ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ ΘΕΩΡΕΙ ΟΜΟΡΦΟ Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΞΑΦΗΣ;

Ο Αργύρης Ξάφης ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει σε ένα έργο που έχει αποκτήσει haters πριν ακόμα γίνει η πρεμιέρα. Και θεωρεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μετακινηθούμε προς κάπου θετικά ως κοινωνία.

Σε μια συνέντευξή του, ο Αργύρης Ξάφης είχε πει: «Ρωτήστε και τον ψυχολόγο της γειτονιάς σας: όσα αποφεύγουμε τόσα μας κυνηγάνε». Του το θυμίζω με την ελπίδα να βγάλω «λαβράκι» από το δεύτερο σκέλος της φράσης, σκαλίζοντας τι αποφεύγει και τι τον κυνηγάει.

Εκείνος όμως στέκεται στο πρώτο σκέλος και μου λέει με απόλυτη φυσικότητα: «Ε, ναι, δεν είπα κάτι καινούργιο. Το να έχουν οι άνθρωποι κάποιον να μιλήσουν είναι μια λειτουργία που την εφαρμόζουν χιλιάδες χρόνια. Γι’ αυτό φτιάχτηκαν και οι κοινωνίες. Πέρα από την πρακτική υποστήριξη, π.χ. αν είμαι άρρωστος να  μου φέρει κάποιος άλλος τροφή, ένας βασικός τρόπος που επιβιώνουμε είναι να λέμε σε κάποιον ό,τι μας βαραίνει και να φεύγει από μέσα μας».

«Χρησιμοποίησα μια λαϊκίστικη έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την ώρα, αλλά είναι και σωστή κατά τη γνώμη μου», προσθέτει ο Αργύρης Ξάφης. «Έτσι πρέπει πια, να βλέπουμε όλη αυτή την αίσθηση του ψυχολόγου ως μία από τις κανονικότητές μας. Γιατί, ξέρεις, είναι ακόμα ταμπού να πεις πάω σε ψυχολόγο ή δεν πάω. Η εποχή μας είναι πολυσύνθετη και καθένας μας χρειάζεται βοήθεια σε κάτι».

 

Επισημαίνω ότι το θέτει πολύ απλά, απενοχοποιημένα, και μου θυμίζει πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη που ζούμε σήμερα σε σχέση με προηγούμενους αιώνες: «Σκεφτόμαστε χιλιάδες ζητήματα, από τα προβλήματά μας μέχρι το πώς κινείται ένας αλγόριθμος, την τρέχουσα πραγματικότητα, τα όνειρά μας, τις απογοητεύσεις μας... Είναι πολύ περίπλοκα τα πράγματα. Έχουμε πολύ μεγαλύτερη συνείδηση και χωράει επίσης μέσα περισσότερο κακό, που θέλει να δουλευτεί και χρειάζεσαι έναν άνθρωπο εξειδικευμένο, να σε βοηθήσει στο “ξεκουβάλημα”».

Ακούγοντάς τον, θεωρώ απολύτως φυσικό να τον ρωτήσω πότε αισθάνθηκε ο ίδιος πρώτη φορά την ανάγκη να πάει σε ψυχολόγο, και η απάντησή του κάνει την απόλυτη ανατροπή: «Δεν το έχω κάνει! Απλώς αισθάνομαι πάρα πολύ άνετα με αυτό, ότι άμα χρειαστεί θα πάω, γιατί πρέπει κάποιος να με βοηθήσει».

Παρατηρώ ότι ίσως έχει πολλούς ανθρώπους στη ζωή του με τους οποίους μπορεί να μιλάει, αλλά ο Αργύρης Ξάφης επισημαίνει κάτι άλλο: «Έχω και τη δουλειά, να σου πω την αλήθεια. Δεν λέω ότι η δουλειά είναι ψυχοθεραπεία με τη βαριά έννοια του όρου. Αλλά κάποιο τρόπο είναι. Μέσα από τη δουλειά μου έρχομαι συνέχεια αντιμέτωπος με πράγματα που με απασχολούν, με φοβίζουν, και καλούμαι να τα διαχειριστώ. Μπορεί κι εγώ να πηγαίνω να πέφτω πάνω τους, δεν ξέρω. Πάντως, δεν το αποφεύγω και αυτό εν τέλει, σε βάθος χρόνου, με βοηθάει. Δεν είμαι αυτός που ήμουν πριν από 25 χρόνια».

Ο Αργύρης Ξάφης αντιμέτωπος με «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος»

Σε λίγες μέρες, ο Αργύρης Ξάφης κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Θησείον με το έργο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», του βραβευμένου Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Μόνος επί σκηνής, θα ερμηνεύσει όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες γύρω από το νεκρό σώμα ενός έφηβου αγοριού, σε σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου.

Αν ο τίτλος αρκεί για να σου εξάψει την περιέργεια, ο αντίκτυπος πολλαπλασιάζεται από την εξής επισήμανση του συγγραφέα: «Γραμμένο για έναν ή μία ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση».

«Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είναι μία από τις δέκα παραγωγές με τις οποίες ο Αργύρης Ξάφης και η Ιώ Βουλγαράκη ξεκίνησαν τη «θητεία» τους ως καλλιτεχνικοί διευθυντές του Θεάτρου Θησείον.

«Η σκέψη μας δεν είναι τόσο να στήσουμε μια επιχείρηση, αλλά να φτιάξουμε εν τέλει ένα θέατρο όπου ο θεατής θα έρχεται χωρίς καν να ξέρει τι παίζεται», λέει ο Αργύρης Ξάφης. « Με την έννοια ότι θα υπάρχει εμπιστοσύνη στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό και θα ξέρει πως ό,τι και να έρθει να δει, θα είναι κάτι που θα τον μετακινήσει και θα τον τραβήξει παραπέρα από εκεί που ήταν χθες. Αυτό το μοντέλο, φυσικά, δεν είναι πρωτότυπο. Μέσα σε αυτό έχω ανδρωθεί μέσω του θεάτρου “Αμόρε”, όπου το κοινό πήγαινε σε παραστάσεις χωρίς να ξέρει ακριβώς τι θα δει. Αλλά πήγαινε γιατί, ό,τι και να ήταν, ήξερε ότι είχε γίνει με αγάπη, κόπο, λατρεία για το θέατρο. Με μια δημιουργική “τρέλα”, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται πράγματα που δεν τα βλέπεις συχνά».

– Πριν μιλήσουμε για το «Πιο όμορφο σώμα», ας μείνουμε λίγο στον προγραμματισμό του θεάτρου. Γιατί επιλέξατε όλες οι παραγωγές να είναι με γυναίκες σκηνοθέτριες;

Ήταν μία συνειδητή επιλογή, με την έννοια ότι οι γυναίκες σκηνοθέτριες είναι πολλές και ο χώρος που τους δίνεται είναι πολύ μικρότερος από εκείνον που τους αναλογεί στην πραγματικότητα. Και θέλαμε ξεκινώντας να δηλώσουμε ότι το Θέατρο Θησείον έχει και μία σκέψη κοινωνικοπολιτική, θα την έλεγα, όχι πολιτική – μας αφορά ο τρόπος που θα θέλουμε να συνυπάρξουμε και στη ζωή. Ήταν μια αρκετά καθαρή και δυναμική κίνηση, θέλοντας να δώσουμε ένα στίγμα για το πώς σκεφτόμαστε.

Με την ίδια λογική καθιερώσαμε και τις «Τετάρτες του χορού». Σκεφτήκαμε ότι ο χορός είναι από τις πιο σημαντικές τέχνες που έχει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Οι χορογράφοι και οι χορευτές που έχει η χώρα είναι κατά τη γνώμη μας από τους καλύτερους στον κόσμο, και ο χώρος που τους δίνεται είναι ανύπαρκτος.

– Σύμφωνα με όσα έχει πει ο ίδιος ο συγγραφέας, «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είναι πολιτικό έργο.

Σίγουρα είναι πολιτικό. Κατά τη γνώμη μου, οποιοδήποτε έργο είναι καλό έχει εν τέλει πολιτικό αποτέλεσμα. Κι όταν λέω είναι καλό, εννοώ ότι έχει τη δύναμη να επηρεάσει τους ανθρώπους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γιατί καλλιεργεί συνειδήσεις στους ανθρώπους που το βλέπουν, οι οποίοι τελικά είναι αυτοί που πάνε και ψηφίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Το έργο δεν το αφορά άμεσα ο τρέχων διαχωρισμός σε κόμματα, αλλά περισσότερο το πώς έχουμε καταντήσει ως πολίτες να μη μας αφορά ή να σωπαίνουμε μπροστά στην κακοποίηση, να σωπαίνουμε μπροστά στη βία, βολευόμενοι στο ιδιωτεύειν μας.

Σε πρώτο επίπεδο, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μία σχεδόν θριλερο-αστυνομική ιστορία. Σε μια επαρχία βρίσκεται το πτώμα ενός νεαρού εφήβου στη μέση ενός χωραφιού, με τα γεννητικά του όργανα κομμένα, αφημένα εκεί δίπλα. Και ξετυλίγεται ένα κουβάρι σιωπής, κρυψίματος, κακοποίησης, θρησκευτικών οργανώσεων και διαφόρων άλλων παραγόντων. Δεν είναι κάτι καθόλου ξένο από αυτό που φοβόμαστε –αν δεν είμαστε σίγουροι – ότι υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά επιλέγουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας κανονικά, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Το έργο σε εμπλέκει με τέτοιο τρόπο, ώστε να σκεφτείς να είσαι πιο ενεργός, πιο παρών, με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για τους συνανθρώπους σου. Να νοιάζεσαι, να μην σωπαίνεις όταν βλέπεις ότι κάτι δεν είναι σωστό, για να βοηθήσεις να είμαστε καλύτεροι αύριο. Πρέπει να μιλάμε για όλα αυτά, για να συνεχίσουμε πιο δυναμικά, πιο καθαροί, με περισσότερη πίστη στον εαυτό μας.

– Ένα έργο που μιλάει για παιδεραστία, για ομοφοβία, για καταπιεσμένες ζωές, προφανώς κινητοποιεί τη σκέψη σε πάρα πολλά επίπεδα.

Βέβαια. Είναι πράγματα τρομακτικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι που έγινε όταν ήμουν αρκετά μικρός, γύρω στα 10, χωρίς τότε να έχω ακριβώς συνείδηση του τι σήμαινε. Πάρκαρε ο πατέρας μου κάπου χαμηλά στην Ευριπίδου σε ένα πάρκινγκ το αυτοκίνητό του, και πηγαίναμε με τα πόδια στο μαγαζί που είχε, ένα σφραγιδάδικο κοντά στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ήταν θυμάμαι μια ανηφορίτσα, και κάποια στιγμή, εγώ δεν κατάλαβα τι συνέβη, αλλά ο πατέρας μου γύρισε και άρχισε να βρίζει πολύ έναν άνθρωπο δίπλα μου. Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι αυτός ήταν εφαψίας. Εκείνη τη στιγμή είχα την αίσθηση ότι έγινε κάτι όχι ηθικό, χωρίς όμως να συνειδητοποιώ τι ακριβώς ήταν αυτό. Και ο τρόπος που αντέδρασε ο πατέρας μου μου δημιούργησε μία μνήμη τρόμου σε σχέση με το συμβάν, το τι μπορεί να σημαίνει και τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον που δεν έχει τον μπαμπά του δίπλα του εκείνη την ώρα.

Το λέω αυτό σήμερα, που παρακολουθούμε μια τεράστια υπόθεση παιδεραστίας με την κοπέλα στον Κολωνό, εδώ δίπλα. Ήταν μία περίπτωση που κατά τύχη σχεδόν έσκασε και βγήκε στη δημοσιότητα. Δεν πρέπει να τα θάβουμε αυτά. Είναι πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις κατάφατσα και να μιλήσεις. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος φόβος όλων των ενόχων είναι το να μιλήσει κάποιος. Μια χαρά ανθίζουν μέσα στη σιωπή όλοι αυτοί οι τύποι, με απειλές, με, με, με... Με το συγκεκριμένο έργο, αυτό προσπαθώ να καλλιεργήσω: το να μιλάμε.

Ο μαχητικός Αργύρης Ξάφης

– Επειδή ανέφερες τον πατέρα σου, πώς ήταν η σχέση σου με τους γονείς σου;

Πάρα πολύ καλή. Πώς να σου πω, πολλές φορές ως καλλιτέχνης στενοχωριέμαι που δεν ήμουν προβληματικός καθώς μεγάλωνα και δεν έχω τέτοιου τύπου προσλαμβάνουσες. Ήταν πραγματικά δύο άνθρωποι καταρχήν πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Λέω ήταν, γιατί ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια. Τρομακτική αγάπη! Οπότε, κάπως το μετέδιδαν αυτό και υπήρχε πολύ μεγάλη άνεση σχετικά με το τι είσαι, ποιος είσαι, πώς είσαι, τι θες να κάνεις, τι θες να είσαι. Δυσανάλογη άνεση, ας πούμε, σε σχέση με το από πού έρχονταν, ότι η μαμά μου ήταν μία γυναίκα από τη Νάουσα Ημαθίας και ο πατέρας μου από το Περιστέρι. Πραγματική άνεση, ανοιχτωσιά στα πάντα. Και μια εμπιστοσύνη πώς ό,τι και να αποφασίσεις, ξέρεις εσύ. Σωστά θα αποφασίσεις. Και αυτό είναι ένα από τα πιο γερά θεμέλια του ποιος είμαι στον χαρακτήρα μου, σίγουρα.

– Εσύ επέλεξες να παίξεις στο συγκεκριμένο έργο;

Μου το πρότειναν. Με τη Ζωή Ξανθοπούλου είμαστε φίλοι καιρό, όχι κολλητοί, αλλά έχουμε εκτιμήσει ο ένας τον άλλον και είχαμε πει ότι πρέπει να δουλέψουμε κάποια στιγμή μαζί. Όταν μου έστειλε το κείμενο, είπα ότι πρέπει να το κλείσουμε αμέσως, γιατί πραγματικά ήταν τρομακτικά συγκινητικό. Τη μετάφραση έχει κάνει η Μαρία Χατζηεμμανουήλ, η οποία την έχει αφιερώσει στον Ζακ Κωστόπουλο.

– Τι κάνει για σένα ένα σώμα όμορφο;

Νομίζω η υγιής σχέση που έχει ο καθένας με αυτό. Ο συνδυασμός δηλαδή του να νοιάζεσαι για το σώμα σου και να έχεις μια υγιή σχέση με αυτό. Θεωρώ ότι αυτό το κάνει όμορφο και στους γύρω σου που το βλέπουν.

Τα πρότυπα ομορφιάς αλλάζουν μέσα στα χρόνια. Το βασικό είναι η σχέση που έχει καθένας μας με το σώμα του – κι αυτό επηρεάζει τον τρόπο που ερωτευόμαστε και αγαπάμε. Άνθρωποι που συνυπάρχουν με άλλους βασιζόμενοι μόνο στα πρότυπα της ομορφιάς της εκάστοτε εποχής, είναι συνήθως αποτυχημένοι στις σχέσεις. Βλέπεις συχνά τέτοιες σχέσεις συμβατικές και αποτυχημένες, σχεδόν τραγικές. Αντιθέτως, όπου υπάρχει μια υγιής σχέση με το σώμα, νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να ανθίσει και ο έρωτας με τρόπους μοναδικούς.

– Να υποθέσω ότι εσύ είχες πάντα καλή σχέση με το σώμα σου;

Όχι. Έχω τη σχέση που έχουν οι περισσότεροι κανονικοί άνθρωποι. Δηλαδή, μια σχέση μαχητική. Το πολεμάς, σου φεύγει, χάνεις, κερδίζεις. Δεν χρειάζεται να είσαι άγιος για να παίξεις έναν άγιο.

Υπάρχουν ιδέες, σκέψεις, καταστάσεις που ανοίγονται μπροστά σου, που θέλεις να τις φτάσεις ξέροντας ότι απέχεις ακόμα, δεν είναι τόσο υγιής, δεν είναι τόσο φοβερός και τρομερός. Ίσα-ίσα, μπορεί να είσαι αποτυχημένος, να έχεις κακή σχέση με τον εαυτό του, να μην έχεις συμφιλιωθεί με πάρα πολλά πράγματα, να είσαι σε πόλεμο με τους γύρω σου. Αλλά όταν ξέρεις ότι υπάρχει κάτι και θες να το φτιάξεις, έχεις και μια κατεύθυνση. Εκεί είναι που χρειάζεται ενδεχομένως η τέχνη. Για να σου δείξει ότι υπάρχει ένας χώρος όπου μπορείς να πας άμα δεν σου αρέσει αυτό που είσαι.

– Οπότε, στην κλίμακα του πόσο ικανοποιημένος είσαι με τον εαυτό σου συνολικά, πού θα έβαζες περίπου τον δείκτη;

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις αυτοκριτική, γιατί έχεις τελείως υποκειμενική εικόνα για τον εαυτό σου. Θεωρώ ότι έχω δύο χαρακτηριστικά – και οι άλλοι θα πουν αν πραγματικά ισχύει αυτό: ότι είμαι δίκαιος, όσο καταλαβαίνω δηλαδή, και καλοπροαίρετος. Αν πραγματικά τα έχω, είμαι αρκετά ικανοποιημένος ως προς το πώς θέλω να είμαι. Αλλά, το ξαναλέω, αυτό είναι κάτι που οι άλλοι θα κρίνουν αν ισχύει.

– Είδα ότι είχες και μία δραματική απώλεια κιλών σε κάποια φάση.

Ναι, μέσα στην πανδημία. Έχασα 45 κιλά.

– Πώς το έκανες;

Έκανα νηστειοθεραπεία. Είναι μια μέθοδος την οποία ακολούθησα με τη βοήθεια ειδικού, που με καθοδηγούσε βασικά στο πώς πρέπει να τρώω, κυρίως σε σχέση με την ταχύτητα. Έπρεπε αναγκαστικά πριν φάω να πάρω μια θερμοφόρα και να κάτσω μισή ωρίτσα, έπρεπε να ηρεμήσω πάρα πολύ, και να φάω με αργά μασήματα. Δεν υπήρχε κάποιο φαγητό που δεν έτρωγα. Τα έτρωγα όλα. Το πιο σημαντικό είναι πόσο γρήγορα τρως και σε τι ψυχολογική κατάσταση είσαι όταν τρως. Άμα είσαι θυμωμένος, στρεσαρισμένος κλπ, καλύτερα να μη φας τίποτα.

– Κι αυτό σου έγινε συνήθεια;

Μου έγινε μεν, αλλά θέλει να είσαι συνέχεια συγκεντρωμένος. Με το που η ζωή σου γίνεται πιο πιεστική, δυσκολεύει, εξού και πήρα πίσω κάποια κιλά. Αλλά νομίζω ότι θα ασχοληθώ και πάλι με τον εαυτό μου, το βλέπω να ’ρχεται.

Ο Αργύρης Ξάφης, οι haters και η τεχνητή νοημοσύνη

– Όταν ανέβηκαν στα social οι πρώτες φωτογραφίες για την προώθηση της παράστασης «Το πιο όμορφο σώμα μου έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» είπες ότι σου έκαναν εντύπωση κάποια σχόλια μίσους που γράφτηκαν από κάτω.

Ναι, προχθές ας πούμε έσβησα 65 σχόλια τέτοιου τύπου. Στο Facebook έχει ανθίσει περισσότερο αυτού του είδους το θρασύδειλο μίσος. Που σου δημιουργεί μια αίσθηση φόβου, στεναχώριας, θλίψης βασικά.

Θυμώνω με την ελευθερία που νομίζει ο καθένας ότι έχει, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα και καμία τέτοιου είδους ελευθερία.

Είναι σαν να ορμάνε με κλειστά μάτια και να βαράνε μπουνιές όπου να ’ναι. Χωρίς καν να διαβάσουν περί τίνος πρόκειται ή από σκόρπιες λέξεις, βγάζουν συμπεράσματα για όλα, που πολλές φορές φτάνουν στα όρια του γελοίου. Αλλά βλέπεις ότι από κάτω υπάρχει μίσος. Κάποιος είχε βάλει ως σχόλιο τη φωτογραφία από ένα φυσίγγι. Όσο πιο πολλά είναι τα σχόλια, τόσο μεγαλύτερη προβολή σου δίνει ο αλγόριθμος του Facebook,  αλλά τα σβήνω, δεν μπορώ.

– Μιας που αναφέρθηκες στον αλγόριθμο του Facebook, ξέρω ότι έχεις μία ιδιαίτερη σχέση με την τεχνολογία.

Ναι, από πάρα πολύ μικρός είχα μια ροπή προς τους υπολογιστές. Είχα βάλει τον πατέρα μου να μου πάρει κομπιούτερ από 10-12 χρονών, έγραφα κώδικα, έκανα τέτοια. Κανονικά έπρεπε να σπουδάζω στο Πολυτεχνείο, αλλά πήγα σε ένα μάθημα κι έφυγα ανεπιστρεπτί. Tαυτόχρονα πέρασα στη δραματική σχολή, κατά σύμπτωση τελείως, και έτσι ο δρόμος της ζωής μου πήρε αυτήν την κατεύθυνση. Ποτέ όμως δεν άφησα τους υπολογιστές, ακόμα ασχολούμαι πάρα πολύ, ακόμα και με το Α.Ι., όπως και με το Bitcoin, για το οποίο μιλάω αρκετά και το στηρίζω, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που θα μπορούσε να βοηθήσει το τρέχον προβληματικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

– Πώς σου φαίνεται όλη αυτή η συζήτηση για την τεχνητή νοημοσύνη; Τη βλέπουμε λίγο σαν εξωτικό φρούτο που μας γοητεύει αλλά το φοβόμαστε κιόλας.

Καλά κάνουμε και τη φοβόμαστε, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε διάλογο για το πώς θα την αξιοποιήσουμε. Εγώ είμαι εναντίον του να αφορίζουμε κάτι τέτοιο και να γίνονται ακόμα και προσπάθειες να μην χρησιμοποιηθεί πουθενά. Δε γίνεται. Ό,τι έχει γεννηθεί, δεν ξεγεννιέται. Άρα, το μόνο που έχεις να κάνεις –γιατί εσύ τελικά το δημιούργησες αυτό, άνθρωπε!– είναι να στύψεις το μυαλό σου πώς θα το αξιοποιήσεις αυτό και πώς θα βελτιώσει τη ζωή σου όπως ονειρευόσουνα όταν το έφτιαχνες.

– Σε φοβίζει μήπως η τεχνητή νοημοσύνη γίνει εργαλείο απλά για εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του καπιταλισμού και να μεγαλώσουν οι κοινωνικές ανισότητες;

Σίγουρα, βεβαίως και μπορεί να γίνει αυτό. Γι’ αυτό τονίζω ότι δεν υπάρχει δεν υπάρχει πιο σοβαρός τρόπος κοινωνικής μετακίνησης από την εκπαίδευση και την παιδεία.

Ενώ με φοβίζει αυτό που λέμε σχετικά με το Α.Ι., κι ενώ ξέρω ταυτόχρονα ότι τίποτα δεν γυρίζει πίσω πίσω, αν μπορούσα να επηρεάσω κάτι, θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη στόχευση προς την εκπαίδευση και την παιδεία. Να το ζητάνε οι άνθρωποι και να μην αφήνονται σε έναν κόσμο που δεν θέλει να σκέφτονται, δεν θέλει να έχουν κριτική σκέψη, δεν θέλουν να ξέρουν πολλά. Σε έναν κόσμο που θέλει να διακινούνται fake news, συνωμοσιολογομπούρδες, πράγματα που οδηγούν σε φανατισμούς και σε διαχωρισμούς.

Η εκπαίδευση και η παιδεία σε κάνουν να τα ξεπεράσεις αυτά και να πας λίγο παραπέρα, να δεις τι μας ενώνει και τι θα θέλαμε συνολικά σαν ανθρώπινο είδος να κάνουμε. Θεωρώ ότι αν παρατούσαμε όλα τα υπόλοιπα και ασχολούμασταν ειδικά με αυτό, σίγουρα θα είχαμε κάτι καλύτερο να μας περιμένει αύριο.

Η παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024. Κλείσε εισιτήρια