ΠΩΣ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ

Μια υπέροχη κυρία ντυμένη στα άσπρα στάθηκε η αφορμή να νιώσω, να σκεφτώ, να αναθεωρήσω. Αυτή η απρόσμενη συνάντηση μαζί της άλλαξε μέσα μου την οπτική των πραγμάτων.

Μια τυχαία συνάντηση–μάθημα ζωής. Πληρώνω στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και ακούω μια δυνατή, τρομερά χαρούμενη φωνή: «Δείτε! Βγήκε το ουράνιο τόξο». Πράγματι, είχε βγει. Γυρίζω και βλέπω αυτή την υπέροχη γυναίκα.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν τις προσπερνάω. Πριν φύγω, λοιπόν, της λέω: «Μπράβο σας για τη ζωντάνια και τη χαρά. Επίσης, πόσο κομψή είστε!». Μου απαντάει: «Σας ευχαριστώ πολύ. Ξέρετε γιατί φοράω άσπρα; Για να μην βάζω μαύρα και στενοχωρώ τα εγγόνια μου. Έχασα τον άντρα μου πριν 5 χρόνια, ήμασταν μαζί 54 χρόνια. Αλλά, τι φταίνε τα παιδιά;».

Φεύγω, κοντοστέκομαι στο αυτοκίνητο και ξαναγυρνάω. «Μπορείτε να γυρίσετε να σας πάρω μια φωτογραφία από πίσω, χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό σας;». Μου λέει: «Και από μπροστά κορίτσι μου! Τι γλυκιά που είσαι! Τι δουλειά κάνεις;». Της είπα, μου απάντησε πως η ευγένειά μου είναι σπάνια. Εκείνη ασφαλώς είναι η σπάνια.

Την ώρα που έφευγα μου λέει: «Έλεγε η μάνα μου ότι κλαίμε μόνοι και γελάμε όλοι μαζί! Γι΄ αυτό γελάω πάντα όταν είμαι με άλλους». Πήρε το καρότσι κι έφυγε. Δεν τη ρώτησα αν ήθελε να την πάω κάπου (που θα την πήγαινα ευχαρίστως και θα καθόμουν να φάμε και μαζί το βράδυ εννοείται) γιατί χαμογελούσε τόσο πολύ, που νομίζω πως θα της το χαλούσα.

Οι κοπέλες στα ταμία μού είπαν πως τη λατρεύουν την κυρία Ειρήνη.

Πώς θα ήθελα να την ξαναδώ...

Η υπέροχη κυρία Ειρήνη.

Η απρόσμενη συνάντηση με την κυρία Ειρήνη που άγγιξε πολλούς

Αυτό που διαβάσατε παραπάνω ήταν μία ανάρτηση που έκανα στο Facebook στις 16 Ιουνίου συνοδευμένη από τη φωτογραφία αυτής της υπέροχης κυρίας που βλέπετε, μετά τη συνάντησή μας στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Το συγκεκριμένο post είχε όσα likes και σχόλια δεν έχω λάβει ποτέ στα social media – ούτε όταν βάζω το παιδί μου με τούρτα γενεθλίων.

Τα σχόλια ήταν όλα ενθουσιώδη. Με έκπληξη έβλεπα τα likes να αυξάνονται ταχύτατα, αναρωτώμενη τι μπορεί να ήταν αυτό το τόσο εντυπωσιακό που ακούμπησε τις ψυχές τόσων ανθρώπων!

Μετά τη συνάντησή μας και τον ενθουσιασμό στα social, σκεφτόμουν πραγματικά τι είναι αυτό που μπορεί να άγγιξε τόσο κόσμο. Καταλήγω πως έχει πολύ μεγάλη σημασία πια να κάνει κάποιος αυθόρμητες ειλικρινείς κινήσεις, που δεν είναι συνηθισμένες, να τολμάει να νιώθει. Να υπάρχει με τους άλλους καλοπροαίρετα και κυρίως να γράφει στα social media μια απλή αλήθεια χωρίς ρετούς και φίλτρα, χωρίς δεύτερη σκέψη ή όφελος. Χωρίς υστεροβουλία ή προκατάληψη ή συνωμοσιολογία. Και αυτό ισχύει και για την κυρία και για μένα. Δεν περιαυτολογώ καθόλου, αλλά γενικά προσπαθώ όταν γράφω κάτι –ως γεγονός, που σπανίως το κάνω– να είναι αληθινό. Όταν γράφω άποψη, να είναι ισορροπημένη και όχι εμπαθής.

Aς τα αφήσουμε, όμως, αυτά στην άκρη και ας δούμε αυτή την κυρία. Αυτή τη γυναίκα που ορίζει την αξιοπρέπεια και την «αρχοντιά» με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Που, από ότι φαίνεται, ξέρει να αγαπά και να προσφέρει. Και που έχει μια βαθιά φινέτσα, μέσα και έξω.

Το «φοράω λευκά» για να μην στενοχωρώ τους άλλους γιατί «δεν φταίνε εκείνοι για τον δικό μου πόνο» δεν τελειώνει ούτε φυσικά αρχίζει στο χρώμα των ρούχων. Είναι η θεμελιώδης αρχή της αγάπης, της αληθινής αγάπης χωρίς προϋποθέσεις και ανταλλάγματα. Είναι ένα από τα πιο ακανθώδη θέματα που απασχολούν τα γραφεία των ψυχολόγων και τις θεραπευτικές ομάδες.

Ήταν και ένα δικό μου θέμα για χρόνια. «Αυτό το φοβερό “χρωστάω” για όσα μου έδωσες μαμά. Γιατί συνέχεια έπρεπε να με κάνεις να νιώθω υποχρέωση και ενοχή, να νιώθω τη θυσία σου;». Μεγάλο πρόβλημα που κουβαλούσα χρόνια και που χρειάστηκαν πολλές συνεδρίες για να κατανοήσω και να παλέψω – και που ευτυχώς φροντίζω να μην περάσω στο παιδί μου.

Πιστεύω πως σε αντίθεση με την κυρία με τα λευκά, η δική μου μάνα αν θρηνούσε, θα μπορούσε να έχει βάψει με μαύρο ακόμη και το πρόσωπό της, για να μας θυμίζει τον πόνο κάθε δευτερόλεπτο. Και όλα αυτά δεν έχουν πάντα σχέση με την αγάπη – δεν λέω ότι δεν μ’ αγαπά ή δεν είναι καλός άνθρωπος. Ένας τέτοιος άνθρωπος, με τάσεις κατάθλιψης συνήθως (και είναι χιλιάδες γύρω μας) αγαπά, αλλά δυστυχώς βλέπει και τη διαστρεβλωμένη μορφή της αγάπης που σχετίζεται πάντα με το πώς πήρε ο ίδιος (ή δεν πήρε) αγάπη, με το πόσο αγαπήθηκε γενικότερα.

Η γυναίκα με τα άσπρα είναι βέβαιον ότι έχει αγαπηθεί πολύ και ωραία. Αν μπορείς με τέτοιο χαμόγελο να μοιράζεσαι αυτό που νιώθεις με μία άγνωστη και να χαίρεσαι που οι άλλοι το χαίρονται, τότε σίγουρα είσαι ένας χορτασμένος άνθρωπος. Και ισορροπημένος και υγιής ψυχικά.

Νομίζω πραγματικά ότι αυτό που άγγιξε τον περισσότερο κόσμο είναι το ύφος και η αισθητική αυτής της κυρίας, η αισθητική με τη βαθιά έννοια του όρου και σε κάθε επίπεδο. Μέσα από αυτή την τυχαία μας συνάντηση έδωσε ένα μάθημα ζωής και αντιμετώπισης των πραγμάτων με αισιοδοξία και χωρίς αυτά τα  –καθόλου πιστευτά– ενθαρρυντικά μηνύματα των απανταχού coachers, τα τύπου «ξύπνα και χαμογέλα για να σου έρθει το καλό».

Η γυναίκα μίλησε αληθινά και απλά για το μεγαλύτερο αγαθό – την αγάπη. Πώς τη δίνεις και πώς την τιμάς αν χάσεις τον σύντροφο της ζωής σου.