρεύεται, το σημάδι ποτέ δεν φεύγει. Είναι πάντα εκεί να σου θυμίζει τον πόνο που παρέλυσε το σώμα σου τη –θεωρητικά– πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου. Τον φόβο που κυρίευσε την ψυχή σου, όταν θα έπρεπε να κυριαρχεί η χαρά και η ελπίδα. Όπως κάθε πληγή πονάει, όταν αλλάζει ας πούμε ο καιρός, έτσι και η δική μας πληγή. Μια μυρωδιά, μια λέξη ή οποιαδήποτε ασήμαντη λεπτομέρεια είναι αρκετή για να πονέσει ξανά, ακόμη και να ματώσει. 

Γιατί είναι μια πληγή βαθιά, που δημιουργείται τη μέρα που το μωρό σου διασωληνώνεται και συνεχίζει να υφίσταται για πολλά χρόνια μετά το εξιτήριό του. Χρόνια που ο φόβος, η μοναξιά και οι ενοχές σε σημαδεύουν, με τρόπο που ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω σε ανθρώπους που δεν έχουν ζήσει τη ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών).

Πώς θεράπευσα την ψυχή μου

Τρεισήμισι χρόνια μετά τη γέννησή του, στις 17 Νοεμβρίου 2014, Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, «γνώρισα» τυχαία το 31ebdomades. Βούτηξα στο blog και διάβαζα τις ιστορίες γονιών που είχαν τολμήσει ήδη να μιλήσουν για το πώς είχαν βιώσει την προωρότητα. Ιστορίες που ξυπνούσαν επώδυνες αναμνήσεις, που έφερναν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα συναισθήματα. Όμως ταυτόχρονα ήταν τόσο λυτρωτικό! 

iStock

Κάπως έτσι βρήκα το θάρρος να μιλήσω και εγώ. Πρώτα η ιστορία της γέννησής του, ύστερα σκέψεις και φόβοι, στη συνέχεια άρθρα και μαρτυρίες γονιών που έζησαν ανάλογα προβλήματα. Γνώρισα γονείς που με στήριξαν και γονείς που χρειάστηκαν να τους στηρίξω εγώ. Κι ας μην γνωριζόμασταν. Υπήρχε ανάμεσά μας ένας αόρατος δεσμός που λέγεται ΜΕΝΝ.

Αυτό το θεραπευτικό «νοιάξιμο» γέννησε την ιδέα να φέρουμε τα πλεκτά χταποδάκια από τη Δανία στις μονάδες των ελληνικών νοσοκομείων. Θέλαμε να συντροφεύσουν τους μικροσκοπικούς ένοικους των θερμοκοιτίδων. 

Τι με έμαθε ο πρόωρος τοκετός

Αν έμαθα κάτι 11 χρόνια μετά από αυτό το ταξίδι, είναι ότι το μυστικό για να επιβιώσεις βρίσκεται στο να μοιράζεσαι. Να στηρίζεσαι σε ανθρώπους που μπορούν να ακούσουν και να αποδεχτούν τις σκέψεις και τους φόβους σου. 

Αν με άλλαξε αυτό το ταξίδι; Επειδή με ανάγκασε να συνειδητοποιήσω ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να στραβώσουν τόσα πολλά πράγματα, με έκανε λιγάκι φοβιτσιάρα. Σίγουρα όμως με έκανε και πιο δυνατή και πιο δοτική. 

Αν είχε αυτό το ταξίδι κάτι ξεχωριστό; Αναμφίβολα ναι! Έναν μοναδικό συνοδοιπόρο που ήρθε για να μου μάθει τι σημαίνει ζωή, ελπίδα και απόλυτη ευτυχία. Τον γιο μου!

Η Τασούλα Μελισσοπούλου είναι εκπαιδευτικός, μητέρα δύο παιδιών και συνεργάτις του μπλογκ 31ebdomades.