ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΕ Η ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΛΟ

Φεύγοντας από την Αθήνα για τον Βόλο, η Γεωργία Φώτου δεν φανταζόταν πόσο θα αλλάξει η καθημερινότητα τόσο της ίδιας όσο και της οικογένειάς της. Η ζωή στην επαρχία θα ήταν για όλους μια νέα αρχή και μια άσκηση σε νέες ισορροπίες.

Δεν είναι πρωτότυπο: η ζωή πολλών ανθρώπων σηματοδοτείται στην περίοδο προ και μετά της πανδημίας. Η πανδημία σήμανε για πολλούς τεράστιες αλλαγές και μεγάλες αποφάσεις. Μια τέτοια περίπτωση είναι της σεναριογράφου Γεωργίας Φώτου. Για αυτήν, η ζωή προ πανδημίας σήμαινε μια δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα στην Αθήνα, με μποτιλιάρισμα, εκνευρισμό και αμέτρητες υποχρεώσεις. Η ζωή μετά την έφερε με την οικογένειά της στον Βόλο και τους ανθρώπινους ρυθμούς της επαρχίας. Εκεί το 24ωρο, ο βιορυθμός, οι συνήθειες, όλα ήταν διαφορετικά.

Η απόφαση της αλλαγής τόπου διαμονής δεν ήρθε από την μια στιγμή στην άλλη. Θα έλεγε κανείς ότι δεν ήταν ακριβώς απόφαση. Η Γεωργία ζούσε στην Αθήνα με τον άνδρα της και τον τότε 6χρονο γιο τους. Τον Αύγουστο του 2019, η Γεωργία είχε κερδίσει μια σημαντική υποτροφία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα συγγραφής σεναρίου Serial Eyes στο Βερολίνο, όπου βρισκόταν όταν  ξέσπασε η πανδημία, τον Μάρτιο του 2020.

«Από εκεί που έπλεα σε πελάγη ευτυχίας για αυτήν την ευκαιρία ζωής που είχα και για όλα τα εξαιρετικά δημιουργικά πράγματα που ζούσα στο Βερολίνο, βρέθηκα στην Αθήνα κλεισμένη σε ένα σπίτι, σε κατάσταση πανικού για όλο αυτό το πρωτόγνωρο που βιώναμε. Συνέχιζα το μεταπτυχιακό online για να το ολοκληρώσω, το παιδί δεν πήγαινε σχολείο, ήταν κλεισμένο σπίτι, δεν έβλεπε τους φίλους του, ο άνδρας μου δούλευε από το σπίτι, ζούσαμε σε μια διαρκή ένταση. Είχα βρεθεί από το ζενίθ στο ναδίρ.

H Γεωργία Φώτου, κάνοντας ποδήλατο στον Βόλο.

»Το καλοκαίρι του 2020, μετά από τους εφιαλτικούς αυτούς μήνες, πήγαμε διακοπές στον Βόλο όπου ζουν οι γονείς του άνδρα μου. Καθώς οι μέρες των διακοπών μας τελείωναν και φοβόμουν ότι θα ξαναζήσουμε ένα ακόμη lockdown, έριξα στην οικογένεια την ιδέα της ζωής στην επαρχία: Πώς θα σας φαινόταν να μείνουμε εδώ; Να νοικιάσουμε ένα επιπλωμένο διαμέρισμα, να γράψουμε το παιδί σε σχολείο στο Βόλο; Ο άνδρας μου ήταν επιφυλακτικός με την ιδέα της ζωής στην επαρχία, αφού είχε φύγει από τον Βόλο στα 18 του. Ο γιος μου, πάλι που είχε πολλούς φίλους από τα καλοκαίρια του εκεί, ήταν ενθουσιασμένος. Είπαμε πως θα το πάμε σιγά σιγά, βλέποντας πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Άλλωστε, και οι δυο στις δουλειές μας δουλεύαμε με τηλεργασία».

Ένα βήμα τη φορά

Τα σχολεία κόντευαν να ανοίξουν και έτσι αποφάσισαν να γράψουν το παιδί στο σχολείο του Βόλου. Ήταν η περίοδος του δεύτερου lockdown και ίσα που πρόλαβαν να γυρίσουν στο σπίτι της Αθήνας για να πάρουν χειμωνιάτικα ρούχα.

Η ζωή στην επαρχία δεν ήταν εύκολη στην αρχή: «Ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, χωρίς παρέες. Ο μικρός, που είχε ενθουσιαστεί στην αρχή γιατί είχε στο μυαλό του το πώς περνούσε στις διακοπές, μετά την πρώτη μέρα στο σχολείο ήταν απελπισμένος. Θυμάμαι τον κρατούσα από το χέρι στο δρόμο για το σπίτι και μου είπε: Μαμά, τι κάναμε; Αυτό ήταν μια τρέλα της στιγμής. Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Νέο σχολείο, νέοι φίλοι, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ήταν πολύ δύσκολα για αυτόν και ζορίστηκε στην αρχή».

Και για τους ίδιους όμως ήταν δύσκολο. Το μοναδικό ζευγάρι φίλων που είχαν εκεί χώρισε και οι δυο τους έπρεπε να στήσουν την κοινωνική τους ζωή από το μηδέν. «Αρχίσαμε να βλέπουμε κάποιους παλιούς συμμαθητές του άνδρα μου, που είχε μεγαλώσει εδώ, κάναμε παρέα με κάποιους γονείς που γνωρίσαμε στο σχολείο του γιου μας και τελικά δημιουργήσαμε κάποιες σχέσεις και επαφές».

Η Γεωργία με τον σύζυγό της, τον Θέμη.

Ήταν όμως η καθημερινότητα και η νέα ζωή εκεί που τους αποζημίωσε. Όσο ο κόσμος στην Αθήνα δεν μπορούσε να βγει λόγω του lockdown, εκείνοι πήγαιναν βόλτες στη θάλασσα και στο βουνό, στο Πήλιο. Σήμερα, χωρίς τους περιορισμούς της πανδημίας, και πάλι η ζωή εκεί τους έχει κερδίσει. «Ειδικά τον άνδρα μου, που ήταν ο πιο διστακτικός στην αρχή, και τον γιο μου».

Αν και εκείνη ήταν που είχε αρχικά την ιδέα για να αφήσουν την πόλη και να ζήσουν στην επαρχία, είναι αυτή που συχνά αναρωτιέται και φέρνει την συζήτηση στο αν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Μάλιστα είναι και αυτή που κάνει τις πιο συχνές επισκέψεις στην Αθήνα. «Νιώθω ότι επειδή επέλεξα να ζω στην επαρχία, πρέπει να το κάνω για να μη χάσω την επαφή με τη δουλειά, τον χώρο και τους συνεργάτες μου. Παρότι τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί από τον καιρό της πανδημίας και μπορώ να παρευρίσκομαι σε virtual meetings με βιντεοκλήσεις, η προσωπική επαφή δεν αντικαθίσταται. Στη δική μου δουλειά, λόγω γυρισμάτων και επαφών με τις εταιρείες παραγωγής και τα κανάλια, θα έλεγα πως επιβάλλεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συμμετοχή μου σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, οπότε αναγκαστικά τα ταξίδια είναι κομμάτι της ζωής μου εδώ. Όμως, ταυτόχρονα μου προσφέρουν την απόδραση από την πλήξη της ζωής στην επαρχία, που μερικές φορές είναι αναπόφευκτη.

Εκδρομή στους Σταγιάτες.

»Έχω πάντα στο μυαλό μου ότι η δουλειά είναι στην Αθήνα, οπότε δεν θα μπορούμε να είμαστε εδώ για πάντα. Κατά τα άλλα, δεν μου λείπει η μεγάλη πόλη. Κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, θυμάμαι τι δεν μου αρέσει σε αυτήν. Μπλέκω στην κίνηση, έχω στρες, δεν βρίσκω να παρκάρω. Οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Στη ζωή στην επαρχία, είναι όλα τόσο προσβάσιμα και τόσο εύκολα. Δεν έχω άγχος με το παιδί και τις δραστηριότητες του. Όλα είναι πέντε λεπτά μακριά. Η ζωή σου δεν έχει στρες. Αν ζήσεις και συνηθίσεις αυτή την ηρεμία της επαρχίας, δεν μπορείς να γυρίσεις εύκολα στον προηγούμενο τρόπο ζωής σου. Καμιά φορά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ζούσαμε έτσι. Ξαφνικά σου φαίνεται βουνό. Λες πού θα πάω τώρα εγώ πάλι σε αυτή την τρέλα; Αν και ο άνδρας μου και ο γιος μου δεν διανοούνται την επιστροφή, πιστεύω ότι ο μικρός θα θελήσει ξανά την πόλη στην εφηβεία. Τότε που τα παιδιά θέλουν να ξεφύγουν από τον μικρό τόπο και την επαρχία που τους φαίνεται βαρετή».

Στο σχολείο του γιου της, Μιχαήλ.

Νέα ζωή, νέοι ρυθμοί στην επαρχία

Της ζητάω να μου περιγράψει ένα τυπικό της 24ωρο. «Ξεκινάει με πιλάτες, που είναι 7 λεπτά από το σπίτι μου. Γυρίζω σπίτι δουλεύω. Το μεσημέρι παίρνω το παιδί από το σχολείο, που είναι στις παρυφές του Πηλίου και πάλι είναι δέκα λεπτά απόσταση. Μεγαλώνει μέσα σε ένα καταπληκτικό φυσικό περιβάλλον ο μικρός».

Πώς είναι τελικά για κάποιον που έχει ζήσει στην Αθήνα η ζωή στην επαρχία; Τι γίνεται με τη μικρή κοινωνία και τις παθογένειές της; «Εμείς είμαστε τυχεροί σε αυτό, γιατί δεν δουλεύουμε με τους ντόπιους. Τα πράγματα στην επαρχία γίνονται δύσκολα όταν έχεις κάποια επαγγελματική δραστηριότητα που έχει να κάνει με τον τόπο και κάποιοι ντόπιοι μπορεί να νιώσουν ότι απειλούνται. Εμείς με τον κόσμο εδώ συνδεόμαστε κοινωνικά, συνεπώς δεν έχουμε τέτοια προβλήματα».

Η προβλήτα κάτω από το σπίτι τους.

Πώς διαμορφώνεται η σχέση του ζευγαριού όταν μεταφέρεται στο περιβάλλον της επαρχίας; Μήπως η ρουτίνα μπορεί να πιέσει και να δοκιμάσει τη σχέση; «Εμάς μας έκανε πολύ καλό ότι μετακομίσαμε στην επαρχία. Στην Αθήνα δεν προλαβαίναμε να ιδωθούμε. Τώρα περνάμε χρόνο μαζί σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Βγαίνουμε και όλα είναι πολύ προσιτά και εύκολα. Οι αποστάσεις, το κόστος ζωής. Κάνουμε καταπληκτικές εκδρομές.

»Ο μικρός πηγαίνει τα καλοκαίρια σε μια υπέροχη κατασκήνωση μέσα στο δάσος του Πηλίου. Ακόμη και όταν χρειαστεί λόγω της δουλειάς μου να μείνει ο άνδρας μου μόνος με το παιδί για κάποιες μέρες, του είναι πιο εύκολο εδώ να το φροντίσει. Όλα αυτά τα πρακτικά ζητήματα αφαιρούν τόνους γκρίνιας και προστριβών από το ζευγάρι. Γιατί συνήθως αυτά τα καθημερινά είναι που δημιουργούν τις εντάσεις. Επίσης, η ζωή στην επαρχία δεν κάνει καλό μόνο στο ζευγάρι, αλλά και στον καθένα μας ξεχωριστά. Η επαφή με τη φύση, το να περπατήσεις στα δέντρα, το να περάσεις μέσα από ποτάμια και να ακούσεις το νερό που κυλάει, είναι για μένα η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα».