ΠΩΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

Η δημιουργικότητα ήταν μέσα μου ανέκαθεν, αλλά είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Μέχρι που η σπίθα για τη ζωγραφική άναψε για τα καλά και έγινε για μένα τρόπος ζωής, κάτι εξίσου σημαντικό με την τροφή, τη στέγη, τη συντροφικότητα.

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, λάτρευα να δημιουργώ. Η γιαγιά μου ήταν ζωγράφος, οπότε είχα καλλιτεχνικές επιρροές από πολύ μικρή ηλικία. Υπήρξε μεγάλη έμπνευση για μένα. Με έμαθε ότι ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Εκείνη, άλλωστε, έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση λίγο πριν τα 70 της χρόνια!

Άρχισα να ασχολούμαι με τη ζωγραφική συστηματικά όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου και ζωγράφιζα έργα για το παιδικό δωμάτιο. Τότε άναψε η σπίθα, σαν να με περίμενε να την ανακαλύψω μετά από σπουδές, δουλειά, γάμο, παιδιά. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόταν πάντα εκεί, από τότε που έφηβη σχεδίαζα ρούχα και ονειρευόμουν την ημέρα που θα παρουσίαζα την πρώτη μου κολεξιόν. Θαμμένη κάτω από την ανάγκη να είμαι πρώτα από όλα συνεπής στις υποχρεώσεις μου, επαγγελματικές και οικογενειακές, η αγάπη μου για τη ζωγραφική είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Η αγάπη μου και η ανάγκη για έκφραση μέσα από τη δημιουργία κορυφώθηκαν όταν πια τα παιδιά μου πέρασαν την ηλικία των 3-4 χρονών. Από τη στιγμή που άρχισαν να δρουν πιο ανεξάρτητα, άφηναν σε μας τους γονείς τους λίγο χρόνο παραπάνω – όλο δικό μας! Είναι εντυπωσιακό το πόσο εκτιμάμε αυτές τις μικρές κατακτήσεις που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένες.

Ελένη Καστρινογιάννη

Η δημιουργικότητα ως κινητήρια δύναμη

Εκείνη την περίοδο κοιμόμουν ελάχιστα. Όχι γιατί έβγαινα και πάρταρα μέχρι πρωίας, ούτε γιατί δεν έπαιρνε ο ύπνος τα παιδιά αν δεν τα είχα αγκαλιά, αλλά γιατί ήθελα λίγο χρόνο αποκλειστικά για μένα, και το ζούσα στο φουλ, ακολουθώντας αυτό που μου έλεγε η ψυχή μου: Να ζωγραφίσω.

Περιέργως, παρόλο που τα συνεχόμενα ξενύχτια σε συνδυασμό με την πρωινή δουλειά 9.00-18.00 έμοιαζαν εξαντλητικά, δεν ένιωσα την ανάγκη να ρίξω ρυθμούς. Ίσα ίσα, η συνειδητοποίηση ότι μπορώ να οργανώσω τον χρόνο μου και τελικά να τα προλάβω όλα –συμπεριλαμβανομένου ενός 6ωρου ύπνου– ήταν απελευθερωτική.

Ελένη Καστρινογιάννη

Η ζωγραφική ήταν πια τρόπος ζωής, εξίσου σημαντική με την τροφή, τη στέγη, τη συντροφικότητα. Και κάπως έτσι, μέσα στην τραπεζαρία που είχε μετατραπεί σε αποθήκη των έργων μου, γεννήθηκε το alter ego μου, η Coocoovaya. Τον Ιούνιο του 2014 άρχισα δειλά δειλά να μοιράζομαι τα πολύχρωμα έργα μου με τον κόσμο και το χόμπι μου έγινε επάγγελμα.

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ.

Η μεταμόρφωση

Το πιο σημαντικό μάθημα σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι το να δίνω χρόνο και αγάπη στη ζωγραφική καθημερινά δεν με έκανε να τα στερήσω ούτε στο ελάχιστο από τα παιδιά μου, από το σπίτι μου, από τη δουλειά μου. Αντιθέτως, με έκανε πιο οργανωτική, υπομονετική, δεκτική. Με έκανε να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου, να τις σέβομαι και να τις τροφοδοτώ, και να ενθαρρύνω και τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο.

Ελένη Καστρινογιάννη

Η ζωγραφική και γενικά η δημιουργικότητα με μεταμόρφωσαν ως άνθρωπο. Το ντροπαλό κοριτσάκι που αισθανόταν ότι μπαίνοντας σε έναν χώρο με πολύ κόσμο εξαφανιζόταν, κατάφερε να «εκτεθεί» βγάζοντας στον καμβά τον εσωτερικό του κόσμο, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να πιστέψει στον εαυτό του. Mε βοήθησε να αντιμετωπίσω μεγάλες προκλήσεις στην ζωή μου, να βάζω στόχους και να είμαι επινοητική, να βρίσκω τρόπους να τους πετύχω όσο δύσκολο και αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Ελένη Καστρινογιάννη

Πάνω απ’ όλα, όμως, η τέχνη με ηρεμεί και με ταξιδεύει. Όπως έγραφε η χορογράφος Twyla Tharp στο υπέροχο βιβλίο της The Creative Habit: Learn it and use it for life, «Art is the only way to run away without leaving home». Η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος να δραπετεύσεις χωρίς να φύγεις από το σπίτι σου!

Ελένη Καστρινογιάννη