ΠΩΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ (ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΟΥ) ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ

Από όταν το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου, με έχει βοηθήσει να διαχειριστώ πολλές καταστάσεις. Η αγάπη μου γι’ αυτό συναντήθηκε με την τέχνη μου, όταν κλήθηκα να εικονογραφήσω το παραμύθι «Τρέχοντας ο Τέρι έγινε ξεφτέρι», που περνάει στα παιδιά σημαντικά μηνύματα.

Ξεκίνησα να τρέχω πριν από μία δεκαετία περίπου. Μέχρι τότε, πέρα από τον στίβο που έκανα στο σχολείο, έμενα μακριά από οποιαδήποτε μορφή άθλησης. Ο σωματότυπός μου βοηθούσε, καθώς ήμουν αδύνατη και γυμνασμένη χωρίς να κάνω την παραμικρή προσπάθεια. Και, ξαφνικά, μια μέρα ήμουν 35 χρονών. Έβαλα κολάν, αθλητικά, άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω.

Μην με ρωτήσετε γιατί, δεν έχω να σας δώσω κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Ίσως υποσυνείδητα χρειαζόμουν μια διέξοδο. Ίσως απλά συνειδητοποίησα ότι μεγάλωνα. Ότι μετά από δύο τοκετούς δεν μπορούσα να επανέλθω στα κιλά και στο σώμα που είχα πριν ως διά μαγείας. Θέλει προσπάθεια και κόπο. Ίσως να έψαχνα κάποια δραστηριότητα μόνο για μένα, λίγο «me time».

Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, από εκείνη την ημέρα το τρέξιμο έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας μου. Είναι ο χρόνος που αφιερώνω στον εαυτό μου, στις σκέψεις μου, στα όνειρα μου. Είναι μια ευκαιρία να κάνω πλάνα και να σχεδιάσω το μέλλον. Είναι μια μορφή διαλογισμού και ψυχοθεραπείας σε ένα. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή ο ψυχοθεραπευτής είναι το ίδιο πρόσωπο με τον θεραπευόμενο, αλλά και πάλι, γίνονται πολύ εποικοδομητικοί διάλογοι στο μυαλό μου.

Το τρέξιμο με έσωσε από δύσκολες καταστάσεις στην ζωή μου. Δεν έδωσε χειροπιαστές λύσεις στα προβλήματά μου, αλλά με βοήθησε πολλές φορές να δω καταστάσεις με καθαρό μυαλό, να ηρεμήσω και να αξιολογήσω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και όχι όσο τερατώδη τα έβλεπα εν βρασμώ.

Ελένη Καστρινογιάννη

Ένα παραμύθι για το τρέξιμο

Όταν ο φίλος μου Λευθέρης Πλακίδας μου ζήτησε να εικονογραφήσω το παραμύθι του με τίτλο «Τρέχοντας ο Τέρι έγινε ξεφτέρι», για ένα ανήσυχο παιδί που το τρέξιμο το βοηθά να ανακαλύψει τον εαυτό του και να γίνει πιο δυνατό σε κάθε πτυχή της ζωής του, ένοιωσα σαν να είχε μπει μέσα στο μυαλό μου.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις ξεπήδησαν μπροστά μου, μαζί με αναμνήσεις από το παρελθόν, όταν στα χρόνια του γυμνασίου ένας προπονητής στίβου είχε πλησιάσει τους γονείς μου ώστε να με αναλάβει και να ασχοληθώ με πρωταθλητισμό. Οι γονείς μου είχαν αρνηθεί φοβούμενοι του τι μπορεί να κάνει ένα τόσο απαιτητικό –πολλές φορές εξαντλητικό– και ανταγωνιστικό πρόγραμμα σε ένα κοριτσάκι 13 ετών. Δεν τους αδικώ. Κι εγώ, από την πλευρά της μαμάς πλέον, το ίδιο σκέφτομαι για τα δικά μου παιδιά.

Ελένη Καστρινογιάννη

Παρ’ όλα αυτά, οι εποχές έχουν αλλάξει. Υπάρχουν πάρα πολλοί προπονητές εκεί έξω, που βάζουν πρώτα από όλα την ψυχολογία και την υγεία των παιδιών και μετά τα τρόπαια. Αλλά το τρέξιμο είναι μια δραστηριότητα που μπορείς να κάνεις και μόνος σου, χωρίς εξειδικευμένο εξοπλισμό και προπονητικό team. Αν θέλουν να συμμετέχουν και οι γονείς, ακόμα καλύτερα. Είναι μια ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο γονιών-παιδιών. Άλλωστε, όπως λέει και ο συγγραφέας, «Όσα λες τρέχοντας ίσως να μην τα πεις ποτέ σε ένα τραπέζι ή σε έναν καναπέ».

ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ Ο ΤΕΡΙ ΕΓΙΝΕ ΞΕΦΤΕΡΙ

Λευθέρης Πλακίδας

Αγόρασέ το

Εκδόσεις Sportbook

Όποιο δρόμο πάντως και να επιλέξει ένα παιδί, τα οφέλη του αθλητισμού είναι ανεκτίμητα. Από το πρώτο βήμα που κάνουν και κάθε επόμενο τα φέρνει όλο και πιο κοντά στον στόχο τους.

Ο Τέρι μέσα από το τρέξιμο βρίσκει τον εαυτό του, αισθάνεται ότι ανήκει κάπου, πιστεύει στις δυνατότητες του, βρίσκει την τόλμη να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Και βιώνει την ελευθερία που σου χαρίζει το τρέξιμο.

Παρέα με έναν σκυλάκο που βρέθηκε τυχαία στον δρόμο του, παρατημένο από τον ιδιοκτήτη του, ανακαλύπτει την αγάπη, τη συντροφικότητα και την ομορφιά της ζωής, που κρύβεται στα πιο απλά, καθημερινά πράγματα.

Ελένη Καστρινογιάννη

Όπως το να βάλεις μια μέρα αυτά τα αθλητικά που είναι καταχωνιασμένα στην ντουλάπα σου και, ένα βήμα κάθε φορά, να πηγαίνεις μπροστά, όλο και πιο μακριά. «Στις ευκαιρίες που έρχονται», όπως πολύ όμορφα συνηθίζει να λέει και ο συγγραφέας Λευθέρης Πλακίδας.

Το παραμύθι με απλό τρόπο περνάει στα παιδιά τις αξίες του αθλητισμού, το πώς με επιμονή και θέληση καταφέρνουμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας και να γινόμαστε όλο και καλύτεροι.

Ελένη Καστρινογιάννη

Παράλληλα, πραγματεύεται σημαντικά ζητήματα της εποχής μας, όπως το bullying και η κακοποίηση ζώων. Έννοιες δύσκολες, που όμως δυστυχώς υπάρχουν μέσα στην καθημερινότητα των παιδιών. Το βιβλίο είναι μια ευκαιρία για τους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους για αυτά τα θέματα, με τα οποία έρχονται συχνά αντιμέτωπα είτε επειδή τα βιώνουν τα ίδια, είτε γιατί τα βλέπουν γύρω τους.

Η εικονογράφηση του «Τρέχοντας ο Τέρι έγινε ξεφτέρι»

Με την εικονογράφηση που έκανα θέλησα να περάσω όλα τα μηνύματα του βιβλίου με τρόπο ελκυστικό και ανάλαφρο για τα παιδιά, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές σε ένα δημιουργικό mash-up. Κάπως όπως ο Τέρι ψάχνει μέσα στην ιστορία να βρει τι του ταιριάζει, έτσι λειτούργησε για μένα η εικονογράφηση.

Ελένη Καστρινογιάννη

Εκτός από την παραδοσιακή ζωγραφική στο χέρι, έκανα πολλά ψηφιακά σχέδια αλλά και κολάζ, και digital και με τον πατροπαράδοτο τρόπο – με τα χεράκια μου, ψαλίδι και κόλλα. Αυτό, το αναλογικό, χειροποίητο κολάζ είναι και το αγαπημένο μου είδος, γιατί πέρα από το ότι χρησιμοποιώ τα χέρια μου, αισθάνομαι ότι δίνω και μια δεύτερη ευκαιρία σε όλα αυτά τα κομματάκια χαρτί που θα κατέληγαν στα σκουπίδια – ένας συμβολισμός και για όλα αυτά τα αδέσποτα κυνηγόσκυλα, σαν το σκυλάκι του Τέρι, που αφού έπαψαν να είναι «χρήσιμα» για τα αφεντικά τους αφήνονται στη μοίρα τους.

Ελένη Καστρινογιάννη

Με όπλο το χρώμα, λοιπόν, και την φαντασία, τα παιδιά ανακαλύπτουν μαζί με τον Τέρι τη χαρά του τρεξίματος. Γραμμένο από έναν άνθρωπο που έχει τεράστια παρουσία στο δρομικό κίνημα στην Ελλάδα και ως δημοσιογράφος αλλά και ως διοργανωτής αγώνων, και με μεγάλη ευαισθησία ως προς την ανάγκη των παιδιών να ενσωματώσουν τον αθλητισμό στην καθημερινότητά τους, το παραμύθι δίνει ένα έναυσμα σε μικρούς και μεγάλους να μάθουν μέσα από την φυσική αυτή δραστηριότητα να κυνηγούν στόχους, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να τολμούν.

Γιατί το τρέξιμο είναι μια δραστηριότητα για όλους. «Μικρούς και μεγάλους, χωρίς έλεγχο βάρους, ύψους, προέλευσης, θρησκείας. Το απόλυτα δημοκρατικό άθλημα. Όλοι στον ίδιο αγώνα. Ο διαχωρισμός υπάρχει μόνο σε αυτούς που το επιλέγουν και σε αυτούς που δεν το τολμούν».