ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΦΗΒΟΙ

Η λέξη adolescence κυριολεκτικά σημαίνει τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Αλλά πόση εφηβεία υπάρχει τελικά μέσα στους ενήλικες;

Αν και το ξεκίνημά μου στη ζωή του γονέα ήταν πραγματικά δύσκολο, το πιο δύσκολο που καλούμαι να κάνω ως μητέρα, ανελέητα και καθημερινά, είναι να συγχωρώ τον εαυτό μου για τα επαναλαμβανόμενα λάθη μου εις βάρος της έφηβης πια κόρης μου, ώστε να μπορώ να συνεχίζω να είμαι δίπλα της.

Μοιάζει με τον μύθο του Σισύφου, αν τον έχεις ακουστά: να πρέπει να αποδέχεσαι καθημερινά τις ήττες και τις ανεπάρκειές σου ως γονέας και να μην έχεις άλλον τρόπο να προχωρήσεις, παρά να πεις στον εαυτό σου: Συγγνώμη, είμαι άνθρωπος, ατελής.

Θα με ανακούφιζε να το καταλάβαινε κάποτε κι εκείνη, και να μπορούσε να με συγχωρήσει, αλλά σε αυτή τη φάση δεν θα το κάνει. Βλέπεις, μόλις μπήκε στην εφηβεία. Με κοιτάζει λοιπόν, με τα αυστηρά, εκφραστικά και βασανιστικά διερευνητικά μάτια της, σα να θέλει να μπει μέσα στα τρίσβαθα της ψυχής μου και να μου πει: Μα, γιατί;

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Θυμωμένοι ενήλικες, οργισμένοι έφηβοι

Ίσως να μην με συγχωρήσει ποτέ. Βλέπω γύρω μου εκατοντάδες ενήλικες θυμωμένους με τους δικούς τους γονείς και σκέφτομαι ότι αυτή είναι η φύση μας.

Οι γονείς μας είναι τα Πάντα στα πιο κρίσιμα χρόνια: εκείνα που διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας. Και από αυτή τη θέση που τους έχουμε, πώς να μην μετατραπούν στους απόλυτους φταίχτες, όταν έρχεται η ώρα να χτίσουμε τη «δική» μας (όπως νομίζουμε) κοσμοθεωρία;

Κάποιοι δεν τους συγχωρούν ποτέ. Είναι πιο δικαιολογημένο, αν δεν έχουν έρθει στη θέση τους. Αλλά κι αυτοί που έρχονται, δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν ή θα νιώσουν την ανάγκη να το κάνουν.

Μεγαλώνουμε με τραύματα. Απαραίτητα κατά την ταπεινή μου άποψη για το μεγάλωμά μας, τα οποία όμως δεν οδηγούν απαραίτητα στην ωρίμανση, σε μια ουσιαστική ενηλικίωση.

ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ.

Εκείνου που έχει θυμώσει με τους γονείς του (μεταξύ άλλων). Τους απορρίπτουμε στην προσπάθειά μας να μην τους μοιάσουμε. Να μην επαναλάβουμε τα λάθη τους. Να γίνουμε καλύτεροι.

Και ενώ με αυτόν τον τρόπο τα τραύματά μας οδηγούν στην όποια εξέλιξη, αδυνατούμε να προβλέψουμε τις συνέπειες των δικών μας λαθών. Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλές φορές αδυνατούμε και να τα διακρίνουμε.

Με πεποιθήσεις σχεδόν εφηβικές συνεχίζουμε την πορεία μας, θεωρώντας ότι τον βρήκαμε τον δρόμο, ότι κάνουμε το καλύτερο και ότι σύντομα θα δικαιωθούμε.

Κάνεις το καλύτερο που μπορείς, ή νομίζεις ότι το κάνεις;

Υπάρχουν φορές που η συμπεριφορά των παιδιών μας μας δείχνει το αντίθετο. Πόσοι από εμάς κοντοστεκόμαστε να το προσέξουμε; Κι αν το κάνουμε, συνειδητοποιούμε πού έχουμε φταίξει; Κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε;

Έφηβοι είμαστε, που μεγαλώνουμε εφήβους. Κι αν κάποια στιγμή συμβεί κάτι ακραίο, κάτι συνταρακτικό, ενδέχεται να ωριμάσουμε – αν έκαναν κάτι καλό οι δικοί μας γονείς.

Αλλά στα ακραία και συνταρακτικά συχνά ωριμάζουν πρώτα τα παιδιά. Γιατί ως τέτοια έχουν μέσα τους περισσότερα αποθέματα υγείας – αν έκαναν κάτι καλό οι δικοί τους γονείς.

Και τελικά μάς δείχνουν έτσι τον δρόμο να γίνουμε αληθινά καλύτεροι, να σκύψουμε το κεφάλι και να παραδεχτούμε τις ανήκεστες ήττες μας, τα αθεράπευτα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη. Συγγνώμη, γιατί αυτό μπόρεσα. Γιατί δεν είμαι τέλειος. Ούτε καν ενήλικας.

Το πέρασμα στην ενηλικίωση

Αν θες να συμβεί, ο θυμός είναι απλώς μια μικρή αρχή. Είναι μόνο ο δρόμος προς την εφηβεία. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση είναι άλλος.

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ, ΞΕΡΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΤΥΧΕΙΣ.

Ξέροντας ότι μπορεί να μη σε συγχωρέσουν. Και έχοντας καταφέρει να συγχωρέσεις πρώτα εσύ τα λάθη των άλλων και τα δικά σου.

Την εφηβεία την αφήνεις πίσω σου με την καθημερινή, αδιάλειπτη προσπάθειά σου να γίνεσαι καλύτερος από αυτό που μπορείς. Ή και όχι. Μπορεί και να παραμείνεις εκεί για πάντα και να οργίζεσαι. Να αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά και να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους.