ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΛΑΡΙΝΑ, Ο ΜΠΑΧ ΚΑΙ Η ΜΠΑΛΑ;

Ένα φίλιο βέλος με βρήκε κατάστηθα με αφορμή το Μουντιάλ, όταν ένας καινούργιος φίλος εξέφρασε μια απορία για το ετερόκλητο των επιλογών μου: «Μα είναι δυνατόν εσύ να τρελαίνεσαι για το ποδόσφαιρο;»

Η αλήθεια είναι ότι δεν ακούω Βέρτη, ούτε με συγκινεί ιδιαίτερα ο Βέρντι. Αλλά Καζαντζίδη, Μητροπάνο, λαϊκά, ρεμπέτικα, δημοτικά και «έντεχνο» ακούω ευχαρίστως στις ρωγμές του χρόνου μου, τον οποίο τον παραδίδω κυρίως στο μπαρόκ, στο παλιό ροκ και στο έθνικ.

Ειλικρινά δεν νοιάζομαι για τις ενστάσεις, ούτε απολογούμαι που μπορεί τη μια στιγμή να ακούω κλαρίνα ηπειρώτικα, Θανάση Παπακωνσταντίνου ή Μάρκο και Τσιτσάνη, και μετά να πέφτω στην αγκαλιά του Μαρέν Μαραί και των αιώνων.

Τέλος πάντων, τη σχετική κουβέντα για το ετερόκλητο των επιλογών την άνοιξε ένα φίλιο βέλος που με βρήκε κατάστηθα με αφορμή το Μουντιάλ: «Μα είναι δυνατόν εσύ να τρελαίνεσαι για το ποδόσφαιρο;» είπε με ειλικρινή απορία ένας καινούργιος φίλος, προκαλώντας μειδιάματα στην ομήγυρη που ξέρει τα πάθη μου.

Τόνισε ιδιαίτερα το «εσύ», καθώς υπήρξε παλιός αναγνώστης και ήξερε πάνω κάτω για την αγάπη μου στον Καρούζο και στον Ελύτη, στα βιβλία και στα συναφή, που δημιουργούν συγκεκριμένη εικόνα για ένα πρόσωπο.

Εγώ ποδοσφαιριστής ήθελα να γίνω

«Αλήθεια είναι», απάντησα στον απορημένο φίλο. «Είπα στους δικούς μου να με ξεχάσουν μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου, γιατί θα δω όλα τα ματς. Το είπα ακόμη και στη συμβία μου. Που με ξέρει πια και δεν αντιδρά όπως τον πρώτο καιρό».

Η παρέα τα ήξερε αυτά, αλλά βρήκα την ευκαιρία να ενημερώσω και τον καινούργιο: «Εγώ ποδοσφαιριστής ήθελα να γίνω. Είχα όλα τα προσόντα, αλλά η ζωή τα ’φερε αλλιώς. Μόνο που δεν παραιτήθηκα ποτέ από το πάθος μου για την μπάλα.

Unsplash

»Βλέπω ανελλιπώς ποδόσφαιρο και φιλοδοξώ τώρα που έχω χάσει κάτι κιλά να ξαναμπώ στο γήπεδο –ναι, στα εξήντα τόσα μου– και να θυμηθώ παλιές χορογραφίες με ντρίπλες, φάλτσα και μακρινές μπαλιές, να ζήσω ξανά φρενίτιδες και χοϊκές στιγμές. Αλήθεια το λέω».

«Και κάτι τελευταίο», είπα στον φίλο μου που δεν είχε παίξει ποτέ μπάλα και προσπαθούσε να καταλάβει τι στο καλό συμβαίνει με την περίπτωσή μου: «Εγώ κοιμάμαι ήσυχα. Αλλά μια στο τόσο –πολύ αραιά– βλέπω έναν εφιάλτη που επαναλαμβάνεται.

»Ότι παίζω μπάλα, αλλά δεν μπορώ να τρέξω, να ντριμπλάρω και να κάνω τα μαγικά της νεότητος. Τότε ξυπνάω κάθιδρος κι ανάβω τσιγάρο για να ξεχάσω τον εφιάλτη που με επισκέπτεται πάντα ο ίδιος σαν σκηνή από θρίλερ νυχτιάτικα».

Έτσι, λοιπόν, με την μπάλα και τη μουσική. Αλλά στην περίπτωσή μου και με την ταχύτητα, τα ράλι και τη Φόρμουλα. Έτσι. Και δεν χρειάζεται να επικαλεστώ τον Καμί και το πάθος του για τη μπάλα, ούτε τον Ελύτη για την αγάπη του στα αυτοκίνητα και την ταχύτητα.

Unsplash

Κάθε καιρός και το ποτάμι του

Τα ίδια για τις μουσικές προτιμήσεις. Που μες στα χρόνια διαμορφώνονται χωρίς να καταλάβεις τι είναι αυτό που ξαφνικά μια μέρα στην εφηβεία ξύπνησε μέσα σου, όταν άκουσες ένα κομμάτι του Τσαϊκόφσκι κι από τότε άρχισες να τριγυρνάς στις αλάνες των αιώνων για να σταθμεύσεις τελικά στο μπαρόκ και πιο πίσω, στην εποχή των Ανακαλύψεων, χωρίς να γυρνάς την πλάτη στην κλασική περίοδο ή στο παλιό ροκ, που το άφησες πίσω σου δαφνοστεφανωμένο μέσα σου.

Τώρα, να σας πω την αλήθεια, σκαρφαλώνω στα παράθυρα της ραπ και του τραπ, χαζεύω τα παιδιά που πίνουν νερό στο όνομα του Λεξ, ας πούμε, και δεν συνοφρυώνομαι ούτε τα εγκαλώ για τις επιλογές τους. Κάθε καιρός και το ποτάμι του.

Κάπως έτσι η κουβέντα εκείνη τη μέρα στην παρέα. Αλλά επειδή ενίοτε ξυπνάει ο προβοκάτορας μέσα μου, απευθύνθηκα στον καινούργιο και του είπα: «Αύριο θα δούμε το ματς –τρεις το μεσημέρι ο αγώνας– και μετά θα πάμε μια βόλτα με χίλια μέχρι την Χαλκίδα, ακούγοντας Μπαχ, κλαρίνα ηπειρώτικα και Καζαντζίδη».

Χαμογέλασε ο άνθρωπος, μας αποχαιρέτησε ευγενικά και πήγε στο καλό. Αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ξανάρθει στην παρέα. Για έναν βασικό λόγο: κανένας από μας δεν τον έψεξε που δεν αξιώθηκε να παίξει μπάλα στη ζωή του, ούτε κανείς απαξίωσε τις μουσικές επιλογές του.

Καθείς κι ο κόσμος του. Και δεν χρωστάει λογαριασμό σε κανέναν.